پاورپوینت کامل کمال‌گرایی علیه گسست ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کمال‌گرایی علیه گسست ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کمال‌گرایی علیه گسست ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کمال‌گرایی علیه گسست ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

در سال‌های کوتاه شاعریِ بیژن الهی سروکارِ ما با چهره‌های متعددی از شاعر است: از شاعری بیش‌و‌کم حماسی بگیر تا شاعری که دل در گرو حکمت قدیم دارد، از شاعری که تلاش می‌کند تا دریچه‌های شعر خویش را به روی فرهنگ و زبان عامه بگشاید تا شاعری که به‌نوعی آرکائیسمِ ادبی گرایش دارد.

بازشناسی مفاهیم «دوره»، «تجربه» و «آزمایشگاه» در کاروبار شعری بیژن الهی

در سال‌های کوتاه شاعریِ بیژن الهی سروکارِ ما با چهره‌های متعددی از شاعر است: از شاعری بیش‌و‌کم حماسی بگیر تا شاعری که دل در گرو حکمت قدیم دارد، از شاعری که تلاش می‌کند تا دریچه‌های شعر خویش را به روی فرهنگ و زبان عامه بگشاید تا شاعری که به‌نوعی آرکائیسمِ ادبی گرایش دارد. غلامرضا صراف در مقاله‌ای شاعریِ الهی را به سه «دوره» تقسیم می‌کند. درستی یا نادرستی این دوره‌بندی به کنار؛ توضیحاتی هم که درباره هر دوره ارائه می‌شود به‌ همچنین؛ نکته این‌جا است که دوره‌بندیِ شعرهای الهی نه با صراف، که از جانب خود الهی آغاز شده است. این یکی از اندک مواردی است که شاعر درباره شعرهای خود به زبان آمده است و چیزی را با ما در میان گذاشته است. مسئله و مفهوم دوره نزد الهی حاضر بوده و مطلقاً نسبتی پسینی با کاروبار او ندارد. به‌عبارتی روشن‌تر، این نکته‌ای نیست که حاصل کشفِ منتقد ادبی پس از چهار دهه بوده باشد؛ امری است که سرنخ آن را شاعر به ما داده است. احتمالاً صریح‌ترین اشاره‌ای که در این‌باره بتوان روی آن انگشت گذاشت، به بخش اول دفترِ «اتاق علف‌ها» در «دیدن» مربوط می‌شود که عنوان «دوره سیاه در سرایش پارسی» را به خود می‌بیند و حاویِ شعرهایی است که برخی از آن‌ها پیش‌تر ذیل همین عنوان کلی در همان سال‌ها در «تماشا» منتشر شده است. در عین حال، انعکاس این مسئله را در حاشیه‌نگاری‌های دیگر همنسلان الهی نیز می‌توان دید. برای نمونه، ناجی که در همان سال‌ها صفحه «تجربه شعر» را در «تماشا» می‌چرخاند، در حاشیه‌های کوچکی که بر شعر خود و شاعران همنسل‌اش می‌نوشت، گاه‌و‌بیگاه به «دوره» اشاره داشت. مثلاً یک‌ بار در معرفی شعرهای خودش از زیرعنوان «پنج شعر و هشت شعر از دو دوره قدیمی» بهره برد. باری دیگر در معرفی شعرهای رضا زاهد نوشت: «شش شعر این صفحه برمی‌گردد – زودتر