پاورپوینت کامل از عرفان و اخلاق تا هزل و هجو در رباعیات خاقانی ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از عرفان و اخلاق تا هزل و هجو در رباعیات خاقانی ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از عرفان و اخلاق تا هزل و هجو در رباعیات خاقانی ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از عرفان و اخلاق تا هزل و هجو در رباعیات خاقانی ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

خاقانی شاعر نامدار قرن ششم را معمولاً به سرودن قصاید فاخر عرفانی و اخلاقی می‌شناسند؛ اما این شاعر بزرگ از جاذبه‌ طبع‌آزمایی در قالب‌های دیگر چشم نپوشیده است؛ ازجمله اقدام شاعر در سرودن نزدیک به سیصد رباعی را باید گونه‌ای از جولان هنرمندانه‌ وی در عرصه‌ای دانست که اگرچه چندان در حوزه‌ تخصص او نیست، ماهرانه از عهده‌ کار برآمده است. رباعیات خاقانی حاوی موضوعات گوناگونی از عرفان و اخلاق تا هزل و هجو است که البته بسامد این موضوعات کاملاً متفاوت است.

خاقانی شاعر نامدار قرن ششم را معمولاً به سرودن قصاید فاخر عرفانی و اخلاقی می‌شناسند؛ اما این شاعر بزرگ از جاذبه‌ طبع‌آزمایی در قالب‌های دیگر چشم نپوشیده است؛ ازجمله اقدام شاعر در سرودن نزدیک به سیصد رباعی را باید گونه‌ای از جولان هنرمندانه‌ وی در عرصه‌ای دانست که اگرچه چندان در حوزه‌ تخصص او نیست، ماهرانه از عهده‌ کار برآمده است. رباعیات خاقانی حاوی موضوعات گوناگونی از عرفان و اخلاق تا هزل و هجو است که البته بسامد این موضوعات کاملاً متفاوت است. سی‌‌و‌سومین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ خاقانی به بررسی و «تحلیل رباعیات خاقانی» اختصاص داشت که با سخنرانی دکتر عبدالرضا مدرس‌زاده در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد. آناهید خزیر

رباعی وزنی کاملاً ایرانی دارد

در باب اینکه اولین رباعی را چه کسی سروده است، تقریباً مثل اولین شعر فارسی که به محمد بن وصیف سیستانی یا دیگران منسوب است، می‌شود گفت با گونه‌ای افسانه یا واقعیتی که بعداً رنگ افسانه گرفته است، روبرو هستیم. رباعی وزنی کاملاً ایرانی دارد و ابتکار ایرانیان است؛ اما نقطه‌ آغاز یا شخصیت سرآمدی را که شروع کننده‌ اولین رباعی باشد، نمی‌شناسیم؛ مگر اینکه به آنچه معروف است، اعتماد کنیم و بگوییم اولین رباعی به زبان رودکی سمرقندی، برحسب اتفاق و پیش‌بینی نشده، گذشته است. معمولاً کتاب‌های تذکره و تاریخ ادبیات این فضل را به رودکی منتسب می‌کنند. نکته‌ مهم این است که رودکی که ما به عنوان مبدع رباعی می‌شناسیم، استاد قصیده‌پردازی است. این نیز نکته‌ مهمی است که کاربران و بهره‌برداران قالب رباعی در بدو پیدایش آن اتفاقاً دربارها نبوده‌اند

.

در دوره‌ای که پادشاهان خود را با قصاید مطول و مطنطن و حتی چندمطلعی اقناع و اشباع می‌کردند، مجالس صوفیه و عرفا را داریم که تمام بحث‌شان بر سر یک رباعی بوده است. تمام شور و حال و وجد صوفیانه آنها با رباعی است. کسانی مثل ابوالحسن خرقانی و ابوسعید ابی‌الخیر و دیگران با همین رباعی که فشرده‌ترین قالب شعری است ـ به جز تک‌بیت‌ها ـ بیان مطلب می‌کردند. هنر هم همین است که این چهار مصراع در مقابل قصیده‌ مثلاً صدبیتی قرار می‌گیرد و بیشتر اوقات تأثیرگذارتر است؛ مثلاً خاقانی در رباعیاتش که حدود سیصد رباعی است، ده ـ پانزده نکته و موضوع را طرح و بیان کرده است؛ در حالی‌که قصیده‌ او با صد بیت فقط طرح بیان یک نکته است. در آن رباعیات می‌بینیم که مجال و فراخ و توانایی شاعر برای بیان آنچه در ذهن دارد، بیشتر است. این هنر اوست که توانسته است معانی گسترده‌ حکمی یا فلسفی یا اخلاقی یا عرفانی را در چهار مصراع جا بدهد. پس سرودن رباعی کار هر کسی نیست

.

