پاورپوینت کامل قرارداد ۱۹۰۷ در سفرنامه های سیاحان و سیاستمداران انگلیسی ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قرارداد ۱۹۰۷ در سفرنامه های سیاحان و سیاستمداران انگلیسی ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قرارداد ۱۹۰۷ در سفرنامه های سیاحان و سیاستمداران انگلیسی ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قرارداد ۱۹۰۷ در سفرنامه های سیاحان و سیاستمداران انگلیسی ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

کشورهای انگلستان و روسیه، از زمان های گذشته همواره با ایران به علت مسایل سیاسی، تجاری و غیره ارتباطاتی داشته اند که این موضوع مهم، مورد بحث و تامل بسیاری از سیاحان و سیاستمداران بوده است.

کشورهای انگلستان و روسیه، از زمان های گذشته همواره با ایران به علت مسایل سیاسی، تجاری و غیره ارتباطاتی داشته اند که این موضوع مهم، مورد بحث و تامل بسیاری از سیاحان و سیاستمداران بوده است.

به طور کلی با بررسی تاریخ روابط سیاسی ایران و انگلیس و روسیه مشخص می شود که دوران قاجاریه طولانی ترین و پرحادثه ترین بخش این تاریخ دویست ساله است و نفوذ استعماری انگلیسی ها در این دوران شکل گرفته است.

قرارداد سی و یکم اوت ۱۹۰۷ در این میان از اهمیت ویژه ای برخوردار است و در تاریخ ایران به عنوان یکی از قراردادهای استعماری به شمار می آید. سفرنامه های سیاحان و سیاستمدارانی که هر یک جهت مقاصد سیاسی به ایران سفر کرده اند از جمله منابع مهم در این دوره تاریخی است.

دخالت ها و نفوذ استعماری خصوصاً در دو دهه اول قرن بیستم، با حکومت مظفرالدین شاه (۱۸۹۶-۱۹۰۷)، محمدعلی شاه (۱۹۰۷- ۱۹۰۹) و احمدشاه (۱۹۰۹-۱۹۲۵) افزایش می یاید. به طوریکه یکی از مهمترین اتفاقات و رویدادها در سال ۱۹۰۷، انعقاد قرارداد ۱۹۰۷ مابین انگلستان و روسیه بر سر ایران است که می­توان جزییات امر را در سفرنامه ها جستجو کرد.

روابط ایران و انگلیس

به طور کلی تاریخ روابط سیاسی ایران و انگلیس در دو قرن اخیر به سه دوره مشخص تقسیم می شود: دوران قاجاریه که از اوایل قرن نوزدهم آغاز و به سال ۱۹۲۵ و آغاز پادشاهی رضاخان ختم می شود. دوران سلطنت پهلوی ها که از سال ۱۹۲۵ تا ۱۹۷۹ قریب ۵۴ سال به طول انجامید و دوران استقرار نظام جمهوری اسلامی که پس از آن برقرار شد.

دوران قاجاریه طولانی ترین و پرحادثه ترین بخش این تاریخ دویست ساله است و نفوذ استعماری انگلیسی ها در این دوران شکل گرفته است. این تاریخ سیاه و شرم آور از مداخلات روز افزون انگلیسی ها در امور ایران حکایت می کند که اگر بخشی از آن ناشی از مطامع استعمارگران انگلیسی و ترفند های آنها برای سلطه سیاسی و اقتصادی بر ایران و غارت منابع ثروت این کشور باشد، بخشی نیز از سلطه پذیری و نوکر صفتی فرمانروایان و رجال و شبه رجال این دوران ناشی شده است. (طلوعی، ۱۳۸۰، ص۷)

تاریخ مسافرت های انگلیسی ها به ایران تا آغاز سده نوزدهم میلادی نشان می دهد که انگیزه تقریباً همه کسانی که از شرق یا غرب، شمال یا جنوب گام بر خاک کشور ما نهادند، سودجویی، بازاریابی و بالاخره گسترش دامنه داد و ستد بوده است. اما به عللی این جریان در پایان سده هجدهم میلادی دگرگون شد و اکنون می توان به یقین گفت که همزمان با تاسیس سلسله قاجاریه در ایران، یا دقیقاً از دهه اول سده نوزدهم میلادی به بعد مناسبات دو کشور ایران و انگلیس بیشتر تابع ملاحظات سیاسی گردید. علت دگرگون شدن روابط میان دو کشور سه سبب داشت:

اول آنکه همگام با برافتادن سلسله گورکانی هند و رونق روزافزون کار شرکت هند شرقی انگلیس تسلط سیاسی انگلیسیان بر شبه قاره هند محقق گردید.