یا دیرتر- به حدود سال ۴۹، اما پنج شعر صفحه مقابل از این شش شعر نیز پیش‌تر است. از آن‌جا که سابقه کار آقای زاهد به پیش برمی‌گردد، اما شعرشان برای بار اول است که به چاپ می‌رسد، شعرهایی از دوره‌های قدیم‌تر آمد تا با شعرهای تازه‌تر، که مطلب یکی از شماره‌های آینده است، سیری به‌ دست دهد از کار این شاعر.» در آخرین توضیحی هم در این صفحه می‌نویسد و پیش‌تر هم به آن اشاره شد، در حاشیه شعرهای محمود شجاعی، باز متوسل به «دوره» می‌شود، اما این‌بار آن را در معنایی وسیع‌تر از کاروبارِ شعریِ یک شاعر به‌کار می‌اندازد: «با همین شعرها می‌برازد این دوره هم تمام شود: ۱۴ شماره با امضاهای مختلف، و مشترک در امضای این قلم. این که با پایان دوره حاضر، «تجربه شعر» به آغاز تازه‌ای می‌افتد، یا همین‌جا پایان می‌گیرد، در گرو آینده است؛ آینده‌ای زود. شاعران این دوره تک‌تک آدم‌های مستقلی هستند: نه به موجی برخاسته‌اند و نه در حجمی می‌گنجند.» ناجی در حاشیه‌نگاری‌های دیگر خود، حتا وقتی اشاره‌ای صریح به «دوره» ندارد، باز آن را پس نوشته خود حاضر‌ و‌ آماده می‌بیند. همه جا صحبت از شعرهایی است که در دوره زمانی مشخصی نوشته شده، صحبت از «قدیمی‌تر» و «جدیدتر» است. در توضیحِ شعرهای مجید فروتن آورده است: «شعرهای حاضر از کارهای قدیمی‌تر آقای فروتن برگرفته شده است- مابین ۴۹ تا ۵۱- تا در آینده شماره‌ای از کارهای تازه‌تر ایشان داشته باشیم.» در حاشیه شعرهای فیروزه میزانی نیز این توضیح کوتاه قید شده است: «شعرهای فیروزه میزانی برای نخستین‌بار چاپ می‌شود. این شعرها آخرین سروده‌های او در سال‌های ۵۳ و ۵۴ است.» در حاشیه ترجمه الهی از شش شعر رمبو هم در توضیحی که جلوتر باز به آن اشاره خواهد شد، آمده است: «…‌این شماره، پیش‌و‌بیش از این‌که به صفحاتی از ادبیات فرانسوی اختصاص داشته باشد، شعرهایی فارسی به دست می‌دهد از آقای الهی. گرچه این شعرها مربوط می‌شود به زمینه‌های قدیمی‌تر کار آقای الهی با کارهای تازه‌تر فرق‌های اساسی دارد.» خود الهی هم با «دوره» به همین معنای اخیری که ناجی به ‌کارش می‌اندازد، غریبه نبوده؛ چنان که در صفحه «نظم/نثر» که بلافاصله بعد از «تجربه شعر» انتشار آن در مجله تماشا آغاز شد، یک بار، در اشاره کوچکی بر ترجمه شعرهایی از کنستانتین کاوافی می‌نویسد: «و اما درباره این شماره: پیش از خواندن برای آشنایی بیش‌تر می‌توانید بازگردید به توضیحی نه خالی از سود، گرچه بی‌رنگ و مختصر، که در «تماشا»ی ۲۰۸ (۶ اردیبهشت ۵۴) چاپ شد، همراه ۹ شعر دیگر از همین شاعر، در صفحات «تجربه شعر»؛ دوره‌ای که با کوشش دوست‌ام آقای ناجی پا گرفت

.

