پاورپوینت کامل فرهنگ و ادب در عصر شاه جهان ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرهنگ و ادب در عصر شاه جهان ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرهنگ و ادب در عصر شاه جهان ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرهنگ و ادب در عصر شاه جهان ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

شاه جهان، ابومظفر محمد شهاب‌‌الدین (جلوس ۱۰۳۷ عزل ۱۰۶۸ هـ ق) فرزند جهانگیر شاه عالمگیر از پادشاهان بابری یا گورگانی هند است که به مغول کبیر شهرت دارند. او پس از درگذشت پدرش جهانگیر به سلطنت رسید.

«بابر» لقب محمد ظهیر‌الدین پسر عمر شیخ نواده پنجم تیمور گورکانی و متولد ۸۸۸ هـ ق در فرغانه بود که دولت گورکانی یا بابری یا مغول هند را تاسیس و از سال ۹۳۲ تا ۹۳۷ هـ ق مطابق با ۱۵۲۵ تال ۱۵۳۰ م در هند سلطنت کرد. بابر از نژاد مغول بود که پرورش ایرانی داشت ودر هنگام پادشاهی خود کوشید تا زبان فارسی را در شبه قاره هند گسترش دهد.

مقدمه:

شاه جهان، ابومظفر محمد شهاب‌‌الدین (جلوس ۱۰۳۷ عزل ۱۰۶۸ هـ ق) فرزند جهانگیر شاه عالمگیر از پادشاهان بابری یا گورگانی هند است که به مغول کبیر شهرت دارند. او پس از درگذشت پدرش جهانگیر به سلطنت رسید.

«بابر» لقب محمد ظهیر‌الدین پسر عمر شیخ نواده پنجم تیمور گورکانی و متولد ۸۸۸ هـ ق در فرغانه بود که دولت گورکانی یا بابری یا مغول هند را تاسیس و از سال ۹۳۲ تا ۹۳۷ هـ ق مطابق با ۱۵۲۵ تال ۱۵۳۰ م در هند سلطنت کرد. بابر از نژاد مغول بود که پرورش ایرانی داشت ودر هنگام پادشاهی خود کوشید تا زبان فارسی را در شبه قاره هند گسترش دهد.

او از طرف مادر به چنگیز و از سوی پدر به امیر تیمور می‌رسید در هنگام تولد نامش را ظهیرالدین و به خواسته پدربزرگش «بابر» یا «ببر» نهادند و همین نام بعدها شهرت جهانی یافت. پدرش میرزا عمر شیخ والی فرغانه ماوراء‌النهر بود که یکی از ایالت‌های ایران به‌شمار می‌رفت. مادرش مغول و مادربزرگش ایران نام داشتند که از اعقاب چنگیز بودند. بابر پس از مرگ پدرش عمر شیخ به حکومت فرغانه رسید و در اندک مدتی صاحب قدرت بسیار شد و به هند تاخت و در مدت کوتاهی به شبه قاره هند دست یافت و حکومت خاندان بابری یا گورکانی هند را در دهلی بنیان گزارد.

پس از او پسرش همایون و بعد از همایون فرزند وی اکبرشاه، سپس جهانگیر شاه و بالاخره شاه جهان و پس از وی فرزندش اورنگ زیب به سلطنت رسیدند.

می‌توان گفت پس از خاندان بهمنی، که از ۷۴۸ تا ۹۳۲ هـ ق بر قسمت‌های وسیعی از هند حکومت کرد و در زمان خود موجد بسط و توسعه دین اسلام و زبان فارسی و باعث گسترش شعر و ادب و علم و هنر شد، بزرگترین خاندان شاهی هند همین خاندان گورکانی یا تیموریان هند یا مغول کبیر است که در عصر پادشاهان آن سلسله، همه هنرهای تزیینی به اوج کمال رسید.

در این زمان به دلیل وجود امنیت و آسایش و فراغت خاطر در هند شاعران و هنرمندان ایرانی که از مشکلات موجود عصر صفوی رنج می‌بردند گروه گروه به سوی هند روی آوردند. شاه جهان، شعرا و نویسندگان و نقاشان و سایر هنرمندان را می‌نواخت و شهرت عالمگیر او در دادن صله و جایزه به هنرمندان و سرایندگان و حمایت از آنان به همه جا رسیده بود. علاوه بر این خود دانشمندی توانا و شاعری بلندآوازه و یک ایرانی ترک‌نژاد بود که به زبان‌های فارسی و عربی تسلط کامل داشت.

عصر شاه جهان (جلوس ۱۰۳۷ عزل ۱۰۶۸ هـ ق)

عصر شاه جهان را باید عصر تحوّل فرهنگی و دوره رویدادهای مهم تاریخی هند دانست، زیرا از یک سو خود شاعر و ادیب و دانشمند و از سوی دیگر ادیبان و شاعران و علما و دانایان را مورد نواخت قرار می‌داد. در عصر او رونق و اعتبار و ثروت امپراتوری بابر به اعلی درجه ترقّی رسید. کتابخانه عظیم جهانگیر شاهی که در عصر اکبرشاه تاسیس شده بود و در زمان جهانگیر شاه از بزرگترین کتابخانه‌های عالم به حساب می‌آمد، در دوره شاه جهان به منتهی درجه ترقّی رسید.

