پاورپوینت کامل مدنیت و اخلاقیات ایرانى ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مدنیت و اخلاقیات ایرانى ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مدنیت و اخلاقیات ایرانى ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مدنیت و اخلاقیات ایرانى ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

بررسی میراث فرمانروایان گورکانی هند و همکاران مسلمان و هندو و زرتشتى و مسیحى آنان، اکنون بیش از یک سده است که بخش مهمی از پژوهش هایی را به خود اختصاص داده است که در طیفی از رویکردهای شرق‌شناسانه تا بومی‌نگاری را در بر می‌گیرند. در طول دهه‌های گذشته، این پژوهشها بیشتر بر بررسی این میراث در روزگار اکبر گورگانی متمرکز بوده‌اند و اکنون یک دهه‌ است که شماری از محققان به میراث روزگار بنیانگذار سلسله گورکانی هند، ظهیرالدین محمد بابُر (م۹۳۷قر ۱۵۳۰م) نیز توجه کرده‌اند. مقاله پیش رو بخشی است از پژوهش چندساله نگارنده درباره میراث این روزگار که می‌کوشد بازتاب اخلاقیات ایرانی در اندیشه و عمل بابُر را از رهگذر بررسی دو متن برنماید: بابُرنامه که زندگینامه خودنوشت نخستین فرمانروای تیموری هند است و رساله اخلاق همایونى نوشته قاضى اختیارالدین حسن بن غیاث‏الدین حسینى (م۹۲۸قر ۱۵۲۲م) که از جمله نخستین آثاری است که به نام بابر نوشته می‌شود و زمینه آشنایی او با میراث اخلاقی فیلسوفان ایرانی و از جمله آرای ابوعلی مسکویه را فراهم می‌کند. به نظر نگارنده، تلاش پیگیر بابُر براى توسعه زندگى اجتماعى ساکنان قلمرو حکومتش و توجه خاص او به مفاهیم شهر و باغ، در آشنایی او با چنین میراثی ریشه دارد؛ تلاش و توجهی که از آن به «استعاره بابُرى» یاد کرده‌ام؛ استعاره‌ای که در بازنمود جهان مطلوب بنیانگذار سلسله گورکانی مددیار ما تواند بود.

بابُر و استعاره بابرى با نگاهی به بابُرنامه و اخلاق همایونی

اشاره: بررسی میراث فرمانروایان گورکانی هند و همکاران مسلمان و هندو و زرتشتى و مسیحى آنان، اکنون بیش از یک سده است که بخش مهمی از پژوهش هایی را به خود اختصاص داده است که در طیفی از رویکردهای شرق‌شناسانه تا بومی‌نگاری را در بر می‌گیرند. در طول دهه‌های گذشته، این پژوهش ها بیشتر بر بررسی این میراث در روزگار اکبر گورگانی متمرکز بوده‌اند و اکنون یک دهه‌ است که شماری از محققان به میراث روزگار بنیانگذار سلسله گورکانی هند، ظهیرالدین محمد بابُر (م۹۳۷قر ۱۵۳۰م) نیز توجه کرده‌اند. مقاله پیش رو بخشی است از پژوهش چندساله نگارنده درباره میراث این روزگار که می‌کوشد بازتاب اخلاقیات ایرانی در اندیشه و عمل بابُر را از رهگذر بررسی دو متن برنماید: بابُرنامه که زندگینامه خودنوشت نخستین فرمانروای تیموری هند است و رساله اخلاق همایونى نوشته قاضى اختیارالدین حسن بن غیاث‏ الدین حسینى (م۹۲۸قر ۱۵۲۲م) که از جمله نخستین آثاری است که به نام بابر نوشته می‌شود و زمینه آشنایی او با میراث اخلاقی فیلسوفان ایرانی و از جمله آرای ابوعلی مسکویه را فراهم می‌کند. به نظر نگارنده، تلاش پیگیر بابُر براى توسعه زندگى اجتماعى ساکنان قلمرو حکومتش و توجه خاص او به مفاهیم شهر و باغ، در آشنایی او با چنین میراثی ریشه دارد؛ تلاش و توجهی که از آن به «استعاره بابُرى» یاد کرده‌ام؛ استعاره‌ای که در بازنمود جهان مطلوب بنیانگذار سلسله گورکانی مددیار ما تواند بود.

