پاورپوینت کامل غنای فرهنگی و دموکراتیزه شدن اجتماعی ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل غنای فرهنگی و دموکراتیزه شدن اجتماعی ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل غنای فرهنگی و دموکراتیزه شدن اجتماعی ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل غنای فرهنگی و دموکراتیزه شدن اجتماعی ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

زبان به مثابه محصول اجتماعی

ما از زبان، برداشتی نسبتا سطحی داریم. اشکالی که از جانب جامعه‌شناسان و انسان‌شناسان نسبت به زبان‌شناسان همیشه مطرح شده این است که زبان‌شناسان، زبان را به عنوان یک عامل صرفا ارتباطی می‌بینند

زبان به مثابه محصول اجتماعی

ما از زبان، برداشتی نسبتا سطحی داریم. اشکالی که از جانب جامعه‌شناسان و انسان‌شناسان نسبت به زبان‌شناسان همیشه مطرح شده این است که زبان‌شناسان، زبان را به عنوان یک عامل صرفا ارتباطی می‌بینند و بنابراین، تصور آنها این است که زبان را می‌توان به دست آورد و بعد از دست یافتن به آن، می‌توان به دلخواه از آن استفاده کرد. در بسیاری از موارد به طور مثال درباره مهاجران، بحث مطرح این است که عاملی که به مهاجران ضربه می‌زند لهجه است. لهجه یعنی نوعی نشانه بیرونی خارجی بودن و متعلق نبودن به زبانی که با آن در حال تکلم هستند. در حالی که چنین نیست، مساله ضعفی که مهاجر را تهدید می‌کند به حوزه قدرت برمی‌گردد و این به مساله لهجه ربطی ندارد و یک تصور ذهنی است. بحث زبان را در جامعه‌شناسی بوردیو، بهتر از هر کسی مطرح کرده است. ما در اینجا در دوگانه‌ای قرار می‌گیریم که در یک سوی آن عمدتا نظریه‌پرداز بسیار مهمی مثل بوردیو است که زبان را محصول سیستم اجتماعی می‌داند که می‌تواند ابزار قدرت یا ضعف باشد و در سوی دیگر، چامسکی است که زبان را عمدتا یک امر درونی و ذاتی می‌داند که در سیستم اجتماعی صرفا احیا و فعال می‌شود. این بحثی است که سابق بر این نیز در میان انسان‌شناسان و زبان‌شناسان ساختاری وجود داشت، منتها موضع انسان‌شناسان در بازه زمانی ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰م. در مقابل زبان‌شناسان ضعیف‌تر بود. اما ۵۰ سال بعد وقتی ما به تحول جامعه‌شناسی و بوردیو می‌رسیم، می‌بینیم که این تضاد بسیار زیاد می‌شود به صورتی که بوردیو به‌شدت در مقابل زبان‌شناسی ساختاری و صورت گرا می‌ایستد به این دلیل که معتقد است زبان‌شناسی به خصوص زبان‌شناسی ساختاری، می‌خواهد درباره زبان به صورت یک پدیده درون خود بحث کند و اینکه فارغ از عناصر بیرونی، همه عناصر که می‌تواند درباره آنها صحبت کرد را درون خود دارد در حالی که تئوری عمومی بوردیو این است که نه‌تنها زبان بلکه همه پدیده‌ها مثل هنر، علم و دانش و… محصولات اجتماعی هستند و تمام عمر خود را نیز صرف این می‌کند که نشان دهد چگونه جامعه آنها را می‌سازد. در این بحث من به صورت دقیق‌تر روی یک تز تاکید دارم؛ اینکه در مناسبات قدرت یا سلطه، چه عاملی مهم‌تر است؟ آیا عامل قدرت مادی شده در مفهوم قدرت شئی شده اهمیت بیشتری دارد یا آنچه می‌توان به آن قدرت ذهنی یا قدرت زبانی یا قدرت نمادین گفت. در اینجا من چند نقل قول و ارجاع تاریخی، باستانی و جدید می‌آورم که نشان دهم این بحث، به خودی خود بحث جدیدی نیست و در واقع، نظریه‌پردازی روی این بحث است که جدید است. در کنار متون دینی، یکی از قدیمی‌ترین متونی که در این باره وجود دارد مکالمه سقراط با گورگیاس سوفسطایی است که افلاطون در قرن پنجم پیش از میلاد آن را به صورت کتاب درآورده است. افلاطون، در این متن، بر بحث بلاغت یا سخنوری تاکید می‌کند. سوفسطاییان کسانی بودند که می‌توانستند با قدرت سخن گفتن هر موضوعی را ثابت کنند. افلاطون از زبان سقراط می‌پذیرد که قدرت سخن از سیستم مادی بیشتر است و در این متن نیز گفته می‌شود که در مقابل یک سخنور، کسی توان مقاومت ندارد اما این دلیل نمی‌شود که او، از سخن سوءاستفاده کند و باید جانب اعتدال را نگه دارد.

