پاورپوینت کامل کریب خواندگی؛ نوعی پیوند خویشاوندی براساس حقوق عرفی ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کریب خواندگی؛ نوعی پیوند خویشاوندی براساس حقوق عرفی ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کریب خواندگی؛ نوعی پیوند خویشاوندی براساس حقوق عرفی ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کریب خواندگی؛ نوعی پیوند خویشاوندی براساس حقوق عرفی ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

در بیشتر جوامعِ جهانِ باستان و در آن میان جامع ایران انواع قرابت ها با حقوق و تکالیف و الزامات عُرفی و شرعی خاص وجود داشته است. یکی از این قرابت ها رسم فرزندخواندگی یا پذیرفتن پسری یا دختری با رسم و آداب خاص به نام خود بوده است. در شماری از این جوامع فرزندخواندگان همچون فرزندان نَسَبی از هم حقوق معنوی و مادی خویشاوندی مقرر در جامعه ، از جمله منتفع شدن از حق ارث برخوردار بوده اند.

در بیشتر جوامعِ جهانِ باستان و در آن میان جامع ایران انواع قرابت ها با حقوق و تکالیف و الزامات عُرفی و شرعی خاص وجود داشته است. یکی از این قرابت ها رسم فرزندخواندگی یا پذیرفتن پسری یا دختری با رسم و آداب خاص به نام خود بوده است. در شماری از این جوامع فرزندخواندگان همچون فرزندان نَسَبی از هم حقوق معنوی و مادی خویشاوندی مقرر در جامعه، از جمله منتفع شدن از حق ارث برخوردار بوده اند.

در میان قبایل عربِ دور جاهلی رسم پسرخواندگی، یا به اصطلاح رسم « تَبَنّی»، یعنی پسر دیگری را به فرزندی خود برگزیدن به منظور تحکیم اتحاد خویشاوندی و قبیلگی در میان خود متداول بوده است. در آغاز ظهور اسلام هنوز سنّت تَبَنّی در میان دو قبیل بزرگ مهاجر و انصار معمول بود. فرزندخواندگی در میان عرب جاهلی به پسرخواندگی منحصر می شد، چون بنابر مستندات تاریخی عرب ها علاق چندان زیادی به دختر نداشتند و تمایل فراوان آنها به داشتن پسر، به دلایل مختلف به این سنّت روی می آوردند. پسرخوانده های عرب معمولاً از میان بردگان رسمی یا از اسیرانی انتخاب می شدند که آنها را در بازارها برای فروش عرضه میکردند، یا از میان کودکان یتیم و فرزندان تنگدستان و مانند آنها گزینش می شدند. پسر خوانده ها ازهم حقوق و التزامات خویشاوندی، اقتصادی و اجتماعی مانند حقوق توارث، حق نَفَقِه و غیره برخوردار بودند.

حضرت محمد(ص) در پیش از بعثت به پیغمبری، بنا بر سنّت رایج در جامع همزمان خود، پسرخوانده ای به نام« زید» داشت که او را به نامش « زیدبن محمد» می خواندند. محمد(ص) پس از مبعوث شدن و دریافت این آیه از سوی پروردگار: «… و زنانتان را که مادر خود می خوانید، مادرتان قرار نداد و فرزندخواندگانتان را فرزندانتان نساخت، اینها چیزهایی است که به زبان می گوئید…» (سور احزاب(۳۳)، آی ۴)، رسم فرزندخواندگی وتمامی قوانین و الزامات و احکام عرفی مربوط به آن را مردود شمردند، و مقرر فرمودند که تمامی فرزندخواندگان به نام پدرانشان نامیده شوند، نه به نام پدر یا مادرخوانده:« پسر خواندگانتان را به نام پدرشان بخوانید که نزد خدا منصفانه تر است…» (همان سوره، آی ۵). از آن پس زید، پسر خواند پیامبر را نیز به نام پدر واقعی اش «زیدبن حارثه» خواندند(برای شرح تفصیلی تَبَنّی نک: نوری، ۱۳۴۶: ص ۶۳۵-۶۳۸).

اسلام قرابت رضاعی، یا قرابت از طریق خوردن شیر از زنی دیگر را که در دور جاهلی عرب وجود داشت به رسمیت شناخت و آن را در حکم قرابت نَسَبی قرار داد و احکامی برای آن صادر کرد. در قانون مدنی شرایطی برای این نوع قرابت در نظر گرفته شده است که عبارتند از: ۱. شیر زن از حَمل مشروع باشد؛ ۲. شیر مستقیماً از پستان مکیده شود؛ ۳. کودک دست کم یک شبانه روز یا پانزده بار متوالی شیر کامل از پستان زن بیگانه بخورد، بدون آن که در بین آن غذای دیگر یا شیر زن دیگری را بخورد؛ ۴. شیرخوردن کودک از زن، پیش از تمام شدن دو سال از تولد او باشد؛ ۵. مقدار شیری که کودک می خورد فقط از یک زن باشد.

حضرت رسول اکرم خویشاوندی به وجود آمده از رضاع را همانند خویشاوندی حاصله از نَسَب می دانند و در روایتی گویند: « یَحرُمُ مِنَ الرِّضاعِ ما یَحرُمُ مِنَ النَسَب» ( حرام می شود به واسط رضاع آنچه از جهت نَسَب حرام است)(محقق داماد، ۱۳۷۲: ۶۸-۷۰).

فرزندخواندگی دردین زردشتی نیز سنتی مستحسن به شمار می رفته و از دیر باز میان پیروان این دین رواج داشته است. پیروان این دین باور داشتند که داشتن فرزند شرط لازم برای گذرِ روان از پُل چینوَت یا چینوَد( پل صراط) است. کسی که بی فرزند از دنیا برود راهی به بهشت ندارد. زیرا که پل صراط( راه گذر از این جهان به آن جهان)، در برابر مردان بی فرزند باریک تر از مو می شود و راه گذر به بهشت را بر آنها می بندد. در اوستا سفارش شده که مرد بی فرزند را « باید پسری ارزانیش داشت تا این پسر روح وی را به آن دست پلِ فاصل ببرد». از این رو، در جامع زرتشتی مرد زن داری که فرزند «تنی زاده» نداشت و از فرزند دار شدن خود نا امید می شد، پسری را ازمیان خویشاوندان نَسَبی یا سَبَبی، یا هر پسری که در دسترسش بود به فرزندخواندگی بر می گزید و به اصطلاح او را به عنوان «پسر خوانده» یا « پُل گذار» خود قبول می کرد. اگر مردی هم بی فرزند از دنیا می رفت، پس از مرگ وابستگانش فرزند پسری برای او بر می گزیدند تا روح او را از پل چینوت بگذراند. پدرخوانده در حقّ پسرخوانده اش هم وظایف عاطفی، حقوقی و شرعی را به جای می آورد و پسر خوانده به طور رسمی و قانونی وارث هم حقوق، دارایی و املاک پدرخواند خود بود(مظاهری، ۱۳۷۳: ص ۱۶۶-۱۶۷، ۱۷۵؛ نیز نک: مزداپور، ۱۳۹۰ : ص ۴۷۳-۴۷۴) .

وسترمارک در کتاب بازمانده هایی از فرهنگ شرک در تمدن اسلامی، نمون خاصی از فرزندخواندگی را نقل می کند که در میان قبایل بربر مسلمان مراکش رواج داشته و از بقایای فرهنگ پیش از اسلام آوردن بربرها بوده است، زیرا که این رسم در میان مردم مسلمان سرزمین های دیگر جهان یا اصلاً وجود نداشته، یا اگر وجود