پاورپوینت کامل شینی? در مدح و منقبت امام رضا(علیه السلام) ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شینی? در مدح و منقبت امام رضا(علیه السلام) ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شینی? در مدح و منقبت امام رضا(علیه السلام) ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شینی? در مدح و منقبت امام رضا(علیه السلام) ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

در فصلنام وزین «میراث شهاب» مقاله‌ای با عنوان «پیر تعلیم» (صد و ده استقبال از قصید شینی خاقانی) نوشت سید رضا باقریان موحد منتشر شده است (باقریان موحد، ۱۳۹۰: ۱۰۲-۷۷). نویسند محترم پس از دوسال مقاله‌ای دیگر با عنوان «تکمل پیر تعلیم» در همان نشریه به چاپ رساند (باقریان موحد، ۱۳۹۲: ۲۴۶-۲۴۰)؛ چنان‌که از عنوان مقال دوم پیداست، این مقاله ادام بحث مقال اول، البته به همراه یک شینی کامل از شرعی شیرازی شاعر قرن یازدهم هجری است.

،

در فصلنام وزین «میراث شهاب» مقاله‌ای با عنوان «پیر تعلیم» (صد و ده استقبال از قصید شینی خاقانی) نوشت سید رضا باقریان موحد منتشر شده است (باقریان موحد، ۱۳۹۰: ۱۰۲-۷۷). نویسند محترم پس از دوسال مقاله‌ای دیگر با عنوان «تکمل پیر تعلیم» در همان نشریه به چاپ رساند (باقریان موحد، ۱۳۹۲: ۲۴۶-۲۴۰)؛ چنان‌که از عنوان مقال دوم پیداست، این مقاله ادام بحث مقال اول، البته به همراه یک شینی کامل از شرعی شیرازی شاعر قرن یازدهم هجری است.

قصید «مرآت ‌الصفا»ی خاقانی (همان شینیه) با ردیف «ش»، حدود یکصد و ده بیت با مطلع زیر است:

مرا دل پیرتعلیم است و من طفل زبان‌دانش

دم تسلیم سر عشر و سر زانو دبستانش

نویسند خوش‌ذوق به کار طاقت‌فرسایی دست ‌یازیده و شینیه‌های شاعران متأثر از خاقانی را استخراج کرده‌اند، گرچه به چند مورد شینیه‌های پیش از خاقانی هم اشاره کرده‌اند. آن چه شگفت‌انگیز می‌نماید، تأثیر شینی خاقانی بر شاعران پس از اوست. یافتن و گردهم‌آوردن این سروده‌ها کم دردسر نیست، به‌ویژه سروده‌هایی که در نسخه‌های خطی (دیوان‌ها، تذکره‌ها و جنگ‌ها) موجود است و نیز دیوان‌هایی که به چاپ رسیده، اما پراکنده‌اند و گردآوردن و دست‌یافتن بدان‌ها دشوار است. نکت بدیع مقاله در آن است که نویسنده با تفحص در نسخه‌های خطی و دیوان‌های منتشر شده، شینیه‌ها را شناسایی کرده و مطلع آن‌ها را آورده است. پیش‌تر استاد سیدضیاءالدین سجادی و دکتر حسن ذوالفقاری، چند تن از استقبال‌کنندگان این قصیده را معرفی کرده‌اند (باقریان موحد، ۱۳۹۰: ۷۸) در به سامان‌رساندن این پژوهش به‌جد به نویسنده باید دست‌مریزاد گفت.

در این یادداشت دو مطلب آمده است:

۱- چند نکته دربار مقال «پیرتعلیم»

۲- نقل شینی صاحب‌دیوان علی‌آبادی در منقبت امام علی بن موسی‌الرضا(ع).

۱- چند نکته دربار مقال «پیر تعلیم»

۱-۱- پژوهشگر محترم در مقاله‌ای که تأثیر قصید مرآت‌الصفای شاعر بلندآوازه، خاقانی شروانی، را مطرح کرده‌است، از خود شاعر و توانمندی‌هایش حتی به اختصار سخنی نگفته است. تولد، وفات و قرن زیست شاعر هم نیامده است. به نظر می‌رسد طرح توانمندی شاعر و جایگاه شاعران خاقانی به شیو مختصر ضروری بود.

۱-۲- محور مقاله تأثیر قصید خاقانی بر دیگر شاعران است که بر همان وزن و قافیه، قصیده یا سروده‌ای از خود به یادگار گذاشته‌اند، نویسند محترم به ذکر بیت مطلع اکتفا کرده، از قصیده و ویژگی‌های هنری آن سخنی نگفته است. به عبارت دیگر برجستگی‌های این قصیده مطرح نشده است تا جایگاه و ارزش آن به چشم بیاید و تأثیر شگرف یک قصیده نمایانده شود. معرفی این قصیده در مقاله ضروری می‌نماید ، چرا که ذکر موضوع قصیده، تعداد بیت‌ها، هنرهای ادبی و … مقاله را غنی‌تر می‌کرد.

