پاورپوینت کامل زندگینامه تازه‌ای از مارکس ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زندگینامه تازه‌ای از مارکس ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زندگینامه تازه‌ای از مارکس ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زندگینامه تازه‌ای از مارکس ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

وقتی زندگینامه‌هایی اختصاصی درباره همسر یا دختر مارکس نیز به انتشار رسیده، دیگر نوشتنِ زندگینامه جدیدی برای مارکس چه اهمیتی دارد؟ اما گرث استدمن، مورخ مشهور چپ‌گرا و نویسنده این زندگینامه، معتقد است ما هنوز چهره مارکس را، چنان‌که بوده است، نمی‌شناسیم: انقلابی خیال‌پردازِ شکست‌خورده‌ای، که هروقت به واقع‌گرایی رو آورده است، ازقضا تحلیل‌هایی درخشان از سازوکارِ دشمن دیرینه‌اش، یعنی سرمایه‌داری، به دست داده است

استاد تاریخ دانشگاه جورج تاون و سردبیر نشریه دیسنت

وقتی زندگینامه‌هایی اختصاصی درباره همسر یا دختر مارکس نیز به انتشار رسیده، دیگر نوشتنِ زندگینامه جدیدی برای مارکس چه اهمیتی دارد؟ اما گرث استدمن، مورخ مشهور چپ‌گرا و نویسنده این زندگینامه، معتقد است ما هنوز چهره مارکس را، چنان‌که بوده است، نمی‌شناسیم: انقلابی خیال‌پردازِ شکست‌خورده‌ای، که هروقت به واقع‌گرایی رو آورده است، ازقضا تحلیل‌هایی درخشان از سازوکارِ دشمن دیرینه‌اش، یعنی سرمایه‌داری، به دست داده است

.

آیا کارل مارکس همچنان اهمیت دارد؟ این پرسشی است که اغلب خوانندگان زندگینامه جدید مارکس خواهند پرسید، حتی اگر هنوز در پژوهش‌های مستمر یا منازعات ایدئولوژیک بی‌پایانِ درون جریان چپِ رادیکال غرق باشند. به‌راستی زندگی و آثار او چه ارتباطی دارد با دنیایی که در آن احزاب سوسیالیست مدت‌هاست با سرمایه‌داری به آشتی رسیده‌اند، دنیایی که در آن نوشته‌های مارکس بیشتر توسط آکادمیسین‌ها خوانده می‌شود و نه کارگرانی که در پی آزادی آنها بود؟ امروز حتی برنی سندرز که خود را «سوسیالیست» می‌خواند نیز صرفاً در پی وادارساختن دولت و نخبگان اقتصادی به رفتاری «عادلانه‌تر» با حقوق‌بگیران است. سندرز نه در پی «دیکتاتوری پرولتاریا» بلکه در جست‌وجوی «طرح جدید» جدیدی است

.

