پاورپوینت کامل شاعر دردآشنا ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شاعر دردآشنا ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شاعر دردآشنا ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شاعر دردآشنا ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

سی و نُه سال پیش (سال ۱۳۳۹) که در تابستان به زادگاه عزیزم، گیوی و خلخال رفتم، شنیدم روحانی و واعظی جوان و گرانمایه در ماه مبارک رمضان در خلخال (هروآباد) به منبر رفته‌اند و منبرشان سخت مورد استقبال و استفاضه همشهریان گرامی‌ام قرار گرفته است. در پایانِ کار، مبلغ ده هزار تومان (به پول آن روز) در پاکتی تقدیم کرده‌اند، ولی ایشان از پذیرش آن خودداری ورزیده‌اند. آقایان گفته‌‌اند: اگر کم است، اضافه کنیم. ایشان گفته‌اند: سخن در اندک و بسیار نیست! من هرگز برای تبلیغ دینی پول نمی‌گیرم و تاکنون از این کسوت، دیناری بهره مادی نبرده‌ام!

زندگی و شعر آیت الله کاظمی اردبیلی

سی و نُه سال پیش (سال ۱۳۳۹) که در تابستان به زادگاه عزیزم، گیوی و خلخال رفتم، شنیدم روحانی و واعظی جوان و گرانمایه در ماه مبارک رمضان در خلخال (هروآباد) به منبر رفته‌اند و منبرشان سخت مورد استقبال و استفاضه همشهریان گرامی‌ام قرار گرفته است. در پایانِ کار، مبلغ ده هزار تومان (به پول آن روز) در پاکتی تقدیم کرده‌اند، ولی ایشان از پذیرش آن خودداری ورزیده‌اند. آقایان گفته‌‌اند: اگر کم است، اضافه کنیم. ایشان گفته‌اند: سخن در اندک و بسیار نیست! من هرگز برای تبلیغ دینی پول نمی‌گیرم و تاکنون از این کسوت، دیناری بهره مادی نبرده‌ام!

موضوع مانند بمب در خلخال صدا کرده بود. چون برخی از آقایان در میزان «وعظْ‌مزد» چانه می‌زدند!

سالها گذشت و نام آن واعظ محترم و حتّی خود موضوع هم به قسمت تاریک ذهن رفت و غبار فراموشی بر آن نشست. پس از سی سال در سال ۱۳۶۹ مادر پاکدامن دوستان و برادران عزیزم آقایان الیاسی‌ها (دکتر سیدجواد، دکتر سیدهدایت، آقا سیدقوام، آقا سید مصطفی الیاسی) به جوار رحمت حق شتافت. ـ انسانهای نیک، زندگی و مرگشان مایه خیر و برکت است ـ در مجلس ترحیم خانگی آن سیّده گرامی، روحانیی را دیدم. پس از صحبت و آشنایی معلوم شد نام گرامی‌شان حاجی شیخ علی کاظمی است و خودشان همان واعظ و روحانی عزیز که دل از همشهریان بنده ربوده بودند و از کسوت مقدّس خویش نه سوءاستفاده، که استفاده هم نکرده‌اند و نمی‌کنند. افزون بر آن، شاعر هم هستند و شعر خوب می‌گویند. از دیدارشان خوشوقت شدم و از همان روز، پیوند روحی و دوستی میان ما برگزار شد و رفت و آمد خانوادگی برقرار. در خلال این چند سال بنده بارها و بارها در خدمت ایشان بوده‌ام و جز نیکی و عاطفه و فروتنی و بزرگواری و کمک به نیازمندان و درماندگان و نیز سرودن شعر از ایشان ندیده‌ام.

جناب کاظمی در سال ۱۳۱۴ در شهر اردبیل چشم به جهان گشوده و از شش سالگی تا ۱۴ سالگی در اردبیل اقامت داشته‌اند و قرآن و قسمتی از صرف و نحو و ادبیّات عربی را در زادگاه خویش فرا گرفته‌اند. علاقه و ذوق شایان و فراوان به تحصیلات جدید داشته‌اند؛ ولی پدر گرامی‌شان که در کسوت روحانیت نبوده‌اند رضایت نداده به تحصیل حوزوی تشویق و وادارشان کرده‌اند.

در سال ۱۳۳۰ به قم عزیمت کرده و ده سال (تا سال ۱۳۴۰) در آن شهر به تکمیل علوم حوزه اشتغال جسته‌اند و بنا به اظهارات آشنایان و هم‌تحصیلان‌شان تحصیلات بسیار موفّقی داشته و خوش درخشیده‌اند. در سال ۱۳۴۰ به اردبیل مراجعت نموده ضمن انجام وظیفه روحانیت (از قبیل اقامه نماز جماعت، تشکیل مجالس مذهبی، بحث و تدریس علوم حوزوی، نظارت بر اداره دبستان و دبیرستان جعفری اسلامی و…) جهت تأمین معاش به احداث کارگاه قالی‌بافی و نیز دامداری همّت گماشته‌اند و با کدّ یمین و عرق جبین بر حدیث شریف نبوی (اَطْیَبُ ما اَکَلَ الرَّجُلُ مِنْ کَدِّ یَدِهِ) عمل کرده و برای کار و فعالیت و تبلیغ دینی دیناری از کسی یا جایی نگرفته‌اند.

جناب آقای کاظمی به اقتضای مسائل خانوادگی در شهریور سال ۱۳۴۵ به تهران کوچ فرموده و با اقامه نماز جماعت در یکی از مسجدهای حسّاس شهر و انجام همه وظایف و خدمات یک روحانی مسئول، کوشا، فعّال و دردمند باز طبق وصیّت پدر و سیره خویش دیناری نه از دولت و نه از ملّت نگرفته‌اند و نمی‌گیرند و حتی برابر اظهارات یکی از بستگان نگارنده ـ که از مأمومان مسجد ایشان هستند ـ در مسجد، بیشتر از ن