۱-۳- نویسند محترم از۱۱۰ شاعری که به استقبال قصید شینی خاقانی سروده‌ای ارائه کرده‌اند، نمونه آورده است (باقریان موحد، ۱۳۹۰: ۷۷)

اگر شینیه‌های سروده شد پیش از خاقانی را درشمار نیاوریم (شش مورد در مقال اول نقل شده است)، آن‌چه به استقبال خاقانی به بیان نویسند محترم نقل شده، ۹۲ مورد است؛ در مقال دوم که بعد از دو سال منتشر شده ۱۱ (یازده) شینیی دیگر آمده است (باقریان موحد، ۱۳۹۲: ۲۴۲)، اگر این ۱۱ مورد را هم بر شمار آن بیفزاییم، ۱۰۳ مورد خواهد شد، نه ۱۱۰.

۱-۴- شیو ارجاع در متن مقاله (که پس از نقل نمونه‌ها آمده) مشوش است:

– ارجاع به کتاب: نقل سرود صرفی کشمیری از کتاب قند پارسی (باقریان موحد، ۱۳۹۰: ۸۷)؛ نقل سرود سید زمان‌الدین عدیم شعنانی از کتاب اشک حسرت (باقریان موحد، ۱۳۹۲: ۲۴۲).

– ارجاع به نسخ خطی: در ارجاع به نسخه‌های خطی آشفته‌تر می‌نماید:

گاه ارجاع به نسخه خطی(دیوان) سراینده است.

گاه ارجاع فقط نسخه است، معلوم نیست این نسخه دیوان است یا جُنگ، مجموعه یا تذکره.

در ارجاع به نسخه‌های خطی اطلاعاتی دربار نسخه‌ها نیامده است، این‌که از کدام نسخه و موجود در کجاست (جز مقال دوم سرود شرعی شیرازی). شگفت‌تر این‌که در مقال دوم فقط «نسخ خطی» آمده است که در کتاب‌نامه هیچ نسخ خطی معرفی نشده است.

– گاه ارجاع نیامده است. مانند نقل سرود شاعری به نام قابل، ارجاع به ناشناس، نسخ خطی (باقریان موحد، ۱۳۹۰: ۹۷)؛ رحمت‌الله تائب بادغیسی (باقریان موحد، ۱۳۹۲: ۲۴۳).

– گاه نقل از «دست‌نوشت» شاعر است، معلوم نیست شاعر در قید حیات است یا نه، مقصود از دست‌نوشته نسخ خطی از شاعر است یا… . مانند نقل سرود سید عادل حسین مشفق، نیز براتعلی فدایی هروی (۱۳۰۸ش) (همان: ۲۴۳)؛ این تاریخ ۱۳۰۸ هم معلوم نیست تاریخ وفات است یا تولد.

۱-۵- در این‌گونه پژوهش‌ها به طور طبیعی بیت مطلع برای نمونه کافی است؛ اما پژوهشگر محترم، زیر سای نام سراینده یا دل‌انگیزی سروده، بیش از یک بیت آورده است: از بیدل دهلوی پنج بیت، از وقار شیرازی چهار بیت، از داوری شیرازی چهار بیت و… . بیت‌های نقل شده روشن نیست از یک قصیده است یا از چند قصیده، به عنوان نمونه چهار بیت وقار شیرازی؛ البته با توجه به قرینه و ارجاع از یک قصیده باید باشد. هم‌چنین است پنج بیت بیدل دهلوی. شگفت‌تر این‌که از دو شاعر به نام «گوهری هروی» و «فرخ» فقط یک مصرع آمده است (همان: ۹۷).

۱-۶- روشن نبودن برخی از منابع: در منابع مقاله، ۴۴ دیوان چاپ شده، چهار دیوان خطی ذکر شده و بقیه از تذکره‌ها و جنگ‌هاست؛ در حالی که در آغاز مقاله آمده است که نمونه‌ها از بیش از ۲۰۰ (دویست) دیوان چاپی و خطی نقل شده است. ممکن است نویسند محترم ۲۰۰ دیوان را دیده باشد، اما استخراج نمونه‌ها به مراتب کمتر از این تعداد است. در مقال دوم نمونه‌ها از پنج اثر منتشر شده و یک فصلنامه و یک نسخ خطی (دیوان شرعی موجود در کتاب‌خان مجلس شورای اسلامی) نقل شده است.

۲- شینی صاحب‌دیوان علی‌آبادی در منقبت امام علی بن موسی‌الرضا(ع)

میرزامحمدتقی صاحب‌دیوان علی‌آبادی (وفات۱۲۵۶هـ.ق) شاعر، نویسنده و سیاستمدار مازندرانی عصر قاجاراست؛ پدرش میرزا زکی مستوفی‌الممالک در علی‌آباد (قائم‌شهر) به دنیا آمد.