نسخه‌های نادر و کمیاب کتب علمی و ادبی فارسی و سایر زبان‌ها به قیمت‌های گزاف خریداری و در این کتابخانه‌ که بعدها به کتابخانه سلطنتی هند موسوم گردید، نگهداری می‌شد. مثلاً نسخه منحصر به‌فرد کتاب «یوسف و زلیخا» به خط میرعلی و گلستان سعدی به خط خود سعدی یا محرّر دیگری همزمان باوی، شاهنامه‌های خطی نفیس و مصّور که به وسیله بهترین خطاطان نوشته و توسط ماهرترین نقاشان هنرمند به تصویر کشیده شده بودند و هزاران هزار نسخه‌های گرانبهای دیگر که قیمتی برای آنها متصوّر نبود در کتابخانه نگهداری می‌شد. گفته‌‌اند وسعت کتابخانه هند در زمان شاه جهان به اندازه یک شهر بود، به‌‌طوری‌که شب هنگام در معابر آن نگهبانان بسیار به گشت‌زنی می‌پرداختند تا گنجینه‌های کتابخانه را از دستبرد سارقان حفظ کنند.

شدت علاقه شاهان بابر به سرزمین ایران آنچنان بود که دربار آنان پیوسته پناهگاه امن و قرارگاه مناسبی برای شاعران و هنرمندان ایرانی که از بد حادثه بدان دیار روی می‌آوردند بود.

شاه جهان به یکی از دانشمندان به‌نام محمد امین قزوینی فرمان داد تا کتاب تاریخ سلاطین ایران را از آغاز تا زمان او بنگارد و قزوینی به کمک عده‌ای از دیگر دانشمندان، مدت پنجسال تلاش کرد تا این کتاب عظیم را به رشته تحریر درآورد. ضمناً نقاشان برجسته مأمور شدند تا تصویرهایی به قطع بزرگ برای کتاب آماده سازند (این کتاب پس از تنظیم و تدوین به‌نام «پادشاه نامه» خوانده شد. این کتاب منثور،‌ نمونه‌ای از بهترین منابع تاریخی و یکی از شاهکارهای هنر خطاطی نقاشی، جلدسازی و صحافی بوده است. این کتاب در همان زمان توسط شاعری طباطبائی نام به نظم فارسی در بحر متقارب که همان وزن شاهنامه فردوسی است درآمد اما ظاهراً امروزه این کتاب در دسترس نیست.۲

فرهنگ‌نویسی

فرهنگ نویسی فارسی در شبه قاره هند از سابقه فراوانی برخوردار است؛ چنان‌که در عصر سلاطین بهمنی و بابری و پس از آنها، دهها فرهنگ لغت به زبان فارسی نوشته شده است، در زمان خاندان بابری فرهنگ‌هایی مثل کشف اللغات تألیف عبدالرحیم بن احمد سور، فرهنگ وفائی تألیف حسین وفائی، فرهنگ قواس به قلم مبارکشاه غزنوی موسوم به فخر قواس، فتح الکتاب توسط ابوالخیر بن سعد انصاری، مجمع اللغات به دست ابوالفضل وزیر اکبرشاه، برادر فیضی شاعر، فرهنگ جهانگیری توسط جمال‌الدین حسین شیرازی به نام جهانگیز شاه فرهنگ برهان قاطع تألیف محمدحسین بن خلف تبریزی سراج اللغات و چراغ هدایت به قلم سراج‌الدین علی خان اکبرآبادی فرهنگ رشیدی به وسیله عبدالرشید عبدالغفور حسینی و فرهنگ‌های دیگر مثل، بهار عجم، قسطاس اللغه، شمس اللغات، هفت قلزم، بحر عجم، غیاث اللغات، آنندراج و دهها کتب دیگر لغت در هندوستان به زبان فارسی نوشته شده‌اند. می‌توان ادعا کرد که فرهنگ

فارسی نویسی در هند، سابقه‌ای بیشتر از آنچه در ایران دارد داشته است.

در عصر شاه جهان، چهار لغتنامه فارسی نوشته شد، یکی فرهنگ رشیدی به کوشش عبدالرشید عبدالغفور حسینی؛ دیگری منتخب اللغات شاه جهانی که در تدوین آن علاوه بر دانشمندان بسیار،‌ خود شاه جهان نیز شرکت داشته است سوم

دائرهالمعارف علمی فارسی به نام (چهار عنصر دانش) که بفرمان شاه جهان ده‌ها دانشمند به تدوین و تألیف آن همت گماشتند و چهارم فرهنگ سروری تألیف محمدقاسم کاشی سروری.

شعر و شاعری

بدون شک، عصر بابری یا گورکانی هند را می‌توان عصر رواج شعر و شاعری و توسعه زبان و ادب پارسی در شبه قاره هند به شمار آورد. بابریان هند اگرچه به مغول پیوند داشته و به مغول کبیر مشهور بوده‌اند، اما تبار واقعی آنان ایرانی بوده است و به دلیل مراوده‌های فرهنگی و ارتباط‌های سیاسی بین صف