پاورپوینت کامل خصومت غرب علیه مسلمانان ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خصومت غرب علیه مسلمانان ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خصومت غرب علیه مسلمانان ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خصومت غرب علیه مسلمانان ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint :

ترجمه محسن محمودی، محمود مقدس

مقاله حاضر بر پیشینه خصومت غرب نسبت به اسلام و مسلمانان تاکید می‌کند و در این راستا حوادث مهم تاریخی و نیز آرای شخصیت‌های برجسته مسیحی را مورد تامل قرار می‌دهد. نویسنده ضمن اذعان به این نکته که اسلام و مسیحیت نه داتا و نه لزوماً با یکدیگر سر نزاع نداشتند و نیز بررسی وقایع مربوط به عصر حاکمیت مسلمانان در اسپانیا، دوران جنگ‌های صلیبی و آرای پاپ‌ها و متالهان مسیحی درباره مسلمانان، به چگونگی شکل گیری مفهومی به نام اروپا و جایگزینی آن با مسیحیت می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه با برساخت ترک‌های عثمانی مسلمان به عنوان اغیار گفتمانی، مفهوم اروپا در مقابله با تهدید این دشمنان در آثار روشنفکران اروپایی نمود یافت. در پایان نیز نویسنده با توجه به تجربیات شخصی خود گریزی به مسایل امروز می‌زند.

ترجمه محسن محمودی، محمود مقدس

مقاله حاضر بر پیشینه خصومت غرب نسبت به اسلام و مسلمانان تاکید می‌کند و در این راستا حوادث مهم تاریخی و نیز آرای شخصیت‌های برجسته مسیحی را مورد تامل قرار می‌دهد. نویسنده ضمن اذعان به این نکته که اسلام و مسیحیت نه داتا و نه لزوماً با یکدیگر سر نزاع نداشتند و نیز بررسی وقایع مربوط به عصر حاکمیت مسلمانان در اسپانیا، دوران جنگ‌های صلیبی و آرای پاپ‌ها و متالهان مسیحی درباره مسلمانان، به چگونگی شکل گیری مفهومی به نام اروپا و جایگزینی آن با مسیحیت می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه با برساخت ترک‌های عثمانی مسلمان به عنوان اغیار گفتمانی، مفهوم اروپا در مقابله با تهدید این دشمنان در آثار روشنفکران اروپایی نمود یافت. در پایان نیز نویسنده با توجه به تجربیات شخصی خود گریزی به مسایل امروز می‌زند.

اسلام هراسی واژه ای جدید اما پدیده ای قدیمی است. این واژه با بیگانه هراسی خویشاوندی دارد و مانند دیگر واژه های این چنینی، در دهه های اخیر که مهاجرت و فروپاشی مرزهای ملی فضایی سیاسی آفریده و در آن روابط هراس آلود یا خصومت آمیز نسبت به هر چیز بیگانه و متفاوت، موج می زند کاربرد فراوان یافته است. در حالی که بیگانه هراسی دلالت بر دشمنی نسبت به بیگانه یا کسانی که بیگانه تصور می شوند دارد، اسلام هراسی به خصومت نسبت به مسلمانان اشاره می کند. اسلام را به عنوان هدف این خصومت، سخت می شود دینی یکپارچه و واحد دانست. بسیاری از صاحب نظران غیرمسلمان اسلام را دینی متکثر می دانند و خود مسلمانان که بسیاری شان دیدگاه های سکولار دارند نظرهایی متفاوت نسبت به دین و آیین شان دارند. کسانی که در جرگه «اسلام هراس ها» می گنجند نیز در دسته بندی واحد جای نمی گیرند. این افراد به دلالیل مختلفی که ریشه در بافتارهای فرهنگی و سیاسی شان دارد نسبت به مسلمانان دشمنی می ورزند. امروزه اسلام هراسی پدیده ای جهانی محسوب می شود. از آنجا که نظام جهانی معاصر تحت سلطه کشورهای غربی قرار دارد، کشورهایی که برخی شان سرزمین های اسلامی را در سال های گذشته استعمار نموده و کماکان بر آنها سلطه دارند، اَشکال اسلام هراسی که بر رسانه های بین المللی و گفتمان سیاسی حاکم است منافع و نگرانی های غرب را بازتاب می دهند. علی رغم این واقعیت که پلورالیسم چندفرهنگی و تعهد عمومی نسبت به مدارا و تساهل وجه مشخصه غرب محسوب می شود اما دشمنی علیه اسلام در اروپا و آمریکای شمالی یا به بیان کلی تر، در خود تمدن غرب پدیده ای رایج است. این قبیل احساسات در خلاء به وجود نیامده اند و توسل به تعارضات دهه گذشته صرف نظر از شدت و حدت شان برای توضیح این پدیده کافی نیست.