دوم آنکه افتادن تفرقه میان سرداران نادر و امیرزادگان افغانی مرزهای شمال غربی هندوستان را به خطر انداخت و آتش شورش را در میان عناصر میهن پرست هندی دامن زد.

و سوم اینکه قدرت روزافزون ناپلئون بناپارت و اشتیاق بی اندازه وی به جلب اتحاد و دوستی ایران، هندوستان را از نظر سوق الجیشی در معرض مخاطره قرار داد. (طاهری، ۱۳۵۴، ج.۱، ص ۳۰۱-۳۰۲)

نوشته های اروپاییان در این زمان، بخصوص دولتمردان و سفرنامه نویسان برای ایرانیان بسیار با اهمیت است و بررسی کتاب های آنها که با چشمی باز و نیمه باز به ایران و فرهنگ ایران نگریسته اند ضروری می گردد. (اویس، ۱۳۷۹، ص ۱۵-۱۸)

قرارداد ۱۹۰۷ از جنبه های مختلف قابل بررسی است. اینکه ریشه بوجود آمدن آن، آثار و عواقب پس از امضای قرارداد چیست از جمله سوالاتی است که مطرح است.

نقشه تقسیم ایران به دو منطقه نفوذ اقتصادی در مرحله اول (تحت قراداد ۱۹۰۷) و از بین بردن کامل استقلال کشور در مرحله دوم (تحت قرارداد ۱۹۱۵) هدف نهایی سیاست روس و انگلیس را در این بخش حساس از قاره آسیا تشکیل می داد که در آخرین سالهای جنگ جهانی اول ( ۱۹۱۴-۱۹۱۸) تقریباً به آستانه تحقق هم رسید. حال اگر این نقشه دفعتاً متوقف ماند را به هیچ وجه نباید به حساب”حسن نیت” توطئه گران گذاشت. علل و جهات دیگری در بهم زدن این نقشه شوم تاثیر داشت که در راس آنها، انقلاب تاریخی روسیه (انقلاب اکتبر ۱۹۱۷) را به حق از مهمترین علل عقیم ماندن توطئه روس و انگلیس باید حساب کرد. (هاردینگ، ۱۳۷۰، ص ۱۴۸)

یکی از این سیاستمداران که به قرارداد مذکور در سفرنامه اش اشاره می کند سسیل آرتور اسپرینگ رایس (۱۸۵۹-۱۹۱۸) است. او دیپلمات انگلیسی، دبیر دومی سفارت انگلیس در تهران و وزیر مختاری انگلیس در سفر بعدی به ایران است که ماموریت اول خود در ایران را از سال ۱۸۹۹-۱۹۰۱ شروع کرد. نخستین دوره ماموریت او در ایران مصادف با دورانی است که روسیه تزاری مشغول گسترش دامنه نفوذ خود در ایران و پیشی گرفتن از حریف دیرین، انگلستان است. در این تاریخ – سومین سال سلطنت مظفرالدین شاه – ایران در سراشیبی انحطاطی افتاده است که پایان آن انقلاب مشروطیت است (۱۹۰۶).

اسپرینگ رایس در اواخر فوریه ۱۹۰۱ تهران را به قصد قاهره ترک کرد اما اهداف اصلی او در ایران، بررسی علل و عوامل اساسی انقلاب مشروطه و تهیه مدارکی معتبر و نفیس در این زمینه و افشای اوضاع نابسامان آن دوره است. سفرنامه مهم و تاریخی او مجموعه ای از نامه هایی است که به اقوام، در سراسر جهان می نوشته است و برای افرادی که عوامل اساسی انقلاب مشروطیت را جستجو می کنند مدارک نفیس و معتبری است.

بخش اول این نامه ها، نامه هایی است که در عرض سالهای ۱۸۹۹-۱۹۰۱ نوشته شده و بخش دوم از ماموریت قاهره تا دوران وزارت مختاری در ایران ۱۹۰۱-۱۹۰۶ را شامل شده است.

