پاورپوینت کامل اسلام، ایمان، اعتقاد ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسلام، ایمان، اعتقاد ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسلام، ایمان، اعتقاد ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسلام، ایمان، اعتقاد ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

از مجموع مطالب باقی‌مانده از خوارج از یک طرف و پاسخهای حضرت مولی(ع) از سوی دیگر استنباط می‌شود که خوارج دارای یک اندیشه سیاسی بوده‌اند که البته به‌تدریج در طول زمان شکل گرفته است. اندیشه سیاسی آنان «خداسالاری» بوده است؛ ولی نوعی خداسالاری که به مردم‌سالاری منتهی می‌شود. آنان می‌گفتند که حاکم اصلی بر بشر خداست، ولی خداوند آن را به ملت واگذار کرده است؛ نظیر مالکیت که مالک حقیقی خداوند است «ولله ملک السموات و الارض»؛ ولی خداوند اجازه تصرف در اشیای جهان را از طرق خاص و مشروعی به بشر واگذار کرده است. حکومت هم چنین است که به اعضای جامعه واگذار شده و آنان با بیعت حقی را که خدا به انسانها داده، به شخص و یا اشخاصی واگذار می‌کنند.

اندیشه سیاسی خوارج

از مجموع مطالب باقی‌مانده از خوارج از یک طرف و پاسخهای حضرت مولی(ع) از سوی دیگر استنباط می‌شود که خوارج دارای یک اندیشه سیاسی بوده‌اند که البته به‌تدریج در طول زمان شکل گرفته است. اندیشه سیاسی آنان «خداسالاری» بوده است؛ ولی نوعی خداسالاری که به مردم‌سالاری منتهی می‌شود. آنان می‌گفتند که حاکم اصلی بر بشر خداست، ولی خداوند آن را به ملت واگذار کرده است؛ نظیر مالکیت که مالک حقیقی خداوند است «ولله ملک السموات و الارض»؛ ولی خداوند اجازه تصرف در اشیای جهان را از طرق خاص و مشروعی به بشر واگذار کرده است. حکومت هم چنین است که به اعضای جامعه واگذار شده و آنان با بیعت حقی را که خدا به انسانها داده، به شخص و یا اشخاصی واگذار می‌کنند.

اینک اعتراضشان در صفین به حضرت مولی(ع) آن بود که مردم با تو بیعت کرده بودند و حق حاکمیتی که خدا به آنان عطا فرموده بود، به تو واگذار کرده‌اند. تو اگر با رقیبت اختلاف داری، باید مجدداً به آرای عمومی واگذار کنی و مجاز نیستی که تن به داوری بدهی.

این استدلال البته به ظاهر موجه است؛ ولی حضرت مولی در نهج‌البلاغه بسیار زیبا پاسخ داده است. در خطبه ۱۲۵ نهج‌البلاغه ذیل عنوان «گفتارى است از آن حضرت در پاسخ خوارج و موضع‌گیری‌شان در برابر حکمیت و سرزنش اصحابش در مورد قبول حکمیت» چینن می‌فرماید:

«إنّا لم نحکم الرجال و إنما حکمنا القرآن هذا القرآن إنما هو خطٌ مسطورٌ بین الدفتین لاینطق بلسانٍ و لا بد له من ترجمانٍ و إنما ینطق عنه الرجال و لما دعانا القوم إلى أن نحکم بیننا القرآن لم نکن الفریق المتولی عن کتاب الله سبحانه و تعالى: ما نه اشخاص، که تنها قرآن را به داورى پذیرفتیم و این قرآن نیز خطى نگاشته است در میان دو پاره جلدى. خود زبان به سخن نمى‏گشاید و براى فهمش به مترجمى نیاز باشد. و این تنها مردانند که از جانب او سخن مى‏گویند و چون این گروه ما را به داورى قرآن فرا خواندند، نخواستیم که از پشت‌کردگان به قرآن باشیم که خداوند سبحان مى‏فرماید:

«فإن تنازعتم فی شی‏ءٍ فردّوه إلى الله و الرسول: چون در چیزى اختلاف کردید، آن را به خدا و پیغمبر ارجاع کنید». [سوره نساء(۴)، آیه ۵۹] فرده إلى الله أن نحکم بکتابه و رده إلى الرسول أن نأخذ بسنته فإذا حکم بالصدق فی کتاب الله فنحن أحق الناس به و إن حکم بسنه رسول الله(ص) فنحن أحق الناس و أولاهم بها: ارجاع هر موضوعى به خداوند، حکم کردن به کتاب اوست و ارجاع به رسول، تمسک به سنت پیامبر است. پس هرگاه به‌راستى بر مبناى کتاب خدا حکم شود، ما سزاوارترین مردمیم به آن، و اگر بر مبناى سنت رسول خدا ـ که درود خدا بر او و بر خاندانش باد ـ حکم شود، باز هم ماییم نزدیکتر کسان.

