پاورپوینت کامل آیین نوروز در عهد صفویه ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیین نوروز در عهد صفویه ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیین نوروز در عهد صفویه ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیین نوروز در عهد صفویه ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

در تاریخ «عالم آرای عباسی» توصیف های کاملی از شور و حال جشن های نوروزی شاه و مردم ارایه شده است: «به مبارکی سال و تهنیت قدوم نوروز چند روز به لوازم عیش و خرمی پرداختند و بازارهای شهر را آذین و در میدان سعادت آباد به چوگان بازی و قبق اندازی مشغولی فرموده…»

در تاریخ «عالم آرای عباسی» توصیف های کاملی از شور و حال جشن های نوروزی شاه و مردم ارایه شده است: «به مبارکی سال و تهنیت قدوم نوروز چند روز به لوازم عیش و خرمی پرداختند و بازارهای شهر را آذین و در میدان سعادت آباد به چوگان بازی و قبق اندازی مشغولی فرموده…» (اسکندرمنشی ج‌۲، ۱۳۵۰ : ۵۰۶). در اینجا شاه عباس در قزوین حضور داشته و مکان اصلی جشن نوروز میدان سعادت آباد شهر قزوین بوده است. یا در این مورد که شاه در مشهد مقدس حضور داشته و جشن در ساحت میدان شهر برپا شده است:«در آن باغ دلگشا بر دور دریاچه باغ مجالس بهشت آسا ترتیب داده، چهار طاق ها به فنون غریبه آراسته چراغ ها بر آن تعبیه کردند… نوروز عالم آرای این سال میمنت مآل در روز چهارشنبه پنجم شهر رمضان المبارک اتفاق افتاد … حضرت اعلی در مشهد مقدس معلی کامیاب دولت بوده لوای شادمانی برافراخته و در ساحت میدان آن بلده ارم نشان، به چوگان بازی و قبق اندازی، نشاط افزای خاطر انور بودند»(همان:۵۸۹). «و اسباب چراغان مهیا و آماده گشته چراغ های شکفتگی افروختگی پذیرفت…خرامان همی مجلس آراستند.مسرت فزودند و غم کاستند. القصه سه شبانه روز سپاهی و رعیت داد عیش و شادکامی داده، شهریار انجمن آرا به عواطف خسروانی طرب افزای خاطر بودند»(همان:۶۳۵). در توصیف یکی از جشن باشکوه نوروزی که شاه عباس در تبریز در کنار استخر ائل گلی حضور داشته به جزییات بیشتری هم اشاره شده است:« اطراف نهر آبی که از میان باغ جاری است و حوض بزرگی بر مثال دریاچه در میان آن ترتیب یافته سلاطین ماضیه خصوصا حضرت خاقان جنت آشیان ابوالبقاء شاه اسمعیل علیه الرحمه و الرضوان، عمارت دلگشا در کنار حوض و بالای نهر ساخته و پرداخته‌اند و فی الواقع آن مکان نزهت بخش نشانی از روضه دار القرار و مصداق جنات تجری من تحتها الانهار است به اکابر و اعیان دار السلطنه مذکور و بلوکات و اهالی خراسان و صواحب تبریز و تجار و اصناف خلایق که در پای تخت همایون بودند علی قدر مراتبهم قسمت فرموده، هر طبقه مجلسی طرح انداختند و اطراف اربعه آن دریاچه را بامرا و وزرا و ارکان دولت و مقربان بارگاه سلطنت اختصاص دادند و محافل فیض بخش بهجت فزا انعقاد یافته، در برابر هر مجلس چهار طاق ها افراشته، استادان نجار و مهندسان نادره کار به فنون غریبه انواع هیاکل پرداخته، چراغدان ها بر آن تعبیه نمودند و همه شب تا به صبح روشنان سپهر مینایی که مجلس آرایان عالم علوی و بزم افروزان عشرت سرای ملکوتی‌اند، به هزاران چشم حسرت بر آن چراغان و مجالس بهشت نشان می نگریستند و شهریار عشرت آیین محفل آرا، همه شب در آن مجالس روح افزا سیر فرموده، در هر مقامی که دلنشین خاطر انور می شد آرام گرفته، صحبت پیرا بودند و نغمه سرایان خوش آهنگ و مغنیان تیز چنگ به نغمات دلاویز و ترنمات شکرریز غم زدای خواطر بوده، گلرخان لاله عذار از باده‌های خوشگوار دماغ مجلسیان را تازه و تر می‏داشتند…»(همان:۷۸۱).