به قدرت رسیدن فرمانروایان مغولى ـ تیمورى در هند در نیمه نخست سده دهم هجرى، به ایجاد فضایى راه برد که در آن، نخبگان هندى و ایرانى و ترک با بهره‏ گیرى از ثروت دربار، براى ‏ره‏ سپردن به رنسانسى فرهنگى کوشیدند که با جرأت مى‏ توان گفت بنیادهاى مدنى هند امروز بر آن استوار است و هنوز هم الهام‌بخش روشن‏ اندیشانى مى‏ تواند بود که اندیشه «صلح کل» را ارزشمندترین راه براى هم‏ اندیشى و هم زیستى فرهنگ‏ها مى‏ دانند. در واقع، درست در زمانى که درگیری‌هاى ازبکان و صفویان و عثمانی‌ها، ققنوس ‏روشنگرى بزرگانى همچون ابن‏ سینا و خیام و سهروردى را به خاک مى‏ سپرد و آزاداندیشی نسبى روزگار مغولى ـ تیمورى در سده ‏هاى هشتم و نهم هجرى جایش را به قشرى‏ گرى و خشونت‌هاى مذهبى می‌ سپرد، در هند فرمانروایانى سر کار آمدند که توسعه فرهنگى را موازى با توسعه سرزمینى پیش بردند و برآمده از تجربیات سیاسى خود، بلندنظرانه از تجربیات و همکارى مسلمان و هندو و زرتشتى و مسیحى و… بهره گرفتند. آنان در ادامه سیا ستهاى امیران بزرگ تیمورى مانند شاهرخ و الغ‏بیگ، به فرهنگ ایرانى توجهى ویژه داشتند و در بزرگداشت زبان فارسى از هیچ تلاشى فروگذار نمى‏ کردند؛ آن هم در روزگارى که خلافت عثمانى در تقویت زبان ترکی مى ‏کوشید و مهاجران جبل عاملى در دربار صفوى به کاربرد زبان عربى اصرار مى ‏ورزیدند.

گویى سرنوشت چنین ‏رقم زده بود که ققنوس روشنگران ایرانى دیگر بار از خاکستر برخیزد و این بار در جامه دبیران دربار تیمورى هند رخ برنماید؛ و طُرفه آنکه این ققنوس از همان نخستین دهه‏ هاى حکمرانی امیرى بال و پر گرفت که شخصیتى برجسته داشت و به ویژگی‌هایى آراسته بود که از بسیاری از حکمرانان مغولى ـ تیمورى پیشین متمایزش مى‏کرد: ظهیرالدین محمد بابُر (۸۸۸ ـ ۹۳۷قر ۱۴۸۳ـ ۱۵۳۰م)؛ فرمانروایى کوشا، هوشیار، دلیر، محتاط، بردبار، با انضباطى دقیق، آداب‏ دان و با محبت، با تجربه، و مشتاق و پیگیر بهره‏ گیرى از افراد لایق بود؛ مردى که برخلاف چنگیز و تیمور، از زندگى عشیرتى فاصله ‏اى آگاهانه گرفت و بر توسعه شهرها و بالا بردن کیفیت زندگى اجتماعى و نهادهاى جمعى اهتمام ورزید.

بابُر که در اندیجان (پایتخت فرغانه) در ۵ رمضان ۸۹۹قر ژوئن ۱۴۹۴م در دوازده‌سالگى به جاى پدر بر تخت نشست، پسر عمر شیخ و از نوادگان تیمور بود که نسبش از طرف مادرى به چنگیز مى‏ رسید. او در محیطى چندصدایى و درهم‏ بافته از عناصر فرهنگ جغتایى و ایرانى با نقش ‏مایه‏ هایى ادبى صوفیانه پرورش یافت، و در تعریف و تنظیم روش و منش حکمرانى‏ خود، از شیوه و روش پدر و پدربزرگش در حکمروایى بر فرغانه بهره فراوان گرفت.

بابُر که به ریشه‏ هاى فرهنگ جغتایى خود دلبستگى فراوان داشت و رساله‏ هاى متعددی به این زبان نگاشت، همزمان در برکشیدن نقش بندیان به عنوان صوفیانى با روابط دیرینه با دربار تیمورى کوشید و دلبستگى خود به طریقت ایشان را با ترجمه «رساله والدیه» خواجه عبیدالله احرار به ترکى جغتایى در ۹۳۵ق، به نیت و نذر رهایى از بیمارى، نشان داد (بابر ۱۸۹۰م، ص۲۲۷؛ فرشته ۱۲۹۰ق، ج۱، ص۲۱۰).

