پاورپوینت کامل کلاه حکومت بر سر ملت! ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کلاه حکومت بر سر ملت! ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کلاه حکومت بر سر ملت! ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کلاه حکومت بر سر ملت! ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

به مناسبت تصویب طرح اجباری کلاه شاپو(۱۳۰۶)

مسئله اجباری شدن کلاه‌شاپو از منظر اطرافیان رضاشاه به حدی دارای اهمیت بود که یکی از نمایندگان مجلس که موافق آن بود، «دو فوریت» را برای طرح آن در مجلس کافی ندانست و حتی «ده فوریت» را هم کم دانست!

به مناسبت تصویب طرح اجباری کلاه شاپو(۱۳۰۶)

مسئله اجباری شدن کلاه‌شاپو از منظر اطرافیان رضاشاه به حدی دارای اهمیت بود که یکی از نمایندگان مجلس که موافق آن بود، «دو فوریت» را برای طرح آن در مجلس کافی ندانست و حتی «ده فوریت» را هم کم دانست!

جامعه ایرانی در سالهای سلطنت رضا شاه پهلوی(۱۳۲۰-۱۳۰۴) تغییرات قبل ملاحظه ای را به خود دید. تغییراتی که ناشی از نگرش و اقدامات خاص شاه بود که بر مبنای آن حرکت به سوی پیشرفت و تمدن، جز با الگوپذیری از زیست غربی امکان پذیر نبود. امّا بخش قابل توجه و تاثیرگذار این زیست نه در حوزه تفکر و رفتار اجتماعی که در عرصه تغییرات سطحی و ظاهری رخ داد. یکی از نمودهای جنجالی و ملموس این رویکرد، طرحهای دولتی و از بالا به پایین حکومت برای تغییر البسه مردم به سمت الگوهای اروپایی آن هم با ابزارهای بخشنامه­ای و با چاشنی خشونت و برخورد قضایی بود. «قانون اتحاد شکل البسه و تبدیل کلاه» که زمینه ساز کشف حجاب پهلوی شد، سندی است قابل تأمل که کوته بینی حکومت رضاشاه و نخبگان حامی او به مقوله «تغییرات اجتماعی» را به خوبی منعکس می کند.

قانونی برای کلاه!

از روزگاران کهن آداب و سنن اجتماعی، مردان ایرانی را چه در فضای باز و چه در مجالس رسمی که در مکانهای سرپوشیده برگزار می شد ملزم به استفاده از گونه ای سرپوش می کرد. این سرپوشها از عمامه روحانیون و دستار و شب کلاه و عرق چین تا کلاه پوستی «اشرافی» را در بر می گرفت. از همان آغاز حکومت پهلوی رضاشاه و حامیان فکری اش معتقد بودند که استفاده از این پوشش موجب سرشکستگی و نشانه عقب ماندگی ایرانیان است. بنابراین کلاه جدیدی با نام «کلاه پهلوی» طراحی شد که شبیه کلاه نظامی فرانسویان بود و متعاقب آن فرمانی سراسری مبنی بر اجباری بودن این کلاه نیز صادر شد.۱

در آذر ۱۳۰۷ برای رسمیت یافتن این وضعیت، دولت(که در سیطره کامل رضا­شاه بود) به نمایندگان مجلس فشار آورد تا طرح «اتحاد شکل البسه و تبدیل کلاه» را تصویب کند. تعدادی از نمایندگان مجلس، طرح مورد حمایت دولت را تهیه‌ و به مجلس ارائه کردند تا با‌ قید‌ دو‌ فوریت‌ در پانزدهمین جلسه دوره هفتم مجلس شورای ملی بررسی شود. ارائه ایـن طـرح با مـخالفت تعدادی از نمایندگان رو به رو شد. «سیدرضا فیروزآبادی» در زمره این نمایندگان بود که در نطق خود گفت:«این را نمی‌دانم صحیح است یا نه که مـا [درباره] کلاه و تنبان‌ مردم در این مجلس صحبت کنیم؟ ما باید مردم را وادار به کارهای خوب بکنیم. بنده شنیده‌ام که در لندن بیست‌وهفت نوع لباس مردمش مـی‌پوشند و هـیچ‌کس مـتعرض کسی نمی‌شود و بنده هم‌ نشنیده‌ام‌ که در دنـیا، در هـیچ پارلمـانی بـنشینند و قـانون بـه جهت کلاه و تنبان بنویسند».۲