پدیده ایدئولوژیکی که ما امروزه از آن به اسلام هراسی یاد می کنیم ریشه در سنت های قدیمی تر دشمنی علیه مسلمانان دارد. این سنت ها طی قرن ها هویت مسیحی و اروپایی را به نحوی بنیادین شکل داده است. قدمت، تعریف های پایا و تصلب سیاسی این سنت ها بستری است که اسلام هراسی معاصر بر آن شکل می گیرد، حتی روندهای فرهنگی ای که آشکارا اسلام دوستانه به شمار می آیند از این میراث تأثیر گرفته اند. آگاهی از قدمت و استمرار خصومت علیه مسلمانان مؤلفه ضروری هر دستورکار سیاسی و فکری است که امید به رفع آن دارد.

***

خصومت ریشه دار علیه مسلمانان در لحظه تاریخی خاصی شکل گرفت. این لحظه نه بر ظهور اسلام و نه بر تهدید و هجوم مسلمانان به مناطقی که امروزه «غرب» می نامیم منطبق است. حتی تهدید آشکار سرزمین های مسیحی از سوی مسلمانان در سده های میانه آتش این جنگ را برنیافروخت. اسلام و مسیحیت نه ذاتاً و نه لزوماً با یکدیگر سر نزاع نداشتند.

پیروزی و سلطه مسلمانان بر شبه جزیره ایبری در قرن هشتم که با حملات متناوب به جنوب ایتالیا و سیسیل در نیم قرن پس از آن همراه بود توسط مسیحیان لاتین تبار با ادبیاتی خشک و در گاه شماری هاشان ثبت شده است. اما دین این مهاجمان به تنهایی کنجکاوی برانگیز نبود. برخی زائران مسیحی قرون هفت و هشت میلادی که از سرزمین مقدس دیدار می کردند حتی به تفاوت های دینی میان مسیحیان و مسلمانان توجهی نداشتند. در شرق مشکلات مسیحیان با این آیین نو خیلی زود پس از فتح سرزمین های شرقی به دست مسلمانان پدیدار شد اما تنها با یوحنای دمشقی (دقیقاً یک قرن پس از بعثت محمد) بود که این گفتمان شکل گرفت و بعدها به سنت غرب راه یافت. اینکه چگونه و چه وقت دشمنی مسیحیان شرقی علیه مسلمانان به غرب منتقل گردید پژوهشی گسترده تر را می طلبد.

در سرزمین هایی که اسلام و مسیحیت ریشه گرفت پیروان این دو دین در سال های ابتدایی ظهور اسلام در کنار هم با صلح و آرامش می زیستند. سفرنامه های زائران غربی تصویری از یک زندگی دینی بی دردسر در میان مسیحیان به دست می دهد. پس از آنکه مسلمانان در قرون هفتم و هشتم به شبه جزیره اروپا رسیدند، مسیحیان لاتین تبار آنها را در شمار دشمنان کافر و وحشی به حساب آوردند. مسلمانان در بین این میزبانان هیچ جایگاه ممتازی نداشتند. با این همه مسیحیان غربی نه مسلمانان و نه اسلام را تهدیدی برای دین مسیحیت نمی دانستند و اگرچه واکنش اولیه مسیحیان لاتینی به مسلمانان دوستانه نبود اما لحن کاملاً معتدلی داشت. با این حال از میانه های قرن نهم به بعد دیدگاه مسیحیان نسبت به این نوآمدگان دستخوش تغییر شد. یکی از اتفاقات تأثیرگذار واقعه “شهدای قرطبه” بود. در سال ۸۵۰، حاکمان مسلمان نزدیک به پنجاه مسیحی را به اتهام کفرگویی گردن زدند چرا که این مسیحیان علناً به اسلام و پیامبرش محمد توهین کرده بودند. واکنش مسیحیان به کشتار این “شهدا” متفاوت بود. از یک سو ساکنین مسیحی “قرطبه” اعلان نمودند که کشتار این مسیحیان کار حاکمان قرطبه نبوده است. آنها حتی از اینکه هم کیشان متعصب خود را شهید بخوانند امتناع ورزیدند زیرا «کسانی آنها را کشته بودند که به خدا و شریعت احترام می گذاشتند». از سوی دیگر، راهبان سرزمین های دیگر این عده را “شهید” نام نهادند.