آذین بندی شهر و بازار البته این طور که ذکر شده توسط بازاریان و کسبه انجام می پذیرفته است: «اهل حرفت و ارباب صناعت و تجار، بازار و قیصریه و چهار سوق را آذین بستند و جشن نوروزی به آیین مقرر در نقش جهان وقوع یافته، چند روز کافه خلایق به عشرت و شادکامی گذرانیدند…»(همان:۸۶۱). با همه این آذین بندی ها و چراغانی ها می توان چنین استنباط نمود که هرآنچه از نشانه های خوشی و شادکامی در آن عهد موجود بوده همه در جشن نوروز تجمیع و به کار می رفته است. برگزاری جشن و سرور چه از نوع درباری که با ساز و نوا و باده ومطرب و رقاصه همراه بوده تا جشن مردم عادی کوچه بازار که به شادخواری و پایکوبی و همراهی با یکدیگر برگزار می شده است همه محتوایی شادمانه داشته و چراغانی کل شهر و آذین بندی آن، فضا را بیش از پیش برای برپایی یک آیین شاد آماده می ساخته است و یک حس مشترک در میان همگان بر می انگیخته که خود را یک کل یکپارچه شاد و خشنود و جزیی از مراسم پرطمطراقی بدانند که سهم همه آنان است وکسی از دایره این شادی بیرون نگه داشته نشده است. «زین العابدین نصیری» در توصیف تزیینات نوروز ۱۱۰۸ در عهد شاه سلطان حسین صفوی چنین قلمفرسایی کرده است: «زهی نوروز فیروز که از قدوم بهجت لزومش، ساخت محفل شاهی مانند فضای جان از فحوای «فیها سرر مرفوعه و اکواب موضوعه» نشان داده و فضای مجلس اعلی حضرت ظل اللهی به مثاب فردوس برین، ابواب نیاز «ایطمع کل امری منهم ان یدخل جنه نعیم» بر روی این و آن گشاده. یعنی در روز تحویل نیّر اعظم به تختگاه جهان طرازی و عالم نوازی، خورشید آسمان عزّ و شرف با صد گونه انبساط و شعف، عزم بالش ساحت اعیان اشراف و اعیان و قصد آرایش اریک سلطنت جهان فرموده، در روز چهارشنبه بیست و ششم شهر شعبان از افق تالار طویله تابان گردیده… القصه جشنی آراسته گردید که اگر خیال آن، شمع ضمیر هر برنا و پیر گردد، مانند فانوس روشنی در دلش از پیراهن بدن، مشاهد عیون شود و از تلون الوان آن محفل ارم نشان، اندامش مثاب بال طاووس آراسته زیب و نگار به خلوتگاه انظار رسد. محفلی نمودار انوار «و اذا رایت ثم رایت نعیما و ملکا کبیرا» و بزمی مظهر آثار «و یطاف علیهم بانیه من فضه و اکواب کانت قواریرا»… روز دوم عید سعید، انوار اختر بلند شوکت و رشاد به ساحت باغ سعادت آباد تابید و بعد از چندی که در آن باغ ارم مثال، بسط بساط ابهت و اجلال فرمودند طرح جشنی انداختند و ناظر بیوتات سرکار خاصه شریفه را به پرداختن اسباب چراغانی در جلوخان آن باغ ارم نشان مأمور ساختند و ناظر بیوتات سرکار خاصه شریفه را به پرداختن اسباب چراغانی در جلوخان آن باغ ارم نشان مأمور ساختند». وی در ادامه به توصیف جشن عامه در ادامه همین جشن هم می پردازد: «چون اسباب آن بزم عیش و نشاط و ساز و برگ آن جشن فرح و انبساط به انجام رسید، در شب شنبه بیست و ششم شهر شوال از مقر سلطنت و جلال از آنجا که چنانچه قاطب خواص از سیر و تماشای آن بزم فرح‌فزای، طرب اندوز می‌گردند، باید که عامه عوام نیز از ملاحظه آن جشن عالم فروز، دل‌افروز گردند، مقرر گردید که اصناف محترفه به اشتعال مشاعل و شواعل محترقه اقدام و به اقدام جد و اهتمام به آن خدمت مسرت انجام، قیام نمایند. حسب الامر، فوج فوج طوایف اصناف از اطراف و اکناف با شمع‌های جهان‌افروز رو به آن جشن گاه فیروز گذاشتند و به یک لمحه، زبانه‌های شواعل مصابیح و اسراج را به اوج سما ذات ابراج افراشتند. الحق جشنی آراسته شد که چرخ دوار با دیده‌های ثابت و سیار به تماشای آن گردن کشید و بزمی پیراسته گردید که نوبت دستک زنی در ایوان کیوان به کف الخضیب رسید. گفتی که مگر در و دیوار آن ساحت باهرالانوار، از تظافر مصابیح، در مشاهده عذار عذرا آن سور و شور افزا، همه تن دیده است و پنداشتی که جیب و کنار آن عرصه بهشت آثار، از تکاثر شواعل روشنی بار، چمن چمن گل آتشین دمیده، زبان زبانه هر مشکاتش به مقال مسرت آیات «کمشکوه فیها مصباح المصباح» عذب البیان بود و از چهره شعله هر مصباحش آثار «کانها کوکب دری» با هر و عیان. هر صفحه از قطعات سطحش نمودار فحوای «انا زینا السماء الدنیا بزینه الکواکب» و هر لاله چراغی در فضای فلک سیمایش “النجم الثاقب” … غرض از شواعل مساعل آن بزم رنگین که هزار بار طعن زمین را به چرخ برین بلند گردید و اثر تابش آن چراغانی بی نظیر از مرکز خاک به کره اثیر رسید، از اخبار روشن ضمیرآن آتش زبان راست بیان به تحقیق و بیان پیوست» (نصیری،۱۳۷۳ :۱۷۵).

