پاورپوینت کامل نهادهای صوفیانه در هند عهد مغول ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نهادهای صوفیانه در هند عهد مغول ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نهادهای صوفیانه در هند عهد مغول ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نهادهای صوفیانه در هند عهد مغول ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

در مقاله پیش رو الکساندر کنیش، به اختصار تمام به موضوع نهادهای صوفیانه در هند عصر مغول پرداخته است. او در آغاز گزارشی از ظهور و شکل‌گیری طریقه‌های صوفیه در هند، از جمله طریقه‌های چشتیه، سهروردیه، قادریه، شطاریه، نقشبندیه و..، به دست داده و سپس به ذکر ویژگی‌ها و وجوه تمایز هر یک از آن‌ها با یکدیگر مبادرت ورزیده است

در مقاله پیش رو الکساندر کنیش، به اختصار تمام به موضوع نهادهای صوفیانه در هند عصر مغول پرداخته است. او در آغاز گزارشی از ظهور و شکل‌گیری طریقه‌های صوفیه در هند، از جمله طریقه‌های چشتیه، سهروردیه، قادریه، شطاریه، نقشبندیه و..، به دست داده و سپس به ذکر ویژگی‌ها و وجوه تمایز هر یک از آن‌ها با یکدیگر مبادرت ورزیده است

.

در هند، همچون دیگر مناطق عالم اسلام، نام‌های بسیاری ـ البته با تفاوت‌های جزئی ـ برای اشاره به شیوه‌های سلوک و نهادهای صوفیانه هست: طریقه، مسلک، سلوک، خانواده، سلسله، دایره، طائفه و حلقه. این نام‌ها یا بر روش و شیوه عرفانی خاصی ـ برای مثال، طریقه مجاهده و طریقه مشاهده ـ و یا بر مکتب و نهاد عرفانی (برای مثال، «سلسله» چشتیه، «طریقه» خواجگان، «دایره» شاه عالم یا رای بریلی)دلالت دارند. دست آخر، این [نام‌ها] ممکن است به هر نوع روند فرعی‌ای در بطن یک طریقه عرفانی عمده اشاره داشته باشند؛ همچون طریقه محمدی یا طریقه زبیریه در نقشبندیه. طرفه آنکه، خود اصطلاح

«Sufism»

در زبان‌های اروپایی اول بار توسط شرق‌شناسان بریتانیایی مستقر در هند وضع شد

.

طریقه‌هایی که در زیر می‌آیند، به‌ویژه در هند فعالیت و رواج داشته‌اند: چشتیه، سهروردیه، قادریه، شطاریه، نقشبندیه، کبرویه، مداریه، قلندریه و عیدروسیه.۱ این طریقه‌های عمده، در جریان رشد و گسترش خود، به زیر‌شاخه‌های متعددی انشعاب یافتند. آنسان که از چشتیه، زیر‌شاخه‌های نظامیه، صابریه، گیسودرازیه، حسامیه، مینائیه و فخریه؛ از طریقه کبرویه، [زیر‌شاخه‌های] همدانیه کشمیر و فردوسیه دهلی و بهار در وجود آمدند؛ و از نقشبندیه، [زیر‌شاخه‌های] باقیه، محمدیه، زبیریه، مظهریه و غیره. در حین اینکه این طریقه‌ها، همچون چشتیه و نقشبندیه، در سراسر هند گسترده می‌شدند، خصلت طریقه‌ای محلی و منطقه‌ای نیز می‌یافتند. هم از‌این‌رو، سهروردیه عمدتاً در پنجاب و سند فعالیت داشتند؛ پیروان شطاریه در مندو، گوالیار، و احمدآباد گرد آمدند؛ فعالیت طریقه فردوسیه اغلب منحصر به بهار بود؛ طریقه عیدروسیه در گجرات و دکن تشکل یافت؛ و طریقه‌های مداریه و قلندریه اساساً در بخش‌هایی از پنجاب و اَوَده گسترش یافتند

.

چشتیه و سهروردیه نخستین طریقه‌هایی بودند که به هند وارد شدند. چشتیه، که توسط خواجه معین‌الدین حسن چشتی(وفات:۶۳۴ق) در هند عرضه شد، با هدایت شیخ نظام‌الدین اولیاء دهلوی (وفات: ۷۲۵ق) رشد و ترقی یافت؛ نظام‌الدین به این طریقه موقعیتی فراگیر در هند بخشید. مریدان بسیار او مراکز چشتیه را در سراسر هند بنیان نهادند.۲

نیای نظام‌الدین در پی هجوم مغول از بخارا به هند کوچید. او نزد مادرش، بی بی زلیخا، تربیت یافت؛ زنی پارسا که به اندیشه و شخصیت وی شکل داد. نظام‌الدین، پس از آنکه در مناطق مختلف هند علم آموخت، به کسب خرقه چشتیه توفیق یافت و در دهلی اقامت گزید؛ جایی که پنجاه سال سپسین عمرش را صرف ترویج تعالیم طریقه چشتیه کرد. بنابر قولی، او مریدانی بسیار داشت و حدود هفتصد تن از خلفای خود را به نواحی مختلف هند فرستاد؛ در آن نواحی آنان چندین خانقاه چشتی بنیان نهادند. پس از مرگش، محمد تغلق(حک: ۷۲۵ – ۷۵۲ق)، از حاکمان ترک [دوره] سلطنت دهلی، بقعه‌ای عظیم برگور وی ساخت

.

