پاورپوینت کامل تفسیر و تأویل آثار زرتشت و فردوسی ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفسیر و تأویل آثار زرتشت و فردوسی ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفسیر و تأویل آثار زرتشت و فردوسی ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفسیر و تأویل آثار زرتشت و فردوسی ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

موضوع این مقاله، نقد ترجمه و تفسیر متون مهم ایرانی، مثل گات های زرتشت و شاهنامه فردوسی بر اثر کج فهمی مترجمان، ویراستاران، مصححان و مفسّران است. برای اثبات این امر، صدها شاهد می توان ارائه داد که ثابت می کند هر ویراستار،مصحح یا مترجم، برابر رسوبات ذهنی یا دانش و آگاهی های تخصصی خود ، و به همان نسبت در نتیجه بی اطلاعی اش از رشته های دیگر، ممکن است چقدر یک متن را غلط بفهمد و ترجمه کند.

موضوع این مقاله، نقد ترجمه و تفسیر متون مهم ایرانی، مثل گات های زرتشت و شاهنامه فردوسی بر اثر کج فهمی مترجمان، ویراستاران، مصححان و مفسّران است. برای اثبات این امر، صدها شاهد می توان ارائه داد که ثابت می کند هر ویراستار،مصحح یا مترجم، برابر رسوبات ذهنی یا دانش و آگاهی های تخصصی خود ، و به همان نسبت در نتیجه بی اطلاعی اش از رشته های دیگر، ممکن است چقدر یک متن را غلط بفهمد و ترجمه کند. برای مثال:

۱- در گات های زرتشت(یسنا، هات ۲۸، بند ۱)،واژه هایی با تلفظ «گئوس جا اورانم» یا «گوشورون» وجود دارد که زرتشت آرزو می کند او را خشنود سازد.

الف: شادروان استاد ابراهیم پور داود در ترجمه ۱۳۳۱ این متن را چنین ترجمه کرده است:

«خواستارم در نماز با دست های بلند شده نخست ای مزدا رامش از برای همه آفرینش سپند مینو، ای اردیبهشت (و) این که خرد بهمن را خشنود توانم ساخت و «گوشورون» را.» (هفده پژواگ گاتاها، گردآوری بهنام مبارکه، تهران، انتشارات فروهر، ۱۳۹۳، ص ۲۳).

ب: در ترجمه همین واژه«گئوس جا اورانم» یا «گوشورون»، پروفسور میلز که متخصص ادیان هندی و بویژه «ریگ و دا» ست، می گوید: «گئوش» یا«گو» همان «گاو» و «رون» همان «روان» و ترجمه درست واژه «گئوس جااورانم» یا «گوشورون»، «روان گاو» است و لذا نتیجه می گیرد که زرتشت در گات ها تحت تاثیر «ریگ ودا»ی هندی، به پرستش گاو پرداخته و به عنوان یک «گاو پرست» خشنودی روان گاورا آرزو کرده است .

فهم مستقیم زرتشتیان معاصر ایران از این واژگان، نه گاو مقدس، بلکه به طوری که در ترجمه یک موبد زرتشتی آمده است، «روان آفرینش» و به تعبیر من «روح هستی» است. موبد فیروز آذرگشسب در ترجمه دو جلدی خود با ارائه متن اوستایی ، کتابت ملفوظ متن اوستایی به فارسی ، آوانویسی آن به لاتین و ترجمه واژه به واژه متن اوستایی به فارسی، و سرانجام در پی همه اینها در ترجمه آزاد آن به جای ترجمه استاد پور داود (و با رد تفسیر پروفسور میلز)، متن مزبور را چنین ترجمه کرده است:

«پیش از هر چیز ای دانای بزرگ نیکی افزای مینویی، با دست های برافراشته، تو را نماز برده و خوشبختی کامل را خواستارم. پروردگارا، بشود که در پرتو راستی و درستی و برخورداری از خرد و دانش، ضمیر پاک روان آفرینش را خشنود سازم.»

خلاصه، موبد فیروز آذر گشسب، کلمه «گئوش» را از ریشه گیتی و کیهان (جهان= آفرینش) و «گاو» را به معنای «مادر زمین» معرفی می کند و رون را همان روان یا وجدان معنی می‌کند، در حالی که کسانی با رسوبات ذهنی ادیان هندویی در مقام مطالعات تطبیقی ادیان، گئوش را همان گاومقدس هندوان دانسته اند.

این شاهد مثال خیلی شفاف در این نوع تحقیقات، نشان می دهد که اولاً مفاهیم دینی در طول تاریخ به طور کاملاً متفاوتی ترجمه و تفسیر می شود. ثانیاً اطلاعات و آگاهی های هر مترجم یا مصحح درتفسیر و تاویل متن، موثر است.

۲- در شاهنامه فردوسی در بیت نهمین آغازین شاهنامه، بیتی وجود دارد که :

به بینندگان، آفریننده را

نبینی، مرنجان دو بیننده را

من در کتاب «فردوسی و شاهنامه» (چاپ اول، صص ۴۰-۴۲) این شعر فرودسی را بیانگر قابل رؤیت نبودن آفریننده جهان با چشم سر (دو بیننده) بر اساس اصول عقاید دینی شیعیان و معتزله دانسته‌ام که در باره باری تعالی می گویند: نه مرکب بود و جسم، نه «مرئی»، نه محل؛ و در مقابل اشاعره که با تمسک به ظواهر آیات قرآن، ذات الهی را در آخرت برای همه بهشتیان و در دنیا برای شخص پیامبر (در شب معراج) قابل رؤیت دانسته اند.

از بین دیگر شاهنامه شناسان، اکثر قریب به اتفاق با این «تفسیر اسلامی» مخالفتی ندارند بلکه آن را مؤید این عقیده می دانند که حکیم ابوالقاسم فردوسی در اصول عقاید خود پیرو مذهب معتزله و شیعه امامیه است و اشعری مسلک نیست. اما استاد فریدون جنیدی، این بیت سر راست و قابل فهم را از آن فردوسی ندانسته و آن را الحاقی قلمداد کرده و در پانوشت این بیت نوشته است:

«کسی را پروای آن نبوده است که خداوند را ببیند که اینجا پندش دهیم که او را نتوانی دیدن… بر سر همین سخن که از فردوسی نیست، گفتارهای دراز بر سر هم کرده اند که فردوسی معتزلی است. اندیشه فردوسی به جایی پیوسته است که اندر آن هیچ گمان و پندار و دو دلی و دیگر سویی نیست.» (شاهنامه، وی