پاورپوینت کامل نشانه‌شناسی آثار شبه‌مستند تاریخی با تأکید بر آثار بیناتمدنی ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نشانه‌شناسی آثار شبه‌مستند تاریخی با تأکید بر آثار بیناتمدنی ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نشانه‌شناسی آثار شبه‌مستند تاریخی با تأکید بر آثار بیناتمدنی ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نشانه‌شناسی آثار شبه‌مستند تاریخی با تأکید بر آثار بیناتمدنی ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

ما چند گزاره را باید بپذیریم تا بتوانیم این بحث را ادامه بدهیم؛ اول اینکه ما بر این باور هستیم که نوع نگاه به دانش‌ها و نوع صورت‌بندی دانش‌ها به چگونگی مواجه نشانه‌شناسی با موضوعاتش تأثیر می‌گذارد؛ به‌بیان‌دیگر، نشانه‌شناسی در حال تغییر است و یک حوز ایستا نیست. نشانه‌شناسی که ما امروز می‌شناسیم با آنچه که ما ۱۰۰ سال پیش می‌شناختیم کاملاً متفاوت است، هم موضوع آن فرق کرده و هم روش، آنچه تغییری نکرده هدف آن است که آن هم مطالع دلالت‌پردازی است؛ به همین دلیل هم است که کماکان نشانه‌شناسی نشانه‌شناسی محسوب شود. یکی از دگرگونی‌هایی که باعث می‌شود نشانه‌شناسی تغییر بکند بحث‌های در زمانی است؛ و نیازی نیست که بگویم ما در آغاز اسم آن را گذاشتیم نشانه‌شناسی، چون مطالع نشانه می‌کردیم، اما الآن نشانه را مطالعه نمی‌کنیم، متن و فراتر از متن و گفتمان را مطالعه می‌کنیم.

گزارشی از نشست «نشانه‌شناسی تاریخ»

معصومه آقاجانپور: دوازدهمین هم‌اندیشی حلقه نشانه‌شناسی تهران با موضوع «نشانه‌شناسی تاریخ» در مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی برگزار شد. در این هم‌اندیشی ۱۳ مقاله ارائه شد و اساتید حوزه تاریخ و نشانه شناسی سخنانی ایراد کردند. در گزارش‌های پیشین سخنان دکتر منصوربخت، محمدعلی اکبری، پاکتچی، شعیری و چند تن دیگر از اساتید ارائه گردید. گزارش پیش‌رو اختصاص دارد به سخنان بهمن نامور مطلق که به نشانه‌شناسی آثار شبه‌مستند تاریخی با تأکید بر آثار بیناتمدنی پرداخت که البته به دلیل محدودیت زمان بحث ایشان ناقص باقی ماند.

***

ما چند گزاره را باید بپذیریم تا بتوانیم این بحث را ادامه بدهیم؛ اول اینکه ما بر این باور هستیم که نوع نگاه به دانش‌ها و نوع صورت‌بندی دانش‌ها به چگونگی مواجه نشانه‌شناسی با موضوعاتش تأثیر می‌گذارد؛ به‌بیان‌دیگر، نشانه‌شناسی در حال تغییر است و یک حوز ایستا نیست. نشانه‌شناسی که ما امروز می‌شناسیم با آنچه که ما ۱۰۰ سال پیش می‌شناختیم کاملاً متفاوت است، هم موضوع آن فرق کرده و هم روش، آنچه تغییری نکرده هدف آن است که آن هم مطالع دلالت‌پردازی است؛ به همین دلیل هم است که کماکان نشانه‌شناسی نشانه‌شناسی محسوب شود. یکی از دگرگونی‌هایی که باعث می‌شود نشانه‌شناسی تغییر بکند بحث‌های در زمانی است؛ و نیازی نیست که بگویم ما در آغاز اسم آن را گذاشتیم نشانه‌شناسی، چون مطالع نشانه می‌کردیم، اما الآن نشانه را مطالعه نمی‌کنیم، متن و فراتر از متن و گفتمان را مطالعه می‌کنیم.

دومین گزاره این است که نشانه‌شناسی التزامی ندارد که در هر فرهنگی روش ثابتی را در پی بگیرد، ادعای دانش جهانی بدون تغییر را نمی‌کند و نیازی هم نیست که ادعایی داشته باشد؛ بنابراین، با تغییر حوزه‌ها و فرهنگ‌های مورد بحث، نشانه‌شناسی هم تغییر می‌کند، کمااینکه می‌بینیم این تغییرات حاصل شد، مثلاً در امریکا یک نوع ویرایش داشتیم در اروپا به گونه‌ای دیگر.

