پاورپوینت کامل شناخت خود فرهنگی در تعامل هویت شناسی قومی، محلی و ایران‌شناسی ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شناخت خود فرهنگی در تعامل هویت شناسی قومی، محلی و ایران‌شناسی ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شناخت خود فرهنگی در تعامل هویت شناسی قومی، محلی و ایران‌شناسی ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شناخت خود فرهنگی در تعامل هویت شناسی قومی، محلی و ایران‌شناسی ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

درآمد: ایران مجموعه‌ای متنوع است که در هویت فراگیر آن یعنی ایرانیت یا ایرانی بودن، مجموعه‌ای از هویت‌های مختلف قومی و محلی جای گرفته است. هویت‌هایی چون اصفهانی، کرمانی، سیستانی، گیلکی، کردی، آذری و بسیاری قومیت‌ها و مناطق دیگر که در دل مجموعه فرهنگی ایرانی قرار دارند. همین هویت‌های بومی در کنار هم و با اشتراکات هویتی‌شان هویت ایرانی را می‌سازند. وقتی صحبت از ایران‌شناسی می‌کنیم تلاش بر این است که این هویت کلان فرهنگی را بشناسیم و تبیین کنیم،

درآمد: ایران مجموعه‌ای متنوع است که در هویت فراگیر آن یعنی ایرانیت یا ایرانی بودن، مجموعه‌ای از هویت‌های مختلف قومی و محلی جای گرفته است. هویت‌هایی چون اصفهانی، کرمانی، سیستانی، گیلکی، کردی، آذری و بسیاری قومیت‌ها و مناطق دیگر که در دل مجموعه فرهنگی ایرانی قرار دارند. همین هویت‌های بومی در کنار هم و با اشتراکات هویتی‌شان هویت ایرانی را می‌سازند. وقتی صحبت از ایران‌شناسی می‌کنیم تلاش بر این است که این هویت کلان فرهنگی را بشناسیم و تبیین کنیم،

درواقع ایران‌شناسی نوعی خودشناسی است که می‌خواهد خود فرهنگی یک ملت را بشناسد. آنچه از ایران‌شناسی می‌شناسیم بیشتر معطوف به کار ایران‌شناسانی است که به‌طور عمده غیر ایرانی بوده‌اند، شاید برای آن‌ها دستیابی به هویت ایرانی چندان مسئله نبوده است و بیشتر کارشان را به شناخت اجزاء و دستاوردهای فرهنگی و تاریخی ایران معطوف ساخته‌اند و این همان چیزی است که باعث ماندن آن‌ها در صورت و شکل عینی نشانه‌ها شده است اما اینک که می‌توان ایران‌شناسی را مسئله درونی و ملی قلمداد کرد دیگر ایران‌شناسی نمی‌تواند بر همان مدار شکل شناسی اجزاء حرکت کند بلکه باید به این پرسش پاسخ دهد که ایرانی بودن یعنی چه و دارای چه ویژگی‌هایی است؟ در چنین منظر و گفتمانی می‌توان شناخت هویت‌های محلی همانند کردشناسی، کرمان شناسی و… را هم یک خودشناسی محلی تلقی نمود. اگر ایران را به‌مثابه یک متن بزرگ‌تر بدانیم نمی‌شود این متن را بدون شناخت پاره‌های آن یعنی هویت بومی مقدور و یا کامل دانست. اینک این پرسش پیش می‌آید که این هویت بومی چیست؟ چگونه باید آن را دید و آن را شناخت و درنهایت چه نسبتی میان آن یعنی قوم‌شناسی و هویت کلان‌تر یعنی هویت ایرانی یا ایران‌شناسی وجود دارد؟

باید این نکته را در نظر داشت که شناخت هویت ایرانی و هویت بومی که آن را موضوع قوم‌شناسی شناسی و ایران‌شناسی است دارای شاکله و نظامی همانند است و بررسی هرکدام می‌تواند به دیگری کمک نماید. هردوی این‌ها بر پایه‌های موضوعی برابر قرار دارند که مهم‌ترین آن‌ها هویت چه در قالب هویت ملی و یا هویت منطقه‌ای یا محلی است.

