پاورپوینت کامل گنج نادر ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گنج نادر ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گنج نادر ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گنج نادر ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

هجوم افغان‌های غلزایی به اصفهان و از هم پاشیده شدن شیرازه دولت صفوی، فرصتی شد تا «نادر» خود را به شاهزاده گریخته صفوی (طهماسب دوم) بشناساند و با نبوغ و پشتکار ویژه‌اش، اصلی‌ترین عامل سرکوب و اخراج یاغیان شود.

در آستانه ۵ اسفند ۱۱۱۷ خورشیدی ، سالگرد حمله، کشتار و غارت دهلی به دست نادرشاه افشار

هجوم افغان‌های غلزایی به اصفهان و از هم پاشیده شدن شیرازه دولت صفوی، فرصتی شد تا «نادر» خود را به شاهزاده گریخته صفوی (طهماسب دوم) بشناساند و با نبوغ و پشتکار ویژه‌اش، اصلی‌ترین عامل سرکوب و اخراج یاغیان شود. پوستین دوز خراسانی در زمانه‌ای در قامت یک سرباز رشید ظهور کرد که کشور به سبب اشغال و کشتار بی‌رحمانه افغان‌ها و سایر گردنکشان داخلی در کنار دست اندازی‌های روس و عثمانی در شرف فروپاشی قطعی قرار داشت. با شکست و فرار افغان‌ها به آن سوی مرزهای هند و بی‌توجهی محمدشاه گورکانی به هشدارهای شاه جدید ایران، دو کشور در نهایت وارد جنگی شدند که عواقب بسیار تلخی برای هندیان داشت. اما نادر با همه رشادت و حقی که به گردن ایرانیان دارد، فرماندهی بسیار قسی القلب و خونریز بود و بویژه هندیان هنوز هم خاطرات کشتارها و سطوت بی‌رحمانه او را از خاطر نبرده‌اند. شکست در جنگ کرنال و اشغال دهلی، علاوه بر فروریختن هیمنه «امپراتوری مغول»، کشتار و غارت گسترده هندیان را در پی داشت که در اینجا به گوشه‌هایی از آن پرداخته می‌شود.

زمینه‌های جنگ

پس از استقرار نادر بر اریکه سلطنت، این احساس برای دربار و مردم وجود داشت که با وجود گوشمالی سرکشان، هنوز ریشه‌های خطر پابرجاست و عوامل طغیان و خرابی‌های بی‌شمار به مجازات اعمال زشت خود نرسیده‌اند. از این‌رو سفیری به هند فرستاده شد تا حامل نامه‌ای مبنی بر گزارش درخشش نادر در قلع و قمع یاغیان و تصمیم او بر نابودی آنان برای همیشه باشد. اما هندیان توجه شایسته‌ای به سفیر و پیغام نادر نکردند و تنها با دادن وعده‌هایی مبنی بر همکاری او را بازگرداندند. ارسال سفیر برای بار دوم و سوم هم تکرار شد اما ظاهراً دولت هند بنای بر تغییر رویه نداشت!

نادر در نامه‌هایش همواره از شاه هندوستان درخواست داشت که یا فراریان را تحویل دهد یا خود در مجازات شان پیش قدم باشد. برخی از مورخان ارسال سفرا و پیغام دادن‌های نادر را نشانه توجه و تسلط او به اصول دیپلماسی دانسته‌اند ولی گویی طرف هندی تمایلی به حرف شنوی از یک سرباز تازه به دوران رسیده نداشت. از این‌رو اگرچه در پاسخ به نامه‌ها، قول‌های مبهم همکاری داده می‌شد؛ اما در عمل بی‌میلی آنها به همکاری به وضوح مشهود بود. بی‌توجهی هندیان نادر را که در شرایط ممتد جنگی به سر می‌برد خشمگین می‌ساخت تا آنکه در آخرین مورد سفیر او را که حاوی نامه اعتراضی علیه آن‌همه تعلل دولت هند بود به قتل رساندند و نادر این حرکت را در حکم اعلان جنگ دانست و به هند لشکر کشید.

معطل کردن سفرای نادر و بی‌توجهی شاه هندوستان در انجام اقدامات اعتماد بخش، صرفنظر از تجسم بی‌لیاقتی و کودنی امپراتور و وزیران او، مغولان حاکم بر هند را از لحاظ سیاسی و آداب سفارتی دچار خطای بزرگی کرد. به عقیده یک مورخ هندی: نادر استاد سیاست و سیاستمداری برای اعلام جنگ به هند حالت مناسبی ایجاد کرد. او به راهی قدم گذاشت که مطمئناً هیچ یک از ملل بیطرف و دوستدار قوانین بین‌المللی، هجوم وی به هندوستان را نمی‌توانند به‌عنوان یک اقدام تجاوزگرانه بی‌دلیل، محکوم کنند.