دید و بازدیدهای نوروزی نیز در میان عامه و خاصه رواج داشته و از کنش های مشترک مردم در این آیین به شمار می رفته است. «تاورنیه» می نویسد:« ایرانیان عادت دارند که در تمام عیدهای رسمی به دید و بازدید یکدیگر بروند و عید را به یکدیگر تبریک گویند. بزرگتران در خانه می‌مانند تا منتظر دیدار کسانی شوند که از آنها کوچک‌ترند و سپس سوار اسب می‌شوند تا برای بازدید به خانه آنها بروند. درباریان این دیدارها را در همه سال ادامه می‌دهند و به خانه بزرگان والامقام می‌روند و آنقدر در ایوان با تالار می‌مانند تا آنها از اندرونی که جایگاه زنان آنهاست بیرون آیند(تاورنیه،۱۳۸۹: ۲۸۷). «شاردن» گفته است که شاه در تمام مدت عید هر روز از ساعت ۱۰ تا یک ساعت بعد از ظهر به پذیرایی درباریان و بزرگان و اعیان می‌نشیند و از آن پس به اندرون می‌رود. بزرگان نیز در سرای خود را به روی دیدار کنندگان می‌گشایند و از آنان به گرمی پذیرایی می‌کنند(شاردن ج۱،۱۳۷۲: ۴۵۲) بنابراین رسم دید و بازدید نوروزی نیز در میان همه اقشار از شاه تا عوام جریان داشته و از دیگر رفتارهای یکسان و هماهنگی بوده که عموم در آن مشارکت می جسته و چون فرضی واجب آن را بجا می‏آورده‏اند و خود را جزیی از کلی می‏دانستند که در کنشی یکسان دوشادوش یکدیگر قرار می‏گرفته اند.

ارسال هدیه از ولایات و از طرف خوانین و والیان برای شاه نیز اگرچه رسمی درباری محسوب می‏شود اما اصل تقدیم هدیه در میان عامه مردم نیز جاری بوده است و آن را می توان یکی از نمادهای جشن نوروزی ایرانیان برشمرد. «کمپفر»،«آدام اولئاروس»، «دلاواله» و «شاردن» به این رسم هدیه فرستادن به دربار اشاره کرده اند و در کتب تاریخ نگاران ایرانی معاصرصفویه نیز این نکته بارها به ثبت رسیده است. «کمپفر» هدایای فراوان و سرشار که قدرتمندان متنفذ و حکام، هرساله به خصوص در عید نوروز برای شاه می فرستند را به عنوان سومین رقم بودجه برآورد کرده است(کمپفر،۱۳۶۰: ۱۱۶). «دلاواله» می نویسد که در این روز شاه قاعدتا بار عام می‌دهد و هدایای سران و فرماندهان را دریافت می‌کند( دلاواله،۱۳۹۱ :۱۶۰). وی نوروز ایرانی را چنین توصیف می کند: «ایرانیان آغاز بهار را که ابتدای سال شمسی است نوروز می‌گویند و فرا رسیدن آن را جشن می‌گیرند. این جشن عبارت است از عیدی دادن زیردستان به بزرگترها. به این مناسبت شاه نه تنها از تمام وزرا بلکه از سراسر