پاورپوینت کامل جریان شناسی فکری یا گریز از تفکر!؟ ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جریان شناسی فکری یا گریز از تفکر!؟ ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جریان شناسی فکری یا گریز از تفکر!؟ ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جریان شناسی فکری یا گریز از تفکر!؟ ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

کار «جریان‌شناسی فکری»، نوعی از دسته‌بندی دانشمندان، اندیشمندان، آکادمیسین‎ها و روشنفکران است در قالب «جریان»‎ها بر اساس کشف گرایش ها و پیوندهای فکری و گروهی میان آنان.

نقد جریان شناسی فکری

کار «جریان‌شناسی فکری»، نوعی از دسته‌بندی دانشمندان، اندیشمندان، آکادمیسین‎ها و روشنفکران است در قالب «جریان»‎ها بر اساس کشف گرایش ها و پیوندهای فکری و گروهی میان آنان.

به نقل از سیمافکر، متن زیر یادداشتی از مهدی فاطمی در نقد آنچه «جریان شناسی فکری» نامیده می‌شود، است که از نظر می گذرد.

چیزی که در ایران «جریان‎شناسی فکری» می‎نامندش، همواره در زبان اهل علم وجود نداشته و از جایی و به اقتضای شرایطی امکان طرح یافته است. با این حال جریانشناس‎ها خود به این شرایط و لوازم توجه ندارند.
با دقت بیشتر در سرنوشت تاریخی «جریان‌شناسی» در ایران[۱]،‌ مراتب مختلفی برای آن می‌یابیم: دسته‌بندی نظرات عالمان، دسته‌بندی عالمان به‌مثابه نیروهای کنشگر، ملاحظه مصلحت سنجی و منفعت‌طلبی در کار علمی اقشار عالمان، ملاحظه تأثیرپذیری نظرات و صاحب‌نظران از محیط، توجه دادن به صاحب‌نظر به‌جای نظر و… . در همه این مراتب، کار «جریان‌شناسی فکری»، نوعی از دسته‌بندی دانشمندان، اندیشمندان، آکادمیسین‎ها و روشنفکران است در قالب «جریان»‎ها بر اساس کشف گرایشها و پیوندهای فکری و گروهی میان آنان.

تا دهه ۵۰، برای دسته‌ بندی شاعران از تعابیر «مکتب ادبی» و «سبک ادبی» استفاده می‌‎کردند و برای اشاره به گرایش‎های نوظهور، از تعبیر «گروه ادبی» و «شیوه ادبی». اما اسماعیل خویی از تعبیر «جریان شعری» استفاده کرد[۲] و به تاثیر علت اقتصادی-اجتماعی در پیدایش گونه های شعر توجه داد: «شعر معاصرانِ هر شاعر بی گمان یکی از اصلی‌ترین عناصری است که فضای فرهنگی یعنی زمینه رشد و شکوفا شدن اندیشه و احساس او را می‎سازند. بنیادی‌ترین عناصر سازنده این فضا را البته آن‌سوی شعر یعنی در شرایط اقتصادی-اجتماعی و میزان رشد تاریخی آن جامعه باید جستجو کرد.[۳]» مارکسیسم بر مبنای باور به روبنا و زیربنا در تغییر و تحول تاریخ و جامعه، ظهور گونه های جدید از شعر و فکر و دانش را محصول و معلول تغییر شرایط اقتصادی-اجتماعی می داند و بر این اساس بستر و خاستگاه مناسبی برای زایش نگاه جریان شناسانه در ایران بود.