گفت‌وگوی سقراط با گورگیاس سوفسطایی

گورگیاس، چه می‌گفتی اگر همه‌چیز را می‌دانستی، اگر می‌دانستی که بلاغت (

rhétorique

) به نوعی درون ِخود، همه توانایی‌ها را دارد. برایت نمونه‌ای گویا می‌آورم. بسیار پیش آمده که من همراه برادرم که طبیب است نزد بیمارانش بروم. در این حال بیمارانی که نمی‌پذیرفتند دارویی را مصرف کنند یا طبیب اندامی از آنها قطع کند یا تکه‌ای از بدن‌شان را بسوزاند، اگر او نمی‌توانست قانع‌شان کند، من این کار را می‌کردم؛ آن هم فقط با هنر سخنوری. فرض بگیریم یک سخنور و یک طبیب، به هر شهری که فکرش را بکنی بروند، حال اگر در آن شهر، در مجمع ِ مردم یا در هر مجمع دیگری از آنها بخواهند یک طبیب را انتخاب کنند، من اطمینان دارم که در تصمیم‌گیری آنها، طبیب به حساب نمی‌آید و سخنور را، البته اگر خودش بخواهد، بر او ترجیح خواهند داد و هر پیشه‌ور و هر هنرمند دیگری نیز در رقابت با سخنوران در پیشه وهنر خود، می‌بازد و اولویت به سخنور داده می‌شود؛ زیرا مرد سخنور در هر فن و حرفه‌ای در مقابل مردم، می‌تواند به شیوه‌ای بلیغ‌تر و قانع‌کننده‌تر سخن بگوید، به شیوه‌ای بلیغ‌تر از اهل همان حرفه و فن. این همان قدرت و ماهیت سخنوری است (…) البته شکی نیست که سخنور می‌تواند علیه همگان درباره همه‌چیز با شیوه‌ای سخن بگوید که مردم را از هرکسی دیگر بیشتر قانع کند. اما به این دلیل نیست که بپنداریم او جایز است شهرت طبیبان و سایر فن‌آوران را از آنها سلب کند. یعنی اینکه چون می‌تواند چنین کند، پس چنین اجازه‌ای هم دارد، نیست. برعکس بهره بردن ما از سخنوری، همچون در هر مبارزه دیگری باید همراه با عدالت باشد. حال اگر کسی که در هنر سخنوری تربیت شده، از توانایی و قابلیت‌های خود به شیوه‌ای ناروا استفاده کند تا زیانی برساند، به باور من، نباید از استاد او دلگیر شد و او را از شهر راند، زیرا استاد با نیات بهره‌برداری و استفاده روا، هنر خود را به شاگردش آموخته است و این شاگرد است که از آن استفاده‌ای ناروا کرده. از این رو کسی را که دست به عمل ناروا زده باید سرزنش و تبعید کرد یا به مجازات مرگ رساند و نه استاد او را.

