پاورپوینت کامل پیامد حمله مغول ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیامد حمله مغول ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیامد حمله مغول ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیامد حمله مغول ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

در سده‌های میانه، تهاجمات جهانگشایان صحرا گرد به نواحی آباد و متمدن، معمولا باعث خرابی و ویرانی این نواحی می‌گردید. فتح ایران به دست سلجوقیان خصوصا با غارت و تخریب همراه بود.

در سده‌های میانه، تهاجمات جهانگشایان صحرا گرد به نواحی آباد و متمدن، معمولا باعث خرابی و ویرانی این نواحی می‌گردید. فتح ایران به دست سلجوقیان خصوصا با غارت و تخریب همراه بود.۱ سرشت ویرانگرانه تهاجم غُزان به خراسان در سالهای پنجاه سده ششم هجریر دوازدهم میلادی مشهور و انگشت‌نماست؛۲ اما فتح ایران به دست مغولان در این کشور نیز مانند سرزمین‌های دیگر، آن‌چنان خرابی و انحطاطی را به بار آورد که قابل مقایسه با ویرانی‌های حاصل از تاخت و تازهای غزان نیست. این ویرانی بر اثر فتوح چنگیزخان که بیشتر اقوام مغول صحراگردان آسیای میانه را تحت فرمانروایی خویش متحد ساخته بود، پیش آمد و نه چندان با قساوت و سبعیت ارتجالی، که با امحای منظم جمعیت غیر نظامی در مجموعه‌ای از شهر‌ها (بلخ، مرو، نیشابور، هرات، توس، ری، قزوین،همدان، مراغه، اردبیل و غیره) و بایر و ویران کردن کلیه نواحی همراه بود. این کشتار عام، به ابتکار و دستور فرماندهان به اجرا گذاشته شد و هدفش از میان بردن از پیش اندیشیده آن عناصر جمعیت که می‌توانستند در برابر مهاجمان در ایستند، ترساندن بقیه و گه‌گاه، تهیه مراتع برای صحراگردان بود.

ابن اثیر هجوم مغول را فاجعه جهانی عظیمی می‌داند.۳ حتی جوینی که تاریخ‌نگار طرفدار مغولان است، درباره قتل‌عامهایی که بر دست سرداران چنگیز خان صورت گرفته، بدین نتیجه می‌رسد که: «… هر کجا که صد هزار خلق بود.. صد کس نماند!»۴ بیش از یک قرن پس از تهاجم مغول، یعنی در سال ۷۴۰قر ۴۰ ـ ۱۳۳۹م حمدالله مستوفی، تاریخ‌نگار و جغرافیانویس، «خرابی (زمان کنونی) را نتیجه ظهور دولت مغول و قتل‌عامی که در آن زمان رفت» می‌داند و می‌افزاید که: «شک نیست که اگر تا هزار سال دیگر هیچ حادثه واقع نشدی، هنوز تدارک‌پذیر نبودی و جهان با آن حال اول نرفتی که پیش از آن واقع بود!»۵ چنین است گواهی معاصران ایام تهاجم مغول.

بدین ترتیب در مورد زوال و انحطاط اقتصادی و فرهنگی ایران و نیز سرزمین‌های مجاور تردیدی نمی‌توان کرد؛ اما تنها در صورتی می‌توانیم تصویر گویایی از این انحطاط به دست آوریم که اطلاعات پراکنده و مختلفی را که تاریخ‌نگاران و جغرافیانویسان سده هفتم وهشتم هجریر سیزدهم و چهاردهم میلادی به دست داده‌اند، گردآوری کنیم و در کنار هم بگذاریم و آنها را با آگاهی‌هایی که از دوره پیش از مغول داریم، مقایسه کنیم.

نتیجه اولین تهاجم مغول، سقوط جمعیت عمدتا شهری و روستایی به واسطه قتل‌عام و برده و اسیرگرفتن مردم، فرار بقایای جمعیت، و ترک مناطقی بود که در گذشته از جمعیت موج می‌زدند. منابع عرب و ایرانی هنگامی که از کشتار عامی که در مجموعه‌ای از شهرها و نواحی صورت گرفته یاد می‌کنند، ارقامی گیج‌کننده به دست می‌دهند؛ مثلا گویند که در تصرف نیشابور در سال ۶۱۷قر ۱۲۲۰م تنها یک میلیون و ۷۴۷ هزار مرد قتل‌عام شدند.۶ به روایت ابن اثیر، در تسخیر مرو ۷۰۰ هزار تن از مردم شهر کشته شدند؛۷ اما جوینی رقم کشتگان را یک میلیون و ۳۰۰ هزار تن ذکر می‌کند.۸ در اوایل سال ۶۲۰قر ۱۲۲۲م که هرات بار دیگر بر دست مغولان مسخر گشت، گویند که یک میلیون و ۶۰۰ هزار تن از اهالی شهر قتل عام گردیدند.۹ حمدالله قزوینی شمار کشتگان بغداد در تسخیر این شهر بر دست هلاکو را۶۰۰هزار تن تعیین می‌کند.۱۰

منابع در توصیف کشتارهایی که در شهرهای کوچکتر اتفاق افتاده ارقام کمتری به دست می‌دهند: در نسا۷۰ هزار تن به قتل رسیدند؛۱۱ در ناحیه بیهق (که شهر عمده آن سبزوار بود) ۷۰هزار مرده شمارش کردند؛۱۲ ۱۲هزار تن در تون (قهستان) به هلاکت رسیدند، و قس علی هذا.۱۳

