پاورپوینت کامل نگاهی به سبک هندی ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به سبک هندی ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به سبک هندی ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به سبک هندی ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

گرچه غزل و بیت مفرد قالب مسلط شعر در این دوره به شمار می‌رود، اما مثنوی‌های عشقی، عرفانی و اخلاقی نیز در این عصر بسیار است. داستان‌سرایی در قالب مثنوی در قرون دهم و یازدهم‌ق رواج بسیار داشت. «خمسه نظامی»، «مثنوی‌های امیرخسرو دهلوی» و «هفت‌اورنگ جامی» سرمشق شاعران این دوره بود. نظیره‌سازان وزن و سبک مثنوی‌های پیشین را تتبع و تقلید می‌کردند. در مثنوی‌های «اهلی شیرازی»، «عرفی شیرازی»، «واعظ قزوینی»، «فیضی فیاضی» و «زلالی خوانساری»، ویژگی‌های سبکی رایج در غزل هم کمابیش دیده می‌شود. گرچه قصیده ارزش غزل را نداشت، اما شاعرانی مثل «وحشی بافقی»، «محتشم کاشانی»، «عرفی شیرازی»، «نظیری نیشابوری»، «طالب آملی»، «کلیم کاشانی» قصایدی نیز به شیوه انوری و خاقانی در مدح ائمه و سلاطین سروده‌اند و در کار برخی از آنها تازگی‌هایی دیده می‌شود.

مثنوی سرایی

گرچه غزل و بیت مفرد قالب مسلط شعر در این دوره به شمار می‌رود، اما مثنوی‌های عشقی، عرفانی و اخلاقی نیز در این عصر بسیار است. داستان‌سرایی در قالب مثنوی در قرون دهم و یازدهم‌ق رواج بسیار داشت. «خمسه نظامی»، «مثنوی‌های امیرخسرو دهلوی» و «هفت‌اورنگ جامی» سرمشق شاعران این دوره بود. نظیره‌سازان وزن و سبک مثنوی‌های پیشین را تتبع و تقلید می‌کردند. در مثنوی‌های «اهلی شیرازی»، «عرفی شیرازی»، «واعظ قزوینی»، «فیضی فیاضی» و «زلالی خوانساری»، ویژگی‌های سبکی رایج در غزل هم کمابیش دیده می‌شود. گرچه قصیده ارزش غزل را نداشت، اما شاعرانی مثل «وحشی بافقی»، «محتشم کاشانی»، «عرفی شیرازی»، «نظیری نیشابوری»، «طالب آملی»، «کلیم کاشانی» قصایدی نیز به شیوه انوری و خاقانی در مدح ائمه و سلاطین سروده‌اند و در کار برخی از آنها تازگی‌هایی دیده می‌شود.

ویژگی‌های زبانی

تعابیر عامیانه: رواج شعر در میان طبقات متوسط و پایین جامعه موجب شد که زبان به جانب سادگی متمایل شود و بسیاری از تعابیر زبان کوچه و بازار که در دوره‌های قبل اجازه ورود به حوزه ادبی را نداشت، به شعر راه یابد. در نتیجه، دایره زبان شعر گسترش یافت و بسیاری از تعابیر ادبی قدیم از صحنه شعر رخت بربست. این ویژگی‌ در شعر بابافغانی، ظهوری ترشیزی، طالب آملی، کلیم کاشانی و صائب بیش از دیگران به چشم می‌خورد.

نحو شعری

شعر سبک هندی از نظر نحوی تشخص خاصی دارد. ابیات معمولاً ساختارهای نحوی بلند دارند و مصرع‌ها عموماً با هم ارتباط نحوی دارند؛ مثلا دو مصرع از نظر نحوی، پایه و پیرو یا شرط و جزای شرط هستند. جابجایی نامتعارف عناصر جمله، که به ضرورت وزن و قافیه صورت می‌گیرد، موجب اختلال در نظم نحوی جمله‌ها می‌شود و در نتیجه ادراک معنی را به تأخیر می‌اندازد. خطاهای زبانی و ترکیب‌سازی‌های غیرمتعارف بر اساس قیاس‌های زبانی در سخن شاعران شاخه هندی این سبک بسیار به چشم می‌خورد؛ دلیل اصلی آن غیربومی بودن شاعران شبه‌قاره است.