کسی چون افضل‌الدین مَرَقی، از اجله‌ عرفا و فلاسفه را می‌خواهد که در عرصه‌ رباعی‌سرایی و رباعیات فلسفی و اخلاقی و عرفانی حرفی برای گفتن دارد؛ یا رباعی‌های سرگردانی که در «مرصاد العباد» و «کشف‌الاسرار» می‌بینیم. افضل‌الدین در یک رباعی توحیدی و عارفانه و عاشقانه و قلندرانه، از عدد ۱۰ تا یک را به عکس جا داده است

:

ده بار ز نُه سپهر از هشت بهشت

هفت اخترم از شش جهت این نامه نوشت

کز پنج حواس و چهار عنصر ز سه روح

ایزد به دو عالم چو تو یک بُت نسرشت

عطار «منطق‌الطیر» است و خاقانی قصیده

رباعی کاملاً تفننی است؛ اما چه کسی می‌تواند آن را نپذیرد؟ شما تمام مقولات و معقولات فلسفی را می‌توانید در رباعی بیاورید. رباعی قالب کوچکی است؛ اما تأثیرگذاری و سرودن آنچه بر دلها بنشیند، کار هر کسی نیست. گل سرسبد رباعی‌سرایی هم که رباعی با او جاودان شد، حکیم خیام نیشابوری است. خیام در رباعی‌سرایی کاملاً صاحب سبک است. رباعی‌سرایی کاری حکیمانه و خردمندانه بوده است، نه از سر تفنن

.

در دوره‌ خراسانی، رودکی و شاعران سبک خراسانی مثل مسعود سعدسلمان و ظهیر فاریابی همه رباعی‌سرا بودند، اما آنها را به عنوان رباعی‌پرداز و متخصص رباعی نمی‌شناسیم؛ هرچند کارنامه‌ شعر فارسی را در این زمینه پر برگ و بار کرده‌اند. با این‌همه به ‌جز رباعیات خیام، کار مستقل جدی درباره‌ رباعیات دیگران نشده است. چون گفته‌ایم که عطار فقط «منطق‌الطیر» است و خاقانی فقط قصیده و سعدی فقط غزل و دیگران نیز به همین صورت. در نتیجه توجه ما به مفاهیم ادبی تک‌بعدی بوده است و یکسویه

.

عشق مجازی در سبک خراسانی

یکی از هنرها و کارکردهای رباعی این است که می‌تواند گاهی وقت‌ها یک داستان را در چهار مصراع بیان کند؛ مثل رباعی مشهور خیام: «در کارگه کوزه‌گری رفتم دوش…» این نکته را هم باید توجه داشت که پا به پای مضامین رایج در یک سَبک و دوره، رباعی هم تقریباً همان مسیر را پیموده است، با برخی تفاوت‌ها؛ مثلاً در سبک خراسانی که اصل ماجرا عشق مجازی است، رباعی‌ها هم تقریباً حالت عشق مجازی دارند؛ هرچند صوفیه آن عشقهای مجازی را تأویل کرده‌اند. در توجه به قالب رباعی یک نتیجه‌ دیگر هم می‌شود استنباط کرد. اگر در دوره‌ای رباعی گل می‌کند برای آن است که مخاطبان و پذیرندگان این شکل از هنر آماده‌ پذیرش آن بوده‌اند. رباعی را در آغاز خطبه‌ها، نامه‌ها، منشآت می‌آوردند، چون سهل‌الوصول بوده است. ضمن اینکه یک کارکرد دیگر رباعی اتحادی است که با موسیقی دارد

.

«قول»، ترانه یا رباعی بوده است. این همراهی رباعی و موسیقی کمک می‌کرد تا رباعی گسترش پیدا کند. یکی از مفاهیمی هم که در رباعی هست، مفهوم اغتنام فرصت است. درست است که این مفهومی خراباتی و پر از مستی است، اما راست آن است که فرصت‌ها می‌گذرند. پس اینکه رباعی بار موضوع اغتنام فرصت را به دوش می‌کشد به خاستگاه آن و پیوند رباعی و وموسیقی برمی‌گردد. این شکل از اغتنام فرصت را در غزل‌های حافظ هم داریم. اتفاقاً گفته‌اند که آن غزلها خیامی است. مفهوم اغتنام فرصت و امروز را غنیمت شمردن که در رباعی‌های خیام هست، اقتباسی است که سعدی و حافظ از او کرده‌اند. به هر حال موسیقی یاور و معاضد بسیار متعهدی است در توجه دیگران به رباعی

.

رباعی با مضمون اخلاق

در مقطعی که قرن ششم است، رباعیات اخلاقی پدید می‌آید. کوتاه بودن قالب رباعی باعث می‌شود که در کتاب‌هایی مثل «قابوسنامه» و «اخلاق ناصری» رباعی‌هایی با مضمون و محتوای اخلاقی ببینیم. مثل این رباعی

:

<