پاورپوینت کامل حسین(ع)؛ اخلاق‌گرایی به جای دشنام ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حسین(ع)؛ اخلاق‌گرایی به جای دشنام ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حسین(ع)؛ اخلاق‌گرایی به جای دشنام ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حسین(ع)؛ اخلاق‌گرایی به جای دشنام ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

عاشورای ۱۴۳۸ هجری هم گذشت اما مرام و پیام حسین(ع) تا همیشه تبیین و تشریح‌شدنی است. به‌ویژه اینکه در همین روزهای عزاداری، باز هم سخنانی خلاف آنچه در متن واقعه عاشورا ساری و جاری بود، از برخی تریبون‌ها شنیده شد که جای تأمل جدی دارد. از این رو بیان برخی زوایای این حرکت عظیم، ضروری به نظر می‌رسد. وقتی معاویه درگذشت، حاکم مدینه از امام برای حکومت یزید بیعت خواست.

عاشورای ۱۴۳۸ هجری هم گذشت اما مرام و پیام حسین(ع) تا همیشه تبیین و تشریح‌شدنی است. به‌ویژه اینکه در همین روزهای عزاداری، باز هم سخنانی خلاف آنچه در متن واقعه عاشورا ساری و جاری بود، از برخی تریبون‌ها شنیده شد که جای تأمل جدی دارد. از این رو بیان برخی زوایای این حرکت عظیم، ضروری به نظر می‌رسد. وقتی معاویه درگذشت، حاکم مدینه از امام برای حکومت یزید بیعت خواست. اتفاق عجیبی بود؛ چون از یک سو نخستین‌بار بود که در تاریخ اسلام حکومت از پدر به پسر به ارث می‌رسید و از سوی دیگر معاویه برخلاف صلح‌نامه با امام مجتبی (ع) باید براساس تعیین‌نکردن جانشین پس از خود، عمل می‌کرد. به علاوه یزید، کم‌سن‌وسال بود و از آن بدتر حتی در ظواهر هم رعایت مسلمانی را نمی‌کرد، چه برسد به آنکه خلیفه مسلمانان باشد. نکته‌ای که در این میان پنهان مانده، نارضایتی شدید شماری از بزرگان بنی‌امیه به‌خصوص مروان‌بن‌حکم، حاکم مدینه، از ولایت‌عهدی و خلافت یزید بود که برای اعتراض حتی به معاویه هم رجوع کرد و معاویه برای ساکت‌کردن او، وعده‌هایی داد. یعنی علاوه بر حسین‌بن علی (ع) گروه‌هایی دیگر از بزرگان آن روزگار خلافت یزید را برنمی‌تافتند و با بیعت همراهی نمی‌کردند. می‌توان دلیل مخالفت این گروه با یزید را هراس بزرگان حجاز و عراق از تسلط سران شام بر همه شئون خلافت اسلامی و برخورداری ایشان از مواهب آن دانست که موجب می‌شد آنها امتیازات کمتری داشته باشند. علاوه بر مروان از بنی‌امیه، عبدالله زبیر، عبدالله عمر، عبدالله عباس و گروه‌هایی از خوارج نیز از جمله معترضان بودند، اگرچه همراهی‌نکردن آنها هیچ نگرانی جدی‌ای برای حکومت ایجاد نمی‌کرد. به‌هرحال، به گواهی تاریخ، نپذیرفتن بیعت از سوی حضرت، خواسته یا ناخواسته بازتاب گسترده‌ای یافت و گروه‌هایی از مسلمانان را به این موضوع حساس کرد. در همین ‌راستا اهالی کوفه و بصره که در میانه جهان اسلام واقع شده بودند و بیش از سایر بلاد اسلامی وقایع را دنبال می‌کردند، درصدد برآمدند نقش فعال‌تری در این عرصه ایفا کنند. در این موضوع دست‌کم دو نکته حائز اهمیت وجود دارد

:

نخست آنکه شماری از اشراف و بزرگان عراق در بصره و کوفه تمایل بسیاری داشتند تا مرکز خلافت از شام به عراق بازگردد تا از امتیازات مرکز حکومت برخوردار باشند. دیگر آنکه در این دوره کم‌کم شهرنشینی بر تعصبات قبیله‌ای رجحان می‌یافت. از این رو اهالی این دو شهر بزرگ، فارغ از وابستگی‌های قبیله‌ای، به دنبال ایفای نقش برجسته‌ای در حکومت بودند. مستندات تاریخی بیانگر آن است که انبوهی از نامه‌ها از کوفه برای دعوت از حضرت ارسال شد. از بررسی محتوای این نامه‌ها چنین به نظر می‌رسد که نگارندگان دارای دیدگاه مشترکی نسبت به امام نبودند. رهبری گروهی را کسی مثل سلیمان‌بن صرد خزاعی، صحابی بزرگوار پیامبر-که بعدا رهبر توابین نیز شد- بر عهده داشت. او درباره حکومت اموی در نامه‌اش واژگانی را مانند «جبار عنید، غاصب، خلافت غیرمقبول، جنایت‌کار حامی اشرار و…» به کار می‌گیرد. در این گروه کسانی مانند هانی‌بن عروه از شیوخ و اصحاب امیرالمؤمنین نیز هستند که قبل از واقعه کربلا در کوفه به دست عمال حکومت به شهادت رسیدند، اینها گروهی بودند که هم نامه دادند و هم تا پای جان بر بیعت خود استوار ماندند. هرچند برخی از آنها به دلایل مختلف فرصت حضور در کربلا را نیافتند، ولی بعدها بسیاری از اینها، همان گروه توابینی را تشکیل دادند که در قیامی به همین نام، در پیکار با قاتلان حضرت سیدالشهدا به شهادت رسیدند. گروه دوم نویسندگان نامه‌ها، از سوی مؤمنان و مسلمین به حضرت نامه نوشتند با این تعبیر که «حسین بن‌علی من شیعته». در نامه‌های این گروه که اشخاص سرشناسی بین آنها نبودند، چشم‌اندازی از گذشته و آینده نیست و فقط بر حضور امام در کوفه تأکید دارند و در این کار امام را دعوت به عجله و شتاب می‌کنند. بسیاری از این گروه، دوره امیرالمؤمنین را به یاد نداشتند و نیز بعدها هم در عرصه قیام و شهادت حضور مستمری نداشتند و نشانی از آنها در دست نیست. اما گروه سوم از نویسندگان نامه‌ها کسانی بودند که نه‌تنها به دعوت خود پشت کردند، بلکه در روز عاشورا در برابر امام ایستادند که از جمله آنها محمدبن اشعث، قیس‌بن اشعث از کنده و شبث‌بن ربعی از بنی‌تمیم بودند که امام در روز عاشورا