پاورپوینت کامل قابلیت زبان در مهندسی اندیشه‌ها ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قابلیت زبان در مهندسی اندیشه‌ها ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قابلیت زبان در مهندسی اندیشه‌ها ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قابلیت زبان در مهندسی اندیشه‌ها ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

تأملی پیرامون «رابطه زبان و سیاست و ادبیات داستانی»

رابطه «سیاست» و «ادبیات»، به قدمت رابطه «تمدن» و «نوشتار» است. به این اعتبار، می‌توان پرسید آیا اصولاً امکان دارد به نوعی سازمان یافتگی اجتماعی نظم‌محور رسید که در آن «زبان» و به طور خاص «ادبیات» (یا روایت های مکتوب) در معنای خاص‌تر «کلمه» (معنی) را در مرکز دغدغه‌های خود قرار ندهند؟ و آیا جز «تخیل» (که در اینجا «داستان» نام می‌گیرد) برای زبان راه گریزی از خشونت قدرت وجود دارد؟

تأملی پیرامون «رابطه زبان و سیاست و ادبیات داستانی»

رابطه «سیاست» و «ادبیات»، به قدمت رابطه «تمدن» و «نوشتار» است. به این اعتبار، می‌توان پرسید آیا اصولاً امکان دارد به نوعی سازمان یافتگی اجتماعی نظم‌محور رسید که در آن «زبان» و به طور خاص «ادبیات» (یا روایت های مکتوب) در معنای خاص‌تر «کلمه» (معنی) را در مرکز دغدغه‌های خود قرار ندهند؟ و آیا جز «تخیل» (که در اینجا «داستان» نام می‌گیرد) برای زبان راه گریزی از خشونت قدرت وجود دارد؟ نویسندگان بدبینی چون اورول معتقد بودند که در هر گونه قضاوت زیباشناختی یک امر نازیباشناختی است که حرف آخر را می‌زند و جامعه‌شناسانی چون بوردیو معتقد به آن هستند که «در نهایت قضاوت زیباشناختی چیزی نیست جز قضاوتی بر پایه موقعیت اجتماعی سوژه و سودی که در روابط اجتماعی‌اش از امر ادبی یا هنری می‌برد.» موضوع «ادبیات» و «سیاست» یا «سیاست ادبیات» موضوع صدها مقاله و کتاب بوده است که اگر از دوران باستان و سپس از کلاسیک‌هایی چون «جامعه نمایش» گی دوبور (۱۹۶۷) بگذریم، از معروف‌ترین و شناخته‌شده‌ترین آنها می‌توان به دو کتاب «سیاست ادبیات» ژاک رانسیر (۲۰۰۹) و کتاب «ادبیات و سیاست» فیلیپ سولرز (۲۰۱۴) اشاره کرد.

به دلیل تخصص خود در حوزه «انسان‌شناسی سیاسی و نظری معاصر»، هدفم در این نوشتار ارائه ساختارهایی برای بررسی موقعیت ادبیات داستانی و ارتباطش با زبان و سیاست است.

وقتی به مقوله «هنر» و «ادبیات» نظر می‌کنیم، نخستین انتظار طبیعی ما شاید این باشد که از نوعی «پیوستگی» معنایی و صوری میان «گذشته» تا «حال» و «آینده»، سخن بگوییم. به عبارت دیگر، ما چنان «گذشته» را به «حال» و «آینده» پیوند می‌زنیم که تمامیت بیولوژیک‌مان برایمان به صورت بدیهی از نطفه حیات تا لحظه مرگ ادامه داشته و پیوستگی‌ای گسست‌ناپذیر دارند. دلیل نیز کاملاً روشن است؛ در حقیقت، مدل زیستی که با حیات چند میلیارد ساله همه ما انسان‌ها و نظام ذهنی‌مان ساخته شده است، ساختارهای «تطوری» و «تکامل‌گرا» را بخوبی می‌پذیرد و به سادگی قبول می‌کند که این پیوستگی یک «واقعیت بدیهی» است که سایر پدیده‌ها باید صرفاً نسبت خود را با آن معلوم و آن را «درک» کنند، ولو اینکه این «درک» به زور باشد.

اما این مفهوم را که بوردیو به آن «طبیعی کردن فرهنگ» نام می‌دهد و فیلیپ دسکولا از آن با عنوان «ابداع طبیعت به دست فرهنگ» یاد می‌کند، فرآیندی است که از موقعیت خاصی در اروپا ریشه می‌گیرد که خدامحوری (

theocentrism

) به انسان محوری (

anthropocentrism

) گذار می‌کند. این فرآیند در رنسانس با «اومانیسم» و سپس با روشنگری به اوج خود می‌رسد و با دولت ملی و انقلاب صنعتی ایدئولوژیزه می‌شود و سرانجام قرن بیستم همچون آزمایشگاهی آن را در همه روایت‌ها و نمونه‌هایش به اجرا درمی‌آورد: از نمونه‌های توتالیتاریستی تا نمونه‌های دموکراتیک. این نمونه‌های متفاوت، در یک چیز با یکدیگر مشترکند که می‌توان آن را «توهم برتری فرهنگ نسبت به طبیعت» نامید.

«دسکولا» در مدل ساختاری خود در کتاب «فراسوی طبیعت و فرهنگ» (۲۰۰۵) به صورت تفصیلی از این امر سخن گفته است. اما در اینجا سخن خود را به دو اندیشمند؛ یکی در عرصه ادبیات داستانی و روزنامه‌نگاری و دیگری در عرصه نقد ادبی و نشانه‌شناسی محدود می‌کنیم؛ «جرج اورول» و «رولان بارت». و برای بحث درباره «مفهوم رابطه سیاست و ادبیات داستانی» به دو کتاب اساسی نیز اشاره می‌کنیم؛ کتاب «۱۹۸۴» اورول (۱۹۴۹) و کتاب «درس افتتاحیه کلژ دو فرانس» (۱۹۷۷) بارت.

حال ببینیم تزهای اساسی این دو کتاب در حوزه سیاست و ادبیات چیست؟ اورول با نگاهی بدبینانه که روی به سوی مدل شوروی دارد، قابلیتی بسیار بالا برای زبان در «دستکاری اندیشه‌ها» قائل است. در دنیای دوزخ‌واری که او در آینده ترسیم می‌کند، چند دولت بزرگ که دائماً در ائتلاف و جنگ‌های متغیر با یکدیگر هستند، جهان را اداره می‌کنند و اورول بر دو فرایند اساسی تکیه دارد؛ «استفاده زبان در معنای واژگون» و «تغییر صوری زبان برای رسیدن به کنترل افکار.»

«پدیده واژگونی» آن است که صو