پاورپوینت کامل رفتار دوره‌های نشانه‌ای ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رفتار دوره‌های نشانه‌ای ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رفتار دوره‌های نشانه‌ای ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رفتار دوره‌های نشانه‌ای ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

دوازدهمین هم‌اندیشی حلقه نشانه‌شناسی تهران با موضوع «نشانه‌شناسی تاریخ» در مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی برگزار شد. در این هم‌اندیشی ۱۳ مقاله ارائه شد و اساتید حوزه تاریخ و نشانه شناسی سخنانی ایراد کردند. گزارش نخست این هم اندیشی به سخنان دکتر منصوربخت اختصاص داشت که در خصوص وارونه خوانی (یا خوانش توهمی) از نشانه های تاریخ در جهان معاصر (نمونه موردی ایران) سخن راندند. بخش دوم گزارشی بو د از سخنان دکتر محمدعلی اکبری در این هم اندیشی با موضوع تاریخ به‌مثابه خاطره‌ی جمعی و پروژه‌ی هویت‌سازی ملی در ایران معاصر.

گزارش از نشست «نشانه‌شناسی تاریخ» (۳)

معصومه آقاجانپور: دوازدهمین هم‌اندیشی حلقه نشانه‌شناسی تهران با موضوع «نشانه‌شناسی تاریخ» در مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی برگزار شد. در این هم‌اندیشی ۱۳ مقاله ارائه شد و اساتید حوزه تاریخ و نشانه شناسی سخنانی ایراد کردند. گزارش نخست این هم اندیشی به سخنان دکتر منصوربخت اختصاص داشت که در خصوص وارونه خوانی (یا خوانش توهمی) از نشانه های تاریخ در جهان معاصر (نمونه موردی ایران) سخن راندند. بخش دوم گزارشی بو د از سخنان دکتر محمدعلی اکبری در این هم اندیشی با موضوع تاریخ به‌مثابه خاطره‌ی جمعی و پروژه‌ی هویت‌سازی ملی در ایران معاصر. بخش سوم این گزارش اختصاص دارد به سخنان دکتر پاکتچی که تلاش کرده است مسئله‌ی رفتار دوره‌های نشانه‌ای را در ساختار محله علی‌قلی آقا در اصفهان بررسی کند.

***

مطالعه‌ی موردی من محله‌ی علی‌قلی آقا در اصفهان خواهد بود، یعنی سعی می‌کنم مسئله‌ی رفتار دوره‌های نشانه‌ای را در ساختار این محله مورد بررسی قرار دهم.

(نشان دادن تصویری از محله که هنوز بافت سنتی خود را حفظ کرده) به پیشینه‌ی کار خودم اشاره می‌کنم: در هشتمین هم‌اندیشی نشانه‌شناسی در سال ۱۳۹۰ بنده با عنوان مفهوم دوره‌ی نشانه‌ای و مقتضیات آن سعی کردم در تکمیل الگوی سپهر نشانه‌ای لوتمان و اوسپنسکی یک الگوی تکمیلی را ارائه کنم با عنوان دوره‌ی نشانه‌ای. اندکی بعد در نخستین همایش تاریخ و همکاری‌های میان‌رشته‌ای در پژوهشکده‌ی تاریخ اسلام در مقاله‌ای تحت عنوان دوره‌های تاریخی و فاصله‌گذاری هویتی با رویکرد نشانه‌شناسی فرهنگی همان نظریه را کامل‌تر کردم و به چاپ رسید. بعد از آن چندین کار دیگر از سال ۹۰ تا ۹۵ در مورد دوره‌ی نشانه‌ای انجام دادم و آخرین آن استفاده از این الگو در مطالعه‌ی محله‌ی علی‌قلی آقا بود که در یک نشست علمی حدود یک ماه پیش در اصفهان ارائه شد. کاری که می‌خواهم امروز انجام دهم تکرار کار پیشین نیست، در اصفهان با نگاه سپهر نشانه‌ای به موضوع نگاه کردم و امروز می‌خواهم با نگاه دوره‌ی نشانه‌ای کار کنم.