البته نمی‌توانیم بپذیریم که همه این ارقام کاملا قابل وثوق باشند. حتی اگر قبول کنیم که این ارقام ساکنان روستاهای اطراف شهر را نیز شامل می‌شود، مع‌ذلک قبول اینکه در یک اقتصاد فئودالی چنین تعداد نفوسی زندگی می‌کردند، دشوار است. اگرچند در این ارقام مبالغه رفته است؛ اما نباید تصور کرد که همه آنها زاییده خیال می‌باشد. همین که چنین ارقامی در منابع مختلف، خواه آنهایی که سمت و سویی مخالف مغولان داشتند، خواه آنهایی که در جهت موافقت و هواداری از آنها می‌رفتند، آمده، حاکی از کشتار توده وسیعی می‌باشد که در مخیله معاصران این وقایع تأثیر گذاشته بود. و نیز جای انکار نیست که شهرهایی نظیر «ری» چنان از جمعیت خالی گردیدند که هرگز رونق گذشته خود را باز نیافتند و قرنها نامسکون ویران باقی ماندند.

همچنین باید در نظر داشت که بسیاری از مردم را به اسارت و بردگی بردند، یا بر اثر بیماری‌های واگیر یا گرسنگی ـ که ملازم طبیعی تهاجمات خارجی بودندـ از پای درآمدند.۱۴ با در نظر گرفتن همه اینها، تردیدی نمی‌توان کرد که میان سالهای ۶۱۷ ـ ۶۵۶قر ۱۲۲۰ـ ۱۲۵۸م جمعیت ایران چندین بار تقلیل یافت و از این حیث، نواحی شمالی و شرقی ایران بیشترین صدمه را دیدند. متأسفانه منابع هیچ‌گونه ارقام جامعی درباره جمعیت ایران پیش و پس از فتوح مغول به دست نمی‌دهند.

ویرانی خراسان

خراسان بیش از بلاد دیگر آسیب دید. یاقوت در دهه دوم سده هفتم هجریر سیزدهم میلادی از رونق و پیشرفت خراسان سخن می‌گوید.۱۵ بنا بر روایت «نسَوی»، در طی تهاجم نخست مغولان به خراسان در سالهای ۲۰ـ ۶۱۷قر ۲۳ـ ۱۲۲۰م کلیه شهرها و قلاع ویران گشتند و قسمت اعظم جمعیت، هم در شهرها هم در مناطق روستایی یا هلاک گردیدند یا به بردگی گرفته شدند، در صورتی که جوانان را برای عملیات شهربندان(محاصره) به حشر برده بودند؛ فاتحان هیچ کس را آسوده نگذاشتند.۱۶ جوینی می‌گوید که «تولوی» طی دوـ سه ماه بسیاری از نواحی خراسان را چنان ویران ساخت که آنها را «چون کف دستی» (صاف) گردانید.۱۷

«سیفی» که حدود سال ۶۲۰قر ۱۳۲م می‌نوشت، به نقل از سالخوردگانی که شاهد عینی واقعه تهاجم مغول به خراسان بودند، می‌گوید که در ناحیه هرات «نه مردمی باقی مانده و نه گندم و نه آذوقه و نه پوشاک»۱۸ و «از حدود بلخ تا حد دامغان یک سال، پیوسته خلق، گوشت آدمی و سگ و گربه می‌خوردند؛۱۹چه، چنگیزخانیان جمله انبارها را سوخته بودند.»۲۰

وضعیت هرات

می‌توان از روی داستان‌هایی که سیفی نقل می‌کند، پی برد که زندگی در ناحیه هرات چگونه بود: پس از قتل عام سال ۶۱۷قر ۱۲۲۰م تنها ۱۶ نفر در هرات جان به سلامت برده بودند، و اگر فراریان جاهای دیگر را به آن بیفزاییم، شمار کسانی که جان به در برده بودند، از چهل تن تجاوز نمی‌کند۲۱ و شمار نجات یافتگان روستاهای اطراف هرات از صد نفر بیشتر نبودند!۲۲

سیفی با نقل خاطرات سالخوردگان، داستان‌های تکان‌دهنده‌ای درباره شرایط زندگی چهل تن از نجات‌یافتگان روایت می‌کند که در خرابه‌ها و بیغوله‌های شهر زندگی می‌کردند.۲۳ آنان نخست از لاشه‌های جانوران و انسان‌ها تغذیه می‌نمودند، سپس به مدت چهار سال، این مشتی مردمی که اتفاقا جان به در برده بودند، توانستند تنها با غارت کاروان‌هایی که در جاده آمد و شد می‌کردند، به حیات خود ادامه دهند؛ و برای این کار نیز گهگاه ناچار می‌شدند از ۱۵۰ تا ۸۰۰کیلومتر از هرات دور شوند. در سال ۶۳۴قر ۱۲۳۶م که خان بزرگ «اوگدای قاآن» موافقت کرد که شهر هرات را بازسازی کنند و برخی جامه‌بافانی را که به اسارت برده بودند و به این شهر بازگرداند، اینان ناچار گردیدند پیش از همه جویی را که انباشته شده بود، پاک کنند و با بستن یوغ گاوآهن به خود، زمین را برای کاشتن غله شخم بزنند؛ زیرا در روستاهای اطراف هرات نه یک روستایی مانده بود و نه گاوی.۲۴

بلخ

به روا