هویت به‌مثابه گفتمان:

هویت یک گفتمان به‌هم‌پیوسته است . چنانکه نشانه شناسان فرهنگی بیان می‌کنند این موقعیتی است که با تمایز خود و دیگری معنا پیدا می‌کند.[۱] این تمایز و گفتمان مسلط بر آن در یک فرهنگ تجلی می‌یابد. درواقع فرهنگ بومی یک واسطه برای نمود هویت قومی – محلی است. بر همین اساس برای شناخت خودبومی اعم از گیلکی، کردی، لر، آذری، ترکمن، بندری و… باید فرهنگ بومی را در هرکدام از مناطق ذکرشده را شناخت. چنانکه می‌توان گفت که کرمان شناسی بران است تا بگوید که کرمانی بودن یعنی چه؟

اگر فرهنگ بومی یا منطقه‌ای مانند فرهنگ اصفهانی را یک متن بدانیم این متن متشکل از مجموعه‌ای کلمات یا نشانه‌هاست که باید این نشانه‌ها را شناخت، بنابراین شناخت نشانه‌های فرهنگی یا نمودهای فرهنگ گام نخست مطالعه هویت فرهنگی منطقه‌ای است، اما نکته اینجاست که این مطالعه یا فهرست‌نگاری نمودهای فرهنگی نمی‌تواند نشانگر ماهیت زیرساختی فرهنگ یا نظام مترتب بر آن باشد. درواقع نمی‌توان با جدا کردن و ثبت نشانه‌های فرهنگی به هویت منطقه‌ای و یا شاخص‌های قومی و محلی یک منطقه دست‌یافت. همان‌گونه که بازخوانی کلمات یک متن نمی‌تواند معنای یک متن را بنمایاند شناخت صورت نشانه‌ها نمی‌تواند گویای معنای یک فرهنگ یعنی هویت آن باشد. همان‌گونه که یک نشانه ترکیبی از دال و مدلولی است[۲] که دارای یک رابطه دلالتی هستند نشانه‌های فرهنگی هم دارای یک صورت دال گونه و یک بطن مدلول وار هستند، البته این دال و مدلول به‌طور پیوسته دارای تغییر است. به‌ویژه مدلول‌ها که می‌توانند زنجیروار گسترش یابند و تنها یک معنا نداشته باشند و در یک چرخه معناسازی مدام پویایی بیابند. نشانه‌های فرهنگی اگرچه به‌طور مستقیم به هویت ارجاع نمی‌دهند اما یکی از دلالت‌های ضمنی آن‌ها هویت جمعی است، به‌ویژه وقتی آن‌ها را در درون‌متن بزرگ‌تری یعنی فرهنگ بومی می‌بینیم و با منظر گفتمان هویتی می‌نگریم کارکرد هویت‌ساز آن‌ها بیشتر می‌شود.

اما نشانه‌های هویتی که آن‌ها را برابر با نشانه‌های فرهنگی می‌دانیم چه هستند؟ برای پاسخ به این پرسش باید پاسخ داد که فرهنگ بومی چیست؟

مهم‌ترین عملکرد فرهنگ چه در ساحت فردی و چه در ساحت اجتماعی آن، هویت‌سازی است.هویت و چیستی آن با فرهنگ و بنیادها ارتباط وثیقی دارد، هنگامی‌که از هویت خویش سخن می‌‌گوییم به سازوکار فرهنگ، باورها، نمادها، آداب‌ورسوم، سنن، ارزش‌ها و آرمان‌های موجود در آن، شدت و ضعف استحکام آن، چگونگی دوام و قوام و پویندگی و بالندگی آن توجه داریم.(صفایی،۱۳۸۰: ۲۳۵) هویت…رابطه نزدیک و تنگاتنگی با مقوله فرهنگ دارد. چه این‌که فرهنگ مجموعه‌ای است از ارزش‌ها، سنت‌ها، آداب‌ورسوم، میراث و تاریخ مشترک که در طول زمان از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود.(معظم پور،۱۳۸۰ :۳۴) فرهنگ برای یک فرد و یا یک جامعه با حدود مشخص ایجاد هویت می‌کند. هویت‌های جمعی فرهنگی در هر جامعه‌ای از منابع مختلف تغذیه می‌شوند و نوع این منابع هویت‌بخش یا هویت‌ساز بنا بر شرایط تاریخی ، محیط جغرافیایی ، فرآیندهای جامعه‌پذیری ، گفتمان‌های قدرت ، روابط اجتماعی ، رسانه‌ها ، سیاست فرهنگی و … تعیین و مشخص می‌شود (حاجیانی ، ۱۳۸۷: ۱۵۱) برای همین هم برای شناخت هویت اعم از ملی و بومی باید آن را در نسبت به این عوامل بررسی کرد. هویت قومی مجموعه خاصی از عوامل عینی و ذهنی و فرهنگی و اجتماعی و عقیدتی و نفسانی است که در یک گروه انسانی متجلی می‌شود و آن را نسبت به دیگر گروه‌ها متمایز می‌سازند؛زیرا که این هویت باید با واقعیت همین گروه منطبق باشد”(الطائی ، ۱۳۷۸ : ۱۵۸) درواقع تمایزسازی کارکرد مهم هویت و نشانه‌های آن است. این تمایز است که گروهی را در یک جامعه به هم پیوند می‌دهد و درواقع از آن یک جامعه می‌کند.

