پاورپوینت کامل گفتاری درباره تغییر «پرشن» و «پرسان» به «فارسی» ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتاری درباره تغییر «پرشن» و «پرسان» به «فارسی» ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتاری درباره تغییر «پرشن» و «پرسان» به «فارسی» ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتاری درباره تغییر «پرشن» و «پرسان» به «فارسی» ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

در چند دهه اخیر غالباً در برخی از جرائد و نشریات انگلیسی‌زبان و نیز در پاره‌ای مکاتبات رسمی و غیر رسمی دولتی، دیده می‌شود که نام و عنوان زبان فارسی را، که از آغاز آشنایی غرب با ایران همواره به صورت‌هایی از شکل یونانی «پرسیس» (Persis) و پرسیکوس(persicus) بوده است تغییر داده، به جای «پرشن» (Persian) و «پرشن لنگویج» (Persian Language)، صورت رایج آن در ایران، یعنی «فارسی لنگویج» را به کار می‌برند

در چند دهه اخیر غالباً در برخی از جرائد و نشریات انگلیسی‌زبان و نیز در پاره‌ای مکاتبات رسمی و غیر رسمی دولتی، دیده می‌شود که نام و عنوان زبان فارسی را، که از آغاز آشنایی غرب با ایران همواره به صورت‌هایی از شکل یونانی «پرسیس

» (Persis)

و پرسیکوس

(persicus)

بوده است تغییر داده، به جای «پرشن

» (Persian)

و «پرشن لنگویج

» (Persian Language)

، صورت رایج آن در ایران، یعنی «فارسی لنگویج» را به کار می‌برند

!

تغییر این نام و عنوان شناخته شده و تاریخی آن، که صورت‌های مختلف آن از بیش از دوهزار و پانصد سال پیش در نوشته‌های تاریخی و در شعر و ادب مردم اروپا مأنوس و معروف بوده است، ظاهراً در سالهای بعد از جنگ جهانی دوم در امریکا رواج گرفت، و امروز به‌تدریج به زبان‌های اروپایی دیگر نیز راه می‌یابد و بیم آن می‌رود که تا چند دهه دیگر لفظ «پرشن»، و «پرس» و «پرسان» و اشکال دیگر آن به‌کلی از زبانهای مغرب‌زمین بیرون رود

.

هرچند که مردم این مرز و بوم از دیرباز خود را به تلفظ‌های خاص هر محل، «ایرانی» و زادگاه خود را ایران می‌نامیدند، از نیمه‌های هزاره اول پیش از میلاد در مغرب‌زمین و نزد یونانیان آن روزگار، این سرزمین به «پرسیس

» (Persis)

و مردم و زبانِ مردم آن به «پرسیکوس

» (Persicus)

معروف بوده‌اند. گرچه این نام در اصل به ناحیه فارس در شمال خلیج فارس و به مردم آن تعلق داشت، ولی چون یونانیان نخست بیشتر با این بخش از فلات ایران آشنا شده و با آن در ارتباط و آمد و رفت و داد و ستد بودند، از همان روزگار تمامی سرزمین‌های ایرانی را تا مرزهای چین و هند به همین نام می‌خواندند

.

این گونه نامگذاری در ادوار تاریخی در نقاط دیگر جهان نیز دیده می‌شد، چنان که مردم مشرق‌زمین که از دیرباز و از سده‌های پیش از ظهور مسیحیت با یونان شرقی و ناحیه «ایونیا» همسایه و آشنا بودند، و بخش بزرگی از این منطقه در دوران حکومت هخامنشیان در قلمرو حکومت آنان بود، همواره نام آن را به صورت‌های «یَونا»، «یَوَنا» و «یونان» به تمامی سرزمین‌های یونانی‌زبان اطلاق می کردند، در صورتی که یونانیان خود کشور و زبان خود را «هلاس»، «هلن» و هلنیکوس می‌گفتند. حتی هندیان نیز از همان روزگار، یونان را یَوَنَه

(yavana)

می‌گفتند. همچنین در این سوی جهان، نام سرزمین پهناور و پرتنوع هند نیز، در اصل تلفظ فارسی کلمه «سند» است. «سندهو

» (sindhu)

در زبان سنسکریت به معنی رود است و گستره دو سوی این رود به همین مناسبت بدین نام خوانده شده است، و ایرانیان در عصر هخامنشیان و پیش از آن این ناحیه را به زبان و تلفظ خود «هندو» می گفتند، و از همان روزگاران این نام به صورت «هند» تمامی خاک آن سرزمین را در بر می‌گرفت. تا این زمان در سراسر جهان بخش جنوبی قاره آسیا را به همین نام یعنی ایندیا می شناسند و مردم هند نیز خود این نامگذاری تاریخی را پذیرفته‌اند، هرچند که در دوره‌های اخیر در مواردی واژه قدیمی «بهارت

» (Bh

ه

rat)

نیز در نوشته‌ها به کار می‌رود

.

