پاورپوینت کامل رابطه میان معماری، شعر و سیاست ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رابطه میان معماری، شعر و سیاست ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رابطه میان معماری، شعر و سیاست ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رابطه میان معماری، شعر و سیاست ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

ترجمه محیاسادات اصغری

در زبان روزمره و نیز زبان علمی، ابهام و ایهام در کلام یک نقص محسوب می‌شود و مخاطب انتظار دارد که گوینده مقصود خود را شفاف بیان کند به نحوی که معنای کلام مشخص باشد. اما زبان شعر کاملا به عکس است و ایهام در آن باعث غنای آن می‌شود. از سوی دیگر بر اساس بعضی از نظریات، شعر غنی شعری است که دغدغه نخستین آن «معنا» نباشد، بلکه صورت در آن بر معنا غالب باشد که این خود باعث تشدید ایهام معنایی می‌شود. ایهام نه تنها در نوع هنری شعر؛ بلکه در هنرهای دیگر نیز کاربرد دارد و اساسا هنر معنای قطعی، تام و مطلقی را به مخاطب انتقال نمی‌دهد.

ترجمه محیاسادات اصغری

در زبان روزمره و نیز زبان علمی، ابهام و ایهام در کلام یک نقص محسوب می‌شود و مخاطب انتظار دارد که گوینده مقصود خود را شفاف بیان کند به نحوی که معنای کلام مشخص باشد. اما زبان شعر کاملا به عکس است و ایهام در آن باعث غنای آن می‌شود. از سوی دیگر بر اساس بعضی از نظریات، شعر غنی شعری است که دغدغه نخستین آن «معنا» نباشد، بلکه صورت در آن بر معنا غالب باشد که این خود باعث تشدید ایهام معنایی می‌شود. ایهام نه تنها در نوع هنری شعر؛ بلکه در هنرهای دیگر نیز کاربرد دارد و اساسا هنر معنای قطعی، تام و مطلقی را به مخاطب انتقال نمی‌دهد. در بخش اول مطلبی که هم ‌اکنون می‌خوانیم این خصوصیت به آثار معماری و به ویژه معماری جهان اسلام نسبت داده شده است و نویسنده سعی دارد این ویژگی را با توسل به دیدگاه‌های یاکوبسن تبیین کند. بخش دوم دیدگاه‌هایی را درباره نسبت آثار معماری اسلامی با ساختار سیاسی و قدرت در جوامعی که این آثار در آنها خلق شده اند، معرفی می‌کند. در بخش سوم این مقاله نیز پس از ذکر دیدگاه‌های بعضی اندیشمندان و محققین درباره نسبت بین معماری اسلامی و جهان‌بینی‌های اسلامی و فلسفی(از جمله فلسفه اتمی)، نویسنده دریافت معنای این آثار هنری را مشروط به اتخاذ رهیافتی می‌داند که در آن تکامل تاریخی آثار معماری اسلامی مدنظر باشد.

معماری و فن شعر

باید دانست که هم شعر و هم نثر کار خود را با واژگان انجام می دهند، نه با معانی. معانی نسبت به واژگان، ثانوی هستند. واژگان بنیادین هستند.(ابن خلدون)۱ بنابراین ضروری است که معنای شعر بر صورت(

form

) آن غالب نشود و کارکرد آن را از بین نبرد. به عکس، شعر همان صورت شعر است؛ به عبارت دقیق تر بازتولید آن به مثابه یک بازنمود منحصربه فرد و ضروری از یک وضعیت؛ یا به بیان دیگر قدرت شعر همان اندیشه‌ای است که در خواننده ایجاد می‌کند.(پل والری)۲

الگ گرابر(

Oleg Grabar

)، در کتابش با عنوان «صورت‌بندی هنر اسلامی»، اظهار می کند که یکی از ویژگی های اولیه هنر جهان اسلام چندگانگی و ایهام در کاربرد دال ها است. گرابر می‌نویسد به نظر می‌رسد عناصر اولیه معماری واجد هیچ معنایی در بافت معماری خود نیستند. آنچه یک عنصر معماری را سرشار از معنا می کند، کاربرد انسان است. بر این اساس، گرابر تقدم حیات انسانی-اجتماعی را در کشف معنای هنر در جوامع اسلامی مسلم فرض می کند. با این حال آیا مناسب تر نیست این ایهام نشانه شناسانه را همان چیزی بدانیم که یاکوبسن(

R. Jakobson

) عدم تعین معنای شعری می‌خواند؟ به نظر من، با توجه به هندسه محوری، تزیین گرایی و انعطاف پذیری معماری اسلامی، تأکید بر جنبه شعری زبان معماری مناسب تر از دریافت گرابر است. در واقع باتای (

Bataille

)نیز جنبه شعری زبان معماری را بدین صورت مطرح می کند: این هنر به آنکه محصول سخاوتمندانه و لذت بخش فرم و صورت از طریق انهدام معنا باشد، تمایل دارد. مسلما تعریف کارکرد شعری در اینجا در درجه اول اهمیت قرار دارد. یاکوبسن در پاسخ به این سؤال که «معیار زبانی تجربی کارکرد شعری چیست؟» می گوید: تنظیم(

arrangement

) رفتار زبانی دارای دو گونه بنیادین است که باید در اینجا بدانها توجه کنیم؛ گزینش(

