پاورپوینت کامل آشنایی با اندیشه‌های لودویگ ویتگنشتاین ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آشنایی با اندیشه‌های لودویگ ویتگنشتاین ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آشنایی با اندیشه‌های لودویگ ویتگنشتاین ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آشنایی با اندیشه‌های لودویگ ویتگنشتاین ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

لودویگ ویتگنشتاین، یکی از مهم‌ترین فلاسفه قرن بیستم است که ۲۶ آوریل ۱۸۸۹ در وین به دنیا آمد. ثروت سرشار کارل ویتگنشتاین، پدر لودویگ و از صاحبان بزرگ صنعت آهن و فولاد، زندگی اشراف‌منشانه‌ای به خانواده‌اش بخشیده بود؛ خانواده‌ای که در مرکز حیات فرهنگی وین اواخر قرن نوزدهم قرار داشت. خانه کودکی لودویگ پر از طنین موسیقی بود و موسیقیدانان و نوازندگان در برنامه‌هایی که عصرها در آنجا برپا می‌شد، شرکت می‌جستند.

لودویگ ویتگنشتاین، یکی از مهم‌ترین فلاسفه قرن بیستم است که ۲۶ آوریل ۱۸۸۹ در وین به دنیا آمد. ثروت سرشار کارل ویتگنشتاین، پدر لودویگ و از صاحبان بزرگ صنعت آهن و فولاد، زندگی اشراف‌منشانه‌ای به خانواده‌اش بخشیده بود؛ خانواده‌ای که در مرکز حیات فرهنگی وین اواخر قرن نوزدهم قرار داشت. خانه کودکی لودویگ پر از طنین موسیقی بود و موسیقیدانان و نوازندگان در برنامه‌هایی که عصرها در آنجا برپا می‌شد، شرکت می‌جستند. لودویگ، مثل دیگر فرزندان خانواده با معلم سرخانه تعلیم دید. آرام و سر به راه بود ولی توانایی زیادی از خود نشان می‌داد. در ۱۰ سالگی با تکه‌‌های چوب و سیم یک چرخ خیاطی ساخت. همین استعداد او در الگوبرداری و ماکت‌سازی بعدا به نوعی در فلسفه اولش بروز یافت.

لودویگ ۱۷ ساله بود که به برلین رفت تا در مدرسه عالی فنی آنجا مهندسی مکانیک بخواند. در همان ایام، یادداشت کردن افکار خود را درباه زندگی‌اش آغاز کرد که در بیشتر عمر آن را ادامه داد. سال ۱۹۰۸ برای گذراندن دوره تخصصی مهندسی هوانوردی به منچستر انگلستان رفت. ۳سال در آنجا ماند و در زمینه هوانوردی پژوهش کرد. طراحی ملخ‌های هواپیما مستلزم بحث ریاضی بود و به این ترتیب متوجه مبانی ریاضیات شد و این چیزی بود که سرنوشت او را با فلسفه گره می‌زد. او کتاب اصول ریاضیات برتراند راسل را خواند و از طریق آن، با گوتلب فرگه (۱۹۲۵ – ‌۱۸۴۸

Gotlob frege

‌

) ، فیلسوف و ریاضیدان بزرگ آلمانی، آشنا شد. سال ۱۹۱۱ به دیدار فرگه درینا رفت. فرگه او را به رفتن نزد راسل توصیه می‌کرد.

ویتگنشتاین در کالج ترینیتی (

Trinity College

) کمبریج، زیر نظر راسل که منطق ریاضی درس می‌داد، به تحقیق پرداخت و این آغازی بود برای همکاری و دوستی نزدیک میان ویتگنشتاین جوان و گمنام و راسل که بتازگی با وایتهد، فیلسوف و ریاضیدان انگلیسی، کتاب مبانی ریاضیات (

Principia Mathematica

) را منتشر کرده بود و شهرتی جهانی داشت. در اندک زمانی نبوغ ویتگنشتاین آشکار شد. به نوشته راسل، ویتگنشتاین در پایان نخستین ترم تحصیلی‌اش در کمبریج از وی می‌پرسد: «آیا من احمق تمام‌عیارم یا نه؟» و راسل پاسخ می‌دهد: «نمی‌دانم. چرا این را می‌پرسی؟» ویتگنشتاین می‌گوید: «اگر احمق تمام عیارم، هوانورد خواهم شد؛ وگرنه، یک فیلسوف.» راسل به او پیشنهاد می‌دهد که در تعطیلات مقاله‌ای فلسفی بنویسد.