خاندان میرزامحمدتقی از بزرگان علی‌آباد بودند (قاجار، ۱۳۴۶: ۲/۶۴۹) و صاحب مِلک (هدایت، ۱۳۸۳: ۲/۹۱۵). میرزامحمدتقی در دستگاه حکومت فتح‌علی‌شاه قاجار «از رد همگنان به مزید جاه و عزت برتر آمد» (همان)، چرا که «مردی فاضل و کارآزموده و صاحب قلم بود» (آرین‌پور، ۱۳۷۲: ۱/۵۸) و بدین‌روی اعتماد شاه را به دست آورد و به مقام صاحب‌رسائلی/ صاحب‌دیوانی رسید. به بیان نویسند روضه‌الصفا «مجلس سلطانی را دبیر بی‌همال و به حکم محرمیت امین رسائل و امیر قبائل گشته» (هدایت، ۱۳۸۵: ۱۴/۸۱۰۰). پیش‌تر مدتی وزارت میرزاعبدالله را در زنجان و ولایت خمسه برعهده داشت. زمانی که میرزاخانلر بندپی‌ای مازندرانی، منشی‌الممالک (دبیر رسائل) در بلای وبا چشم از جهان فروبست (۲۴ربیع‌الاول ۱۲۴۵ق)، میرزامحمدتقی صاحب‌دیوان علی‌آبادی جای او نشست (سپهر، ۱۳۹۰: ۱/۴۳۱؛ بامداد، ۱۳۷۱: ۲/۳۲۰). به نظر می‌رسد مدت چهار سال در این سمت بود (بامداد، ۱۳۷۱: ۳/۳۲۳).

سعید نفیسی صاحب‌دیوان علی‌آبادی را یکی از چهار شخصیت تأثیرگذار غیرنظامی در دستگاه فتح‌علی‌شاه قاجار معرفی می‌کند؛ این چهارتن عبارتند از: میرزاعیسی قائم‌مقام (میرزابزرگ)، میرزاابوالقاسم قائم‌مقام فراهانی متخلص به ثنایی، میرزاعبدالوهاب معتمدالدوله متخلص به نشاط و میرزامحمدتقی علی‌آبادی، صاحب‌دیوان (نفیسی، ۱۳۸۳: ۱/۴۳۱).

آرین‌پور در بررسی ادبیات عصر قاجار، چهار نویسند معروف آن دوره را معرفی می‌کند که یکی از آن‌ها صاحب‌دیوان علی‌آبادی است. وی پس از شرح حال صاحب‌دیوان، آثار او را آورده است (آرین‌پور، ۱۳۷۲: ۱/۷۵-۴۱). از صاحب‌دیوان علی‌آبادی رساله‌ای با عنوان «کلام الملوک» باقی است که به سبک منشیان آن روزگار با نثری پرتکلف است. نیز از وی دیوانی باقی مانده است که بیش از پنج‌هزار بیت دارد. نویسند ریحانه الادب قصاید و غزلیات او را شیوا توصیف کرده است (مدرس تبریزی، ۱۳۶۹: ۳/۳۶۴) و بنا به نظر نگارند سفینه‌المحمود قصیده را به شیو متقدمان می‌سرود (قاجار، ۱۳۴۶: ۲/۶۴۹).

در دیوان صاحب‌دیوان علی‌آبادی قصیده‌ای است در مدح امام علی‌بن‌موسی‌الرضا؟ع؟ که به وزن و قافی قصید مرآت‌الصفای خاقانی است. مطلع این قصید شینی صاحب‌دیوان را جناب باقریان موحد در مقال اول آورده است (باقریان موحد، ۱۳۹۰: ۹۳). و البته نام شاعر را تقی علی‌آبادی ذکر کرده است، در حالی که نام کامل وی میرزامحمدتقی علی‌آبادی معروف به صاحب‌دیوان علی‌آبادی است. اینک به یمن وجود حضرت ثامن‌الحجج؟ع؟ در سرزمین ما و برکتی که از وجود آن امام همام؟ع؟ نصیب هم مردم به‌ویژه شیعیان مازندران می‌شود، این قصیده را تقدیم علاقه‌مندان به آستان آن حضرت می‌کنیم. این قصیده به نقل از نسخ خطی، کتاب‌خان مجلس شورای اسلامی است؛ بدیهی است با نسخه‌های دیگر به‌ویژه از جهت شمار بیت تفاوت‌هایی دارد.

یادآور می‌شوم از این دیوان نسخه‌های متعددی موجود است که به یاری خداوند در دست تصحیح دارم.

۱- قضا بس تیزچنگال است و سندان‌خای دندانش

ندانم غیر تسلیم و رضا کس مرد میدانش

۲- قضا تیری است صیدافکن پلنگ‌