به نظر این مواجهه شدید با اسلام ریشه در نگرانی از دست دادن هویت مسیحی داشت. دیوارهایی که فاتحان مسلمان برای جدا کردن خود از مسیحیان کشیدند به زودی شروع به فرو ریختن کرد. همگون شدن و آمیختگی فرهنگی از هر دو سو- به ویژه از طرف مسلمانان- گسترش یافت. مسیحیان بسیاری در امور حکومتی مسلمانان به کار گرفته شدند، ادبیات عرب آموختند و بر ثروت خود در یک امپراتوری تجاری شکوفا افزودند. در پاسخ به یک چنین صلح و آرامشی، “شهدای قرطبه” و مدافعان آنها در راستای خاص بودگی و انحصار مسیحیت عمل می کردند. در دفاع از خاص بودگی مسیحیت، مدافعان شهدا محمد را به عنوان “شیطانی دروغگو” که نمی توانست حقیقت را بگوید و شریعتی برپا سازد مورد حمله قرار دادند و او را به عنوان کسی که «تحت القائات شیطان فرقه ای آمیخته با خرافاتی جدید» را شکل داده، «بدعت گذار» و «دجال» خواندند.

عامل دیگری که زمینه ساز تغییر در دیدگاه های مسیحیان نسبت به اسلام شد ریشه در روم داشت. پاپ ژان هشتم(۸۸۲-۸۷۲) که با خطر حضور نظامی مسلمانان کافر در جنوب ایتالیا و نیز تهدید ائتلاف مسیحیان این مناطق با مهاجمان رو به رو بود دیدگاه خصومت آمیز جدیدی نسبت به مسلمانان را دامن زد و مسیحیان را از اتحاد با آنان برحذر داشت. وی مسلمانان را تهدیدی جدی برای حیات مسیحی قلمداد نمود و اعلام نمود که قانون الهی هرگونه پیوند میان مؤمنان و بی ایمانان، به ویژه پیمان بستن و ائتلاف با کافران را منع کرده است. حتی حفظ صلح با این «شیاطین» جنایت محسوب می شود. پاپ ژان هشتم اعلام کرد مؤمنان باید از برقرای صلح با این دشمنان خدا خودداری کنند.

در عمل تلاش ژان هشتم برای گسستن این «ائتلاف شیطانی» ناموفق بود. تا دو قرن پس از پاپ ژان هشتم و نخستین جنگ صلیبی، روابط میان مسیحیان و مسلمانان ادامه یافت؛ روابطی که فاقد هرگونه دشمن دانستن مسلمانان بود. به نظر می رسد اصلاحات صورت گرفته در آغاز هزاره جدید، برخی از کشیشان را به عبور از پیرنه به منظور تصرف مساجد مسلمانان یا به عبارتی «کشتن مورها» ترغیب کرد. با این حال اصلاح گران کلیسای قرن دوازده به ویژه پاپ لئوی نهم(۱۰۵۴-۱۰۴۹) و پاپ گرگوری هفتم(۱۰۸۵- ۱۰۷۳) بدترین دشمن خود را خود مسیحیان می دانستند؛ بدتر از یهودیان و کافران که در این بین حتی نامی از مسلمانان وحشی برده نشده است. نویسندگان امپراتوری نیز در آثار خود، مسلمانان را دشمن خظاب نمی کردند.

کوتاه اینکه، پیش از پایان قرن دوازده میلادی، خصومت مسیحیان علیه غیرمسیحیان پراکنده بود. مسلمانان هنوز آن دشمن برگزیده سال های بعد نبودند. به طور کل، مسیحیان لاتین تبار نسبت به فرهنگ و آیین مسلمانان بی تفاوت بودند، فرهنگ و آیینی که حتی فرهیخته ترین اقشار نیز اطلاع اندکی از آن داشتند. آنان مسلمانان را تنها «یکی از دشمنان فراوانی که مسیحیت را تهدید می کرد به شمار می آوردند و علاقه ای به متمایز نمودن بت پرستان شمال اروپا، اسلاوها و مجارها از یکتاپرستی اسلام یا الحاد مانوی از الحاد محمد نداشتند».