علیه پیش فرض‌های جزمی

افول نفوذ مارکس ظاهرا گرِث استدمن‌جونز را نگران نمی‌کند. او در کتاب جدید خود کارل مارکس: عظمت و توهم حتی به این وضعیت از جهات گوناگون خوشامد گفته است. البته چنین رویکردی برای مورخ چپ‌گرای مشهور بریتانیایی، که به‌سبب مطالعه روی طبقه کارگر بریتانیا در دوره ویکتوریا شهرت دارد، تا حدودی عجیب به نظر می‌رسد چراکه استدمن‌جونز برای زمانی نزدیک به دو دهه عضو شورای سردبیری نیو لفت ریویو بوده است که محل ارایه مهم‌ترین و برجسته‌ترین تفکرات مارکسی در جهان انگلیسی‌زبان به شمار می‌رود. بااین‌حال، او به این باور رسیده که «پیش‌فرض‌های جزمی» در بسیاری از مارکسیست‌ها مانع «تاریخ‌نگاری مطلوب» است. ازاین‌رو، مطالعه جونز کوششی دور و دراز برای زدودن این جزم‌ها و دستیابی به چهره‌ای تحریف‌نشده از مارکس است که خود پیش از پوشیدن جامه یک «ایسمِ» مذموم یا ممدوح از دنیا رفت. به باور استدمن‌جونز تصویر شمایل‌گونه از مارکس که بلافاصله پس از مرگش در ۱۸۸۳ ایجاد شد، زمینه تاریخی و علتِ نادرستْ ازکاردرآمدنِ آثارش را نادیده می‌گیرد. این «پدرخوانده ریشو، عبوس و قانونگذار، متفکری که بی‌رحمانه پیگیر چشم‌انداز قطعی آینده است» و چپ‌ها می‌پرستندش، از دید استدمن‌جونز، کسی نیست جز نظریه‌پردازی شکست‌خورده و سوسیالیست انقلابی ناکامی که از اهمیت انقلاب دموکراتیکی که درون آن می‌زیست غافل ماند. اما، در کنار این تصویر، مارکس دیگری هم هست که به عنوان یک پناهجوی سیاسی در طبقه کارگر لندن، اغلب، با بیماری دست‌وپنجه نرم می‌کرد و پیوسته در تلاش بود تا غذا، مسکن و تحصیلات مناسب را برای کودکانش فراهم سازد. فردی که همچنین روحیه مغروری داشت و کوچک‌ترین انتقاد از آثارش را به‌منزله نوعی اعلام جنگ تلقی می‌کرد. طبق نوشته استدمن‌جونز «هدف از این کتاب بازگرداندن مارکس به زمینه پیرامونی و قرن نوزدهمی‌ای است که پشت شخصیت و دستاوردهای مارکس جریان دارد

.

»

مارکس علیه متفکران رادیکال

بیشترِ حجم این زندگینامه به ارزیابی دقیق و گاه فضل‌فروشانه‌ای اختصاص دارد که با هدفِ تفکیک میان بخش‌های بی‌استفاده و آنچه همچنان در آثار مارکس واجد ارزش باقی مانده مطرح شده است. استدمن‌جونز این موارد را به‌تفصیل توصیف می‌کند: مجادله مارکس با دیگر متفکران رادیکال، کار سخت او روی «سرمایه» و خواستِ دایمی برای به‌حرکت‌درآوردن موتور تغییر و به‌پایان‌رساندن استثمار انسان توسط انسان، در کنار پی‌ریزی جامعه‌ای بی‌طبقه. او در این مسیر جزییات کاملی از زندگی شخصی مارکس مطرح می‌سازد تا کتاب خود را، به‌جای اثری نظری درباره ایده‌ها و نتایج فکری مارکس، بیشتر ذیل نوعی زندگینامه جای دهد. مثلا اشاره می‌کند به شکایت مردی (که او را کارل می‌نامد) از بیماری کبدی و دمل‌های پوستی، درحالی که پیوسته در حال تقاضا برای کمک مالی از سوی همکارِ گاه‌به‌گاه و دوست همیشگی خود، فردریش انگلس، است. در این میان، همسر و دختران مارکس نیز به‌نوبت در کتاب ظاهر می‌شوند و تاریخچه خانوادگی دشوار و تراژیک خود را آشکار می‌سازند. در دوران جنگ داخلی امریکا، النور دختر ده ساله کارل «به لینکلن نامه می‌نویسد و خود را مشاور سیاسی او می‌نامد.» درحالی که بعدتر همین دخترِ مارکس به یکی از سوسیالیست‌ها و فمینیست‌های مشهور بدل می‌شود و آثار ایبسن و فلوبر را به انگلیسی ترجمه می‌کند. اما شهرت النور او را در برابر ناامیدی حاصل از بی‌وفایی معشوقش محافظت نمی‌کند. النور مارکس در سن ۴۳ سالگی با خوردن سم خودکشی می‌کند. همسر مارکس، ینی، هم به‌نوبه خود مقالاتی را در روزنامه‌های آلمانی می‌نویسد و گروهی از لندنی‌ها را گردهم می‌آورد که شکسپیر را با صدای بلند برای هم می‌خوانند. اما سه فرزند همین زن در سن کودکی از دنیا می‌روند و خودش نیز به‌مانند همسرش با بیماری‌های طولانی دست‌به‌گریبان است. البته رنجشی پنهان وضعیت سلامتی‌اش را حتی بدتر می‌کند: ینی احتمالا می‌دانست که کارل از مستخدم قدیمی‌شان صاحب پسری شده است. اما اگر درباره این مساله سخنی گفته باشد، جزییات آن در هیچ‌جا ثبت نشده است. اخیرا زندگینامه‌هایی درباره هر سه اینها نوشته شده است: درباره کارل نوشته جاناتان سپربر، درباره ینی نوشته مری گابریل و درباره النور نوشته راشل هلمز. این زندگینامه‌ها تمام این داستان‌ها را با ذکر جزییات روایت کرده‌اند. اما استدمن‌جونز تصمیم گرفته است که بر تکامل مارکس به عنوان روشنفکری رادیکال و فردی عمیقا دانا تمرکز کند، کسی که مصمم بود نشان خود را بر جهان بنشاند

