پاورپوینت کامل خواجو و مفاهیم ایران باستان ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خواجو و مفاهیم ایران باستان ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خواجو و مفاهیم ایران باستان ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خواجو و مفاهیم ایران باستان ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

خواجوی‌کرمانی از شاعران بزرگ و کمتر شناخته‌شده ایران در سده هفتم است که اخیرا به همت مرکز فرهنگی شهر کتاب سلسله نشست‌هایی درباره او برگزار می‌شود. هفتمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره خواجوی‌کرمانی، به بررسی «نقش خواجو در تکوین غزل فارسی» اختصاص داشت که با سخنرانی دکتر بهرام پروین‌گنابادی برگزار شد

اشاره: خواجوی‌کرمانی از شاعران بزرگ و کمتر شناخته‌شده ایران در سده هفتم است که اخیرا به همت مرکز فرهنگی شهر کتاب سلسله نشست‌هایی درباره او برگزار می‌شود. هفتمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره خواجوی‌کرمانی، به بررسی «نقش خواجو در تکوین غزل فارسی» اختصاص داشت که با سخنرانی دکتر بهرام پروین‌گنابادی برگزار شد.

***

خواجوی‌کرمانی در بسیاری از قالب‌های شعری طبع‌آزمایی کرده و در موضوعات مختلف سخن گفته است. در بعضی از انواع آن نوآور یا از نوآوران بوده است. در غزل فارسی نیز بین سعدی و حافظ ایستاده و غزلهای نابی دارد که برخی از آنها در زمره بهترین غزلهای فارسی است. او تأثیر آشکار و انکارناپذیری در غزل حافظ داشته است. خواجو مبدع اوزان تازه، متنوع و متعدد است که در شعر فارسی کم‌سابقه و کم‌مانند است.

وقتی وارد بحث خواجو می‌شویم، چاره‌ای نداریم جز اینکه بخواهیم او را با سعدی و حافظ مقایسه کنیم. من بحث خود را در تطور غزل آغاز می‌کنم که آن را در تطور شعر فارسی، سبک خراسانی می‌نامیم. این سبک دو دوره دارد: بخشهای سامانیان و غزنویان. در دوره سامانیان قالب مسلط مثنوی است و آن هم به دلیل زنده‌کردن افسانه‌ها، داستان‌ها و هویت ملی ایران است. بحث ما دو پایه دارد و اینکه هیچ اتفاقی درادبیات نمی‌افتد مگر اینکه قبل از آن در جامعه اتفاق افتاده باشد. پشتوانه تمام جنبش‌های ادبی جنبش اجتماعی است و دیگری حرکت تکاملی بر مبنای آن و فردیت در شعر است. با این دو نگاه می‌خواهیم به غزل فارسی و جایگاه خواجو بپردازیم.

اسطوره‌ها نماد آرزوهای ملت

در حماسه بیشتر به دلیل اینکه یک فرهنگ، مهاجم است، برای اینکه مردم بدانند چه بودند و پشتوانه‌شان چه بوده است، شاعران شروع می‌کنند به سرودن داستان‌ها. حتی قبل از فردوسی این امر اتفاق می‌افتد که رودکی «کلیله و دمنه» را به نظم درمی‌آورد و بعد از آن «ویس و رامین» را می‌بینیم و حماسه شکل خود را در شاهنامه پیدا می‌کند. «حماسه» شعر، تاریخ و آرزوهای یک ملت به هنگام کودکی است. اسطوره‌ها سمبل آرزوهای ملت هستند و آن چیزی که مردم دوست داشتند مانند رستم که از مرزها محافظت می‌کند. ما به قول زرین‌کوب، دو قرن سکوت داریم که با آشوب‌های اجتماعی همراه است؛ ولی حاکمیت ملی نداریم و ملت ما همواره در طول تاریخ به دنبال یک حاکمیت پرقدرت بود که بتواند از مرزها محافظت کند. بعد از چند قرن ما حکومت‌های محلی را داریم که به‌تدریج ریشه می‌گیرند و بعد حاکمیت‌ها قدرت پیدا می‌کنند و شعر یکی از ابزار حکومت‌ها می‌شود. تثبیت حاکمیت توسط شاعران صورت می‌گیرد که از حاکم قهرمانی بسازد و بیشتر نمود کاربرد شعر حاکمیتی را در «مجمع‌النوادر» نظامی عروضی می‌خوانیم.

