پاورپوینت کامل تکثر روش شناختی در دین پژوهی ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تکثر روش شناختی در دین پژوهی ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تکثر روش شناختی در دین پژوهی ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تکثر روش شناختی در دین پژوهی ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

نه مطالع آگاهی و بررسی تجارب معنوی می تواند روش شناسی دینی را شکل دهد؟

دین پژوهی جدید تاریخ درازی ندارد با وجود این در همین مدت کوتاه به پیشترفت های چشم گیری دست یافته است و این مهم به مدد گسترش علوم مختلف و خاصه بین رشته ای شدن مطالعات در زمینه ها و حوزه های گوناگون به دست آمده است. یکی از صدها دانشی که بر مطالعات حال حاضر دین تأثیر گذاشته، مطالع آگاهی و مقولات مرتبط با آن است. نقطه ای که مطالعات آگاهی و دین پژوهی را به یکدیگر نزدیک می کند، بحث تجرب دینی است. مقال حاضر ضمن بازنگری ابعاد مختلف دین پژوهی، البته در سطح طرح مسأله، به چگونگی ارتباط دین با آگاهی در بافت تجرب دینی می پردازد.

چگونه مطالع آگاهی و بررسی تجارب معنوی می تواند روش شناسی دینی را شکل دهد؟

دین پژوهی جدید تاریخ درازی ندارد با وجود این در همین مدت کوتاه به پیشترفت های چشم گیری دست یافته است و این مهم به مدد گسترش علوم مختلف و خاصه بین رشته ای شدن مطالعات در زمینه ها و حوزه های گوناگون به دست آمده است. یکی از صدها دانشی که بر مطالعات حال حاضر دین تأثیر گذاشته، مطالع آگاهی و مقولات مرتبط با آن است. نقطه ای که مطالعات آگاهی و دین پژوهی را به یکدیگر نزدیک می کند، بحث تجرب دینی است. مقال حاضر ضمن بازنگری ابعاد مختلف دین پژوهی، البته در سطح طرح مسأله، به چگونگی ارتباط دین با آگاهی در بافت تجرب دینی می پردازد.

***

مطالعات دینی به طور کلی عبارت است از حوزه ای آکادمیک و چند رشته ای، مطالعه باورهای دینی، رفتارها و کنش های مذهبی، و نهادهای دینی. این حوزه به تعریف، توصیف، مقایسه و تبیین دین و ادیان می پردازد. دو رویکرد عام در این حوزه وجود دارد: یکی رویکرد تئولوژیکال و دیگری آکادمیک. هر دوی این رویکردها سازوکارهایی عقلانی هستند و هدفشان شناخت و فهم تمام ابعاد و جوانب دینی است. بنابراین، هر دو رویکرد مستلزم پژوهش و تفحص علمی و عقلانی اند هرچند جهت گیری ها و مواضع آنها با هم در برخی موارد تفاوت دارد. رویکرد تئولوژیکال عمدتاً در دانشکده ها و دپارتمان های الهیات مورد استفاده قرار می گیرد. این رویکرد حقیقت نازل شده را تبیین می کند؛ حقیقتی که برای نجات انسان بسیار حیاتی است چرا که بر اساس این دیدگاه انسان در نهایت به سوی خدا باز می گردد. به تعبیر دیگر، نجات انسان به تمامه به شناخت این حقیقت بستگی دارد. و این مطلبی است که در الهیات تعلیم داده می شود. در حقیقت کار اصلی در الهیات تبیین و توضیح وحی الهی متجلی در کتاب مقدس و آموزه ها و احکام دینی است. در مقابل، رویکرد آکادمیک در دپارتمان های دین پژوهی مورد استفاده قرار می گیرد.

مطالعه آکادمیک دین مستلزم چند ویژگی است: نخست، ویژگی کاربردی ادیان؛ به این معنا که چگونه ادیان نیازهای عاطفی، اجتماعی و فکری افراد را تامین می کنند. در اینجا باورها، سازمان ها و نهادهای اجتماعی، کنش های اخلاقی و اعمال آیینی، رفتار مومنان در جامعه ایمانی، و نیز تمایل انسان به دانستن چگونگی و چرایی پدیده ها مورد بررسی قرار می گیرد. دوم، ویژگی مبنایی و جوهری است زیرا باور بر این است که ادیان به رغم تفاوت ها و دیدگاه های گوناگون واجد ماهیتی بنیادین هستند که در دو جنبه متجلی است:

۱- باوری عام و متقن به این که یک امر مافوق طبیعی وجود دارد.

۲- این باور که وجود انسانی در صورت فعلیت یافتن باید با آنچه افراد به مثابه امری ماورایی تجربه می کنند، هماهنگ و همخوان باشد. این امر نقطه تمایز افراد دیندار و غیر دیندار است.

و سومی ویژگی هایی است که درپیوند با امر مافوق طبیعی عمل می کنند، از آن جمله می توان به اعمال دینی، مراسم های دینی، زبان ها، اخلاقیات، علم و دانش و امثالهم اشاره کرد.

