پاورپوینت کامل طرحی نو برای بازخوانی تاریخ تشیع از تشیع کوفه تا امامیه (۱) ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طرحی نو برای بازخوانی تاریخ تشیع از تشیع کوفه تا امامیه (۱) ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طرحی نو برای بازخوانی تاریخ تشیع از تشیع کوفه تا امامیه (۱) ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طرحی نو برای بازخوانی تاریخ تشیع از تشیع کوفه تا امامیه (۱) ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

درباره خاستگاه تشیع در منابع تاریخی میان منابع تاریخی، فرق شناسی و ادبیات فرق مختلف شیعی اختلاف نظر وجود دارد. محققان جدید هم در این باره اختلاف نظر دارند. اما روشن است که ریشه اصلی تشیع به اختلافاتی باز می گردد که در هنگام تعیین جانشین (خلیفه) پیامبر پس از مرگ او در سال ۱۱ق در سقیفه بنی ساعده میان صحابه او و به طور خاص میان مهاجرین و از آن میان قبیله قریش از یک سو و انصار از دیگر سو درگرفت.

این مقاله در سه قسمت است. چند سال پیش آن را به قصد استفاده از آن به منظور ارائه خلاصه ای به شیوه شفاهی و به زبان فرانسه تحریر کردم. امید می برم این مقاله همراه با مستندات آن به زودی منتشر شود.

