پاورپوینت کامل شرط ورود به محضر معشوق ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شرط ورود به محضر معشوق ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شرط ورود به محضر معشوق ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شرط ورود به محضر معشوق ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

در عرف کنونی، واژه و مفهوم «توسعه» و «انسان توسعه‌یافته» را بیشتر در توسعه اجتماعی و اقتصادی و گاهی هم فرهنگی به کار می‌گیرند. اما در فرهنگ و اندیشه وحیانی ادیان، بویژه در جهان‌بینی الهی قرآن، مفهوم «توسعه» بسی وسیع‌تر و گسترده‌تر از چیزی است که ممکن است اکنون از این لفظ و مفهوم تبادر شود. در جهان‌بینی الهی قرآن «انسان توسعه‌یافته» به انسانی گفته می‌شود که خود را به حقیقتی بدل کرده باشد که برتر از تمام عوالم وجود است. البته آدمیان در بهره‌گیری از فرصت‌ها و نیز متاع بی‌بدیل عمر در راستای توسعه دادن وجودی و تحصیل کمالات انسانی و زدودن زنگارها و انانیت‌ها، تفاوتی شگرف دارند.

تأملی بر سیره نظری و عملی حضرت ابراهیم(ع)

در عرف کنونی، واژه و مفهوم «توسعه» و «انسان توسعه‌یافته» را بیشتر در توسعه اجتماعی و اقتصادی و گاهی هم فرهنگی به کار می‌گیرند. اما در فرهنگ و اندیشه وحیانی ادیان، بویژه در جهان‌بینی الهی قرآن، مفهوم «توسعه» بسی وسیع‌تر و گسترده‌تر از چیزی است که ممکن است اکنون از این لفظ و مفهوم تبادر شود. در جهان‌بینی الهی قرآن «انسان توسعه‌یافته» به انسانی گفته می‌شود که خود را به حقیقتی بدل کرده باشد که برتر از تمام عوالم وجود است. البته آدمیان در بهره‌گیری از فرصت‌ها و نیز متاع بی‌بدیل عمر در راستای توسعه دادن وجودی و تحصیل کمالات انسانی و زدودن زنگارها و انانیت‌ها، تفاوتی شگرف دارند. سخنی منسوب به حضرت مسیح(ع) است که می‌فرماید: کسی که دوبار متولد نشده باشد راه ورود به ملکوت آسمان‌ها را ندارد.» شاید تفسیر این بیان، این باشد که گویی برخی از آدمیان دوبار متولد شده‌اند؛ یک‌بار برای کسب و تحصیل تجربه، بار دیگر برای زیست هدفمند و استفاده کامل از هر لحظه عمر بویژه فرصت‌های استثنائی. بدون شک وضع شریعت گسترده الهی بویژه آنچه در آن خلوص و قصد قربت شرط است، که در اصطلاح «عبادت» گفته می‌شود، همان توسعه وجودی انسان و رفع حجب ظلمانی است که انسان را به معدن عظمت و به باطن هستی می‌رساند که موجب می‌شود جهان در شعاع گسترده‌تری دیده شود. حج و مناسک زیارت خانه خدا با تمام احکام و ابعاد آن، طی منازل سلوک و صعود الی‌الله و باز کردن زنجیرهای محکم اسارت دنیوی صورت می‌گیرد. اعمالی که حاجی انجام می‌دهد؛ از کیفیت لباس احرامی که می‌پوشد تا لبیکی که بر زبان جاری می‌‌کند و مراسم روز عید قربان؛ از ذبح و حلق تا رمی جمره عقبه و جمرات همه، بسط و توسعه آدمی و نجات او از ظلمت‌کده طبیعت است که رهایی بخشیدن او از رنگ تعلق و آراستن به صبغه تخلق را به همراه دارد. تشریع همه اسرار حج و مشاهدی که حج‌گزار می‌بیند و با جسم و روح خود به آن مبادرت می‌ورزد در گنجایش این نوشتار مختصر نیست؛ از این رو، فقط به گوشه‌هایی از سفر پر رمز و راز آن اشاره می‌کنیم؛

خداوند حکیم چرا خانه خود را در مکه قرار داد؟

خداوند حکیم چرا خانه خود را در این نقطه از عالم قرار داده است؟ بدون شک خود می‌توانست از نظر شرایط طبیعی نقطه‌ای مناسب‌تر برگزیند که از نظر آب و هوا و شرایط اقلیمی جذاب‌تر باشد. خدایی که جهان را آفریده است خود از هر موجود دیگری آگاه‌تر به این موضوع است. کسی که اسرار و رازهای این هجرت معنوی و حیات‌بخش را دنبال می‌کند بویژه لحظه‌ای که وارد این سرزمین مقدس می‌شود پاسخ این پرسش را در حد شناخت و معرفت خود می‌یابد.

حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) در خصوص گزینش این نقطه از عالم برای انجام مراسم حج را اینگونه بازگو فرموده‌اند:

«خداوند سبحان گذشتگان را از زمان آدم – درود خدا بر او باد- تا آخرین انسان این جهان، به سنگ‌هایی آزمایش کرده که نه زیان می‌رساند و نه سود، نه می‌بیند و نه می‌شنود، آنجا را خانه حرمت خود و جایگاه قیام مردم به عبادت قرار داد و آن را در سنگلاخ‌ترین محل‌ها، بی‌گیاه‌ترین زمین‌ها و کم‌فاصله‌ترین دره‌ها، در میان کوه‌های خشن، سنگریزه‌های فراوان و چشمه‌های کم آب و آبادی‌های از هم دور قرار داده که نه شتر، نه اسب و گاو و گوسفند، هیچ کدام در آن سرزمین آسایش ندارند. سپس آدم(ع) و فرزندانش را فرمان داد که به سوی کعبه برگردند و آن را مرکز اجتماع و سرمنزل مقصود و باراندازشان گردانند تا مردم با عشق قلب‌ها، بسرعت از میان فلات و دشت‌های دور و از درون شهرها، روستاها، دره‌های عمیق و جزائر از هم پراکنده دریاها به مکه روی آورند و شانه‌های خود را حرکت داده و گرداگرد کعبه لااله‌الا‌الله بر زبان جاری سازند و در اطراف خانه طواف کنند و با موهای آشفته و بدن‌های پر گرد و غبار آلود در حرکت باشند. لباس‌های خود را که نشانه شخصیت هر فرد است درآورند و با اصلاح نکردن موها قیافه خود را تغییر دهند (منظور اصلاح نکردن قبل از سفر حج است) که آزمونی بزرگ و امتحانی سخت و آزمایشی آشکار است برای پاکسازی و خالص شدن، که خداوند آن را سبب رحمت و رسیدن به بهشت قرار داد.

اگر خداوند خانه محترمش و مکان‌های انجام مراسم حج را، در میان باغ‌ها و نهرها و سرزمین‌های سبز و هموار و کاخ‌های بسیار و آبادی‌های به‌هم‌پیوسته، در میان گندمزارها و باغ‌ها خرم و پر از گل و گیاه، دارای مناظری زیبا و پرآب و وسط باغستانی شادی آفرین و جاده‌های آباد قرار می‌داد به همان اندازه که آزمایش ساده بود، پاداش نیز سبک‌تر می‌شد. اگر پایه‌ها و بنیان کعبه و سنگ‌هایی که در ساختمان آن به کار رفته از زمرد سبز و یاقوت سرخ و دارای نور و روشنایی بود دل‌ها دیرتر به شک و تردید می‌رسیدند و تلاش شیطان بر قلب‌ها کمتر اثر می‌گذاشت و وسوسه‌های پنهانی او در مردم کارگر نبود. در صورتی که خداوند بندگان خود را با سختی‌ها می‌آزماید و با مشکلات زیاد به عبادت می‌خواند و به اقسام گرفتاری‌ها مبتلا می‌کند تا کبر و خودپسندی را از دلهایشان خارج کند و به جای آن فروتنی آورد و درهای فضل و رحمت خود را به رویشان بگشاید و وسائل عفو و بخشش را به آسانی در اختیارشان گذارد» (نهج البلاغه خطبه ۱۹۲)

امام علی(ع) در این بیان نورانی از یک طرف به راز و رمز و اسرار این عبادت متکثر اشاره کرده‌اند و از سوی دیگر، به این نکته پرداخته‌اند که چرا باید در این نقطه و در مکه حج انجام گیرد. علاوه‌ بر اینکه در این گفتار دیگر نکات قابل تأملی هم وجود دارد؛

۱. هر کس قدرت و توان مالی و جسمانی انجام این عبادت بزرگ را دارد موظف و ملزم به انجام آن است. در ترک عمدی این مراسم هیچ عذری وجود ندارد؛ لذا در روایات مربوطه به این عبادت آمده است در هنگام رحلت یک مسلمانی که بدون عذر حج را ترک کرده است موقع مرگ به او خطاب می‏ شود: «می‏ خواهی یهودی بمیر یا نصرانی. بمیر، مسلمان نیستی.»