مردم ژاپن کشور خود را «نیپون» و «نیهون» می‌نامند، در صورتی که در نقاط دیگر جهان آن را به صورت‌های مختلف «ژاپن»، «جاپان» و یا «یابان» تلفظ می‌کنند. این دوگانگی یا چندگانگی در نامگذاری کشورها و ملتهای دیگر هم دیده می‌شود، و این تنها ایران نیست که در بیرون از مرزهایش به نام دیگری جز نام اصلی و بومی خود معروف بوده است

.

چنان که گفته شد، «پرسیس» و «پرسیکوس» نام غیر ایرانی بوده است که در میانه‌های هزاره اول پیش از میلاد یونانیان به ایران و مردم و زبان مردم آن و به فرهنگ و هنر آنان داده بودند، و «پرشین» و «پرشن»، «پرس» و «پرسان» و اشکال دیگر آن در زبان‌های اروپایی دیگر، همگی از این واژه یونانی گرفته شده اند. در تاریخ جهان، تاریخ اقوام ایرانی با این نام آغاز می‌شود. هردوت ـ پدر تاریخ ـ در کتاب خود، که نخستین تاریخ مکتوب در جهان است، تاریخ ایران دوران مادها و هخامنشیان را در حدود آگاهی‌هائی که به دست می‌آورده، بازگفته و در آن، در ضمن شرح روابط سیاسی و نظامی پارسیان و یونانیان، تصویری روشن از اوضاع اجتماعی و آداب و اعمال مردم پارس، یعنی ایران، به دست داده است

.

ائسخولوس ـ درام‌نویس بزرگ سده پنجم پیش از میلاد ـ در یکی از مشهورترین و مهمترین آثار خود به نام «پارسیان» با آنکه شکست ایرانیان را در جنگ ماراتون به تصویر می‌کشد، از بزرگان و سران سپاه ایران در نهایت تکریم سخن می گوید

.

گزنوفون ـ مورخ بزرگ دیگر یونان و از شاگران سقراط ـ در کتاب معروف خود به نام فرهنگ کورش

(cyropedia)

، به شرح زندگانی کورش پارسی، بنیانگذار سلسله هخامنشی، می‌پردازد و از چگونگی پرورش و رفتار و منش او سخن می گوید

.

به گفته دیوگنس لائرتیوس در کتاب تاریخ فلاسفه، افلاطون کتاب «جمهوریت» خود را در برابر فرهنگ کورش او نوشت و آنچه در رساله قوانین درباره کورش و چگونگی تربیت و راه و رسم زندگانی او گفته است، نقد گفتار گزنوفون در این باب است؛ ولی با این همه افلاطون نیز میهن‌دوستی و سختکوشی و دلیری کورش را می‌ستاید. چنان که حکیم معاصر او، آننتیس‌تنس

(Antisthenes)

، بنیانگذار مکتب معروف به کلبیون نیز کورش را در قدرت و استواری عزم برابر با هرکولس ـ خدای اساطیری یونان ـ قرار می‌دهد

.

تصویری که در آثار این نخستین شخصیت‌های علم و تاریخ و فلسفه و هنر یونان باستان از مردم پارس و بزرگان و سرداران پارسی دیده می‌شود، در دوره‌های بعد نیز در آثار مورخان و نویسندگان یونانی و رومی همچنان باقی است و دهها کتاب درباره تاریخ و جغرافیا و آداب و ادیان سرزمین‌های ایرانی یا به تعبیر آنان پارسی، به زبان‌های یونانی و لاتینی نگارش یافته است، که ذکر یک‌یک آنها در این مجال نمی‌گنجد

.

از سوی دیگر، در کتاب مقدس یهود و نصارا نیز پارسیان و شاهان آنان جایگاهی ویژه دارند. کورش قوم یهود را از اسارت در بابل رهایی بخشید و آنان را یاری داد تا به میهن خود بازگردند و معبد ویران‌شده خود را از نو بنا کنند. از آن پس کورش در شم