شگردهای تصویری

رکن اصلی شعر سبک هندی، عنصر خیال است. جوهره سبک را خیال‌های شعری و صناعات مجازی و شگردهای تصویری شکل می‌دهد، تخیل در این شیوه شعری جزئی‌نگر و مبتنی بر دقت در محسوسات و ساختن مناسبات انتزاعی میان امور محسوس است. خیال شاعرانه، نه مانند شعر سبک خراسانی در دنیای بیرون و چشم‌اندازهای طبیعی، بلکه مستغرق در امور خرد و جزئی است و به طرز مبالغه‌آمیزی در جستجوی مناسبات نازک میان پدیده‌هاست. برخلاف شعر عرفانی، که الگوهای خود را از انتزاع‌های بزرگ و عوام غیب می‌گرفت، رکن اصلی تخیل سبک هندی خیالپردازی انتزاعی در امور جزئی حسی است. نمونه برجسته این نوع خیالپردازی در این ابیات مشهود است:

به روی بالش هر نقطه از اوراق دیوانش

سر ژولیده صد لعبت مخمور را دیدم

چو کردم دیده را باریک اندر دقت فکرش

خیال جنبش مژگان چشم مور را دیدم

(طالب آملی)

غلبه این نوع تجربه شاعرانه که ناشی از باریک‌اندیشی در یافتن تناسب‌های ظریف و نازک‌میان اشیا و طبیعت است، به «نزاکت‌بندی»، «مضمون‌بندی»، «مضمون تراشی» و «معنی بیگانه» تعبیر می‌شود.

استعاره گرایی

صائب تبریزی و طالب آملی استعاره را نمک و چاشنی شعر می‌دانند. طالب آملی در خلال شعر خود استعاره را چنین ستوده است:

سخن که نیست در او استعاره نیست ملاحت

نمک ندارد شعری که استعاره ندارد

تشخیص

این صناعت وجه ممیزه شعر سبک هندی است. تشخیص در شعر نظیری نیشابوری و عرفی شیرازی به صورت اعطای صفات انسانی به طبیعت است(حسن‌پور)؛ اما ظهوری ترشیزی به اسمهای معنی شخصیت انسانی می‌دهد «رحم گاهی به شفاعت در جرأت می‌زد» و از این جهت سبک او تا حدودی متمایز می‌شود(همان). بنیاد شعر زلالی خوانساری نیز بر تشخیص نهاده شده است (شفیعیون). این صناعت را بیش از همه بیدل دهلوی به کار برده است(شفیعی کدکنی).

حسامیزی

آن است که یکی از حسها به طور استعاری کار حس دیگر را انجام دهد یا امور مربوط به حواس مختلف به همدیگر اسناد داده شوند. این شگرد استعاری در شعر طالب آملی و نیز شاعران شاخه هندوستانی حضور چشمگیری دارد. حسامیزی در شعر طالب آملی بین دو حس (شنوایی، بینایی) صورت می‌گیرد؛ اما در شعر بیدل دهلوی، گاه تصویرهایی سه‌بُعدی مرکب از درهم‌آمیختگی سه حس (بویایی، شنوایی، بینایی) پدید می‌آید: «پنهان‌تر از بو در سازِ رنگیم» (همان).

استعاره فعلی

یکی از صورت‌های بیانی است که در آن فعل به طور استعاری به فاعل غیرحقیقی اسناد داده شود؛ مثلا در مصرع «عشوه می‌بارد ز ساقی، نشئه می‌ریزد زمی»، «باریدن عشوه» و «ریختن نشئه» از نوع استعاره در فعل است. این نوع استعاره بیش از همه در شعر عرفی شیرازی و سپس در شعر ظهوری ترشیزی، صائب تبریزی و طالب آملی دیده می‌شود.