بی وجه نیست که علی شریعتی یک «تیپولوژی» فکری اجتماعی از مسلمان‎ها ارائه داد و حتی تیپ‌شناسی را مسیری برای شناخت اسلام معرفی کرد: «برای شناختن اسلام ابتدا تیپ‎‎هایی که هریک سمبل فرهنگ اسلام می‌باشند انتخاب کرده، این تیپ‎‎ها را مورد بررسی قرار می‌دهیم: ۱ ـ ابوذر غفاری تربیت شده در اسلام اولیه… ۲ ـ ابوعلی سینا سمبل برجسته‌ترین تربیت‌شدگان فرهنگ اسلامی ۳ ـ حلاج از معروف‌ترین شخصیت‎های اسلامی.»[۴]

در دهه ۶۰ مجله «یاد» جریان‎شناسی را بهترین راه شناخت «نیروهای تاریخی» و خود را مجله جریانشناسی دانست و در دهه ۷۰ حجت الاسلام عباس ایزدپناه[۵] مبنای جریان‎شناسی ادبی مطلوب را این دانست که نقد شاعر را بر نقد شعر ترجیح بدهیم و جریان‏شناسی را نوعی آفت‏‌شناسی بدانیم.همواره جریان‌شناسی، ملازم نحوی احساس نگرانی از شکل گیری جبهه یا گروهی از دانشمندان و اندیشمندانِ خطرناک بوده است. در سال‎های پایانی دهه ۶۰ و آغاز دهه ۷۰ عبدالکریم سروش نسبت به نفوذ «جریان هایدگری» در حکومت اعلام خطر و به مطالعه جریان‏های فکری دعوت کرد و مصطفی ملکیان در مقدمه جزوه «جریان‌شناسی فرهنگی معاصر» از تعبیر «جریان دینی هایدگری» استفاده کرد.

در همین سالها در کانون‎های پرتحرک دانشجویان مذهبی مثل نهاد رهبری در دانشگاه‎ها، بسیج دانشجویی و جامعه اسلامی دانشجویان سخنرانی هایی با عنوان جریان‎شناسی سیاسی و جریان‎شناسی فکری برگزار میشد. ضرورت اطلاع یافتن از «آرایش نیروهای فعال فکری» با تشبه به جریان‎شناسی سیاسی توضیح داده می شد که برای انجام فعالیت سیاسی سنجیده و موفق ضرورتا باید از جریان‎های فعال وقت آگاه باشیم. گو اینکه مخاطبان «جریان شناسی فکری» در تدارک مبارزه یا مقابله عملی خاص هستند و چندان فرصتی برای ورود به مسائل نظری نیست و باید به دسته بندی صاحبنظران و تعیین تکلیف نسبت خویش با آنان اقدام کنند.

«دانشگاه علوم انسانی» با همه آشفتگی که در ایران دارد، کرسی و جایگاهی به جریان‌شناسی نداد. شاید تنها دانشگاه امام صادق(ع) بود که این موضوع را به آکادمی راه داد و مدتی درس اختیاری «جریانشناسی فکری و فرهنگی» را در گروه معارف اسلامی ارائه کرد.

توجه به «جریان‎شناسی صاحبنظران» به جای «تنقیح مسائل نظری» دانشجویان را به ترجیح بحث درباره پاسخ‌ها به‌جای بحث درباره پرسش‌ها و ترجیح بحث درباره صاحب‌نظران به‌جای بحث درباره نظرات می کشاند. استاد از دانشجو می‎خواهد با افراد اندیشمندان آشنا شده، به زمینه‎‎های محیطی شکل گیری نظراتشان توجه کند، روابط میان این افراد را کشف و فهم کند، بتواند آن‎ها و نظراتشان را دسته بندی کند و احیانا از این دسته بندی نتایجی بگیرد.

چنین رفتارهایی اگر نگوییم خود جریان‎شناسی بود، دستکم از آفات ملازم با جریان‎شناسی بود. عالَم سیاست‌ ، عالَم عمل، منافع و قدرت است و شاید نگاه جریان‌شناسانه به سیاست، وجهی داشته باشد اما علاقه جریانشناسان سیاسی به جریان‎شناسی فکری، دامان این نوع از مطالعه را بیش از پیش به سیاستزدگی آلود. محمد قوچانی روزنامه نگار و فعال سیاسی در این سالها چند مقاله و کتاب درباره جریا