پاورپوینت کامل رابطه میان علم، فلسفه، کلام و دین چیزی میان این چهار ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رابطه میان علم، فلسفه، کلام و دین چیزی میان این چهار ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رابطه میان علم، فلسفه، کلام و دین چیزی میان این چهار ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رابطه میان علم، فلسفه، کلام و دین چیزی میان این چهار ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

ارتباط میان فرآورده های عقلی ودینی همیشه یکی از مباحث مهم فیلسوفان بوده است.در دوره اسلامی به طورمشخص رسائل وکتاب هایی را سراغ داریم که منحصرا به این موضوع پرداخته اند . دردوره جدید نیز این بحث همچنا ن بازار گرمی دارد. این مقاله در بحثی تاریخی به این نتیجه می رسد که هر تصوری از چهار مفهوم علم، فلسفه، دین وکلام داشته باشیم ، نمی توانیم استقلال هیچ یک از آنها را انکارکنیم .به نظر نویسنده دراین مقوله آن چه از همه مهم تراست، نه توافق های احتمالی سطحی ، بلکه حفظ امکانات گفت وگو میان این مفاهیم است.

ارتباط میان فرآورده های عقلی ودینی همیشه یکی از مباحث مهم فیلسوفان بوده است.در دوره اسلامی به طورمشخص رسائل وکتاب هایی را سراغ داریم که منحصرا به این موضوع پرداخته اند . دردوره جدید نیز این بحث همچنا ن بازار گرمی دارد. این مقاله در بحثی تاریخی به این نتیجه می رسد که هر تصوری از چهار مفهوم علم، فلسفه، دین وکلام داشته باشیم ، نمی توانیم استقلال هیچ یک از آنها را انکارکنیم .به نظر نویسنده دراین مقوله آن چه از همه مهم تراست، نه توافق های احتمالی سطحی ، بلکه حفظ امکانات گفت وگو میان این مفاهیم است.

علم و دین بدون اینکه ذاتاً با هم متباین باشند، خواه ناخواه به سبب تحول تاریخی هریک- که گویی به نحو مجزا رخ داده- نسبت بسیار پیچیده ای با هم پیدا کرده اند که برای سهولت کار شاید بتوان آن را به نحوی از نوع عموم و خصوص من وجه دانست: در هر صورت رابطه مستقیم و زبان واحد مشترک میان آن دو به آسانی برقرار نمی شود. هر نوع بحث و مقایسه میان علم و دین- هر چقدر هم توأم با مماشات باشد- باز از قلمرو خاص هر یک از آنها فراتر می رود و ما را در ضمن با مسائلی روبه رو می کند که با وجود قرابت با مطالب آنها، باز وجوه تفارق زیادی با آنها دارد.

منظور اینکه بحث علم و دین تا حدودی هم بحث میان فلسفه و کلام است. البته از لحاظی نیز مسلم به نظر می رسد که فلسفه به علم و کلام به دین نزدیکتر است. در هر صورت از لحاظ تاریخی گفت وگو میان فلسفه و کلام رایج تر از گفت وگوی مستقیم و مستقل میان علم و دین بوده است. به سخن دیگر منظور اینکه در این بحث ما نه با دو مفهوم، بلکه حداقل با چهار مفهوم سروکار داریم؛ یعنی علم، فلسفه، کلام و دین.