»

در غیاب هرگونه توضیح الهی درباره «دوره» عجالتاً اشاره‌های جسته‌و‌گریخته ناجی در این‌جا و آن‌جا ما را به درک روشن‌تری از این مسئله نزد شاعرانی می‌رساند که امروز با عنوان «شعر دیگر» و با «حراست»ِ انکارناپذیر الهی شناخته می‌شوند. شاید گویاترین توضیح در این باره به همان تحشیه‌ای برمی‌گردد که ناجی بر ترجمه‌های الهی از رمبو نوشته است. در ادامه قولی که کمی بالاتر از این نقل شد، آمده است: «مسئله، البته، تعالی و تنزل نیست. جای خاصی است که هر کار برای خودش در کهکشانی از کارها دارد که هنوز هم در گرماگرم گسترش است.» بدین معنا، دوره‌بندی، خلافِ آن‌چه صراف در شعرهای الهی مراد می‌کند، هرگز ناظر بر نوعی پیشرفت یا قوت‌و‌ضعفِ شاعری نیست، دوره‌ها در نسبت با یکدیگر بیرونی‌اند و هر یک جایگاهی ویژه در منظومه ادبیِ شاعر -و به‌طور مشخص، الهی- به خود اختصاص می‌دهند. گرچه مجموعه دوره‌ها کنار یک‌دیگر از سیرِ در بازه زمانی طولانی‌تری خبر می‌دهند، اما هر دوره به‌خودیِ خود واجد کمالی شعری از آن خویش و در خود کامل است. برای درک بهتر این موضوع بهتر است به تحشیه دیگری رجوع کرد که ناجی به‌عنوان افتتاحیه صفحه «تجربه شعر» نوشته است. نقل کاملِ این تحشیه، گرچه ممکن است کمی به درازا بکشد، اما از هر حیث در زمینه بحث حاضر راهگشا خواهد بود، بدون آن که کوچکترین اشاره‌ای به مسئله دوره داشته باشد: «شعر تجربی، شعر دبستانی نیست. تنها شعری است که به ثبات و ثبوت نرسیده، یعنی در حد «چالش» است، بحث می‌طلبد. این چالش به سه زمینه برخواهد گشت: «شعر فارسی»، «ترجمه»، آن‌جا که ترجمه شعر پیش از آن‌که به اصل راجع باشد، می‌تواند در حد شعر «فارسی» روی پای خود بایستد، و «انتخاب»، آن‌جا که شعر ترجمه لزوماً در حد شعر فارسی مطرح نیست، اما معیارهای انتخاب چیزی به‌عنوان شعر احتمالاً تا حدی و به‌نحوی از معیارهای آشنا و پذیرفته شعر فارسی به‌دور می‌‌ایستد. ضابطه‌ای لازم است به‌عنوان نقطه آغاز. این ضابطه بنیادی، پیش از آن‌که چیزی باشد «جامع» و «صحیح» (چراکه «جامعیت» این‌جا بیش‌تر مفهومی ذهنی و تعریفی است تا واقعی و علمی، و «صحت» سخت اعتباری و نسبی است)، باید چیزی صریح و با تعین باشد، حتا اگر به‌نحوی «جزمی» به‌نظر آید. این‌گونه صفحه حاضر در نام‌های ایرانی تنها از کسانی خواهد داشت [عین مطلب نقل‌شده و اگر کلمه‌ای افتاده به‌نظر می‌رسد، به سبک نویسنده مربوط می‌شود] که هنوز کار شخصی خود را به‌شکل کتاب منتشر نکرده‌اند.» اشاره ناجی در ابتدای این یادداشت کوچک به شعر تجربی همچون «شعری که به ثبات و ثبوت نرسیده»، احتمالاً به‌ همان مفهومی از «دوره» اتکا دارد که همواره اگرنه به‌صراحت، که دست‌کم پس‌پشت نوشته‌های او حاضر است. در واقع، این یادداشت کوچک را می‌توانی شرحی ناخواسته بر مفهوم «دوره» نزد شاعرانی دانست که اینک از آن‌ها ذیل عنوانِ «شعر دیگر» یاد می‌شود. البته نمی‌توان این نکته را نگفته گذاشت که همین یادداشت کوچک بر اساس مجموعه‌ای از تقابل‌های دوتایی نوشته شده که مدام یک‌دیگر را جذب‌ودفع می‌کنند. ناجی گرچه تصریح می‌کند که شعر تجربی، «شعر دبستانی» نیست و در مقابل، شعری است که به ثبات و ثبوت نرسیده و از این حیث چالش‌برانگیز می‌نماید، اما از‌سوی دیگر معیاری که خود برای انتخاب این شعرها به‌دست می‌دهد، از «چیزی صریح و باتعین» خبر می‌دهد که ممکن است در‌ برابر هرگونه