پاورپوینت کامل ?? سال کوشش علمی و پژوهش فرهنگی ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ?? سال کوشش علمی و پژوهش فرهنگی ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ?? سال کوشش علمی و پژوهش فرهنگی ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ?? سال کوشش علمی و پژوهش فرهنگی ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

یک صد و چهارده سال پیش در روستاى ییلاقى گزلاى زواره از توابع شهرستان اردستان اصفهان نوزادى پا به عرصه هستى نهاد، که بعد‌ها با آنکه در پى تحصیلات منظم کلاسیک و آکادمیک نرفت، در پرتو جهد شخصى و مطالعات پراکنده اى که داشت، در رده دانشوران نام آور معاصر ایران جاى گرفت! اشتهار و اعتبارى در خور یافت، که مُتَّکى به مقالات و کتابها و سخنرانى‌هاى جامع و آموزنده وى بود!

یک صد و چهارده سال پیش در روستاى ییلاقى گزلاى زواره از توابع شهرستان اردستان اصفهان نوزادى پا به عرصه هستى نهاد، که بعد‌ها با آنکه در پى تحصیلات منظم کلاسیک و آکادمیک نرفت، در پرتو جهد شخصى و مطالعات پراکنده اى که داشت، در رده دانشوران نام آور معاصر ایران جاى گرفت! اشتهار و اعتبارى در خور یافت، که مُتَّکى به مقالات و کتابها و سخنرانى‌هاى جامع و آموزنده وى بود!

سخن درباره سید محمّد محیط‌طباطبائى است. از سلسله سادات زواره، فرزند سید ابراهیم توحیدى که سلسله نسب پدریش به سید احمد بن محمد بن رستم، جد اعلاى سلسله سادات زواره‌اى می‌رسید. زواره از موقوفات او بود. فزونى بازماندگانش که متشکل از خاندان‌هاى متعدد بودند، به اندازه‌اى کثرت داشت که زواره به مدینه السادات موسوم شد. خاندان سادات طباطبائى دسته اى از فرزندان منشعب از سلسله نسب او بودند. نسب فاطمه بیگم مادر استاد محیط طباطبائى نیز به قاضى محمد طباطبائى از علماى دوره صفوى می‌رسید.

سید ابراهیم،پدر استاد محیط طباطبائى تحصیلات حوزوى داشت.شرح منظومه حاج ملاهادى سبزوارى وشرح اشارات ِخواجه نصیرالدین طوسى را نزد میرزاجهانگیرخان قشقائى خوانده بود. حکمت وعرفان را نزدآخوند ملا محمد کاشى، اصول را نزد حاج‌هاشم آقا چهارسوقى فقیه معروف و شیخ محمد على ثقه الاسلام نجفى و ریاضیات را در محضر میرزا عبدالجواد شهشهانى فرا گرفته بود. در زمینه ادبیات هم با جامعیت معلومات نقلى و دانستنى‌هاى ادبى و حافظه‌اى نیرومند،اشعار فراوان از سروده‌هاى پیشینیان وهمزمانان در خاطر داشت. در موارد لزوم از بر می‌خواند ومجلس آرائى وسخن گسترى می‌کرد. خود نیز صاحب طبع شاعرانه بود. اشعارى می‌سرود و (فنا) تخلّص می‌کرد. این همه موجد شرایط مساعدى بود که محیط طباطبائى بتواند در مجمعى مناسب که سرشار از تمایلات دانش‌اندوزى است، پرورش یابد. به تحصیل وتحقیق و تتبع متمایل شود و در مسیر تعالى علمى گام بگذارد و اندک‌اندک به وادى مقصود رسد! بر خلاف تمایل مادرش که می‌خواست فرزندش با فرا گرفتن علوم تجربى در کسوت پزشکى کار آمد مصدر خدمتى سودمند براى عموم مردم باشد، در زمینه دانستنى‌هاى ادبى و علوم نقلى شمع جمع خواص گردد و در عداد دانشمندى صاحب نظر معروفیت عام یابد!

محیط طباطبائى نخست نزد پدر و برخى از آموزگاران محلى به تحصیل مقدمات وخواندن برخى از کتب طب سنتى پرداخت. سپس در سال‌هاى پس آیند جنگ جهانى اول در مدرسه لطفعلى خان تُرشیزى زواره نزد عالم مرتضوى کتاب‌هاى معالم وطهارت و شرح لمعه را فراگرفت. چندى بعد به قصد تحصیل طب به اصفهان رفت. در مدرسه کاسه گران مقیم شد. ولى مدت اقامت او بیش از چند ماه دوام نیافت. به زواره باز گشت. بار دیگر در سال ۱۳۰۰ شمسى به اصفهان رفت. طى شش ماه اقامت به فراگیرى زبان فرانسه و دروس دوره اوّل متوسطه پرداخت. باز گشت وى به زواره مصادف بود با تأسیس مدرسه‌اى ابتدائى در آن شهر از این رو در سال ۱۳۰۱ در مدرسه ابتدائى سادات زواره که به مدیریت اسدالله کاوه‌زاده دایر شده بود، مشغول به کار شد. طى مدتى که در دبستان سادات بود. از یک سو به کار نظم و نسق مدرسه می‌پرداخت. از سوى دیگر برخى از دروس را درس می‌داد. شخصاً نیز نزد کاوه زاده انگلیسى می‌آموخت. در عین حال در امور کشاورزى به خانواده اش کمک می‌کرد. از مطالعه شخصى و مباحثه و مذاکره ویاد دادن ویاد گرفتن نیز غافل نبود. کاستى‌هاى تحصیلى را به کمک پدر بر طرف می‌کرد واشکالات متون مورد مطالعه‌اش از او می‌پرسید.