.

نقش محوری کار

مارکس در ابتدا نام خود را به عنوان رقیب سرسخت دیگر روشنفکران دست چپی در طول سال‌های ۱۸۴۰ مطرح ساخت. در این دوران، اروپا آماده انقلاب بود. کارگران صنعتی در شهرها، از پاریس تا ورشو، اصلاحاتی را طلب می‌کردند که حاکمان تاج‌دار اروپایی مایل یا قادر به انجام آنها نبودند

.

مارکس، که زندگی پرمخاطره خود را به عنوان روزنامه‌نگار رادیکال می‌گذراند، بر نقش محوری «کار» در ممکن‌ساختن نظام سرمایه‌داری و فراروی از آن در آینده نزدیک تاکید کرد. این موضع او را در مواجهه‌ای تند با دیگر رادیکال‌ها درگیر ساخت که معتقد بودند مالکیت خصوصی یا دولتِ بی‌اعتنا به شهروندان ریشه اصلی سرکوب است

.

استدمن می‌نویسد: «از دید مارکس پرسش از کار صرفا درباره مصرف یا دستمزد نیست. رویای کارگران سازمان‌یافته تنها به خوشبختی بیشتر از طریق تامین کالاهای مادی بیشتر محدود نمی‌شود، بلکه تغییر روابط کار [هدف اصلی] است

.

»

از دید استدمن‌جونز، زمانی‌که رویدادهای انقلابی در بهار ۱۸۴۸ سراسر قاره را فراگرفت، مارکس بحث‌هایی محدود را پیرامون دلایل و چگونگی پیروزی احتمالی انقلاب مطرح کرد. فوریه همان سال، او با کمک انگلس مانیفست کمونیست را برای گروه کوچکی از صنعتگران رادیکال به نگارش درآورد که در لندن مستقر بودند. در این متن او سرمایه‌داری را، با تاکید، نظامی پویا می‌خواند که توسط بورژوازی اداره می‌شود، طبقه‌ای که بدون انقلاب دایمی در ابزار تولید و در پی آن انقلاب در روابط تولید و کل روابط جامعه وجود خارجی نخواهد داشت. بااین‌حال، مارکس، که به‌شدت تحت تاثیر خیزش زنان و مردان کارگر در سراسر اروپا برای واژگون‌ساختن نظم نامطلوب کهن قرار گرفته بود، از درک این مساله غافل ماند که اغلب این «پرولتاریا»، در ائتلاف با متحدان طبقه متوسط، به دنبال حق رای و نمایندگی در پارلمان هستند و نه در جست‌وجوی راهی برای نابودساختن نظام دستمزدی، چنان‌که مارکس دوست می‌داشت

.

آرزو اندیشی

مارکس به پیش‌بینی و فراخوانی برای ظهور «حزب اختصاصی طبقه کارگر» ادامه داد، حزبی که بنا بود تحولی اساسی در ساختار اقتصادی ایجاد کند، نه آنکه صرفا تغییرات بورژوایی را رهبری نماید. چند سال بعد، در هجدهم برومر لوئی بناپارت، مارکس در روایتی به‌یادماندنی از این مساله نوشت که چگونه خیزش‌های فرانسه با انتخاب لویی بناپارت به عنوان رییس‌جمهور خاتمه یافت؛