نشانه‌های فرهنگی، نشانه‌های هویتی

همان‌طور که فرهنگ بومی متشکل از حوزه‌های مختلفی اعم از زبان، صنایع، هنرها، آداب، رسوم، باورها و آیین‌هایی است که در یک منطقه رواج دارد تمام نشانه‌هایی که در این حوزه‌های زیرشاخه فرهنگ تولید می‌شوند نشانه‌های فرهنگی بومی را تشکیل می‌دهند. نشانه‌ها دارای دو وجه صوری و وجه معنایی هستند که درواقع وجه نخست به‌مثابه یک دال بر وجه دوم یعنی مدلول فرهنگی دلالت می‌کند به‌ویژه آنکه در حوزه‌های فرهنگی نشانه‌ها دارای دلالت‌های ضمنی هستند و نمی‌توان با دلالت‌های مستقیم به کنه آن‌ها دست‌یافت. برای همین هم نمی‌توان به مطالعه فیزیکال نمودهای فرهنگی اکتفا کرد. ازاین‌رو آنچه محور مطالعه دانش‌های شناختی هویت بومی همانندکردشناسی، لرشناسی و اصفهان شناسی است. شناخت چگونگی شکل‌گیری نشانه‌های فرهنگی یا همان نمودهای هویتی است، این نشانه‌ها چگونه شکل‌گرفته‌اند؟ چگونه تغییریافته و تبدیل‌شده‌اند؟ چه قواعدی بر آن‌ها حاکم است؟ مسیری که نشانه‌های فرهنگی در طول زمان طی کرده‌اند و چگونگی هم‌نشینی و یا جانشینی آن‌ها برای ساخت معنایی که هویت خوانده می‌شود مبنای مطالعاتی همچون ایران‌شناسی است. چنانکه فرهنگ و جامعه زنده و پویاست نشانه‌های فرهنگی هم امری پویاست و دارای معنایی بسته و ثابت نیست بلکه معنای آن‌ها مدام در حال نوشدن است، نوزایی معنا باعث پویایی فرهنگ یک جامعه است زیرا ثبات آن باعث انسداد فرهنگی و درواقع مرگ آن می‌شود. محدود و محصور کردن یک نشانه و یا یک مجموعه نشانه‌ای سبب انحطاط و پایان آن می‌شود. فرهنگ‌های محلی که نشان از یک پیوستگی فرهنگی دارند بیانگر نوزایی مدام هستند. آنچه در این پویایی ثابت می‌ماند نظامی است که سبب این پیوستگی، نوزایی، هم‌نشینی و جانشینی شده است، درواقع آن چیزی که از آن با نام هویت یاد می‌کنیم همین ساخت فرهنگی است. فرهنگ بومی یک ساختار نیست که ثابت و بی‌حرکت باشد بلکه فرهنگ بومی یک ساختمندی است که مدام به بازسازی ساختار خود اقدام می‌کند. مشهدی بودن، ترکمن بودن یا هویت بومی محصول و محدود یک نقطه زمانی نیست بلکه نتیجه حضور درزمانی یک فرهنگ است، از همین رو باید نشانه‌ها و قواعد نشانگانی هویت آن را در موقعیت همزمانی و با روایت درزمانی یاز شناخت. نکته مهم‌تر اینجاست که یک حوزه مطالعاتی و یا یک زیرمجموعه فرهنگ بومی به تنهایی گویای هویت بومی نیستند بلکه باید آن‌ها در کنار هم دید و البته این موضوع را در نظر داشت که هر زیرمجموعه به روایتی و نمودی از هویت می‌پردازد و از همین رو وجوهی از هویت به‌گونه‌ای متناسب آن ژانر بیانی است در قالب‌هایی همچون غذا، پوشاک، معیشت