پاورپوینت کامل کاشی های دوره ایلخانی ایران در موزه های خارجی ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کاشی های دوره ایلخانی ایران در موزه های خارجی ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کاشی های دوره ایلخانی ایران در موزه های خارجی ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کاشی های دوره ایلخانی ایران در موزه های خارجی ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

درآمد: قدیمی ترین مدرک از وجود کاشی های ایرانی در موزه ویکتوریا و آلبرت دلالت دارد. شواهد دیگر حاکی از آن است که در نیمه دوم قرن ۱۹ میلادی کاشی های ایلخانی در دو مرحله از ساختمان های اصلی خود در ایران کنده و به مجموعه ها و موزه های اروپایی منتقل شدند.

برگردان: علی اصغر سلحشور – پوریا شکری

درآمد: قدیمی ترین مدرک از وجود کاشی های ایرانی در موزه ویکتوریا و آلبرت دلالت دارد. شواهد دیگر حاکی از آن است که در نیمه دوم قرن ۱۹ میلادی کاشی های ایلخانی در دو مرحله از ساختمان های اصلی خود در ایران کنده و به مجموعه ها و موزه های اروپایی منتقل شدند. مرحله اول در فاصله میان سال های ۶۳/۱۸۶۲ تا ۱۸۷۵ میلادی کاشی هایی از بناهای نطنز، ورامین و قم کنده شد. دو نماینده سیاسی فرانسوی ساکن در ایران به نام های ژان باپتیست و نیکلاس ژول ریچارد تعداد زیادی از این کاشی های را به رابرت مرداک که کارهای هنری پارسی را برای موزه ویکتوریا آلبرت جمع آوری می کرد، فروختند. از سال ۱۸۸۱ تا ۱۹۰۰ میلادی بناهای بیشتری در قم، دامغان و کاشان مورد تاراج و یغما قرار گرفتند و کاشی های این بناها به موزه داران و مجموعه داران خصوصی در اروپا و آمریکا منتقل شد.

کاشی های لعاب دار برای تزئینات معماری هیچگاه تا پیش از دوره ایلخانی (۱۲۵۸- ۱۳۵۳ میلادی) به این درجه از رشد و شکوفایی نرسیده بود. تغییراتی در تکنیک های پوشش دهی کاشی ها موجب رونق و توسعه هنر سفال گری و تولید کاشی در این دوره گردید. سفال گران متخصص و فعال کاشانی تکنیک نقاشی سفال زرین فام را اصلاح کردند. این تکنیک عبارت بود از اکسیدهای فلزی که پیش از به کوره بردن سفال انجام می گرفت، لعاب زده می شد و برای بار دوم به کوره برده می شد که این کار موجب ایجاد سطحی براق و درخشان بر سطح سفال می شد. تکنیک های دیگری چون لعاب چند رنگ و نقاشی زیر لعابی از جمله تکنیک هایی هستند که برای نخستین بار در ایران به کار گرفته شدند، در حالی که تکنیک نقاشی رولعابی موسوم به لاجوردینه (به طور مشخص آبی سیر و فیروزه ای و مزین با لایه ای طلایی) احتمالاً به عنوان آرایه ی معماری اختراع شده بود. کاشی های تزئینی سطوح داخلی و بیرونی بناهایی چون کاخ ها، مساجد و زیارت گاه ها را پوشش می دادند. بناهای ایلخانی به خاطر تزئینات کامل کاشی کاریشان با شکوه و با عظمت می نمایند. اما شوربختانه تعداد اندکی از آنها در جای اصلی خود قرار دارند و توسط غارتگران اروپایی به موزه های اروپایی و آمریکایی منتقل شده اند.

نطنز:

در سال ۱۸۶۷ میلادی کانت جولین دوروچِچارت (

De Rochechouart

) وزیر مختار فرانسوی از زیبایی کاشی های ایرانی و به ویژه کاشی های نطنز در کتاب سفرنامه خود و طی سفری که به ایران در سال­های ۱۸۶۲ – ۶۳ داشت، یاد می کند. او در مورد کاشی های نطنز بیان می دارد که این کاشی ها با تزئینات اسلیمی، گلها، برگ ها، پرندگان مزین شده اند و کتیبه های پارسی را در بر دارند که به صورت نقش برجسته دارای رنگ آبی کبالتی هستند. مکان نگه داری این کاشی ها امروزه مشخص نیست، اما آنها آشکارا متعلق به مجموعه ای از کاشی های زرین فامی هستند که دارای کتیبه های قرانی و نیز تزئینات پرندگان به صورت نقش برجسته هستند. در واقع به احتمال زیاد این کاشی ها مربوط به مجموعه عبدالصمد نطنز هستند که تزئینات کاشی آن در سال ۱۳۰۸ هجری قمری از بین رفت و بیشتر کاشی های این مجموعه اکنون از بین رفته اند و امروز تنها لایه و اندودی از گچ روی آنها قرار دارد.

