پاورپوینت کامل نسبت خاقانی با عشق وتصوف ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نسبت خاقانی با عشق وتصوف ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نسبت خاقانی با عشق وتصوف ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نسبت خاقانی با عشق وتصوف ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

موضوع اهل عرفان و تصوف بودن خاقانی، زیست او در خانقاه و نسبت و مراوداتش با عارفان و صوفیان، مقدمه‌ بسیار مهمی است برای بحث درباره‌ عشق و مفهوم‌شناسی عشق در آراء خاقانی. آیا حقیقتاً میان این شاعر سخت‌گو و درشتگوی، با آن جهان سراسر ملاحت و زیبایی صوفیان و شاعران عاشق نسبتی است؟ در نگاه اول کمتر کسی قادر است از تصوف خاقانی و زیست او در خانقاه و از اینکه او در قلمرو عشق و مبانی عاشقی و عارفی گام زده باشد، صحبت کند.

اشاره: بیستمین مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ خاقانی، به بررسی و تحلیل «مفهوم‌شناسی عشق در آثار خاقانی» اختصاص داشت که با سخنرانی دکتر بلخاری در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد. به گفته وی: شالوده‌ بسیاری از قصاید خاقانی بر توحید، موعظه، حکمت، انزوا، فقر و مسائلی از این قبیل استوار است و قصایدی که رهاورد حج اوست نیز از همین قسم است. شاعر در این قصاید، تصویرهایی سخت استادانه و شگفت‌انگیز از منازل راه کعبه و تربت پاک پیامبر اکرم(ص) آورده که یکی از پرتصویرترین قصاید او و در نوع خود بی‌نظیر است. خاقانی عشق را چگونه تصویر کرده است؟ عشق معنوی به خداوند و پیامبر و عشق زمینی او چگونه بوده است و معشوق را چگونه می‌ستاید؟

نسبت شاعری سخت‌گو با جهان سراسر ملاحت و زیبایی

موضوع اهل عرفان و تصوف بودن خاقانی، زیست او در خانقاه و نسبت و مراوداتش با عارفان و صوفیان، مقدمه‌ بسیار مهمی است برای بحث درباره‌ عشق و مفهوم‌شناسی عشق در آراء خاقانی. آیا حقیقتاً میان این شاعر سخت‌گو و درشتگوی، با آن جهان سراسر ملاحت و زیبایی صوفیان و شاعران عاشق نسبتی است؟ در نگاه اول کمتر کسی قادر است از تصوف خاقانی و زیست او در خانقاه و از اینکه او در قلمرو عشق و مبانی عاشقی و عارفی گام زده باشد، صحبت کند. درک این ارتباط، در نگاه اول دشوار است؛ چون خاقانی زندگی سراسر سخت و ماجراجویانه‌ای داشته است. او در دوره‌ای می‌زیست (قرن ششم) که زمان بسیار پرآشوبی در تمدن ایرانی بوده است.

مسأله‌ ضعف سلجوقیان و سر برآوردن حکومت‌های ملوک‌الطوایفی، ضعف قدرت عباسیان و مقدماتی که از برای حمله‌ مغول ظهور کرد، قرن ششم را قرنی برزخی ساخته بود؛ در برزخ میان ابن‌سینا، فارابی، بیرونی، رازی و دیگر علما و متفکران بزرگ، با مولانا و ابن‌عربی و دیگران. در همین قرن شیخ اشراق را هم داریم اما واقعیت قضیه این است که آن کسانی که به‌ویژه با دربارها نسبت پیدا می‌کردند، به علت سیالیت و عدم پایایی سیاست، زندگی و حیات سیال و درگذری داشته‌اند؛ خصوصیت مدح‌گرایانه‌ای که در خاقانی هست و در مواردی به‌شدت آزاردهنده است، ریشه در این موضوع دارد.

فاصله گرفتن از دربار

به‌ نظر می‌رسد چنین کسی به ‌دلیل نوع سلوکش در دربار نمی‌تواند با جهان بی‌غل ‌و غش و آرام و دائماً در سیلان عرفا و صوفیان نسبتی پیدا کند. علاوه بر آن، اگر طول زندگی خاقانی را بررسی کنیم، با مسائل و مشکلاتی زیادی روبرو می‌شویم و این علاوه بر مصائب درونیی‌ بوده که وی داشته است. اما همچون همه‌ حکیمان و متفکران و اهل عقل و اهل دل، زندگی خاقانی هم اطوار مختلفی داشته است و در تحلیل شخصیت، حیات، حال و قال و جان و دل او این اطوار مختلف حیاتش را باید مد نظر داشت و او را در قلمرو این اطوار مختلف بررسی کرد.

به نظر می‌رسد وقتی خاقانی به ۴۵ سالگی می‌رسد، میل مکه می‌کند و داستان مدح پیغمبر(ص) هم از اینجا شروع می‌شود و عاشقانه‌ترین معانی را عرضه می‌کند. مشخص است که بعد از سرایش کتاب بسیار مهم «تحفه‌العراقین» (چیزی در حدود سه‌هزار بیت)، آرام‌آرام از جهان پرشروشور جوانی و شهرت و دربار فاصله می‌گیرد. بنابراین اگر طور دوم حیات خاقانی مورد بحث و تأمل قرار بگیرد، به‌ویژه آن دوران عزلتی که در دهه‌های آخر حیاتش در تبریز گذرانده، و به‌خصوص زیارت مکه که تردید هست که انجام شده یا نه، ما با خاقانی دیگری روبرو هستیم. این خاقانی همچون عارفان به زیارت حضرت خضر نائل می‌شود.

اینکه خاقانی هجوگو و درشتگوست که مثلاً در شرح احوال مردمان ری چنان هجویه‌ای می‌سراید و کل ری را و مردمان ری را به‌ سخریه می‌گیرد و حتی عزرائیل را از ری فراری می‌داند، با سخت‌گویی‌هایی که دارد و برخی از اینها امروز هم برای خاقانی‌شناسان قابل درک نیست، در «تحفه‌العراقین» به زیارت خضر نائل بشود، البته نکته‌ تأمل‌برانگیزی است. خاقانی چون ابن‌عربی و بسیاری از عرفا از حضرت خضر ردا نستانده و جُبه‌ای از آن حضرت در باب مقام سالکی و عارفی بر تن نپوشانده، اما ابیاتی سروده که نشان می‌دهد روایتی که از رؤیت خضر دارد، با روایت‌های بسیاری که عطار در «تذکره الاولیاء» از رؤیت و زیارت عارفان با حضرت خضر آورده است، چندان هم بیگانه و دور نیست. یک روایت خاص عطار از رؤیت خضر بسیار شباهت دارد با ابیاتی که خاقانی در «تحفه‌العراقین» از دیدار خود با خضر آورده است.

این البته بدان معنا نیست که خاقانی از «تذکره الاولیاء» بهره گرفته است؛ چون از لحاظ تاریخی چنین چیزی ممکن نبوده؛ اما بیانگر آن است که آن موضوع نکته‌ درستی است که روایت خاقانی از رؤیت خضر تنه می‌زند به روایت اکثر عرفای ما از رؤیت خضر. این نشان می‌دهد که میل شاعری خاقانی گُل نکرده بود و ریای منافقانه‌ او زبان نگشاده بود که برای اینکه خود را در سلک عرفا درآورد، از حضرت خضر بگوید. چنان ابیات او عالی است که در آن از سخت‌گویی و صعب‌گویی دیگر ابیاتش اصلاً خبری نیست؛ بلکه به ‌گ