پاورپوینت کامل شرح کوتاهی دربار? آیرونی نزد سورن کیرکگور ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شرح کوتاهی دربار? آیرونی نزد سورن کیرکگور ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شرح کوتاهی دربار? آیرونی نزد سورن کیرکگور ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شرح کوتاهی دربار? آیرونی نزد سورن کیرکگور ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

واژ Irony (Ironie) از اصطلاح eirneia (یونانی) گرفته شده است که سپس از قرن هجده به بعد به واژ لاتین Ironia درآمده و به همین صورت تاکنون در جهان غرب (و بسیاری از کشورهای دیگر) عنوان گردیده است.

«آیرونی» به‌معنای ساده و معمول آن، بیانگر اظهار تصور توأم با شوخی‌ای است که طبق آن، انسان مطلبی را برخلاف اعتقاد واقعی خود بیان می‌دارد، ولی این بیان ضمن آنکه جدی گرفته می‌شود، مع‌الوصف چونان طنز تلقی می‌گردد. به این معنا از نظر روان‌شناسی، اساس آیرونی نوعی «احساس بی‌احساسی» و حاصل «تجرب باطنی زیست‌شده»‌ای (Erleben) است که بیشتر در موضع‌گیری‌های اندیشه‌ای انتقادی متداول است.

واژ

Irony (Ironie

) از اصطلاح

eirneia

(یونانی) گرفته شده است که سپس از قرن هجده به بعد به واژ لاتین

Ironia

درآمده و به همین صورت تاکنون در جهان غرب (و بسیاری از کشورهای دیگر) عنوان گردیده است.

«آیرونی» به‌معنای ساده و معمول آن، بیانگر اظهار تصور توأم با شوخی‌ای است که طبق آن، انسان مطلبی را برخلاف اعتقاد واقعی خود بیان می‌دارد، ولی این بیان ضمن آنکه جدی گرفته می‌شود، مع‌الوصف چونان طنز تلقی می‌گردد. به این معنا از نظر روان‌شناسی، اساس آیرونی نوعی «احساس بی‌احساسی» و حاصل «تجرب باطنی زیست‌شده»‌ای (

Erleben

) است که بیشتر در موضع‌گیری‌های اندیشه‌ای انتقادی متداول است.

در تاریخ تفکرات فلسفی، آیرونی اولین‌بار در تلو مکالمات سقراطی افلاطون (سمپوزیوم‌ها) دیده می‌شود که سقراط خود را نادان و مخاطب خود را دانا معرفی می‌کند تا ضمن مکالمه (دیالوگ)، عکس آن را ثابت کند. هنگام گسترش رمانتیسم در غرب، از آیرونی کوچک داشتن استنباط می‌شد که بزرگان گاه به‌تعارف در تحقیر خود اظهار می‌داشتند؛ آنچه در ایران توسط بعضی از محققان و مورخان در آغاز و یا پایان آثار خود، آن‌هم بیشتر از ترس ستمکاران عرفی معمول بود. ولی هرگاه از اصحاب دایره‌المعارف فرانسوی، نظیر ولتر، روسو، دیدرو و دیگران بگذریم، شکل بارز و پرمعنای فلسفی آیرونی، توسط هگل بیان گردیده است که آرای کیرکگور در این‌باره به فلسف هگل ارجاع می‌یابد. بنابراین نگارنده از شرح تمام بحث‌های مقدماتی راجع‌به آیرونی در تاریخ فرهنگ غرب می‌گذرد و سخن را به‌نحو بسیار فشرده، با توصیف شمه‌ای از آرای هگل آغاز می‌کند و سپس در روشنایی این آرا، نظریات کیرکگور را راجع‌به آیرونی بیان می‌دارد.

هگل در «پدیدارشناسی» روح، وقتی به «عین‌های خارجیت‌یافت» دین، مانند بهشت و آخرت، اشاره می‌کند، به مفهوم تراژدی، کمدی و آیرونی می‌رسد. بحث او در این‌باره کلاً در قلمرو تحلیل بحران آرمان‌شناسی (ایدئولوژی) در دوران گذار تاریخی قرون جدید قرار دارد. او تراژدی را در این می‌داند که نهایت «هستی غائی» انسان را به بهشت ارائه دهیم که در واقع چیزی جز بقایای تفکرات نادرست دوران اساطیر (میتوس و میتولوژی) نیست. کمدی و آیرونی نزد او آنجاست که خودآگاهی (

selbst bewüßtsein

) آدمی خود را چونان خدایان تصور نماید. آن‌گاه هگل به باستان‌شناسی و تکوین‌یابی (ژنئالوژی) دوران باستان، به‌خصوص در شرق (ایران)، می‌پردازد و یکتاستایی و رهبرپرستی (مونیسم و کاریسماتیسم) را نمون جدی شوخی‌آمیز تلقی می‌کند و معتقد است وقتی آدمی احساس تنهایی و بی‌خدایی می‌کند، یا به وحی و یا به کمدی و آیرونی پناه می‌برد. بنابراین در نظار نخست، تراژدی عدم توانایی واقعیت در ظهور خود و کمدی و آیرونی بروز واقعیت به‌صورت مقلوب و ناقص است؛ یعنی هنگامی که ما بر تن ناواقعیت‌ها جام واقعیت می‌پوشانیم تا غیرواقعی بتواند واقعی جلوه کند، ولی معنا معنا یابد، ما با آیرونی روبه‌رو می‌شویم.

