پاورپوینت کامل نجفی مهذب و محافظه‌کار ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نجفی مهذب و محافظه‌کار ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نجفی مهذب و محافظه‌کار ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نجفی مهذب و محافظه‌کار ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

من می‌خواهم رابطه شخصیتِ مرحوم ابوالحسن نجفی را با آثارش مقداری بشکافم. آشنایی من با نجفی به پنجاه‌ودو سال پیش برمی‌گردد. موقعی که من برای تحصیل در رشته زبان‌شناسی به پاریس رفتم و ایشان از چندی قبل در آنجا زبان‌شناسی می‌خواند. ایشان حدود دوازده سال از من بزرگ‌تر بود و من جوانی بیست‌ودو ساله بودم. نجفی در تحصیلات و افکار من تأثیراتی داشت که هنوز هم آن را حس می‌کنم. از همان دوران یک نوع جذبه بین من و ایشان به‌وجود آمد که تا آخرین روزها ادامه داشت. نجفی، آدم گوشه‌گیری بود. با دوستان و نزدیکان، با همه فاصله‌ای را رعایت می‌کرد.

من می‌خواهم رابطه شخصیتِ مرحوم ابوالحسن نجفی را با آثارش مقداری بشکافم. آشنایی من با نجفی به پنجاه‌ودو سال پیش برمی‌گردد. موقعی که من برای تحصیل در رشته زبان‌شناسی به پاریس رفتم و ایشان از چندی قبل در آنجا زبان‌شناسی می‌خواند. ایشان حدود دوازده سال از من بزرگ‌تر بود و من جوانی بیست‌ودو ساله بودم. نجفی در تحصیلات و افکار من تأثیراتی داشت که هنوز هم آن را حس می‌کنم. از همان دوران یک نوع جذبه بین من و ایشان به‌وجود آمد که تا آخرین روزها ادامه داشت. نجفی، آدم گوشه‌گیری بود. با دوستان و نزدیکان، با همه فاصله‌ای را رعایت می‌کرد. ما چند‌ نفری بودیم که زبان‌شناسی می‌خواندیم. هفته‌ای یکی‌دو بار جلسه داشتیم، اما نجفی نمی‌گذاشت ما این فاصله، مانع یا سد را برداریم. معمولا در کافه‌ای می‌نشستیم قهوه‌ای می‌خوردیم و درباره زبان و ادبیات بحث می‌کردیم. یادم هست یک شب بعد از بحث از کافه آمدیم بیرون، یک‌مرتبه دیدیم نجفی نیست. نزدیک محوطه‌ای پُردرخت کنار کاخ الیزه بودیم، نگران شدیم و اطراف را گشتیم. روز بعد که دیدیمش پرسیدیم: چه شد یک‌مرتبه غیبت زد؟ گفت: هیچی، حوصله‌ بحث‌ها را نداشتم، یواشکی رفتم. خب، این ویژگی همیشه در کار او بود، شاید هم خوب بود، چون اشتراکات من با نجفی تا حدی به این مسائل برمی‌گردد.

ابوالحسن نجفی از یک خانواده اهل علم بیرون آمده بود. تصور می‌کنم شخصیت دایی‌اش – سید‌محمدباقر الفت که از عرفای این قرن بود- از نظر وراثتی و اخلاقی در او تأثیر بسیار داشته. از نظر اخلاق کمتر به خانواده پدری‌اش رفته بود و بیشتر به دایی خود شباهت داشت. نجفی، آدمِ مهذب و محافظه‌کاری بود و این تهذیب و محافظه‌کاری در نوشته‌ها و کارهای ادبی و علمی‌اش نیز منعکس است. پاکی‌گرایی در زبان، پرهیز از واژه‌های نو و ابداعات جدید از دیگر ویژگی‌های نجفی بود. یک روز من در مرکز نشر دانشگاهی نجفی را دیدم، گفت: فلانی از تو بعید است، تو هم کلمه «راستا» را به‌کار می‌بری! من در مقاله‌ای نوشته بودم «در این راستا…» خیلی ناراحت شده بود و انتقاد کرد. راستا، یک کلمه‌ امروزی است. همه به‌کار می‌بردند، الان هم جا افتاده، من هم هیچ ابایی ندارم آن را به‌ کار ببرم. حتی فکر نمی‌کنم این دوستان دانشمندان ما که اینجا حضور دارند هم ابایی داشته باشند.آندره مارتینه – استاد ما که از زبان‌شناسان بزرگ و مؤسس مکتب «نقش‌گراییِ» فرانسه بود- مقاله‌ای نوشته بود که اول‌بار خود آقای نجفی آن را به من معرفی کرد. عنوان مقاله این بود: «پوریست‌ها زبان فرانسه را می‌کشند». از خیلی نظرها این حرف درست است. پوریست‌ها – پاکی‌گرایان در زبان و محافظه‌کاران- سعی می‌کنند سدی جلوِ راه زبان بگذارند، در‌حالی‌که زبان یک امر خلاق و پویاست و باید دائم خود را نوسازی کند. واژه‌های زیادی در زبان ساخته می‌شود، کلماتی متروک می‌شود، مفاهیم جدید می‌آیند، تأثیر زبان‌های دیگر در آن هست و همه اینها موجب می‌شود طرز بیان‌های مختلف به‌وجود بیاید و نمی‌شود با اینها مخالفت کرد، اما نجفی مخالف بود. یک‌موقعی با او درباره پسوند «گر» بحث داشتم. در کتاب‌های معمولی، دستور زبان‌ها یا برخی از نوشته‌های ادبا آمده بود که «گر» به صفت ملحق نمی‌شود، بنابراین «روشنگر» غلط است. من گفتم: نه آقای نجفی! این درست است. بعد اولین مقاله‌ام را در سلسله مقالات نشر دانش، به بررسی پسوند «گر» اختصاص دادم، که تعجب بسیاری ازجمله دکتر حق‌شناس را موجب شد. در این مقاله شواهد بسیاری آوردم که اگر صفتی فعل مرکب ساخته باشد، به‌جای اسم فاعل مختوم به «کننده» از «گر» استفاده می‌شود و این از نظر ریشه تاریخی زبانی هم درست است. فرض کنید امروز می‌گوییم استثمار‌کردن، می‌شود استثمارگر. استعمار‌کردن، استع