طی نیمه قرن گذشته، مطالعه آکادمیک دین طیفی از زوایا و رویکردها را به وجود آورده است: از آن جمله اند رویکرد ساختارگرایانه، رویکرد ایلیاده، رویکرد مارکسیستی، فمینیستی و نظایر آن. اخیراً رویکردهای شناخته شده در بسیاری از موسسات و دپارتمان ها بر حول محور تحلیل فرهنگی و زبان شناختی متمرکزند؛ به طور خاص می توان به رویکردهای پسامدرن و ساختارشکنانه دریدا و امثال او اشاره کرد. با آغاز مطالعات بین رشته ای در حوزه آگاهی انسانی، بر آن شدیم تا با تحلیل دین، معنویت، و تجربه معنوی نه صرفا ً به مثابه پدیده های فرهنگی بلکه به عنوان پدیده هایی که می توان آنها را با فیزیولوژی و نوعی از فناوری پان انسانی در روند رشد معنوی انسان پیوند داد، این رویکرد غالب را به چالش بکشیم.

این موضوع رویکردهای جدید و جالبی را پیش روی می نهد که از طریق آنها فهم ما از دین و تجارب دینی از گذر ارجاع به روش های برخاسته از علوم شناختی، عصب شناسی، روانشناسی رشد، فلسفه ذهن، انسان شناسی، و حوزه های بی شمار دیگری که دست در دست هم برای واکاوی پدیده آگاهی تلاش می کنند، ارتقا می یابد. از آنجا که آگاهی نقشی محوری در ایجاد تجربه انسانی ایفا می کند و باز از آنجا که حوزه مطالعات مربوط به آگاهی روز به روز در حال رشد و بالندگی است، بر ما لازم است تا آنچه را که می توان درباره کارکرد آگاهی آموخت، فرا بگیریم، این یادگیری از خلال انبوهی از رشته هایی محقق می گردد که آگاهی را در کانون توجه خود قرار داده اند. اکنون زمان آن رسیده که (دست اندرکاران)مطالعات دینی به حوزه هایی مثل عصب – روانشناسی، عصب شناسی شناختی، هوش مصنوعی و دیگر حوزه های مشابه توجه کنند. همچنین زمان آن فرا رسیده که مطالعات دینی در جستجوی این نکته برآیند که آگاهی چگونه کار می کند و چه نقشی در ایجاد و شکل گیری واقعیت، تجربه معنوی، پیدایش آموزه ها، مناسک و حیات مراقبه ای دارد. در طول کشاکش روش شناسانه ای که در بیست سال اخیر رخ داده است دو گروه رویاروی یکدیگر قرار داشته اند: در یک سو، ساختارگراهایی مانند استیون کتز و پرادفوت قرار دارند که تجربه دینی را به تمامه برگرفته از بافت مواد پیشینی(از پیش موجود) می دانند. در سوی دیگر، روانشناسان خلودگرا(مانند فورمن، برنارد، راتبرگ و غیره) هستند که مدعی اند تجارب عرفانی صرف نظر از سنتی که در آن شکل می گیرند، واجد برخی هسته های تجربی مشترک هستند که به طور خاص می توان به مفهوم رویداد آگاهی محض و حالات پیشترفته تر عرفانی اشاره کرد. هر دو گروه ساختارگرا و روانشناسان خلودگرا نکات خوبی را مطرح کرده اند و ما امیدواریم این دو رویکرد به رغم تضادهایی که دارند در رابطه با بحث تجربه دینی بتوانند یکدیگر را تکمیل کنند آنچنان که به روشن تر شدن ارتباط بین عین(بیرون) و ذهن(درون) یا به تعبیری، اوبژه و سوژه، کمک کنند. این همان چیزی است که ویلبر نیمکره های مکمل راست و چپ نام می نهد و در سال ۱۹۹۳ نیز وارلا، تامپسون و راش در بحث اونتولوژی مطرح کردند و البته نسلی از فیلسوفان بودایی نیز پیش از همه، آن را آگاهی واسطِ بین تجربه محسوسِ سوژه، و واقعیت عینی عالم خارج خوانده اند.

حوزه نوظهور مطالعات مربوط به آگاهی

نشریه مطالعات مربوط به آگاهی و جلسات منظمی که در تاکسون و جاهای دیگر در خصوص آگاهی پژوهی برگزار شده است، کانون اصلی مطالعات دائمی مربوط به آگاهی و ارتباط آن با پدیده های انسانی است. یکی از دلایلی که اینگونه مباحث این چنین اهمیت پیدا کرده آن است که این موضوعات، هم طیف کاملی از پدیده های کاملاً قابل سنجشِ موثر در آگاهی را شامل می شود و هم ناظر به نقش سوژه در آگاهی از این پدیده هاست. پژوهش های دینی شامل طیفی از موضوعات گذشته تا حال، پیشینه آموزش اجتماعی تا الگوهای تفسیری، شناخت تا تجربه، و از آموزش زبان تا تحقق و شکل گیری تجربه می شود. الگویی که این گونه مطالعات عرضه می کنند در عین ارزشمندی واجد تاثیراتی مستقیم است به این معنا که امر عینی بر امر انتزاعی تاثیر می گذارد.