ولی برعکس در نظاره‌ای عمیق‌تر، هگل اساس دیالکتیک نهفته در تراژدی و آیرونی را در این می‌داند که «نفی و منفی (نگاسیون و نگاتیو) بنیان ایجابی اثبات واقعیت است» و این نفی است که امکان پیدایش هستی مطلق را بنیاد می‌نهد. فراموش نکنیم که این نکته را شش قرن قبل از هگل، مولانا (که هگل در «آنسیکلوپدی» خود به تحسین از او یاد می‌کند) چنین بیان داشته است: «می‌رمد اثبات پیش نفی تو/ نفی کردم تا بری اثبات تو (بو)/ نفی ضد هست باشد بیشکی/ تا ز ضد ضد را بدانی اندکی/ این تخالف از چه آید از کجا/ و از چه آید وحدت این اضداد را؟»

نکته آن است که نزد مولانا و هگل، مقصود از این نفی، نه نهی نهفته در مکانیسم برهان خلف است و نه منفی ارائه‌داده‌شده در «الهیات منفی» (تئولوژی نگاتیو)، بلکه این یک نفی وجودشناختی (انتولوژیکی) بنیادی‌ای است که طبق آن، از نیستی هستی زاییده می‌شود: «در نوا آرم به نفی این ساز را/ چون بمیری مرگ گوید راز را» (مولانا).

اکنون برابر این بنیادجویی اساسی (رادیکال) هگل، شاگرد فکری او، کیرکگور، موضع‌گیری می‌کند و من با رجوع به بیانات استادانم، لویت و گادامر در دانشگاه هایدلبرگ آلمان، چند کلمه‌ای در این‌باره یادداشت می‌نمایم.

کیرکگور در همان سال‌هایی که ساکن برلین و شاگرد دروس فلسف شلینگ بود، از جهت‌گیری اصول‌گرایان فلسفی شلینگ و هگل از دو سوی فاصله می‌گیرد. از یک‌سو او علیه عقل‌گرایی (راسیونالیسم) دوران اندیشه‌های جدید به مقابله برمی‌خیزد و معتقد است که نه‌تنها «خرد» (

vernunft, ratio

) قادر نیست واقعیت و حقیقت (

wirklichkeit

و

wahrheit

) را به‌تمام‌وکمال دریابد، بلکه بیشتر از آن «عقل مطلق» هگل که سازند عالم و آدم است، اصالت عقل عاطفه‌مند فرد انسان را کنار می‌زند. حال‌آنکه باید از همین عقل حساس فرد شروع کرد. اساس نقد کیرکگور علیه عقلانیت زمان جدید (مدرن)، این است که عامل و محرک اصلی درک عقلانی واقعیت نزد متفکران جدید، تعلق‌خاطر سیستم‌گرای فلسفی آن‌ها به فرض پیشینی (آپریوری) «وحدت تجریدی بین هستی و فکر» است. از دیدگاه کیرکگور، این اندیش یکجانبه و تک‌بعدی هگل سرانجام به این بن‌بست معرفت‌شناسانه منتهی می‌شود که وقتی نزد او «تمام واقعیت عقلانیت و عقلانیت واقعیت» می‌یابد و جهان واقعی هستی ذاتی محض (نومنال) به جهان پدیدار (فنومنال) تبدیل می‌شود و صیرورت (شدن،

werden

) هستی به پایان می‌رسد، در واقع خرد و اخلاقیات انسانی تنها و سرگردان می‌مانند.

و اما از سوی دیگر، نقد کیرکگور علیه نظرورزی متأملان (

speculation

) هگل و پیروان او در فلسفه‌جویی آن‌هاست. او بر این عقیده است که هگل و عقل‌ورزان مانند او، بیشتر به بازی فکری مشغول‌اند و اشتباه اساسی آن‌ها این است که وقتی در «دیالکتیک مفهومی» (

Begriffsdialektik

) خود راجع‌به هستی می‌اندیشند، چونان افرادی که تنها شاغل اندیشه‌اند و به فلسفیدن مشغول‌اند و نه مانند کسی که در هستی زیست می‌کند و با تجرب درونی زیست‌شد (

Erleben

) خود هستی‌مندی (

Dasein

) خویش را باطناً درمی‌یابد، می‌زیند و می‌اندیشند. بنیاد انتقاد کیرکگور تا این‌حد ژرفا می‌یابد که او معتقد است مفهوم هستی (

Sein, n

) از ارسطو تا زمان ما، شامل همین هستی واقعی مکانی و زمانی «اینجا و اکنون» (

Hic et nune

) است. حال‌آنکه هگلی‌ها ذات (

wesen

و

Essence

) را با هستی خالص (

Existenz

) همانند دانسته‌اند.

حال با این مقدمه‌، نگارنده رجوع کوتاهی به رسال کتاب‌مانند کیرکگور، زیر عنوان «دربار مفهوم طنز طعنه‌آمیز» (اصل به زبان دانمارکی:

Über den Begriff der Ironie,

۱۸۴۱) می‌کند و