نظام‌الدین ترجیح می‌داد که از دربار و طبقات حاکم دوری گزیند. او خلفایش را از پیوستن به خدمت سلطان سخت منع می‌کرد. نظام‌الدین در مقام عالمی مبرّز با دانشی عمیق در فقه، محل احترام صوفیه و نیز علما رسمی بود. آنچه در کار نظام‌الدین بدیع است و وی را متمایز می‌سازد، گرایش‌ها و رویکردهای اجتماعی اوست. از برای نمونه، وی به جای التزام به عبادات رسمی و اعمال معنوی برخدمت به فقرا و تهیدستان تاکید می‌نهاد. حجره خود او استراحتگاهی بود که در آن به همه زیارتیان به رایگان غذا می‌دادند. همچنین، او مقدار کلانی پول در میان فقرا و تهیدستان توزیع می‌کرد. نیکخواهی و همدلی‌های وی در رفع حوائج عامه محبوبیت عظیمی برای وی درقلمرو سلاطین دهلی و فراتر از آن به ارمغان آورد. نظام‌الدین مریدان بسیاری تربیت کرد که تعالیمش را در ولایات مختلف هند نشر و رواج دادند: شیخ [نصیرالدین محمود] چراغ (وفات: ۷۵۷ق) در دهلی؛ شیخ [قطب الدین] منور در پنجاب؛ برهان‌الدین غریب (وفات: ۷۳۸ق) در دکن؛ مولانا حسام‌الدین در گجرات؛ و مولانا سراج‌الدین در بنگال

.

«طریقه سهروردیه» که توسط شیخ بهاءالدین زکریا(وفات: ۶۶۱ق) به هند وارد شد، در عهد شیخ رکن‌الدین ابوالفتح (وفات: ۷۳۵ق) و شیخ جلال‌الدین مخدوم جهانیان (وفات: ۷۸۸ق) به اوج رواج خود رسید. اگر چه این دو طریقه [چشتیه و سهروردیه] به عوارف‌المعارف شیخ شها‌ب‌الدین سهروردی، در مقام کتاب راهنما [ی سلوک] توجه داشتند، از لحاظ نظم و انتظام زندگی جمعی و رابطه با حکومت از یکدیگر متمایز بودند. در حالی که مشایخ متقدم چشتی از پذیرش هدایا و موقوفات حکومت ابا داشتند و بر مجرد نذورات عامه متکی بودند، رقبای آنها، یعنی سهروردیه، هیچ گونه ابایی از درآمیختن با افراد طبقات حاکم و بهرمندی از بذل و بخشش آنان نداشتند.۳

«طریقه» فردوسیه، که شجره خود را به کبرویه آسیای مرکزی می‌رساند، توسط شیخ بدرالدین سمرقندی به هند راه یافت. مشایخ این طریقت، در ابتدا دهلی را پایگاه خود قرار دادند: اما سپس‌تر به بهار شریف کوچیدند. این طریقه در آنجا با شیخ شرف‌الدین منیری(۷۸۲ق) رواجی فوق العاده یافت. شیخ شرف‌الدین هم از جامعان و ناقلان دقیق حدیث بود و هم از شارحان مبرّز مفاهیم و مقولات صوفیانه. اثر جامع او تفسیری بر آداب المریدین ابوالنجیب سهروردی، کتابی متضمن [شرح] اصول و مبانی تصوف، بود که پیش تر در این تحقیق از آن سخن گفتیم

.

«طریقه» قادریه در هند توسط سید محمد مخدوم گیلانی (وفات: ۹۲۳ق) بنیان نهاده شد و با شیخ داوود کرمانی (وفات:۹۸۲ق) شاه قمیص گیلانی(وفات: ۹۹۸ق)، میان میر(وفات: ۱۰۵۴ق) و ملاشاه [قادری] ( وفات: ۱۰۷۲ق) به اوج رونق خود رسید

.

«طریقه» شطاریه توسط شاه عبدا.. [شطاری] (وفات: ۸۹۰ ق)، از اخلاف شیخ شهاب‌الدین سهروردی، به هند راه یافت. شاه عبدالله پس از در آمدن به هند بی درنگ به سیر آن دیار پرداخت. او که به [پوشیدن] جامه درباری علاقه داشت توسط جمع مریدانش، که آنان نیزجامه‌های نظامی می‌پوشیدند، همراهی شد. ورود او به منطقه‌ای خاص با طبل و دهل اطلاع داده می‌شد

.

سرانجام، وی در مندو اقامت گزید و در آنجا نخستین «خانقاه» شطاریه را بنیان نهاد. با مریدان وی این طریقه در بنگال، جونپور و نواحی شمال هند پیروان بسیاری به دست آورد. این طریقه با شیخ محمد غوث گوالیاری (وفات: ۹۷۰ق)، نظم و نسقی استوار و سمت و سوی ایدئولوژیک متفاوتی یافت. او، در مقام نویسنده‌ای پر کار و واعظی زبان‌آور، با هندوان روابطی حسنه برقرار کرد و با دعوت آنها به خانقاهش و پرورش احشامشان سعی در مساعدت ایشان داشت. از جمله خلفای وی، وجیه‌الدین علوی است که مدرسه‌اش در احمدآباد طالبان علم را از سراسر هند بدانجا کشاند. تعلیم وی بر« دعوت سماع»(ضبط و مهار ابدان علوی‌ای که بر سرنوشت آدمی تاثیر گذاراند)، و باطنی کردن شعائر دینی مبتنی بود. شطاریه روابط دوستانه خود را با ارب