۲. نخستین شرط ورود واقعی به پیشگاه خداوند و طی مدارج عالی، کنار گذاشتن تمام مراتب کبر و نخوت است. شرط گشوده شدن باب ورود حقیقی به محضر معشوق همین است که حتی اندکی توجه به خود نداشته و استغراق کامل در جمال جمیل معشوق برای او حاصل شده باشد، چون چنین است، خداوند خانه خود را نیز به گونه‌ای قرار داده است و در سرزمینی آن را بنیان گذاشته است که هیچ جاذبه‌ای که برخلاف مقصد و مقصود باشد نداشته باشد.

۳. از اسرار و جلوه معنادار حج، لغو همه امتیازهای دنیوی و اعتباری است. در این دنیا، طبقات گوناگونی وجود داشته و دارند هرکس به تناسب مقام و موقعیت خود اعتبار و امتیاز ویژه‌ای را به دست آورده است و گاهی از این رهگذر فاصله طبقات اجتماعی بسیار چشمگیر می‌شود. اما خداوند همه این امتیازها و اعتبارهای کذایی را به طور الزام لغو کرده است و زیباترین جلوه لغو این امتیاز در این بیان حکیمانه امام امیرالمؤمنین علی(ع) «موضوع لباس» است.

در متن شریعت مطهر، اختیار پوشش طی انجام مناسک عمره و حج که زمان بار یافتن به حضور معشوق اصلی است همه باید _و نه اینکه اگر بخواهند_ با یک لباس حضور یابند و آن هم لباسی که کمترین نشانه تعلق این سویی نداشته باشد؛ لباسی که حتی کمترین کار دوزندگی روی آن انجام نگرفته باشد. چنانکه وقتی دو نفر طی زمانی که مُحرم هستند، کنار یکدیگر نشسته‌اند هر کس آنان را نشناسد نمی‌تواند از طریق لباس آنها بفهمد که این دو نفر کدامیک پادشاه یا رئیس جمهوری است و کدام‌یک کارگر و کشاورز ساده، کدام شهری و کدام‌یک روستایی است و اینچنین خداوند سرزمین مخصوص خانه خود را کانون کسب فروتنی و خاکساری و فروکوفتن تمام مراحل کبر و منیت و تفوق و تعلق قرار داده است.

البته لباسی که سفارش شده است ساده و سفید باشد می‌تواند تداعی‌کننده پوشش سفر ابدی آخرت و تذکر و یاد آن زندگی حقیقی و سعادت ماندگار نیز باشد.

نیایشگاه عرفه و دریای متلاطم عرفان و شهود

حاجی پس از میقات مکه که البته سفارش شده است حتی‌الامکان از کنار خانه خدا احرام ببندد راهی صحرای عرفات می‌شود. آنچه وظیفه و تکلیف شرعی و فقهی است چیزی جز ماندن و وقوف، آن هم فقط از ظهر عرفه تا غروب است که پس از آن سرزمین مقدس را به قصد مشعرالحرام ترک می‌کند و هیچ عمل خاص شرعی و واجب فقهی جز ماندن در آنجا ندارد.

اما آن سرزمین تجلیگاه اوج بندگی است برای یافتن و درک حقیقت مطلق وجود. به شرط اینکه بنده رها شده از قیدهای زندگی، قدری دنبال کشف و یافتن خود باشد و بداند و واقف باشد که در کجا و در پیشگاه و محضر چه کسی ایستاده است. چون در سرزمین ایران اسلامی به رسم سنت ماندگار در این روز، بندگان معرفت‌طلب به نیایش و بویژه «دعای معروف سالار شهیدان حضرت حسین‌ ابن علی(ع)» می‌پردازندکه باید آن را یک دوره عرفان و سیر و سلوک مصون از افراط و تفریط و معصوم از خطا و تخدیر و تزیین دانست. در این مجال، با استفاده از برخی از فرازهای این دعای شریف، چند نکته را کوتاه و فشرده متذکر می‌شویم:

۱. فلسفه و