پاورپوینت کامل بحثی در احوال و افکار و اشعار و مصنفات بابا افضل کاشانی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بحثی در احوال و افکار و اشعار و مصنفات بابا افضل کاشانی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بحثی در احوال و افکار و اشعار و مصنفات بابا افضل کاشانی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بحثی در احوال و افکار و اشعار و مصنفات بابا افضل کاشانی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

قدیم‌ترین روایتی که درباره افضل‌الدین محمد مرقی کاشانی معروف به بابا افضل می‌شناسیم، به قلم دانشور بزرگ خواجه نصیرالدین طوسی است که در ضمن رساله «سیر و سلوک» خویش درباره یکی از آموزگارانش نوشته: «… اما پدر بنده که مردی جهان‌دیده و سخن اصناف مردم شنیده… بنده کمترین را به تحصیل فنون علم و استماع سخن ارباب مذاهب و مقالات ترغیب کردی تا اتفاق را شخصی از شاگردان افضل‌الدین کاشی رحمه‌الله تعالی که او را کمال‌الدین محمد حاسب گفتندی و در انواع حکمت، خصوصاً در فن ریاضی تقدمی حاصل کرده بود و با پدر بنده کمترین سابقه دوستی و معرفتی داشت بدان دیار افتاد پدر بنده را به استفادت از او و تردد به خدمت او اشارت کرد و بنده در پیش او به تعلیم فن ریاضی مشغول شد…»

حکیم پارسی‌گوی

«شب طلبت، آبستن سپیده دم یافتن باد؛ و روز آگهی و بیداری‌ات، خالی از ساعت زوال؛ جان از خرد شاد، دل از هر بند آزاد، و سیرتت مکارم اخلاق را بنیاد…»

(عباراتی از مصنفات بابا افضل، ص ۶۹۹)

قدیم‌ترین روایتی که درباره افضل‌الدین محمد مرقی کاشانی معروف به بابا افضل می‌شناسیم، به قلم دانشور بزرگ خواجه نصیرالدین طوسی است که در ضمن رساله «سیر و سلوک» خویش درباره یکی از آموزگارانش نوشته: «… اما پدر بنده که مردی جهان‌دیده و سخن اصناف مردم شنیده… بنده کمترین را به تحصیل فنون علم و استماع سخن ارباب مذاهب و مقالات ترغیب کردی تا اتفاق را شخصی از شاگردان افضل‌الدین کاشی رحمه‌الله تعالی که او را کمال‌الدین محمد حاسب گفتندی و در انواع حکمت، خصوصاً در فن ریاضی تقدمی حاصل کرده بود و با پدر بنده کمترین سابقه دوستی و معرفتی داشت بدان دیار افتاد پدر بنده را به استفادت از او و تردد به خدمت او اشارت کرد و بنده در پیش او به تعلیم فن ریاضی مشغول شد…».۱ خواجه در جای دیگری نیز نام افضل‌الدین را برده، و در «شرح اشارات» بوعلی سینا، در توضیح «قیاس خلف» در مباحث منطقی، جستاری از بابا افضل را نقل می‌کند.۲درباره زندگی بابا افضل، اطلاعات اندکی در دست است و بیشتر اهل تذکره‌های شعر از او یاد کرده و کلیاتی در شرح احوالش آورده‌‌اند. با آنکه مقام حکمی و فلسفی بابا افضل امروزه نزد ما مسلم و بزرگ است‌، اما کمتر مورد توجه بوده و تنها خواجه نصیر «همواره بابا افضل را محترم می‌دانسته و ضمن شعری، او را به بزرگی و فضل ستوده است:

گر عرض دهد سپهر اعلی

فضل فضلا و فضل افضل

از هر ملکی به جای تسبیح

آواز آید که: افضل، افضل»۳

بجز این، در باب زندگی بابا «در یکی از منابع کهن و معتبر درباره او که رساله‌ای است با عنوان «مختصر فی ذکر الحکماء الیونانیین و الملیین» (متعلق به اواخر سده ۷ یا اوایل سده ۸ق) درگذشت او حدود سال ۶۱۰/ق / ۱۲۱۳م آمده است. بر این اساس با توجه به اینکه بابا افضل در نامه‌ای به ۶۰ سالگی خود اشاره کرده (مصنفات، ص ۶۹۸) می‌توان گفت که تولد او پیش از ۵۵۰ق/ ۱۱۵۵م بوده است. آرامگاه وی در روستای مرق در ۴۲ کیلومتری شمال غرب کاشان است که محراب گچ‌بری منقوش با آیه‌هایی به خط ثلث گرداگرد آن از نمونه‌های ارزشمند هنر دوران مغول، و صندوقچه چوبی مشبک آن… در شمار بهترین آثار عصر صفوی است».۴

درباره زندگی بابا افضل، تذکره نویسان افسانه‌هایی نقل کرده‌‌اند که غالباً نادرست است، مثلاً واله داغستانی در تذکره «ریاض الشعرا» گفته: «بابا افضل خال خواجه نصیرالدین طوسی است».۵ همچنین است ماجراهای دیگر، از جمله: «دور ماندن کاشان از گزند مغولان با میانجیگری خواجه طوسی به احترام باباافضل‌الدین، شیفتگی پادشاه زنگبار نسبت به بابا که در خدمت او به لباس درویشی درآمد و پس از مرگ وی معتکف آرامگاهش گردید. دیدار شیخ سعدی با باباافضل، مقام والای او نزد سلطان محمود غزنوی، و تعلق خاطر بابا به پسری خیاط‌پیشه، و در نتیجه عزلت‌گزینی وی در پایان عمر، از آن جمله‌‌اند که هیچ یک پذیرفتنی نیست، در عین آنکه از شخصیت تأثیرگذار او حکایت دارد».۶

اما اگر اطلاعات مستند درباره افضل‌الدین اندک است، در عوض مجموعه باارزش رسائل و مکاتیب وی و تعداد زیادی رباعی و چند شعر دیگر از آن حکیم برجسته و صاحب سبک، میراث ارجمند او را در اختیار ما نهاده و مقام علمی و ادبیش را آشکار و عیان ساخته است. استاد علامه مجتبی مینوی در دیباچه مصنفات باباافضل، شاید به همین دلیل، به ذکر کلیات بسنده کرده و از جمله نوشته: «مصنف این مجموعه رسائل، یعنی افضل‌الدین کاشانی، از آنها بوده است که کمال آدمی را در زندگانی عقلانی و روحانی می‌دانند و زندگانی طبیعی و حسّی او را هیچ می‌شمارند و معتقدند که غایت سعادت واعلی مرتبه نفس ناطقه معرفت صانع و صفات کمال او و تنزّه او از نقصان است از راه تحقیق در آثار و افعالی که از او در آغاز آفرینش و انجام آن صادر شده است و خواهد شد، ما کیستیم و از کجا آمده‌ایم، اینجا به چه کار آمده‌ایم و چگونه باید رفتار کنیم، به کجا می‌رویم و چه می‌شویم».۷

شاید اگر عمر استاد مینوی وفا می‌کرد، ایشان در مجلد ملحقات و توضیحات، اطلاعات ارزشمندی به خواننده می‌دادند. استاد یحیی مهدوی در یادداشتی به چاپ دوم مصنفات به این موضوع اشاره کرده و می‌نویسد: «چاپ اول مجموعه رسائل افضل‌الدین محمد مرقی کاشانی در دو مجلد به این ترتیب: مجلد اول مشتمل بر هفت رساله در ۱۳۳۱ و مجلد دوم مشتمل بر پنج رساله و تقریرات و اشعار به سال ۱۳۳۷هـ . ش انتشار یافت. علامه فقید استاد مجتبی مینوی، چنان که… در ابتدای مجلد دوم یادداشت کرده‌‌اند… در نیت داشتند مجلد سومی فراهم آورند تا در آن «هرچه از افضل‌الدین کاشانی هست و درباره او و آثار خامه‌اش می‌خواهیم بنویسیم، از مقدمه و شرح حال و فرهنگ لغات و فهرست رجال و تعلیقات و مانند اینها، مندرج باشد و چیزی نگفته و ننوشته و نشر ناکرده نگذاشته باشم».۸