با این حال، او بسى آزموده ‏تر از آن بود که بخواهد منش شریعتمدارانه نقش بندیان سیاست‏ پیشه را در پیش گیرد. در واقع، به نظر مى‏رسد که پیشینه خانوادگى و دلبستگى پدر و جد بابُر به فرهنگ ایرانى و رواج شاهنامه‏ خوانى در دربار آنها، در کنار حضور دبیران اخلاق‌گراى ایرانى مانند خواندمیر (م۹۴۲قر ۱۵۳۵م) و یوسفى هروى (م۹۵۰قر ۱۵۴۳م) در دربار بابُر، زمینه‏اى فراهم آورد که او روادارى و تسامح آموزه‏ هاى صوفیانه را با اخلاقیات ایرانى درآمیزد و در عمل، دریافت متفاوتى از حکمرانى را عرضه دارد؛ دریافتى که بازنمود روشن آن را در «بابُرنامه» مى‏توان دید؛ در متنى که روایت شخصى فرمانروایی سخت کوش و بادرایت است از ماهیت شکننده قدرت در جریان فتوحات و تثبیت مشروعیت امپراتورى‏ اش با بهره‏ گیرى از نخبگان محلى، و در عین حال، تصویرى درخشان است از آگاهى او به محدودیت‌هاى انسانى ‏اش؛ محدودیت‌هایى که بى ‏هیچ پروایى از آنها سخن مى‏ گوید تا برنماید که چگونه با هوشمندى، از درگیرشدن در روابط پیچیده انسانى و اجتماعى نهراسیده است و در آن روزگار پر هرج و مرج و از نظر سیاسى غیر قابل پیش‏بینى، کوشیده است که به مسائل، نگاهى کنجکاوانه و چند وجهى داشته باشد و بر قطعى نبودن امور تأکید کند. در واقع، برآمده از چنین دریافتى است که بابُرنامه را برخلاف بسیارى از تاریخ نامه‏ هاى دربارى آن روزگار، چنین سرشار از احساسات انسانى مى ‏یابیم؛ احساساتی همچون اضطراب‌هاى عاطفى نوجوانى نوامارت، خوش‏بودن فراوان او در جمع دوستان و اندوهگین شدنش در پى مرگ آنها، روابط پُر تنش او با عموزادگانش، خشمگین شدنش از نابسامانى کارها، ستایشگرى‏ اش از زیبایی هاى طبیعت، و برخورد شاعرانه‏ اش با بیمارى و بهره ‏جستن از آن براى ارضاى قریحه شاعرى خود (

Dale 2004, p. 467

).

همان‏طور که اشتفان دیل (

p. 466

) نیز اشاره کرده است، بابُر در زندگینامه خودنوشتش کوشیده است که راه پر پیچ و خم گذار زندگى‏ اش را تصویر کند: راهى که از ناامنى نوجوانى تازه بر سریر قدرت نشسته آغاز شد و به فرمانروایى پادشاهى کاردان و ماهر انجامید؛ راهى که در آن از بى‏ کفایتى نظامى تا پیروزی‌هاى هوشمندانه را شاهدیم؛ راهى که نشان می‌دهد نویسنده‏ ای نوآموز و بى‏ تجربه چگونه به شاعرى ورزیده و نظریه ‏پرداز علم عروض تبدیل مى‏ شود، همچنان که از طلبه ‏اى جوان به فقیهى اهل نظر و صاحب اثر. و این چنین است که بابُرنامه از هر آنچه در روزگارش مایه فخر و مباهات بود، ترکیبى خوشایند ارائه مى ‏دهد: از نبرد، از مذهب، از ادب و از هنر.

بابُرنامه در عین حال، بر دلبستگى فراوان بابُر به میراث اخلاقى ادب فارسى دلالت مى‏ کند، و به‌ویژه به چهار اثر شاخص آن، یعنى شاهنامه فردوسى و خمسه نظامى و بوستان و گلستان سعدى. در واقع این دلبستگى بدان پایه بود که او در نقل خاطرات خود، ابیات و بخشهایى از آنها را به عنوان شاهدى بر مشروعیت و درستى سخن و استنباط خود نقل می‌کند.

سنت اندرزنامه ‏نگاری ایرانى

بی‌گمان همنشینى بابُر با دبیران و متفکران آشنا با سنت اندرزنامه ‏نگاری ایرانى، در آشنایى او با این میراث اخلاقى مؤثر بوده است؛ و از یاد نباید برد که شمارى از این دبیران به نام او آثارى نگاشته‏ اند که نیک بختانه اکنون شمارى از آنها را در اختیار داریم. سرسلسله این آثار، رساله «اخلاق همایونى» نوشته قاضى اختیارالدین حسن بن غیاث ‏الدین حسینى (م۹۲۸قر ۱۵۲۲م) است که در ۹۱۳قر۱۵۰۷م به نام بابُر نگاشته شد. این کتاب که با بهره‏ گیرى از کتابهایى مانند تهذیب‌الأخلاق ابوعلى مسکویه و اخلاق ناصرى خواجه نصیرالدین طوسى تألیف شده است، به‌ویژه از این نظر اهمیت دارد که در ترسی