اکنون مهمترین کتابی که از قرن ششم به دستمان رسیده، «چهار مقاله» نظامی عروضی است که در آن شعر جنبه حکومتی دارد و شعرا برای حمایت از حکومت‌های محلی وارد دربار می‌شوند. وقتی شاعری به پادشاه می‌گوید: «ملکا، جشن مهرگان آمد»، آرام آرام عناصر فرهنگی ایران را آموزش می‌داد و این شیوه شاعران بوده است. شعر ما بعد از حماسه وارد «قصیده» می‌شود که قالب مسلط شعر فارسی است. شاعران در قصیده سعی می‌کنند تمام هنر خود را نشان دهند. قصیده‌سرایی مقدمه‌ای دارد که به آن «تشبیب و تغزل» می‌گویند و تمام کتاب‌های نقد ادبی امتیاز را به شاعری می‌دهند که در آن بیت تخلص و بیت‌گریزی داشته باشد. اگر قصیده‌ای در وصف معشوق بوده به آن تغزل می‌گفتند.

«رباعی»‌ها و «دوبیتی»‌های عاشقانه در منبرهای ابوسعید دیده می‌شود که یک ربط عرفانی به آن می‌داده است و از اشعار عامیانه عاشقانه برای ربط عرفانی آن استفاده می‌کرده است.

افول قصیده و رشد غزل

غزل از زمانی رواج پیدا می‌کند که دربارها قدرت خود را از دست می‌دهند و شاعران در قصیده‌سرایی برای تثبیت حاکمیت شعر می‌گفتند و از محبوبیت خود استفاده می‌کردند و از توانمندی خویش برای پادشاهان و دربارها خرج می‌کردند. وقتی حکومت‌های مرکزی ضعیف شدند، قصیده افول پیدا می‌کند و غزل رشد می‌کند و شعر غنایی از درون صحبت می‌کند، برخلاف حماسه که از بیرون سخن می‌گوید و برخلاف قصیده که قهرمان فرد دیگری است. در دهه ۵۰ خورشیدی به تقلید غربی‌ها نظریه«انواع ادبی» مانند ادب حماسی، غنایی و نمایشی شکل می‌گیرد. غزل تنها قالبی است که بر اساس احساسات و عواطف شاعر به وجود می‌آید. وقتی فردیت در جامعه پیش بیاید، تحولی عظیم رخ می‌دهد. دکارت می‌گوید: «من فکر می‌کنم، پس هستم.» «من» درعرفان بزرگترین حجاب و بدترین چیز است و شاید به دلیل اندیشه‌های عرفانی در ایران است که «من» مطرح نشده است. مردم نمی‌دانند که لغتنامه دهخدا با چه ایثاری نوشته شده است. وقتی در این لغتنامه شرح حال صادق هدایت را می‌خوانید، نمی‌دانید که چه کسی آن را نوشته است. دانشنامه‌نگاری کار جمعی است، اما فردیت در آن رواج پیدا می‌کند.

دنیای جدید دنیای فردیت است. وقتی فرد می‌آید، اسطوره از بین می‌رود و دنیا بی‌قهرمان می‌شود. در هیچ شعری از شعرا قهرمانی مثل رستم نمی‌بینید. اخوان با صدای بلند می‌گوید: «رستم مُردر داستان پور فرخزاد را سر کن!» در داستان و سینما قهرمان اصلی فردی از افراد متوسط جامعه شهری است. در جامعه جدید که بنای آن بر فردیت است، مردم دیگر رعیت نیستند، شهروند هستند و دولت نمی‌تواند از بالا به مردم نگاه کند، بلکه خدمتگزار مردم است. وقتی حاکمیت محلی و مرکزی ضعیف می‌شود، دیگر قصیده خریداری ندارد و شعرا به غزل روی می‌آورند.

استاد زین‌العابدین معتمد در کتاب ارزشمند «تحول شعر فارسی» عنوان می‌کند که وقتی غزل باب شد و معشوق سراپا ناز و عاشق سراپا نیاز می‌شود و سعی می‌کند جلوه‌گری‌های معشوق را بپذیرد، دیگر آن نگاهش را به معشوق از دست می‌دهد. ورود تصوف و شکل معشوقی که در غزل رواج پیدا کرد، باعث شد ما حساسیت‌ها را از دست بدهیم و سستی و رخوت از تصوف و غزل صوفیانه به جامعه سرایت کرد و مردم روحیه سلحشوری خود را از دست دادند و جلوی حمله مغول‌ها کم آوردند. بعد از معتمد چند نفر دیگر نیز درباره تطور غزل صحبت کردند و با او هم عقیده بودند.

یکی از پیشرفته‌ترین مکاتب ایران

برخی از تاریخ‌نگاران می‌گویند: «در همه چیز شک کنید جز وجود ذهنیت شکاک» و ما مجبوریم تاریخ را دوباره بخوانیم و جزو واجبات است که آن را با نگاه شکاک بخوانیم. اگر فردیت رواج پیدا نمی‌کرد، غزل نیز رواج نمی‌یافت. تصوف یکی از پیشرفته‌ترین مکاتب ما بود و در دوره اسماعیلیه روشنفکران بسیاری داشت. از قرن چهارم که تصوف رواج پیدا کرد، کار به جایی