محیط‌طباطبائى در همان روزگار نو جوانى که در زواره به سر می‌برد،خویشاوندى داشت که منشى سردار صولت بختیارى بود، روزنامه‌هایى که براى سردار صولت بختیارى می‌آمد، پس از خواندن او توسط منشى به دست محیط‌طباطبائى می‌رسید. با خواندن این روزنامه‌ها با کم وکیف مطبوعات زمان و نقشى که روزنامه در هدایت افکار عامه داشت، آشنا می‌شد! تا اینکه در فروردین ماه سال ۱۳۰۲ خورشیدى باطناً به قصد پیگیرى کارهاى مطبوعاتى که مورد نظر و علاقه خودش بود و ظاهراً در اجابت توصیه پدرش که مایل به ادامه تحصیل فرزند بود به تهران رفت. ولى این ایام مقارن شد با دوران سردار سپهى رضا شاه وممیزى شدید نشریات وتهدید ارباب قلم در جهت تثبیت اقتدار سردار سپهى و فراهم ساختن مقدمات تغییر سلطنت،از این رو محیط‌طباطبائى از کار روزنامه نگارى چشم پوشى کرد. درصدد ادامه تحصیل برآمد. وارد مدرسه دارالفنون شد. دوره شش ساله متوسطه را طى سه سال تمام کرد. وارد مدرسه عالى حقوق شد. ولى به آن ادامه نداد. ترجیح داد، اوقات خود را به نحوى جدى مصروف آموختن زبان فرانسوى کند.‏

محیط طباطبائى در سال ۱۳۰۵ به استخدام وزارت معارف در آمد. مامور خدمت در خوزستان شد. در سال ۱۳۰۹به تهران بازگشت. در دارالفنون و مدرسه نظام ودانشسراى مقدماتى،تدریس تاریخ و جغرافیا و ادبیات را بر عهده گرفت. توالى خدمات معلمى او در وزارت معارف وتسلّط وتجاربش بر مباحث ادبى و آموزشى موجب شد،از سال ۱۳۰۷ تا سال ۱۳۲۸ پیاپى براى اصلاح و تغییر برنامه‌هاى درسى از طرف وزارت فرهنگ دعوت به کار شود. هنگامى که طرح اصلاح تالیف ونشر کتابهاى درسى و جلوگیرى از نابسامانى در این زمینه به اجرا درآمد، وى به عضویت کمیسیون انتخاب کتاب‌هاى درسى ادبیات برگزیده شد و با شهامت در خور توجهى انجام وظیفه کرد.‏

زیرا نقّادى در باره تألیفات استادان نامور زمان کار آسانى نبود، ایستادگى و مقاومتى می‌طلبید که اعتراض‌ها و جنجال‌هاى پس آیندش را تحمّل کند! همین ایستادگى محیط‌طباطبائى بود که موجب شد،کتابهاى درسى سامانى در خور یابد وبه نحو منسجَم همگونى منتشر گردد!

وى در فواصل سال‌هاى ۱۳۴۸ تا ۱۳۷۱ وظیفه ارزیابى وبررسى کتابهاى خطى کتابخانه مجلس شوراى ملى را نیز برعهده داشت. در این زمینه هم مصدر خدمات شایسته فرهنگى شد!علاوه بر آن در اکثر همایش‌هاى ادبى و برنامه‌هاى فرهنگى شرکت می‌کرد! وبا نوشتن مقالات و نوشته‌ها و ایراد سخنرانى‌ها وخطابه‌هاى غرّا که بیشترانتقادى بود،عیب‌ها وکاستى‌ها را باز می‌نمود! صریح و شجاعانه ودر عین حال مؤدبانه ومحترمانه بى آنکه پا از دایره انصاف وادب فراتر نهد. براى اثبات نظرات خود چنانکه شیوه‌ى برخى از معاصران است راهى راه ناستوده لجاج گردد. ودست به دامان مغلطه وسفسطه شود! نمونه آن مطلبى است که در مورد دو واژه نابکار وقدیمى نوشت که مدت سه سال در مجله ارمغان با سلسله مقالاتى به قلم شادروان دکتر على اصغر حریرى تبریزى دنبال می‌شد، و موضوع اختلاف بین مرحوم دکتر حریرى وبرخى دیگر از ادباى زمان مانند زنده‌یادان پژمان بختیارى و ذکائى بیضایى بود!

براى این که متانت قلم استاد محمد محیط‌طباطبائى براى خوانندگان از جنبه ذهنى تعریف وتمجید صرف نویسنده منتقل به جنبه عینى ملموس و مشهود خواننده گردد، چند خطى از آنرا که در شماره هشتم از دوره چهل ویکم مجله ارمغان درج گردیده و مؤرِّخ آبان ماه ۱۳۵۱ است بازنویسى می‌کنم.‏

‏«اختلاف نظر آقاى دکتر على‌اصغر حریرى‌تبریزى طبیب عالیقدر و نویسنده بنام وشاعر توانا با قاطبه ارباب قلم کشور درباره‌ى استعمال لفظ متداول قدیمى از سه سال پیش بدین طرف سلسله جنبان بحثى ونقدى بسیار جالب و شیرین در مجله ادبى کهنسال ارمغان شده و با وجود تکرار سخن عرض و نقض هنوز به نتیجه‌ى قطعى نپیوسته است. آقاى دکتر حریرى که به صحت بنیه‌ى زبان ملى خود علاقه قابل تحسین و تقدیرى دارند به اعتبار اینکه کلمه