اما اینکه مى‏گویید: «چرا در حکمیت میان خود و آنان مهلتى تعیین کرده‏اى؟» فإنما فعلتُ ذلک لیتبین الجاهل و یتثبت العالم و لعل الله أن یصلح فی هذه الهدنه أمر هذه الأمه و لا تؤخذ بأکظامها فتعجل عن تبین الحق و تنقاد لأول الغی: تنها فلسفه‏اش این بود که نادان را فرصت پرس و جو باشد و آگاه، بیش از پیش، ثبات یابد. باشد که خداوند جریان کار امت را سامان بخشد و مردم در تنگنا چنان گلوشان فشرده نشود، که در جستجوى حق ناگزیر از شتاب شوند و با اولین جلوه‏هاى فریب، تسلیم گمراهى گردند.»۱۸

خلاصه پاسخ امام این است که من آن افراد را برای داوری اینکه چه کسی خلیفه باشد معین نکرده بودم. من آنان را به عنوان کارشناس حقوقی انتخاب کرده بودم که براساس کتاب خدا ببینند چه کسی از قانون تجاوز کرده است. طرف مقابل هم گفت: «قرآن میان ما و شما باشد.» من هم قبول کردم. قرآن یک سند مکتوب است باید عده‌ای کارشناس آن را مورد ملاحظه قراربدهند و در موارد لازم از سنت کمک بگیرند. آنان از حدود اختیاراتشان تعدی کردند؛ لذا ایراد شما وارد نیست.

بعدها نظریه خوارج باز هم به استناد همین آیه «ان الحکم الا لله» لا حکومتی شد. گفتند اصل اولیه آن است که بشر آزاد است و هیچ حاکمی نیاز ندارد. امام در پاسخ به این مدعا مطالبی فرمودند که در خطبه ۴۰نهج‌البلاغه آمده است. می‌خوانیم: «از سخنان آن حضرت است زمانى که شنید خوارج نهروان مى‏گویند: لا حکم إلا لله» پس فرمود:

«کلمه حقٍ یراد بها باطل. نعم إنه لا حکم إلا لله و لکن هؤلاء یقولون لا إمره إلا لله و إنه لابدّ للناس من أمیرٍ برّ أو فاجرٍ یعمل فی إمرته المؤمن و یستمتع فیها الکافر و یبلغ الله فیها الأجل و یجمع به الفی‏ء و یقاتل به العدو و تأمن به السبل و یؤخذ به للضعیف من القوی حتى یستریح برٌ و یستراح من فاجر: گفتار حقى است که به آن باطلى اراده شده. آرى، حکمى نیست مگر براى خدا؛ ولى اینان مى‏گویند: زمامدارى مخصوص خداست. در حالى که براى مردم حاکمى لازم است ـ چه نیکوکار و چه بدکارـ که مؤمن در عرصه حکومت او به راه حقش ادامه دهد، و کافر بهره‏مند از زندگى گردد، و خدا هم روزگار مؤمن و کافر را در آن حکومت به سر آرد، و نیز به وسیله آن حاکم غنائم جمع گردد، و توسط او جنگ با دشمن سامان گیرد و راهها به سبب او امن گردد، و در امارت وى حق ناتوان از قوى گرفته شود، تا مؤمن نیکوکار راحت شود، و مردم از شر بدکار در امان گردند.

در روایت دیگرى آمده: وقتى گفتار خوارج را در زمینه حکمیت شنید، فرمود: «حکم الله أنتظر فیکم: در باره شما به انتظار حکم خدا هستم.» و فرمود: «أما الإمره البره فیعمل فیها التقی و أما الإمره الفاجره فیتمتع فیها الشقی إلى أن تنقطع مدته و تدرکه منیته: اما در سایه حکومت انسان صالح، اهل تقوا به راه خود ادامه دهند؛ ولى در حکومت بدکار، اهل شقاوت از حیات