جریان استعاره‌سازی در دو شاخه سبک هندی کاملا متفاوت است. شاعران شاخه ایرانی مثل صائب تبریزی و طالب آملی استعاره را نمک و چاشنی شعر می‌دانند، اما صائب تبریزی اعتدال در کاربرد استعاره را گوشزد می‌کند که به خال و خط استعاره‌ها نباید از راه به در شد:

سخن به خوش‌نمکی شور در جهان فکند

به قدر، اگر نمک استعاره‌ای دارد

بهوش باش نسازی طعام خود را شور

که شعر همچو طعام، استعاره چون نمک است

منیر لاهوری (متوفی ۱۰۵۴ق) که از منتقدان جدی طرز تازه بود، در کتاب انتقادی خود به نام کارنامه (چاپ در مجموعه سراج منیر ۱۳۵۹ش) بر شعر عرفی، طالب، زلالی و ظهوری اعتراض کرد و استعاره‌هایی مانند «ناخن ترنم زاغ» و «عطسه افسرده» را بی‌معنی و دور از ملاحت خواند؛ مثلا در این بیت طالب آملی:

خون اثر که زینت منقار بلبل است

از ناخن ترنم زاغم فشرده‌اند!

(آرزو، سراج منیر، ص‌۵۵)

سراج‌الدین علی خان آرزو اکبرآبادی(۱۱۰۱ـ۱۱۶۱ق) منتقد برجسته هندی و هوادار طرز خیال، در رساله سراج منیر خود، در مقام پاسخگویی به اعتراضات منیر لاهوری برآمده است. استعاره‌های بعیده را که در آن نسبت مستعار و مستعارمنه دور و بسیار نازک است، وجه امتیاز طرز تازه از طرز متقدمین دانسته است (همان، ص‌۵۴). او بر آن است که عصر او «عصر استعاره» است و اساس جمال‌شناسی شعر را استعاره‌های تازه و خیال‌بندی‌های نو تشکیل می‌دهد.

غلبه استعاره گرایی در این دوره نشان از گسترش احساسات فردی دارد. در آثار این دوره اندیشه‌های عقلی و تجربه‌های بزرگ و روایت‌های کلان درباره انسان و هستی و اجتماع نمود کمتری دارد. استعاره‌های نازک چیزی فراتر از یک موشکافی خیال‌انگیز و نگرش جزئی و گذرا نیست. در سبک هندی گاه شعر به معما نزدیک می‌شود، که هدف آن آزمودن و سنجیدن ذهن مخاطب است؛ از این رو تنها لذت حاصل از آن لذت گره‌گشایی است.

اسلوب معادله

همان تشبیه مرکب است در یک بیت، به طوری که در یک مصراع مطلبی معقول و ذهنی گویند و در مصراع بعد، برای اثبات یا تبیین آن، مثالی حسی بیاورند. منتقدان دوره صفویه به آن بیت «مدعا مثل» (مدعا= ادعای شاعر، و مثل= نمونه حسی) می‌گویند (آرزو، تنبیه‌الغافلین، ص‌۶۶). از آن با اصطلاح «بیت ارسال‌المثل» و «مثالیه» نیز تعبیر کرده‌اند.

بالاترین حد کاربرد این تجربه خیالی را در شعر عصر صفوی شاهدیم. در کار نظیری توجه به آن آغاز شده و نهایتاً صائب تبریزی متنوع‌ترین گونه‌های آن را در بالاترین بسامد به کار گرفته است. صائب به مدد شگرد اسلوب معادله موضوعات معقول و تجریدی اخلاقی، عرفانی، حکمی، اجتماعی و حالات روانی انسان را با ارئه مثال‌های حسی برای خواننده عادی و متوسط قابل فهم می‌کند.

تصویرهای متناقض‌نما

از ویژگی‌های عمومی سبک هندی است. بیشتر این گونه تصویرها در قالب اضافه دو امر نقیض، مانند «فریاد خاموشی» شکل می‌گیرد که فاقد عمق تجربه است و در سطح زبان شعر می‌ماند. زمانی که تجربه شاعرانه تجریدی شود، زبان گرفتار تناقض‌های معنی‌شناختی می‌شود، خواه این تجرید حاصل ورود به قلمرو تجربه شهودی و باطنی باشد، خواه نتیجه استغراق در تخیلات دور و نازک‌اندیشی‌های خیالی. این