جامعه‌شناسی یک ورزش رزمی است

در ادامه، دو رفرنس در سیستم جدید به شما می‌دهم تا ببینید که همان بحث افلاطونی در اینجا نیز تکرار شده است. یکی کتاب معروف جرج اورول «۱۹۸۴» است که یکی از مهم‌ترین کتاب‌های تاریخ سیاسی است. این کتاب که مدل خود را از شوروی دهه ۵۰ گرفته بسیار بر مساله زبان متمرکز است ولی جامعه وحشتناکی را ترسیم می‌کند که در آن همه‌چیز شکل توتالیتر دارد. در این کتاب و در سیستم توتالیتری که اورول نشان می‌دهد زبان جدیدی ساخته می‌شود که در آن همه واژه‌ها خلاصه شده‌اند. اورول در این کتاب، این امر را تئوریزه می‌کند و می‌گوید وقتی « زبان جدید» ساخته شود، دیگر هیچ مخالفی با دولت نمی‌تواند وجود داشته باشد زیرا زبان برای اندیشیدن به امر «مخالفت» وجود ندارد. این یک موقعیت تخیلی است اما تئوریزاسیونی که بعدها بوردیو انجام می‌دهد، نشان می‌دهد که چگونه زبان می‌تواند کاری کند که افراد قدرت را درون ذهن خود ببرند یا به‌ طور شماتیک می‌توان گفت انتقال فرمان دادن به اطاعت کردن. فرمان دادن و اطاعت کردن، دو جنبه یک کنش هستند اما ما لزوما در اینجا یک دیالکتیک نداریم و مساله این است که فرمان دادن مهم‌تر است یا اطاعت کردن. رفرنس بعدی که به خود بوردیو برمی‌گردد فیلمی است درباره زندگی او با عنوان «جامعه‌شناسی یک ورزش رزمی است». این فرمولی است که بوردیو در یکی از برنامه‌های رادیویی خود در فرانسه در توضیح چیستی جامعه‌شناسی ارایه می‌کند و می‌گوید جامعه‌شناس همچون یک رزمی‌کار از ابزارهایی برخوردار است که از طرف مقابل «ساختارزدایی» کرده و او را به کلی تخریب کند اما باید با منطق و اعتدال و در جهت مثبت از این ابزارها استفاده کند. در اینجا این مثال‌ها را آوردم تا نشان دهم که چگونه فلاسفه و جامعه‌شناسان از دوران گذشته به این معتقد بوده‌اند که زبان دارای چنین قدرتی است. در ادامه مکانیزم‌های آن را مطرح می‌کنم.

قدرت چیست؟

قدرت، ایجاد (یا قابلیت بالقوه ایجاد) فشار بر خود یا بر دیگری به صورت فردی یا جمعی برای ایجاد یک کنش یا یک فکر یا هر دو برخلاف یا در تقویت سطح نخستین و خود انگیخته تمایل فردی یا گروهی. سطح خود انگیخته، سطحی است که انسان به انجام یا عدم انجام یا به شیوه خاصی از انجام یک اندیشه یا یک کنش با کمترین هزینه بیولوژیک در هر موقعیت فضایی-زمانی، تمایل و اراده دارد. به طور مثال، تمایل/عدم تمایل (شیوه) خوردن، راه رفتن، سخن گفتن، دیدن یا هر حرکت و فکر دیگری. اما اینکه چرا انسان‌ها تمایل به اعمال قدرت بر یکدیگر دارند، دلایل مختلفی دارد. اینها سوالات بدیهی است ولی به قول بوردیو هرگاه به امر بدیهی رسیدید باید از خود بپرسید چرا بدیهی است. بدیهی بودن نوعی ابتذال است که فکر را از بین می‌برد. دلایل اعمال قدرت انسان‌ها بر یکدیگر را می‌توان اینگونه برشمرد؛ یک، منشاهای بیولوژیک (نیازها) و کمبود در تامین آنها (رقابت) در سطح واقعی یا در سطح ذهنی مثل نیاز واقعی یا ذهنی یا پاتولوژیک به حرکت، به غذا، به رابطه جنسی و… دو، تفاوت انسان‌ها با یکدیگر