خیلی خلاصه در خصوص مطالعات پیشینم باید عرض کنم که وقتی اصطلاح دوره‌ی نشانه‌ای را به کار می‌بریم، مثلاً دوره‌ی جمهوری اسلامی، دوره‌ی صفوی، دوره‌ی پهلوی، دوره‌ی هخامنشی، از نظر نشانه‌شناسی با فرهنگ ما معنادار می‌شود و یک دوره‌ی خودتعریف است؛ درحالی‌که یک مورخ وقتی راجع به دوره‌ها نگاه می‌کند به‌عنوان سوم‌شخص به دوره‌ها نگاه می‌کند ولی ما از منظر دوره‌ی نشانه‌ای از نگاه اول‌شخص به دوره نگاه می‌کنیم و این تفاوت بسیار مهمی است که ممکن است در لحظه‌ی اول به نظر نیاید. این دوره، دوره‌ی تعریف‌شده با فرهنگ ماست نه دوره‌ای که از منظر یک مورخ به‌عنوان سوم‌شخص طرح می‌شود، یعنی آنچه را که ما دوره‌ی خودمان می‌دانیم. دوره‌ی نشانه‌ای برشی در زمان است که بر اساس یک تمایز هویتی شکل می‌گیرد؛ بر مبنای خود و دیگر ما و دیگر و حاصل آن فرهنگی است که قبلش را دیگر می‌انگارد، مثلاً ما در دوره‌ی جمهوری اسلامی می‌گوییم ۲۵۰۰ سال شاهنشاهی دیگر است و ما الآن خود هستیم، ما هستیم و آن دوره دیگر تمام شد و بعدی برای خود نمی‌شناسد، چون قرار نیست به یک دیگری فکر کند که بعد از ما خواهد آمد. ما همیشه فکر می‌کنیم، هستیم، برخلاف رابطه‌ی بین سپهرهای نشانه‌ای بیشترین دیگرانگاری در دوره‌ها در مبدأ دوره‌هاست، درست در آن لحظه که دارد شروع می‌شود بیشترین دیگرانگاری است. مبدأ دوره که نقطه‌ی تماس دو دوره است از نظر ما دوره‌ای است که بیشترین دیگرانگاری است و هرقدر از آن فاصله می‌گیریم دیگرانگاری کمتر می‌شود.

پرسش اصلی ما در پژوهش حاضر این است که می‌دانیم که متن‌های تولیدشده پیش از دوره‌ها خود را نافرهنگ می‌انگارند، مگر اینکه عناصری از دوره‌های پیشین را در درون خود جایابی کرده باشند؛ اگر بتوانند عناصری بلغزند و وارد دوره‌ی جدید شوند، می‌توانند قسمتی از فرهنگ باشند. سؤال ما این است جایابی عناصر پیشین در دوره‌ی جدید چه گونه‌هایی دارد و چه نسبتی میان این‌ گونه‌ها با مقاطع مختلف دوره‌ی نشانه‌ای وجود دارد؟

مورد مطالعاتی ما محله‌ی علی‌قلی آقا در اصفهان است؛ این محله در فاصله‌ی قرن‌های سوم تا پنجم هجری محله‌ی شیخ ابومسعود نام داشت که یک محدث سلفی است و بسیار همفکر با احمدبن‌حنبل است. این محله از سده‌ی شش هجری تا سده‌ی یازده یک هویت صوفیانه پیدا می‌کند و ابومسعود که یک سلفی بود به‌عنوان یک پیر عارف شناخته می‌شود و هویت محله یک هویت صوفی‌محور می‌شود و از سده دوازده که اواخر دوره‌ی صفوی است این محله به‌عنوان محله‌ی علی‌قلی آقا شناخته می‌شود. من از این اطلاعات می‌گذرم، اما در اینجا می‌خواهم جمله‌ای را از پیر محلی برایتان نقل کنم. فیلم مستندی ساخته شد و با فردی که در آن محله نجار است -به‌عنوان یکی از پیرترین افراد آن محله- مصاحبه‌ای در مورد هویت آن محله انجام دادند. ایشان می‌گوید: کنار چارسوی علی‌قلی آقا، یک محله‌ی سیصد تا چهارصدساله است. در این جمله دو مؤلفه وجود دارد اولاً، وقتی می‌خواهد این محله را آدرس دهد، می‌گوید کنار چارسوی علی‌قلی آقا، یعنی آن چیزی که به‌عنوان نشانه‌ی مرکزی و دال مرکزی برای شکل‌گیری محله معرفی می‌شود چارسوی علی‌قلی آقا است (خواهیم دید که در دوره‌های دیگر مقبره‌ی ابومسعود بود که دال مرکزی بود). ثانیاً، ایشان می‌گوید محله‌ی ما سیصد تا چهارصد سال قدمت دارد؛ درحالی‌که محله‌ای که ما در مورد آن صحبت می‌کنیم هزاروصدسال قدمت دارد، چطور به این راحتی از پانصدسال قدمت محله صرف‌نظر کردند؟ چون آن ما وجود ندارد، درحالی‌که او دارد در مورد محله‌ی ما صحبت می‌کند.