تغییر سرنوشت ساز با وقوع جنگ های صلیبی رخ داد. وقتی پاپ اوربان دوم به سال ۱۰۹۵ آتش نخستین جنگ صلیبی را برافروخت دشمنی چندانی را علیه مسلمانان برنیانگیخت. در عوض، سیمای مسلمانان به عنوان کانون دشمنی مسحیان شکل داد. در این الهیات تاریخی، پاپ اوربان عصر خود را عصر برخورد با مسلمانان می دانست: خداوند به واسطه سربازان مسیحی با مسلمانان می جنگد. در نامه ای که پاپ اوربان در خلال نخستین جنگ های صلیبی به پیتر هووسکایی نوشت می گوید: «خداوند این روزها به یاری نیروهای مسیحی با ترک ها در آسیا و مورها در اروپا می جنگد و با رحمت خاص خود بار دیگر پرستشش را در شهرهای بزرگ احیا می کند». موفقیت های ارتش مسیحی در اسپانیا و شرق نقط عطفی در تاریخ رهایی بخشی مسیحیت محسوب می شود. در حقیقت مسیحیان جنگ علیه مسلمانان را به منزل کفاره ای برای گناهان خود یافتند.

درست در لحظه ای که مسلمانان برای مسیحیت تهدیدی جدی تلقی شدند بدل به دشمن مسیحیت گردیدند، دشمن هنجاری، اصولی، جوهری و جهانی مسیحیت. مسلمانان نماینده کفر، تجسم شیطان و تجسد آیین دجال بودند. جهان اسلام برابر بود با «نظامی ضد و نقیض، دجالی اجتماعی». در واقع، در حالی که مسیحیان به مدت یک قرن در مناطق حوزه مدیترانه در حال جنگ با مسلمانان بودند همچنان احساس می کردند در معرض تهدید قرار دارند. در مناطق غربی جهان لاتینی زبان، بی نظمی موج می زد، خشونت رایج بود، هزاره تولد مسیح بر افق های ذهنی سلطه داشت و زمینه برای ترس ها و دهشت های آخرالزمانی مهیا بود. تصویر صریح مسلمانان دشمن در واکنش به مصیبت های داخلی مسیحیت، که به یکباره با همه بلایای زمانه روبرو شده بود و آن را نتیجه گناهان خود می دانست، خیلی زود مورد پذیرش قرار گرفت با جنگ های صلیبی مسیحیت به عنوان شکل تاریخی خاصی از وحدت مسیحیت لاتینی پدیدار گشت. برساخت دشمنِ مسلمان لحظه ای تاریخی در صورت بندی خودآگاهی حکومت مسیحی(

res publica christiana

) بود. تفاوت های خصومت آمیز میان آنها و مسلمانان در این مقطع حساس بدل به عنصری مهم از هویت جمعی مسیحیان لاتین تبار گردید. کار این هویت جمعی خود جنگ صلیبی بود، جنگی علیه دشمنی اصولی. بسیج نیروها برای جنگ اهرم نیرومندی برای فرونشاندن آتش اختلافات در میان حاکمان مناطق مختلف و اعاده نظم به شمار می رفت. برقراری نظم در جوامع مختلف مسیحی در عین حال برابر بود با شکل دادن به نظم جهانی، نظمی که ویژگی مهمش عدم پذیرش بنیادین وجود مسلمانان برای مسیحیان غربی بود.