نقش نخبگان سیاسی حامی رضاشاه نیز در تدوین این قانون قابل توجه است:«پهلوی با تـشویق و راهـنمایی چند نفر ـ که از ابتدا به‌ او‌ نزدیک شده بودند ـ در درجه‌ اوّل‌ عبد‌الحسین‌ تیمور‌تاش و علی‌اکبر‌ داور و در درجه دوم نصرت الدوله فیروز و اشـخاص دیـگر، مـعتقد شده بود که باید‌ وضع‌ ظاهر‌ را، از لباس و سایر امور بـا‌ اوضاع‌ غربی‌ تطبیق‌ دهد».۳

این طیف در مجلس هم به دفاع از طرح پرداخته و آن را ضروری و حتی قید دو فـوریت‌ را بـرای آن کم دانستند. افشار، یکی از این نمایندگان بود که در نطق موافقت خود «ده فوریت» را هم برای این طرح کم دانست و گفت:

اگـر سـیاحی در مملکت ما به طرف شمال برود یا به طرف غرب، می‌بیند مردمانی هستند که چهار تا شال روی کلاهشان می‌بندند‌ یا‌ اگر به جنوب برود، لباسهای خیلی بلندی می‌پوشند و یک شـال هـم به کـمر می‌بندند، یک کلاه خیلی کوچک شبیه فنجان چای‌خوری هم بر سرشان می‌گذارند. بالاخره تصدیق می‌فرمایید‌ که‌ ایـن‌ شکل زندگانی نیست و بالاخره‌ ما‌ مجبور‌ هستیم یک روزی ملتمان را از هم تـمییز بـدهیم کـه دیگران وقتی وارد مملکت ما می‌شوند، ما را با لباس خودمان‌ بشناسند. ۴

یکی دیگر از موافقان، علی دشتی بود که طرح این‌ موضوع را ناشی از «یک روح وحدت و عقیده‌ می دانست که مجلس شورای ملی به شخص اول‌ مملکت‌ نشان‌ می‌دهد.»۵

اظهارات برخی نمایندگان که به طور طبیعی بخش قابل توجهی از خواست و اراده قاطبه نخبگان سیاسی آن ایام را نمایندگی می کردند، به روشنی میل آنان به همگون سازی جامعه را نشان می دهد: «اختلاف لباس که از بین رفت، ان‌شاءالله اختلاف زبان هم‌ به‌کلی‌ از‌ بین می‌رود. معارف ما توسعه پیـدا مـی‌کند و زبانهای ما هم یکی می‌شود و اختلاف‌ زبان‌ هم ان‌شاءالله رفع می‌شود.»۶ این موضع ساده سازانه در نخستین دقایق بررسی طرح از سوی «عراقی» که از موافقان طرح بود، بیان شد.

فیروزآبادی یکی از نمایندگان مخالف طرح به نکته مهمی اشاره کرده بود که ماهیت حکومت پهلوی را نشان می‌داد: «بنده شنیده‌ام که در لندن بیست‌وهفت نوع لباس مردمش مـی‌پوشند و هـیچ‌کس مـتعرض کسی نمی‌شود و بنده هم‌ نشنیده‌ام‌ که در دنـیا، در هـیچ پارلمـانی بـنشینند و قـانون بـه جهت کلاه و تنبان بنویسند».

در نهایت طرح در ۴ ماده و هشت تبصره در جلسه ۶ دی ماه سال ۱۳۰۷ به تصویب رسید و تنها اصلاح صورت‌گرفته‌ در‌ آن، اضافه‌کردن لفظ ذکور بـه مـاده اول طـرح بود: «کلیه اتباع ذکور ایران که برحسب مشاغل دولتی دارای لباس مخصوص نیستند در داخله مملکت موظف هستند که ملبس به لباس متحد الشکل شوند».

در این قانون، «هشت طبقه از جمله مجتهدین، مراجع امور شرعیه دهات و