درباره خاستگاه تشیع در منابع تاریخی میان منابع تاریخی، فرق شناسی و ادبیات فرق مختلف شیعی اختلاف نظر وجود دارد. محققان جدید هم در این باره اختلاف نظر دارند. اما روشن است که ریشه اصلی تشیع به اختلافاتی باز می گردد که در هنگام تعیین جانشین (خلیفه) پیامبر پس از مرگ او در سال ۱۱ق در سقیفه بنی ساعده میان صحابه او و به طور خاص میان مهاجرین و از آن میان قبیله قریش از یک سو و انصار از دیگر سو درگرفت. بنی هاشم که شامل نزدیکان نَسَبی پیامبر می شدند و نیز شماری از وابستگان آنان و از جمله تعدادی از صحابه پیامبر گرایش خود را نسبت به علی بن ابی طالب، پسر عمو و داماد پیامبر برای تصدی این مقام ابراز داشتند. اما به طور روشنتر در زمان قتل خلیفه سوم و تعیین علی بن ابی طالب به عنوان خلیفه چهارم بود که اختلافات میان هواداران عثمان که مدعی خونخواهی او بودند و هواداران خلیفه جدید، نخستین ظهور تشیع را رقم زد. پس از قتل علی بن ابی طالب در کوفه و به قدرت رسیدن معاویه بن ابی سفیان به عنوان نماینده امویان و هواداران عثمان، هسته ای از هواداران علی عمدتا در کوفه، مقر پیشین خلافت او به عنوان شیعه در برابر عثمانیان (یا “شیعه عثمان”) همچنان ادامه حیات داد. شیعیان علی بن ابی طالب با وجود سرکوبی که از ناحیه امویان بر آنان اعمال می شد، اعتقاد خود را به خاندان پیامبر و به طور روشن فرزندان علی حفظ کردند. پس از واقعه کربلا و قتل تراژیک حسین بن علی، فرزند علی بن ابی طالب، تقابل میان دو جامعه شیعی و اموی در کوفه شدت گرفت. پس از آن شماری از حرکتها و جنبشهای آشکار و پنهانی در کوفه و نقاط دیگر در طول دوران اموی شکل گرفت که همگی تمایلات شیعی داشتند و نماد تشیع آنان به طور مشترک وفاداری به علی بن ابی طالب و مخالفت سیاسی با امویان بود. با این وصف به دلایل مختلف میان این گرایشات گوناگون اختلاف نظر بود. این اختلاف نظرها عمدتا به پذیرش و یا عدم پذیرش رهبران جدید تشیع مربوط می شد. منابع بعدی از این اختلافات با عنوان اختلافات فرق شیعه یاد کرده اند. تأثیر پذیری از افکار و اندیشه های مختلف اختلافات میان این گرایشات را تعمیق بخشید. در حالی که شماری از شیعیان به محمد بن حنفیه، فرزند علی و برادر نا تنی حسن و حسین، فرزندان فاطمه، دختر پیامبر تمایل یافتند، گروهی دیگر متمایل بودند که وفاداری خود را به طور خاصّ به فرزندان فاطمه و نه لزوماً همه فرزندان علی بن ابی طالب ابراز و محدود کنند. در این میان گروهی دیگر از شیعیان با تأکید بر حقّ عمومی بنی هاشم در خلافت، با پیشنهاد پذیرش رهبری شاخه عباسی از بنی هاشم، رهبری جامعه شیعه را در فرزندان عبد الله بن عباس، پسر عموی دیگر پیامبر جستجو می کردند. گروه اخیر و نیز هواداران محمد بن حنفیه که با یکدیگر ارتباط نیز یافتند، بیشترین فعالیت را در جامعه کوفه و برخی نقاط دیگر دنبال می کردند. این فعالیتها بیشتر جنبه سیاسی داشت اما در عین حال با ابراز پاره ای از مسائل اعتقادی گاه توأم بود. با این وجود مشکل بتوان به تمایزی روشن میان گرایشات مختلف شیعی در دوران امویان حکم کرد. شیعیان با همه اختلافات محدودی که داشتند، به دلیل اقلیت بودن و وجود سرکوب مستمر همگی خود را وابسته به یک اردوگاه حس می کردند. بنابراین تبلیغات عباسیان موفق به عضو گیری در میان طیفهای دیگر شیعی هم می شد و میان آنان همکاری و توافق نظر زیادی وجود داشت. آنان همگی خود را به جامعه هواداران و شیعیان علی و “اهل بیت” پیامبر وابسته می دانستند. با پیروزی قیام عباسیان و تشکیل دولت عباسی به این وضعیت خاتمه داده شد و شیعیان کوفه مرزهای روشنتری نسبت به هم پیدا کردند؛ به نحوی که بسیار زود عباسیان و هواداران ایشان از بدنه جامعه شیعی خارج شدند. اما باقیمانده وفادار به سنت هوادران محمد بن حنفیه که هم اینک گرایشات زیادی میان خود پیدا کرده بودند در کنار شیعیان هوادار فرزندان فاطمه همچنان فعال بودند و گاه با پذیرش رهبری های جدید با گروه های نوع دوم پیوند می یافتند. پیش از به قدرت رسیدن عباسیان، امام محمد باقر، نواده حسین بن علی، در جامعه شیعیان از مرجعیت مذهبی و اجتماعی بلا منازعی برخوردار گردید. این در حالی بود که ابو هاشم فرزند محمد بن حنفیه که زمانی بیشترین نفوذ را در جامعه شیعه پیدا کرده بود و اندیشه “تشیع علوی” را تعمیق می بخشید، به دلیل آنکه فرزندی نداشت و میان هوادران او پس از مرگش اختلافات زیادی رخ نمود، به تدریج از تأثیر گذاری کمتری در جامعه شیعه برخوردار شد. مطرح شدن امام باقر که خود در جامعه مدینه به عنوان یک دانشمند در امور حقوقی و مذهبی در میان عامه مردم شناخته می شد، موجب شد که هواداران رهبری فرزندان فاطمه از نفوذ بیشتری در جامعه شیعه برخوردار شوند. قیام زید بن علی، برادر امام باقر در سال ۱۲۲ق در کوفه، یعنی چند سالی پس از مرگ امام باقر موجب شد که نفوذ هوادران فرزندان فاطمه در میان جامعه شیعه بیشتر تعمیق شود. اما به دلیل آنکه فرزند امام باقر، یعنی امام جعفر صادق که بعدها به عنوان امام ششم شیعیان امامی مطرح شد، علاقه ای به فعالیتهای سیاسی از خود بروز نمی داد و بیشتر در اندیشه تربیت نسل تازه ای از شیعیان در جامعه اسلامی بود، بنابراین شاخه ای از شیعیان هوادار فرزندان فاطمه، بیشتر به تعالیم و تعهدات سیاسی زید تمایل نشان دادند. آنان به نوبه خویش، در تعمیق “تشیّع فاطمی” و اندیشه های امامت در کوفه تأثیر بسیار زیادی گذاردند. در حالی که بخشی از شیعیان کوفه، ارتباطی با سواد اعظم جامعه اسلامی نداشتند و عقایدی ابراز می داشتند که گاه با تمایلات مذهبی نخبگان حاکم جامعه اسلامی آن روزگار اساسا بیگانه می نمود، اما به دلیل آنکه زید بن علی، به عنوان یک شخصیت دانشمند و محترم از خاندان پیامبر در میان جامعه مذهبی کوفه نفوذ زیادی پیدا کرده بود و از قیام او نیز از سوی شخصیتهای غیر شیعی نیز هواداری و حمایت شد، وی در گسترش فضای شیعی در کل جامعه کوفه تأثیر زیادی گذارد و حتی شماری در میان هواداران او به سطح آمدند که تشیع آنان تنها به معنی قبول ارجحیت امام علی در امامت بعد از پیامبر و یا ارجحیت اهل بیت بر امویان در امر خلافت بدون مخالفت و انتقاد اصولی از روند خلافت پس از پیامبر بود . کوفه خود این استعداد را داشت؛ چرا که امام علی در این جامعه از دیر باز جایگاه مهمی داشت و در میان طبقات مختلف اهل علوم دینی و عالمان این شهر مرجعیت او در کنار چند تنی دیگر از صحابه پذیرفته شده بود. بنابراین با این سابقه مذهبی در کوفه خیلی طبیعی بود که طیفی وسیع با تمایلات شیعی و مخالفت سیاسی با امویان شکل بگیرد که گرچه دلبستگی به اهل بیت پیامبر داشت و شاید آرزومند موفقیت سیاسی آنان نیز بود اما هیچگاه گرایشات رادیکال مذهبی برخی از گرایشات تند شیعی را نمی پذیرفت و همین موجب می شد که در بدنه جامعه کوفه بتواند حضور خود را گسترش دهد؛ گرچه بخشی از این طیف جدید از تعالیم امام باقر متأثر بود و به نوعی به مرجعیت مذهبی اهل بیت باور داشت که هم در جانشینی سیاسی پیامبر معنی می داد و هم آنان را به عنوان وارث علم پیامبر و مرجع احکام شریعت قلمداد می نمود. این دسته اخیر با این وصف همچنان خود را بخشی از جامعه بزرگتر اسلامی می دانستند. به روشنی شماری از هواداران امام باقر، زید بن علی و امام جعفر صادق و شماری دیگر از افراد شاخص خاندان اهل بیت در کوفه این گرایش اخیر را بازتاب می دادند. آنان بیش از هر چیز افراد شاخص اهل بیت را به عنوان عالمان دین قبول داشتند و البته با مخالفت آنان با امویان نیز موافق بودند. بدین ترتیب در زمان امام صادق و در آغاز دوران عباسی، کوفه سنتهای مختلف شیعی را در خود جمع می کرد. این گرایشات مختلف هر یک