مقام باباافضل در شعر و ادب

تذکره‌نویسان زیادی به مقام شاعری و ارزش اشعار باباافضل توجه کرده‌‌اند. از جمله واله داغستانی، آذر بیگدلی، رضاقلی‌خان هدایت، امین احمد رازی، و نیز مصطفی فیضی که بر دیوان باباافضل مقدمه نوشته است. شادروان استاد سعید نفیسی، در سال ۱۳۱۱ ش مجموعه رباعیات باباافضل را منتشر کرد و او نیز در تاریخ رباعی، مقامی بلند برای صاحب دیوان قائل شده بود.۹ گرکانی معتقد است: «سهم باباافضل در خدمت به فرهنگ ایرانی بیش از همه در حوزه ادبیات است. وی یکی از بزرگ‌ترین شاعران در میان حکمای مسلمان به شمار می‌رود و می‌توان او را یکی از دو یا سه تن از برجسته‌ترین رباعی‌سرایان دانست. برخی رباعیات او را به ابوسعید ابوالخیر، عمرخیام، اوحدالدین کرمانی، مولوی، خواجه عبدالله انصاری، عطار و دیگران نسبت داده‌‌اند. او در رباعیات چند جا تخلص خویش را «افضل» آورده است. قدیم‌ترین مأخذ اشعار فارسی باباافضل مجموعه «مونس الاحرار فی دقایق الاشعار تألیف محمد بن بدر جاجرمی (۷۴۱ق / ۱۳۴۰م) است که ۶ غزل نیز به نام افضل‌الدین کاشانی ثبت کرده است».۱۰

«اشعار باباافضل اگرچه زیاد نیست و لیکن ملاحت و زیبایی شاعرانه را با معانی حکیمانه و افکار فلسفی باهم دارد».۱۱ هرمان اته، او را یکی از ارکان سه‌گانه شعر فارسی در نوع رباعی دانسته و نظیر خیام و ابوسعید ابی‌الخیر شمرده است».۱۲

بیشتر رباعی‌ها واشعار او بیان اندیشه‌های حکمی، به ویژه هشدار به ناپایداری جهان و ذکر حقایق عرفانی است. وی در سروده‌هایش برخلاف دیدگاه نسبی‌گرای خیام، از منظر یقینی سخن می‌گوید که حاصل دانشی یگانه است».۱۳

بطورکلی با ملاحظه یک قصیده و یک قطعه و پنج غزل و صد و هشتاد و هفت رباعی که انتساب آن به بابا افضل مسلم است و در خاتمه مصنفات به تأیید استاد مینوی رسیده و منتشر شده، می‌توانیم شعر او را از نمونه‌های محکم اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم قلمداد کنیم. تأثیر مکتب تعلیمی سبک خراسانی بروی مشهود و گستره پارسی و حکمی واژگان هم نشانگر مقام ادبی و مدرسی او در ذوق شاعرانه و حکمت است. با این حال او بیشتر حکیم شاعر است تا شاعر حکیم.

در غزلی زیبا، نمونه عالی شعر غنایی و عاشقانه کهن، نظیر تغزل‌های قصاید درجه اول سبک خراسانی را سروده است:

رنگ از گل رخسار تو گیرد گل خودروی

مشک از سر زلفین تو دریوزه کند بوی

از شرم قدت سرو