از طرف دیگر نمی توان فراموش کرد که از لحاظ ریاضی، سنجش و مقایسه چهار مفهوم متمایز و ترتیب آرایش آنها- صرفنظر از نیت و قصد خاصی که ممکن است در میان باشد- شامل حداقل شقوق بیست وچهارگانه است و هریک از آنها را در نظر بگیریم، باز به ناچار باید متوسل به اولویت هایی بشویم که همین- در ادامه- دلالت بر مفروضاتی خواهد کرد که خود نیز در سیر بحث در خط مشی نهایی ما، مؤثر خواهد بود و ما را به نتایجی راهنمایی خواهد کرد که با موضع اولیه ما- حتی اگر نتوانیم آنها را واقعاً به اثبات برسانیم- رابطه اجتناب ناپذیری دارد. در هر صورت جهت کلی بحث در همان آغاز و ابتدا معلوم خواهد شد. زیرا اگر از همان ابتدا ما اولویت را به علم بدهیم و قبول بکنیم که آن را به عنوان ضابطه اصلی باید به کار ببریم، طبیعی است که ارزش دین را در خارج از خود دین و ایمان قرار داده ایم و یا برعکس اگر برای دین به اولویت اصلی و زیربنایی قائل بشویم، علم را با ضوابط غیرعلمی تعریف کرده ایم. از این لحاظ مسلم است که موضع علمی، نسبی و موضع دینی، مطلق است و این خود بر مشکلات بحث می افزاید، ولی به هر ترتیب بعد از این مقدمه که دلالت بر مشکلات روش شناسی و معرفت شناسی بحث دارد، ما در اینجا در دو قسمت یعنی از لحاظ تاریخی و فلسفی در این زمینه مطالبی را می آوریم.

– از لحاظ تاریخی باید یادآور شد که فقط در عصر معاصر نیست که راجع به علم و دین بحث می شود و شاید حتی بتوان تصور کرد که بحث های مشابه- هرچند در چارچوب تقابل میان اسطوره ها (

Mythos

) و عقل (

logos

)- کم و بیش همیشه بوده است. در یونان باستان یکی از اولین کسانی که سعی کرده حد و حصر نوعی دانش معقولی را در مورد خداوند تعیین کند، ارسطو بوده است. او (

th

ژ

ologie

) علم الهی را نوعی «فلسفه اولی» نامیده است. برای ارسطو این قسمت از فلسفه، عالی ترین علم نظری به حساب می آمده که از علل و مبادی ضروری- ازلی و لایتغیر- صحبت می کند. شاید بتوان آن را تا حدودی مترادف با آن چیزی دانست که ما امروزه «هستی شناسی» و یا «مابعدالطبیعه» می نامیم. ارسطو در طبقه بندی حکمت، آن را بعد از ریاضیات (تعلیمیات) و طبیعیات قرار داده و بدون اینکه با بقیه خلط کرده باشد، گویی شأن و منزلت بیشتری برای آن قائل شده است. ولی گویی در دوره های بعد در سنت های افلاطونی و افلاطونیان متأخر، در نزد متفکرانی که ملزم به وحی به بیان ابراهیمی نبوده اند- از جمله در نزد ابرقلس- این رشته معنی و مفهوم جدیدی پیدا کرده است. ابرقلس با توصیف عناصر علم الهی، این نوع بحث ها را توأم با اعتقادات و مناسک خاصی می کند که بعداً در سنت های مسیحی و خاصه اسلامی در طیف وسیعی از دانش های حکمت قدیم از همه نوع قرار گرفته است، یعنی عملاً الهیات و طبیعیات درهم ادغام گردیده است. ابرقلس افزون بر افکار فرفوریوس و جامبلیک و مطالب منطقی و فلسفی یونان، از افکار غیبگویان کلدانی و سنت های باطنی و هرمسی مصری و حتی از اشعار و اوراد اقوام دیگر باستانی استفاده های زیادی کرده است.

لازم به یادآوری است که این ادبیات خاص در تمام دوره قرون وسطی، چه بسا مرز مشترکی را میان فلسفه های اسلامی و مسیحی فراهم آورده است که براساس «تئولوژیا»، «اثولوجیا» نوعی تصوری را به وجود آورده که گویی اعتقادات دینی را می توان به نحوی با عقل انسان در یک سلسله مراتب خاص عجین نمود. بر همین اساس شاید بتوان دیونیسیوس مجعول را نوعی فیلسوف مسیحی نوافلاطونی دانست که نمونه جالب توجه تر آن را بعد از نهضت کارولنژین، در قرن نهم میلادی در افکار یک فیلسوف عارف مسلک دیگری یعنی ژان اسکات اریژن به نحو احسن می توان یافت.

در هر صورت در دوره اهل مدرسه «اسکولاستیک» و حتی بع