در آغاز ترم بعد، راسل پس از خواندن فقط یک جمله از مقاله او می‌گوید:

«نه، تو نباید هوانورد شوی»! ج. ا. مور (۱۹۵۸ – ‌۱۸۷۳،‌

George Edward Moore

) فیلسوف انگلیسی که در کالج ترینیتی تدریس می‌کرد نیز بخوبی متوجه تفاوت نگاه ویتگنشتاین در کلاس درس و تفاوت آشکار او با دانشجویان دیگر شده بود. ویتگنشتاین بسرعت پیشرفت کرد و از شاگردی راسل و مور به همترازی آنها درآمد.

ویتگنشتاین بسیار ساده می‌زیست، اتاقش خالی از هرگونه تزیین بود، معمولی لباس می‌پوشید و خوراکی زاهدانه داشت. او اهل مطالعه بسیار نبود و ترجیح می‌داد فقط چیزهایی را بخواند که برایش عمیقا جاذبه داشتند. در عوض کتاب‌های مورد علاقه‌اش را دوباره و چندباره می‌خواند. به معنای متداول مذهبی نبود، اما به نویسندگانی مثل اگوستین وکرکگور عمیقا احترام ‌می‌گذاشت.

فلسفه ویتگنشتاین را به ۲دوره متمایز تقسیم می‌کنند. تفکر متقدم ویتگنشتاین در رساله منطقی ‌ فلسفی تراکتاتوس (

Tractatus

) تجلی یافته است. تراکتاتوس، رساله‌ای است کوتاه و موجز که به شکل قضایایی شماره‌وار دنبال هم می‌آیند و مقصود از این شیوه بیان‌آوری اصول موضوعه کتاب

Principia

، نوشته راسل و وایتهد است. ویتگنشتاین بندرت در رساله، این زحمت را به خود می‌دهد که برای تصدیق‌ها و احکام خودش برهانی بیاورد یا در باز کردن پیوندهای منطقی نهفته در آنها بکوشد. همه چیز چنان می‌گذرد که گویی ویتگنشتاین، برپایه اعتقاد قلبی‌اش مبنی بر این که منطق و فلسفه، از لحاظ ماهیت خویش، ۲‌‌ فعالیت به کلی متفاوتند، پیشاپیش از پذیرفتن امکان هر اقدامی در جهت تبدیل کردن فلسفه به علمی برهانی به شیوه منطقی، سرباز می‌زند. طبق رساله و به بیانی کاملا ساده، زبان آینه جهان است و مرکب از جملاتی که جهان را تصویر می‌کنند.

جهان از اوضاع امور شکل یافته و هر «وضع امور (

state of affairs

)‌» عبارت است از ترتیب خاصی از اشیا در نسبت با یکدیگر. متناظر با هرشیء در وضع امور، در جمله‌ای که آن وضع را تصویر می‌کند لفظی وجود دارد.

برای آن‌که این جمله وضع امور مورد نظر را تصویر کند، باید همه الفاظ آن درست همان نسبتی را با هم داشته باشند که اشیای متناظرشان در وضع امور دارند؛ هر چند در زبان عادی و روزمره نیز می‌توان جملاتی را یافت که ویژگی تصویری بارزی دارند، اما وصف یاد شده درباره «گزاره‌های بنیادین (

elementary Proposition

)‌‌» است. به نظر ویتگنشتاین، همه سخنانی که درباره جهان (اوضاع ممکن‌الوقوع) می‌گوییم به جملات و گزاره‌هایی بسیط و بنیادین قابل تجزیه‌اند. این گزاره‌های بنیادین با «رابطه‌»هایی مثل «و»، «یا» ، «اگر» که به ثابت‌های منطقی (

Logical Contants

) معروفند و ویژگی‌ تصویرگری ندارند ‌ با هم پیوند می‌خورند و زبان عادی را می‌سازند و البته در زبان عادی معمولا ویژگی‌ تصویری زبان پوشیده است.

نظریه ویتگنشتاین درباره زبان در رساله به «نظریه تصویری زبان»(

Picture Theory of Language

) مشهور است و از این حیث که متضمن نظریه‌ای درباره معنا و ملاک معناداری است به «نظریه تصویر معنا» (

Picture Theory of Meaning

)‌ هم معروف است. براساس رساله، واحد معنا واژه نیست، بلکه جمله است و جمله برای این‌که معنایی داشته باشد، باید یک وضع امور را تصویر کند، خواه این وضع در جهان تحقق داشته باشد، خواه نه. کافی است که برای جمله بتوان وضع امور «ممکن» را تصور کرد تا معنا داشته باشد؛ اما جمله با معنا لزوما صادق نیست. اگر وضع اموری که جمله تصویر می‌کند در جهان تحقق داشته باشد؛ به عبارت دیگر، اگر بتوان برای تصویر جمله‌ای با معنا مصداقی واقعی یافت، جمله صادق است و در غ