selection

) و ترکیب(

combination

). اگر «کودک» موضوع پیام باشد، متکلم یک چیز را از این موجود انتخاب می‌کند که کم و بیش شبیه هم اند؛ اسامی‌ای چون کودک، بچه، طفل و کوچولو که همگی در نسبت معینی، معادل هم اند. بنابراین او می‌تواند برای اظهار نظر کردن درباب این موضوع، یکی از افعالی را که از حیث معناشناسانه مشابه اند اختیار کند؛ مثل به خواب رفت، چرت زد، خوابید و… دو کلمه منتخب در زنجیره گفتار ترکیب می‌شوند. این گزینش بر مبنای هم ارزی(

equivalence

)، همانندی(

similarity

) و ناهمانندی(

dissimilarity

)، ترادف(

synonymy

) و تضاد(

antonymy

)، حاصل می‌شود؛ حال آنکه ترکیب؛ ایجاد زنجیره بر مبنای مجاورت(

contiguity

) است. کارکرد شعری اصل هم ارزی را از محور گزینش به محور ترکیب انتقال می دهد. هم ارزی به ابزار تشکیل دهنده این زنجیره مبدل می‌شود.۳

یاکوبسن سپس تأیید می‌کند که مقیاس شعری، یا نظم شعری، «مبنای ساختار» هر نمونه واحد شعر را تشکیل می دهد. آیا این جالب نیست که مفاهیم معماری بدینسان در تحلیل شعر به کار برده شود؟ آیا اثر معماری همین مکانیسم انتقال اصل هم ارزی – از محور گزینش – به محور ترکیب را به کار نمی گیرد؟ آیا نظریه تناسب ها (

proportions

) و ریاضیات آن، برهانی قاطع برای این مکانیسم نیستند؟ و آیا نظریه معماری تناسب، به نحوی با الگوی مشابه موسیقایی شعر موزون؛ نسبت ندارد؟۴

زیبایی شناسی معماری را نمی توان به کارکرد شعری معماری؛ به مثابه هنری زبانی، تقلیل داد. کارکرد شعری تنها کارکرد نیست، بلکه شکل برجسته آن است. در آثار معماری، همه کارکردها باهم موجودند. یاکوبسن این نظریه را با اشاره به دیدگاه والری درباره شعر به مثابه «تذبذب بین صوت و معنی»، توضیح می دهد.۵ بر اساس دیدگاه والری «تفوق کارکرد شعری بر کارکرد دلالی، دلالت را معدوم نمی کند، بلکه آن را دارای ایهام می کند». او برای اینکه موضعش را بیشتر تشریح کند، ایپسون را یادآور می شود که می گوید: «زمینه‌چینی برای ایهام میان بسیاری از ریشه های شعر موجود است»۶.

به همین شکل، در معماری، برتری کارکرد شعری اهمیت دیگر کارکردها را نفی نمی کند. زمینه‌چینی برای کارکرد شعری صرفا باعث ایجاد ایهام در کارکردهای دیگر می شود. این برداشت به وضوح با کارکردگرایی در معماری بیگانه است، زیرا در کارکردگرایی در معماری، مکان اساسا نامفهوم و دارای ابهام است. اما در معمارانه ترین سنت ها، مکان، همان گونه که رودلف ویتکوور در معماری کلاسیک شاهد بوده و همان گونه که رابرت ونتوری اشاره کرده، دارای ایهام و[در عین حال] سرشار از معانی است و بنابراین این ایهام تعمدا درون طرح گنجاده شده است.۷ اگر حکم کنیم که در معماری جهان اسلام، مضمون اجتماعی به تنهایی تولیدکننده معنا است، شاخص ترین ویژگی آن را نادیده گرفته‌ایم. بنابراین، صرفا یک رهیافت شعری –رهیافتی که ایهام و بعد شعری آفرینش و صورت معماری را انعکاس می دهد- می تواند ما را قادر به فهم کامل تر معماری جهان اسلام، و کاربرد ایهام آمیز آن از دال‌ها کند.

معماری و سیاست

… نمی توان از هیچ چیز زیبایی بی‌عدالتی آمیخته به آن را حذف کرد.(تئودور آدرنو)۸ کارکرد سیاسی معماری در اوایل تاریخ اسلامی همواره پذیرفته شده و مورخین هنر آن را تبیین کرده اند. این کارکرد ابتدا در معرفی نقش سلسله پادشاهی اعمال شده، مثلا در آثار گئورگ مارکایز، که او در آنها سبک ها را به سلسله های پادشاهی مرتبط می کند، بعدها یک رهیافت ظریف تر که مبتنی بر تصویرگری و گواه متنی بود، به تحلیل سیاسی زیباتری از این معماری منجر شد. مورخان هنر بناهای تاریخی را به مثابه اظهارات سیاسی تحلیل کردند که پادشاهان آنها را برای در بوق و کرنا کردن پیروزی و برتری باورهای رسمی جدید(گرابر)، و-یا پیروزی یک سلسله پادشاهی(رابات) به کار می‌بردند. اخیرا، تحلیل گران تعادلی را بین عناصر سبکی معماری جهان اسلامی و نظام سیاسی شاهنشاهی مطرح کرده اند. تالیف و ترکیب موفق فنون مختلف، ماده و سبک ها در دوره اموی با خدمت اجباری پیوند یافت و نظام سیاسی پادشاهی، خلفا را قادر می ساخت مبالغ زیادی پول برای تحقق برنامه های ساختمانی شان اختصاص دهند. بدینسان فهم نسبت سیاست و معماری به شکل روزافزونی متنوع تر شده است. با این حال[بعضی] تحلیل‌گر ها همواره معماری را به صرف موضوع تامل بر روی قدرت سیاسی تقلیل می دهند، یک نظام هرم