بخش سوم سفرنامه او، دوران وزیرمختاری در ایران و نامه­هایی است که در این دوره (۱۹۰۰-۱۹۰۷) نوشته شده که از اهمیت زیادی برخوردار است. آنطور که خود در سفرنامه­اش نوشته است در اواخر سپتامبر ۱۹۰۶ مجدداً همراه همسر و فرزندش وارد ایران می شود و در ۱۱ اکتبر ۱۹۰۶ در مراسم افتتاح نخستین مجلس شورای ملی ایران شرکت می کند. در بخش سوم سفرنامه وی، متن ۲۱ نامه به دوستان و سیاستمداران و وزرا … و جوابیه آنها دیده می­شود که تاریخ آخرین نامه موجود مربوط به ۱۶ ژوییه ۱۹۰۸ می باشد از یکی از اعضای ارشد سفارت انگلیس در تهران به اسپرینگ رایس.

به نامه های مهمی همچون نامه اسپرینگ رایس به والنتین چیرول، سر دبیر وقایع خارجی روزنامه تایمز، از سر ادوارد گری وزیر خارجه بریتانیا به اسپرینگ رایس می توان اشاره کرد.

در نامه اسپرینگ رایس به رونالد فرگوسن، نماینده مجلس عوام بریتانیا (از دوستان بسیار نزدیک رایس) در تاریخ ۱۸ ژوییه ۱۹۰۷ (از قلهک) به قرارداد ۱۹۰۷ اشاره شده است. او در انتهای نامه خود می نویسد: ” قرارداد رسمی مربوط به اصلاح روابط انگلستان و روسیه در سه کشور متنازع فیه – ایران، افغانستان و تبت – سرانجام در سی و یکم اوت ۱۹۰۷ در پطرزبورگ به امضا رسید. در این قرارداد، تا جایی که مربوط به ایران می شد، بریتانیای کبیر دست روسیه را در مناطق شمالی این کشور (منطقه نفوذ روسیه) باز گذاشته و متقابلاً از روسیه قول گرفته بود که عین این امتیاز را در مناطق جنوبی ایران (منطقه نفوذ بریتانیا) برای انگلستان قایل باشد.

در منطقه­ای که میان این دو منطقه نفوذ قرار می­گرفت اتباع هر کدام از دو کشور می­توانستند امتیازات اقتصادی برای خود تحصیل کنند. مضمون این قرارداد که به حقیقت تقسیم کردن ایران به مناطق نفوذ اقتصادی بود احساسات عامه را در ایران جریحه دار کرد بخصوص از این جهت که متن قرارداد پیش از آنکه از طرف دولتهای ذینفع رسماً به ایران ابلاغ گردد در مطبوعات انگلستان و روسیه منتشر گردید”. ( اسپرینگ رایس، ۱۳۷۵، ص ۱۹۲)

اسپرینگ رایس در نامه ۱۳ سپتامبر ۱۹۰۷ به سرادوارد گری عقد پیمان با روسیه را تبریک می گوید و می نویسد:

“سر ادوارد عزیزم، عقد پیمان دوستی با روسیه را تبریک می­گویم و امیدوارم پس از زحمات و خستگی های چند ماه اخیر به استراحت پرداخته باشید – استراحتی که الحق استحقاقش را دارید. با بسته شدن این پیمان (۱۹۰۷)، اشکالات سیاسی تان با روسیه تا حدی رفع شده است اما به حسب وظیفه ای که دارم باید هشدار بدهم که اشکالات ناشی از روابطمان با روسها در تهران، تازه در شرف آغاز است و پس از تجربه مراکش هیچ نیازی به توضیح نیست که چرا ایرانیان شروع به تحریک برای برانگیختن افکار عمومی علیه این پیمان کرده اند که دامنه اش ممکن است به نحوی خطرناک گسترش یابد. منظورم این است که اوضاع و احوال آتی ایران برای انگلیسی ها که منافع مهمی در این کشور دارند ممکن است خطرناک باشد. نیز از اثرات بسته شدن این پیمان در ذهن مسلمانان ایران و افغانستان نباید غفلت کرد. تردیدی ندارم که خودتان پیشاشیش فکر این قسمت ها را کرده اید و برای روبه رو شدن با آنها آمادگی لازم را دارید و ……”

او همچنین با ابراز نگرانی خود می افزاید: ” نمی خواهم بیش از حد بدبین باشم و خطر را بیش از آنچه که هست بزرگ کنم. اما تشکیلات حکومتی کاملاً” از هم پاشیده، دشمنی میان شاه و ملت به اوج خود رسیده، و این عقیده در ذهن مردم فرو رفته که پادشاه کشور باطناً با روسها همدست است و تصمیم دارد بی نظمی و ناامنی را در سراسر کشور به آن میزان برساند که بهانه برای دخالت روسها ایجاد گردد. از همه بدتر اینکه مردم ایران پس از بسته شدن قرار