نشریه مذکور و همایش های اخیر این نکته را بررسی کرده اند که چگونه فیزیک، بیولوژی و نوروبیولوژی، جامعه شناسی، دین، فلسفه، روانشناسی، روانشناسی شناختی، رفتار حیوانی، و حتی هنر و شعر می توانند بر آگاهی، شهود، تمایلات روانشناسانه، و تجارب مستقیم و بی واسطه تاثیر بگذارند و در عین حال از آنها تاثیر بپذیرند. به عنوان مثال: چند مقاله به این مساله پرداخته اند که عرفان چه چیزهایی را در خصوص آگاهی به ما می آموزد. بسیاری از افراد آگاه و اندیشمند به بررسی نقش آگاهی در شکل گیری فرهنگ ها پرداخته اند. مطالعات علمی در خصوص معالجه از راه دور انجام گرفته است و تاثیرات دعا بر درمان پزشکی مورد بررسی قرار گرفته است. دانشمندان نقش و تاثیر آگاهی را در نوع نگاه به خدا، مسیح و دیگر اشکال الوهیت مورد تحلیل قرار داده اند.

باوجود اینکه در نگاه نخست احساس می کنیم خیلی چیزها در مورد آگاهی می دانیم اما دست کم یک چیز در خصوص مطالعات مربوط به آگاهی بر کسی پوشیده نیست و آن اینکه ما پاسخ بسیاری از سوالات را هنوز نیافته ایم. ما نمی دانیم که چگونه در مورد آگاهی باید بیندیشیم، یا چه ارتباطی میان آگاهی و جسم وجود دارد یا چگونه آگاهی با هر آنچه در ورای جسم وجود دارد ارتباط می یابد. همچنین ما نمی دانیم که نظریه نهایی در خصوص آگاهی، یک فرمول است، یک نمودار مغزی است، یک جمله است یا ترکیبی از این سه، یا شاید هم چیزی کاملاً متفاوت(؟!)… . ما حتی نمی توانیم پرسش های درستی در این خصوص مطرح کنیم. پرواضح است که این حوزه در مرحله شکل گیری است.

اما با این همه، یک چیز روشن است و آن اینکه تاثیر متقابل بین عینیت و ذهنیت به طور قطع بخشی از پاسخ جامع ما به این مسائل تواند بود. و بررسی این تاثیر متقابل می تواند از مطالعات مربوط به فرهنگ و مطالعات کلی مربوط به ماهیت آگاهی بهره های فراوانی بَرَد. از یک سو، ذهنیت و قصدمندی به طور مشخص تحت تاثیر طیفی از پیش زمینه ها و بافت های فرهنگی و زبانی قرار دارند. و همانگونه که دکتر کتز و دیگران خاطر نشان کرده اند پیش زمینه ما و نوع آموزش شرایطی را بوجود می آورد و بر توانایی ما برای داشتن اغلب تجارب، من جمله تجارب عرفانی، تاثیر می گذارد. جهت حرکت در این تحلیل از ساحت عینی تاثیرات فرهنگی و اجتماعی آغاز و تا توانایی ذهنیت ما برای داشتن چنین تجاربی ادامه می یابد.

از سوی دیگر، آگاهی فی نفسه می تواند در فرهنگ و جامعه، زبان، الهیات، باور، نظام مفهومی و بسیاری از مسائل مربوط به آن تاثیر گذار باشد. همچنین، تجارب دینی می توانند بر نظام اعتقادی شخص و حتی نظام اعتقادی کل یک سنت تاثیر بگذارد. به عنوان نمونه تجارب مستقیم بودا، پاتانجالی و پولس قدیس مشخصاً نقش مهمی در شکل گیری سنت های دینی هر یک از آنها داشته است. بنابراین، پیکان تاثیر از آگاهی ذهنی آغاز و تا فرهنگ عینی امتداد می یابد.

فرهنگ و آگاهی با یکدیگر تعامل داشته و در یکدیگر تاثیر می کنند، همین تاثیر و تاثر بین بیولوژی و آگاهی برقرار است. بیولوژی و نوروبیولوژی مشخصاً بر آگاهی تاثیر می گذارند، ماده شیمیایی مغز را تغییر می دهند، یا جریان های عصبی را دستخوش تغییر می کنند و شما نیز یکی از ابعاد آگاهی را تغییر خواهید داد. تحریک جریان الکتریکی در یکی از نقاط مغز سبب می شود شخص در تجربه آگاهی خود تغییر ایجاد کند، خواه این تغییر در حافظه باشد، خواه در بینش، و خواه در امیال. فیزیولوژ