دیگر اینکه با توجه به حوزه‌های معرفتی نشانه‌شناسی یک دگرگونی‌هایی داریم؛ این به این معنا نیست که دیگر نشانه‌شناسی‌ای که در حوز علوم انسانی کار می‌کند با حوزه‌های دیگر مثل معرفت‌های تخیلی با هم فرق می‌کند، این بالطبع به دلیل بنیان‌های مشترک کماکان نشانه‌شناسی محسوب می‌شوند، هم در حوز روش‌شناسی هم در حوز نظریه و هم در حوز هدف.

نشانه‌شناسی در دور پساساختارگرا مجبور است که فراتر از متن بپردازد؛ تفاوت‌هایش بیشتر دیده می‌شود نسبت به زمانی که تنها به متن می‌پرداخت، در آن زمان این تفاوت‌ها چندان بارز نبود.

رابط تاریخ و داستان

اگر بپذیریم که نشانه‌شناسی با توجه به حوز مطالعاتی‌اش تغییراتی دارد، پس نشانه‌شناسی باید با توجه به آن تغییرات به روش‌شناسی متناسب مجهز کند؛ بنابراین اگر ما بگوییم قصد نشانه‌شناسی تاریخ یا داستان را داریم، باید این نشانه‌شناسی‌ها با هم متفاوت باشند، چراکه تاریخ معرفت ارجاعی است، ارجاع به واقعیت بیرونی دارد، اما ادبیات یک متن خودبسنده است.

در این رابطه دو نظریه وجود دارد؛ نظریه تفکیک و تضاد رابط تاریخ و داستان. در دور مدرن بر این باور بودند که تاریخ برای خود یک روایت مخصوص دارد که کاملاً متفاوت است، استنادی و ارجاعی است و شناخت تاریخ با توجه به همین ویژگی صورت می‌گیرد؛ و در این رابطه متضاد است با داستان که بر اساس تخیل ساخته می‌شود و خودبسنده است و نیازی به ارجاع ندارد؛ به همین دلیل تاریخ را به علم نزدیک می‌دانند و معتقد بودند که روایت و گزارش تاریخی به یک گزارش علمی نزدیک‌تر است؛ اگر کسی می‌خواست تاریخ را با داستان مقایسه کند یک اشتباه نابخشودنی بود. همان‌طور که بر پای تقسیم‌بندی دیلتای علوم از هم جدا شدند کم‌کم تاریخ هم خود را از بقی رشته‌ها به خصوص از ادبیات جدا کرد.

بنابراین، نه یک ادیب می‌پذیرد که کار تاریخی می‌کند -چراکه در آن صورت تخیل و زایایی و خلاقیتش زیر سؤال می‌رود- و نه تاریخ‌نگر می‌پذیرد که کارش مساوی است با داستان. البته تجرب داستان و تاریخ یک تجرب مدرنیته است (قبلاً این‌طور نبود)؛ بنابراین نظری تفکیک معتقد است که این دو کاملاً از هم تفکیک‌شده هستند و ساحتشان از یکدیگر جداست؛ یکی ساحت عقل و دیگری ساحت خلق است.

نظریه‌های دیگری هم هستند که به دور ما نزدیک‌تر است، نظریه‌هایی که به همسان‌انگاری و تشبیه میان تاریخ و داستان نظر دارند؛ البته این اتفاق در دیگر حوزه‌ها هم افتاده، مثلاً باشلار وقتی تحقیقات وسیعی در فیزیک می‌کند به این نتیجه می‌رسد که چقدر تخیل در فیزیک راه دارد، کم‌کم به سمت مطالعات تخیل در فیزیک می‌رود و نهایتاً در مورد خود تخیل کار می‌کند و در پایان به این نتیجه می‌رسد که بهترین شکل ورود به تخیل در ادبیات و هنر به‌ویژه در شعر است که در نهایت باشلار به یک محقق بزرگ ادبی تبدیل می‌شود و بانی رویکرد نقد مضمونی می‌شود. بنابراین این دوگان تاریخ و ادبیات بین علوم و ادبیات هم وجود دارد؛ آن‌هایی که به نظریه‌های همسان‌انگاری اعتقاد دارند خاستگاه‌های مختلفی دارند. یک باستان‌شناس و تاریخ‌نگار فرانسوی معتقد است تاریخ یک رمان حقیقی است و بدون