علل حمله

در این باره که مقصود اصلی نادر از تهاجم به هندوستان، براستی قطع تجاوزات شورشیان افغان بوده یا غارت آن کشور؛ میان تاریخ‌نگاران اختلاف نظر وجود دارد. قریب به اتفاق مورخان معتقدند حمایت ضمنی دولت هند از شورشیان علت حمله نادر به هند بوده است در حالی که عده دیگری به صراحت اقدامات دیپلماتیک نادر را بهانه جویی‌هایی برای حمله به هند و تاراج ثروت‌های افسانه‌ای آن سرزمین می‌دانند. البته این احتمال دور از ذهنی هم نیست، بررسی منابع تاریخی نشان می‌دهد که نادر از مدت‌ها پیش در فکر حمله به هندوستان بوده است. سال‌ها آشوب، ناامنی و جنگ بنیه اقتصادی کشور را به کلی نابود کرده بود و نادر که اراده جدی بر برطرف کردن ناامنی‌های داخلی و تهدیدهای خارجی داشت می‌دانست برای تداوم لشکرکشی‌ها و جنگ‌های ناگزیر خود در آینده نیازمند منبع مالی بزرگی است که تأمین آن از داخل کشور ناممکن است. از این‌رو خود را ناچار دید برای تأمین احتیاجات ارتش، مناطقی را به تصرف درآورد و با توجه به اوضاع همسایگان در آن زمان، هیچ نقطه‌ای مناسب‌تر از هندوستان وجود نداشت.

وی به سبب نیاز بسیار به منابع مالی فرمان‌های سخت گیرانه‌ای به حاکمان ایالات و شهرها مبنی بر اخذ مالیات داده بود. مثلاً پیش از جنگ در قندهار دستوری مبنی بر دریافت ۱۸۰۰۰تومان به حکمران اصفهان داد. همزمان در گمبرون، مأموران اقدام به مصادره گسترده اموال کردند و چنان شدت عملی به خرج دادند که تقریباً همه مردم آنجا به افلاس دچار شدند. کرمانیان را هم چنان لخت و همه چیزشان را مصادره کردند که به مدت چندین سال مردم با قحطی روبه رو شدند. آنچه در اصفهان، گمبرون و کرمان انجام گرفت، بلاشک در سایر مناطق ایران هم با همان بی‌رحمی صورت گرفته بود.

جنگ و اشغال دهلی

اگرچه به لحاظ تاریخی حاکمیت بر قندهار با حکام ایرانی بود اما بر سر این مسأله اختلافاتی میان ایران و هند وجود داشت. هندیان در دوران آشوب بعد از شورش افغان‌ها این منطقه را تصرف کردند و نادر که تاب طغیان و دست‌اندازی از هیچ دشمن داخلی و خارجی را نداشت با هجوم به این شهر و بعد از جنگی سخت آن را فتح کرد. در همین حال نامه‌ای به دربار هند فرستاد که در آن امپراتور را به عهدشکنی در بستن مرز روی افاغنه و زندانی کردن سفیرش متهم کرد. اما چنین نامه‌ای هرگز به دهلی نرسید چرا که سفیر او را در جلال آباد کشتند و خبر قتل او باعث شد که نادر به صورت رسمی به دولت هند اعلان جنگ بدهد و در فاصله کوتاهی کابل، غزنین و پیشاور را تسخیر کند. این نامه آخرین فرصتی بود که نادر به امپراتور داده بود با این حال محمدشاه به جای توجه به نگرانی‌های دولت ایران مشغول جمع‌آوری عِدّه و عُدّه و تجهیز لشکریان برای جنگ با مردی شد که قریب به اتفاق مورخان او را از جمله نوابغ جنگی در طول تاریخ می‌دانند. بسیاری از مورخان غربی او را با فاتحان بزرگی چون اسکندر مقدونی، ناپلئون یا تیمور مقایسه کرده‌اند. هانوی که نادر را از نزدیک دیده او را در زیرکی همچون «هانیبال» در دلیری همچون «سیپیون» و در علاقه به لشکر کشی و نام‌آوری همسنگ «اسکندر» معرفی می‌کند و دیگر هموطن او فریزر می‌نویسد«شنیده‌ام در وقت جنگ، هنر او عجیب است. باور نمی‌توان کرد که به چه زودی طرف غالب و مغلوب را تشخیص می‌دهد و به چه اهتمام به قشون خود مدد می‌رساند.» یکی از جلوه‌های نبوغ او را در جنگ کرنال می‌بینیم که چگونه سپاه پرشمار هند که به وسیله تعداد زیادی فیل جنگی هم همراهی می‌شد را شکست داد و پراکنده ساخت! نگاهی گذرا به اوضاع و استعداد جنگی دو طرف در صحرای کرنال، شکست ایرانیان را قطعی نشان می‌داد. سپاه ۹۰هزار نفری ایرانیان که در طول مسیر صدمات بسیاری هم خورده بود، در سرزمینی بیگانه با ارتشی شامل ۲۵۰هزار جنگجو، سه هزار توپخانه و دوهزار فیل جنگی روبه‌رو شده بود. به خرطوم فیل‌های آموزش دیده که در خط اول سپاه قرار داده شده بودند، شمشیرهای عظیمی بسته شده بود تا در موقع حرکت و به هنگام جنباندن سر، هر موجود زنده‌ای را با شمشیرهایشان بدرند یا زیرپا له کنند. نادر برای مقابله با این سلاح دستور داد شتران بارکش را در خط دوم و به دور از انظار نگه دارند و به دم و پالان آنها هیمه آغشته به روغن ببندند و وقتی که جنگ آغاز شد با آتش زدن هیمه‌ها به ناگاه این هیولاهای آتشین را با صدای غرش توپ‌ها به سمت فیل‌ها برانند. تدبیر نادر کارگر افتاد و فیل‌ها با دیدن این منظره غریب و موحش، رم کردند و به صفوف خودی‌ها زدند و عده زیادی از نظامیان هندی را زیر لگدها و ضرب شمشیرها قتل ع