پاورپوینت کامل «فیدل» دردو راهی نان وآزادی ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «فیدل» دردو راهی نان وآزادی ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «فیدل» دردو راهی نان وآزادی ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «فیدل» دردو راهی نان وآزادی ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

زمانی که شخصیتی با پیشینه و تاریخچه‌ای تأثیرگذار، درمی‌گذرد، «مرگ» به مثابه مُهری نهایی بر زندگی، همه را به احترام برای او وامی‌دارد. ما را نیز باید وا دارد که در داوری‌های خود نسبت به او، با شتاب عمل نکنیم

با مرگ «کاسترو»، آیا «اتوپیاهای انقلابی» هم به پایان رسید؟

زمانی که شخصیتی با پیشینه و تاریخچه‌ای تأثیرگذار، درمی‌گذرد، «مرگ» به مثابه مُهری نهایی بر زندگی، همه را به احترام برای او وامی‌دارد. ما را نیز باید وا دارد که در داوری‌های خود نسبت به او، با شتاب عمل نکنیم

.

کاسترو، در ۹۰ سالگی درگذشت، در حالی که بیش از ۵۰ سال در قدرت بود و پس از خود نیز زمام امور را به برادرش سپرد. کاسترو، کشوری کوچک را با میراث تلخ و شیرین به جای گذاشت؛ از یک سو، یک سیستم اجتماعی که در میان کشورهای فقیر امریکای لاتین تنها نمونه‌ای است که درآن عدالت نسبی اجتماعی، برخورداری مردم از شرایط زیست نسبتاً قابل قبول از آموزش و بهداشت و زندگی سالم فراهم است؛ از سوی دیگر، کشوری که برای فراهم آوردن این شرایط و زیر تحریمی ۶۰ ساله و فشار قدرت سلطه‌گرانه امریکا، هرگز نخواست یا نتوانست یک قدرت آمرانه کمونیستی را در نظام سیاسی داخلی خود کنار گذاشته و دست به گسترشی دموکراتیک بزند و همچون رهبرانش تا امروز بر یک ایدئولوژی فروکاسته‌شده و از میان رفته یعنی «مارکسیسم – لنینیسم» پای می‌فشارد، بدون آنکه دیگر باور چندانی حتی به شعارهای سطحی آن داشته باشد. کشوری که با تبعیت از الگوی چینی، اقتصاد خود را به سوی بازار آزاد باز کرده و با قدم‌هایی، گاه نگران‌کننده، برای بهبود روابطش با امریکا، نه فقط از لحاظ سیاسی بلکه بر خط تبعیتی نولیبرالی در حال پیش رفتن است، بی‌آنکه خبر چندانی از اصلاحات سیاسی دموکراتیک در کار باشد

.

بیلان جهانی فیدل کاسترو، از او یک «اسطوره» برای پایداری در برابر یک قدرت خودخواه و زورگو یعنی امریکا ساخته است؛ اسطوره‌ای که هر اندازه نفرت مردم جهان از زورگویی امریکایی‌ها بیشتر می‌شود، قدرت بیشتری می‌گیرد: مردمان اکثر پهنه‌هایی که این سلطه را تحمل کرده و زجر کشیده‌اند، حق داشته و دارند که در فیدل، دوستی برای خود و محرومیت‌هایشان ببینند، همان‌گونه که چه گوارا، در نسل‌هایی پی‌درپی، اسطوره‌ای برای جوانانی بود که حاضر به پذیرش بی‌عدالتی‌های اجتماعی و بی‌رحمی‌های سرمایه‌داری امریکایی نبودند و رویای بر پا کردن اتوپیایی جدید با تغییر جهان و رها شدن از فشار و رنج‌های وحشیگری قدرت‌های بزرگ و رژیم‌های دیکتاتوری و دزدسالار دست‌نشانده آنها را داشتند. این تصویر در قاره امریکا، بسیار قدرتمندتر بود و هست و حتی در خود کوبا، به‌رغم همه سختی‌هایی که مردم از فشار سیستم آمرانه سیاسی و تحریم بیرونی کشیده‌اند، امروز همه می‌دانند که اگر فیدل نبود، آنها امروز بی‌شک نه یک دموکراسی حتی نیم‌بند و بی‌حاصل، بلکه به احتمال قوی، همان چیزی را داشتند که در اکثر کشورهای مرکزی و جنوبی این قاره مشاهده می‌کنیم: جنگ‌ها و تنش‌های خونین و بی‌رحم میان دیکتاتورهای فاسد و مافیاهای مواد مخدر و کارتل‌های نظامی‌گرای غرب؛ بی‌آنکه کمترین رفاهی برای مردم پایین‌دست یا حتی طبقه متوسط وجود داشته باشد

.

آنچه ایالات متحده در طول قرن اخیر با امریکای مرکزی و جنوبی کرده است، با حرکت از اندیشه «حیاط خلوت» پنداشتن این مناطق، جز تخریب در همه معانی کلمه و بی‌رحمی یک سرمایه‌داری نولیبرالی نبوده است. در این میان کمتر کسی را می‌توان سراغ گرفت که از رؤیاهای دموکراتیک در شرایطی فاجعه‌بار سخن بگوید. از این رو، نباید شگفت‌زده شد که چه کسانی امروز از مرگ کاسترو شادمانی می‌کنند: گروهی کوبایی‌های مهاجر میامی که سهم‌شان از سرنوشت این کشور، صرفاً پناه بردن به امریکا و جا خوش کردن در مدارهایی اغلب از فساد و ثروت‌جویی بوده و آرزوهایی برای بازگشت به دوران سیاه دیکتاتوری باتیستا و کوبایی که به کازینوی ثروتمندان امریکایی بدل شده بود؛ کوبایی که در آن تنها تعداد انگشت‌شماری از مردم، شانس آن را داشتند که به مثابه پادوهای