با این مقدمه شروع می‌کنم به استفاده کردن از الگویی که ایده‌ی اصلی آن از یکی از مقاله‌های یولتمان، نشانه‌شناس معروف روس برگرفته شده است؛ ایشان در یک مقاله‌ی بسیار مهم در مورد نقش الگوهای دوگانه در دینامیسم فرهنگ روسی توضیح می‌دهد و نشان می‌دهد که چطور فرهنگ روسی یک فرهنگ صفر و یکی است، فرهنگ مثبت و منفی است و همچون آهن‌ربا دائم در حال چرخش بین دو قطب مثبت و منفی است. تغییرها در فرهنگ روسی و دیگر فرهنگ‌های دوقطبی از نگاه یولتمان به‌صورت تغییرات چرخشی و صدوهشتاددرجه‌ای اتفاق می‌افتد؛ ما یا یک چیز را تأیید می‌کنیم یا رد می‌کنیم، در مقابل آن یولتمان فرهنگ‌های طیفی را مطرح می‌کند و می‌گوید تغییرها تدریجی اتفاق می‌افتد و چیزی به‌صورت صفر و یکی به طور قاطع رد یا قبول نمی‌شود. یولتمان تا همین جا به جلو رفت، من بقیه‌ی آن را با نظریه‌ی دوره‌ی نشانه‌ای مخلوط می‌کنم و می‌خواهم یک الگوی مطالعه‌ی دوره‌ها را دربیاورم. برای این کار می‌روم سراغ فرهنگ‌های قطبی تا ببینم در فرهنگ‌های قطبی که تکیه‌ی آن‌ها بر چرخش و بازگشت نشانه‌هاست و رابطه‌ها صفر و یکی است چه اتفاقی می‌افتد.

E

را به‌عنوان

epoch

یا یک دوره‌ی مفروض در نظر بگیرید، هر دوره‌ی مفروض یک دوره‌ی قبل دارد که نسبت به آن پروتست (اعتراض) کرده است، آن دوره‌ی قبل هم یک دوره‌ی قبل دارد و الی آخر؛ بنابراین، ما می‌گوییم

e/e-

۱

/e-

۲ و… بحث من این است که در فرهنگ‌های قطبی

e

با

e

۱- به‌صورت چرخشی و بازگشتی برخورد می‌کند، در واقع به‌صورت صفر و یکی می‌خواهد آن را نفی کند، اگر

e-

۱ هم با دوره‌ی قبل خود همین رفتار را کرده باشد ما انتظار داریم تقریباً به جای اول خود برگردیم. این اتفاق در فرهنگ‌های قطبی می‌افتد و یولتمان سعی کرد نشان دهد در فرهنگ روسی، ما دائماً با یک چرخش روبه‌رو هستیم و بارها به سر جای اول برگشتیم.

اما اینجا مثالی که می‌خواهم بگویم مطرح شدن مجدد نشانه‌های عصر تزاری در روسیه‌ی پساشوروی است؛ مجدداً تزارها خوب شدند و با نشانه‌های تزاری به‌صورت نسبی برخورد می‌شود، چون دولت شوروی سعی کرده آن نشانه‌ها را منفی تلقی کند. به نظر من فرهنگ شیعی صفوی (به منظور تاریخی آن) دارای ویژگی‌های قطبی است؛ فرهنگ شیعی به‌طورکلی خیر، خیلی وقت‌ها فرهنگ شیعی در طول تاریخ به‌صورت طیفی ظاهر شد، ولی فرهنگ شیعی در ساختار صفوی قطبی ظاهر شد و من نمونه‌هایی از کتیبه‌ی سردر مسجد علی‌قلی آقا را به‌عنوان نمونه دیدم که در آن‌ها در مجموع می‌توانیم بگوییم نوعی بازگشت به یک شعار ماقبل صفوی دیده می‌شود؛ یعنی یک سلسله باورهای

e-

۲ دوباره برمی‌گردد و مورد استفاده قرار می‌گیرد. آنچه که به نظرم بسیار جای کار دارد و قسمت جدید بحث من است، مسئله‌ی نشانه‌های ضعیف است؛ نش