چالش به‌نوعی جزمیت متکی باشد. گرچه چالش‌برانگیزیِ انتخاب شعرهای تجربی را به سه زمینه شعر فارسی، ترجمه و انتخاب نسبت می‌دهد، اما با تأکید بر این‌که «ترجمه شعر پیش از آن که به اصل راجع باشد، می‌تواند در حد شعر «فارسی» روی پای خود بایستد»، عملاً امکان چالشی را که ممکن است ترجمه شعر به‌طور‌کلی و ترجمه شعر به زبان فارسی به زبان خاص برانگیزد، پیشاپیش بر باد می‌دهد. گو این‌که بلافاصله از انتخاب ترجمه‌هایی سخن می‌گوید که در حد شعر فارسی نیستند و از معیارهای آن به‌دور می‌افتد، اما به‌واقع، ناجی در عمل به همان اصل پیش‌گفته خود وفادار می‌ماند، چنان‌که در یکی از شماره‌ها می‌نویسد: «جنبه‌های چهارگانه فرناندو په‌سوآ [کذا] ایجاب می‌کرد که در چهار نوبت به او بپردازیم… مانده بود ریکاردوریس و خود ِ په‌سوآ. اولی سخت در فضاهای اساتیریِ یونانی است و به فارسی که درآمد، مطمئن شدیم چیز دندان‌گیری برای خواننده ایرانی ندارد و از آوردن‌اش چشم پوشیدیم. اما خود په‌سوآ دشوارتر از این همه است و دادن چند نمونه از کارش مستلزم صرف وقت بیش‌تری بود و ماند تا در یکی از شماره‌های آینده به او بازگشت شود.» در‌عین‌حال، ناجی نهایتاً تأکید دارد که در صفحه «تجربه شعر» تنها نوشته‌های کسانی را منتشر می‌کند که تا پیش از آن کتابی از آن‌ها منتشر نشده، و این در حالی است که اولاً دست‌کم آثاری از الهی تا آن زمان در قالب کتاب به‌چاپ رسیده بود و در ثانی، به‌استناد پشت‌جلد و صفحات پایانیِ برخی مجله‌ها و جنگ‌ها و کتاب‌هایی که در آن سال‌ها درآمده‌اند، می‌توان نشان داد که هریک از این شاعران تا همان‌موقع دفتر شعری آماده‌شده زیر بغل داشته‌اند که به هر دلیل در قالب کتاب به دست مخاطب نرسیده است. برای نمونه، می‌توان به جُنگِ اولِ «شعر دیگر» مراجعه کرد که در یکی از صفحات پایانی آن وعده انتشار پنج دفتر و مجموعه شعر از چالنگی، شجاعی، عرفان، اسلام‌پور و الهی داده شده است. به‌استنادِ این جنگ، دفترهای چالنگی و شجاعی هنوز نامی به خود نمی‌دیدند، اما نام مجموعه‌شعرهای عرفان، اسلام‌پور و الهی مشخص شده بوده است. جالب این‌جا است که نام مجموعه‌شعر الهی بوده است: «پس چه جذاب‌اند اتاق‌های خالی، اما روشن» و قرار بوده این دفتر مشتمل بر شعرهای کوتاه او باشد؛ دفتری که البته هرگز با این عنوان کتاب نشد. بنابراین تأکید ناجی را می‌توان سنگِ‌بنای هاله متافیزیک غیابی دانست که حول فیگورهایی همچون الهی و همنسلان او در گذشته شعر جدید فارسی تنیده می‌شود و بعدها مواجهه نسل‌های بعدی با چنین فیگورهایی را سخت تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. مسئله ناجی فیزیک و فرمِ کتاب نبوده؛ بلکه غیابِ آن بوده که به حضورِ متافیزیکیِ شاعران همنسل او مشروعیت می‌بخشیده است. این شاعران همواره به فرم کتاب و فیزیکِ آن می‌اندیشیده‌اند، اما به‌شرطِ غیابِ آن، به‌شرطِ این که منتشر نشده باشد، به‌شرط این‌که در پستو مانده باشد. حضورِ حرف، غیابِ کتاب را نزد آنان جبران می‌کرد؛ یعنی همان امری که به «دفتر» شأنی دوچندان می‌بخشید؛ چنان که ناجی خود در ادامه تحشیه‌ای که بر ترجمه‌های الهی از رمبو نوشته است، تأکید دارد: «حجم و تنوع این کارها… سبب می‌شود که فعلاً از این اشاره مختصر فراتر نرویم و هرگونه بررسی جدی را بگذاریم به زمانی که به‌حسابِ تخمینی من لااقل دوازده دفتری را (اعم از ترجمه‌ها و شعر