***

با گذر از سده های میانه، شکل تاریخی دیگری از اتحاد غربی یعنی اروپا جای مسیحیت را گرفت و تصویر دیگری از دشمن مسلمان- ترک ها- جایگزین تصویر قبلی- وحشی ها- گردید. آنچه در این میان تغییر نکرد همان خصومت و دشمنی نسبت به مسلمانان بود. در واقع، تلقی مسلمانان به عنوان دشمن که جزء لاینفک جنگ های صلیبی بود اهمیتی بلاواسطه برای صورت بندی اروپا به منزل شکل تاریخی خاصی از گسترده ترین اجتماع مسیحیان غربی داشت. در واکنش به سقوط قسطنطنیه توسط ترک ها در سال ۱۴۵۳، رهبران مذهبی و سکولار و اندیشمندان برجسته مسیحیت لاتین تبار از این میراث استفاده کردند و به دشمنی بنیادین با مسلمانان که در دوران جنگ های صلیبی نخست شکل گرفته و طی سه دهه بعد تقویت شده بود متمسک شدند و به گونه ای آن را بازتولید نمودند که مفهوم «مایی» نهفته در آن به موجودیتی اشاره داشت که اروپا نامیده می شد.

آئنیاس سیلویوس پیکولومینی(۱۴۶۴- ۱۴۰۵) در مواجهه با دشمن مسلمان بر وحدت اصولی فرهنگ اروپا تأکید کرد. وی که ادیبی اومانیست و سیاست مداری اهل عمل بود در سال ۱۴۵۸ به عنوان پاپ پیوس دوم برگزیده شد. پس از سقوط قسطنطنیه، پیکولونی تشویق شد درباره فرهنگ یونانی به عنوان سرچشمه علم و هنر اروپا بنویسد. پس از فتح قسطنطنیه به دست عثمانی ها فرایند یادگیری متوقف شد؛ چشمه الهام میوزها خشک گردید و هومر، دیگر شاعران بزرگ و افلاطون بار دیگر مردند. اروپا به عنوان یک کل در برابر ترک ها که دشمنان فرهنگ یونانی و لاتین محسوب می شدند پدیدار شد. پیکولومینی اروپا را به صورت یک اتحاد مذهبی نیز تصویر نمود. از آنجا که مسیحیان فرار کرده و پیروزی را به سلطان محمد واگذار کردند مسیحیت به اروپا محدود و اروپا با مسیحیت یکی انگاشته شد. پیکولومینی هم عصران خود را هشدار می دهد که «ما به دست دشمنان خود در اروپا در خاک خود تعقیب شدیم. در گذشته ما در آسیا و آفریقا که سرزمین های بیگانه اند شکست می خوردیم اما اکنون در خود اروپا، در سرزمین پدری خود و در خانه خود شکست خوردیم».

با تبدیل اروپا به مرجع مفهوم «مایی» در برابر ترک ها، مسلمانان نیز بدل به دشمنان اروپا گردیدند. شعارهایی که مسیحیت را به اروپا و مسیحیان لاتین تبار را به اروپایی ها تبدیل نمود عبارت بود از «اروپا را آزاد کنید»، «ترک ها را از اروپا بیرون برانید». حالا دیگر مسلمانان تهدیدی برای تمامیت ارضی اروپا، فرهنگ، آزادی و سبک زندگی اروپایی محسوب می شدند. مسلمانان به دشمن وجودی اروپا بدل شدند و مفهوم اروپا در حمایت از «پاکسازی اروپا از وجود ترک ها» پدیدار شد. روشنفکران اروپا در ایجاد مفهوم اروپا نقش مهمی ایفا نمودند. پیکولومینی از جمله روشنفکران و دین مردانی بود که در زایش نظامی اروپا مشارکت داشت. شعار «ترک ها را از اروپا بیرون کنید» در میانه های سده پانزدهم بدل به یک موضوع اومانیستی رایج گردید. پوگیو براچیولینی، پانورمیتا، اورازیو رومانو، آندره آ کونتراریو، فلاویو بیوندو و فرانچسکو فیلِلفو همگی از جمله روشنفکران اومانیستی بودند که مطالب بسیاری در این باره مطرح کردند. مردم عادی نیز در این فرایند نقش داشتند. آنها هر روزه به موعظه ها درباره شرکت در جنگ های صلیبی گوش فرا می دادند، در نیایش های روزانه علیه ترک ها مشارکت می کردند و هزینه جنگ ها را با مالیات های خود می پرداختند. مطبوعات نوشتاری جدید که با پیدایی صنعت چاپ به میان مردم راه یافتند مردم را به جنگ علیه ترک ها فرامی خواندند و حاوی تصائیری از «ترک های ظالم» بودند. ذکر این نکته جالب است که نخستین کتاب چاپ شده توسط گوتنبرگ به «مسأله ترک» می پرداخت.

کشف و استعمار آمریکا نیز به می