ورامین:

بنایی که در ورامین دارای کاشی های ایلخانی است موسوم به امام ­زاده یحیی است که ۳۷ کاشی آن توسط رابرت مرداک اسمیت در سال ۱۸۷۵ میلادی به عنوان کاشی هایی که از ورامین خریداری شده، ثبت گردیده است. این کاشی ها که به صورت زرین فام هستند، دارای نقش ­هایی چون ستاره و صلیب می باشند و حداکثر اندازه آنها در حدود ۳۱ سانتی متر است. این کاشی های زرین فام در زمینه اصلی خود تزئینات گیاهی را به صورت استلیزه و مسبک نشان می دهند، در حالی که حاشیه ی آنها کتیبه های قرانی دارند. تاریخ برخی از این کاشی ها مربوط به ذی الحجه ۶۶۰ تا صفر ۶۶۱ هجری است.

قم:

به عنوان شهری شیعی، قم مدفن یکی از اعضای خانواده امام رضا، یعنی فاطمه معصومه، خواهر ایشان است. بسیاری از آرامگاه ها در این شهر دارای کاشی کاری ایلخانی و به خصوص، کاشی زرین فام هستند.کاشی های داخلی حرم حضرت معصومه در جای خود قرار دارند و به دلیل اینکه این مکان به عنوان جایی مقدس و امن به حساب می آمده است، کاشی های آن از دستبرد و غارت به دور مانده اند ، ولی در این میان، مکان هایی که کاشی هایی آن دچار دستبرد و سرقت شده اند می توان به: امام زاده جعفر، امام زاده علی ابن جعفر، امام زاده احمد بن قاسم وامام زاده اسماعیل را اشاره کرد.

در امام زاده جعفر محراب و تمام سطح داخلی در دو متری سطح زمین از پوشش گچی سفید رنگ پوشیده شده است. فردی به نام وسترنر، عده ای از اراذل و اوباش شهر قم را استخدام کرد و آنها چهار قطعه کاشی از امام زاده احمد بن قاسم دزدیدند و آنها را به وسترنر دادند. یک قاب کاشی کاری شده با تاریخ ۶۶۳ هجری قمری که دارای امضای علی بن محمد بن طاهر می باشد، دارای شباهت بسیار زیادی با کاشی امام زاده احمد بن قاسم است و به احتمال زیاد این کاشی ها همگی دارای یک تاریخ و با امضای یک هنرمند در این بنا بوده اند.

در سال ۱۹۳۷ میلادی گدار، در مورد امام زاده علی بن جعفر مطالبی را نوشت و معتقد بود که ازاره بنا دارای کاشی های ستاره ای و صلیبی بوده که در قرن گذشته به سرقت رفته اند. بیشتر این کاشی­ها در واقع اکنون وجود خارجی ندارند. کاشی های محراب این امام­زاده دارای تاریخ رمضان ۷۳۴ هجری است که به موزه ایران باستان منتقل شده است. بر تابوت این امام زاده نیز کاشی های ایلخانی وجود دارد.

امام زاده علی بن جعفر قم با عنوان در بهشت شناخته می شود و تاریخ آن مربوط به ربیع الثانی ۷۰۰ هجری است که دوباره و در سال ۷۴۰ هجری بازسازی می گردد. با این حال تاریخ ساخت امام زاده احمد بن قاسم مربوط به محرم ۷۸۰ هجری است و به احتمال، بنای این امام زاده با کاشی های زرین فام ایلخانی تزئین شده است. فردی به نام محمد تقی بیک الباب در سال های ۱۹۱۵ – ۱۹۱۶ میلادی در مورد این دو امام زاده مطالبی را نگاشته است. اتاق های مقابر این ساختمان ها دارای کاشی کاری هستند. کاشی ها دارای کتیبه هایی که در برخی موارد قرانی است، می باشند. هر دو بنای (امام زاده علی بن جعفر، امام زاده احمد بن قاسم) دارای کاشی های مربعی زرین فام هستند. دو قطعه از کاشی های با ارزش این دو مجموعه هم اکنون در موزه هنرهای زیبای متروپولیتن نیویورک نگه داری می شود که در سال ۱۹۴۰ میلادی توسط شخصی به نام هُراس هاومِیر (

Horace Havemeyer

) به این موزه بخشیده شده که البته مشخص نیست او این کاشی ها را از چه کسی دریافت داشته است. امام زاده اسماعیل در حومه شهر قم قرار گرفته است. ده قطعه از کاشی های این امام زاده به موزه آستان مطهره حضرت معصومه منتقل شده اند که دارای شکل ها و تکنیک های ساخت مختلف و نیز دوره های متفاوتی هستند. کاشی ها مربوط به ازاره بنا می شده اند. البته کاشی های این امام­زاده بیشتر از این ده قطعه بوده اند که به احتمال زیاد پیش از آن به موزه منتقل شده اند.

تخت سلیمان: