پاورپوینت کامل مقام؛ عنوانی نادرست برای موسیقی اقوام ایران ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مقام؛ عنوانی نادرست برای موسیقی اقوام ایران ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مقام؛ عنوانی نادرست برای موسیقی اقوام ایران ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مقام؛ عنوانی نادرست برای موسیقی اقوام ایران ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

کاربرد ترم “مقام” برای “موسیقی قومی در ایران”، کاربردی غیرعلمی، نادرست و گمراه کننده است. این واژه نه مفهومی است و نه تا کنون تعریفی از آن ارائه شده. کاربرد عنوان مقام برای موسیقی قومی ایران از چند جهت نادرست است

کاربرد ترم “مقام” برای “موسیقی قومی در ایران”، کاربردی غیرعلمی، نادرست و گمراه کننده است. این واژه نه مفهومی است و نه تا کنون تعریفی از آن ارائه شده. کاربرد عنوان مقام برای موسیقی قومی ایران از چند جهت نادرست است: برای موسیقی شناسی ایرانی مشخص نیست که مفهوم مقام در موسیقی اقوام یعنی چه؛‌ عنوان مقام دلالت بر “مد” (

mode

) دارد نه بر ملودی؛ در موسیقی شناسی قومی ایران، نه از “مد” و نه از ملودی و نه از تفکیک آنها تعریفی ارائه نشده است؛ عنوان مقام در موسیقی اقوام پشتوانه تاریخی ندارد؛ ساختار سیستم بندی موسیقی اقوام ایرانی در درون با یکدیگر متفاوتند؛‌ موسیقی هر قوم با برش منطق فرهنگ همان قوم در تباین است و از این جهت، هرکدام نسبت به قلمرو جغرافیایی – فرهنگی، برش (یا گروه بندی فرهنگی موسیقایی) متفاوت و مخصوص به خود را دارند. تنوع چشم گیر در اختلاف سیستم و فرهنگ موسیقی اقوام دیده می شود،‌ به طور نمونه: موسیقی ترکمن و آذری، گیلکی و اعراب خوزستان، بختیاری و بلوچی، خراسانی و هرمزگانی،‌ کردی و قشقایی، ایلامی و سمنانی در یک کاتگوری قرار نمی گیرند؛ این نمونه ها‌ که روی در روی یکدیگرند، دارای تفاوت های ماهوی موسیقایی و فرهنگی هستند؛ این موسیقی های متفاوت نباید زیر چتر یک عنوان “کلی نگر” (یا هولیستیک) به نام “مقام” دسته بندی شوند.‌ برای موسیقی اقوام ایران،‌ نه تنها نقشه جغرافیایی تهیه نشده، بلکه هنوز تعریفی از “مد”، “ملودی”، “قوم”، “اقوام” و “برش فرهنگ” در دست نداریم. موسیقی شناسی قومی در ایران مفاهیم و مقولات (کاتگوری ها) را شناسایی و دسته بندی نکرده و برای آنها تعریف ارائه نداده است. کاربرد عنوان مقام برای موسیقی قومی به این معنا است که ما از پیش ساختار مدال موسیقی همه اقوام ایران را شناسائی و بررسی کرده و فصل مشترک مدال آنها را تشخیص داده، آنگاه این عنوان عام (که ناظر به “مقام” است) را به سیستم همه آنها اطلاق نموده ایم – در حالی که چنین نیست. در چند سطر بالا اشتباهات فاحش و ناکارآمد عنوان مقام در موسیقی شناسی قومی ایران را به فهرست بیان کردیم؛ حال به توضیح پاره ای از آنها می پردازیم.

کاربرد نادرست عنوان ملودی به جای مد – عنوان مقام به طور انحصاری به مفهوم مد اطلاق می شود. کاربرد این عنوان می بایست با پیشینه تاریخی و برش جغرافیایی فرهنگ در تباین باشد. پیشینه تاریخی مقام در موسیقی ایران – نه در سیستم دستگاه و نه در موسیقی قومی – جایگاهی نداشته و در برش های فرهنگی هم به علت عدم شناخت از هویت مدال موسیقی قومی کاربردی ندارد.

اتفاق نادرست و عجولانه ای که در نام گذاری دو مفهوم موسیقایی اقوام ایران (مد و ملودی) صورت گرفته، این است که بدون شناخت از ماهیت درونی (یا ذات یا گوهر) این موسیقی، عنوان ملودی را به جای مد (

mode

) به کاربرده اند. مدها در موسیقی هر قوم محدودند و تعداد آنها در میان یک قوم گاه از یک تا دو سه مد تجاوز نمی کند و این در حالی است که ملودی ها تا بی نهایت قابل آفرینشند. در شناخت موسیقی اقوام (یا هر موسیقی دیگر) نیاز داریم بدانیم که تفاوت مد و ملودی چیست و این دو چه ارتباطی با یکدیگر دارند؛ ‌زیرا تا دانسته نشود که سیستم موسیقی قومی، یا هر موسیقی دیگر، از طریق کدام درجات، کدام فواصل، کدام سیر، کدام هیرراکی، کدام بسط ملودیکی، کدام اندیشه مجرد موسیقایی یا در کدام محتوای فرهنگی ساخته می شود هرگز نمی توان به درون – ساخت محتوای ملودی های موسیقی اقوام، که همان مد است، پی برد. تا مدها شناخته و دسته بندی نشوند،‌ تا دسته بندی آنها در برش فرهنگیشان مطالعه نشود و تا تعاریف مقولات موسیقی قومی سیستم مند نشود،‌ هرگونه عنوان سازی بی ربط نه تنها مغایر کار علم است بلکه موجب سرگردانی و آشفتگی این رشته نوپا در ایران است.

وقتی از موسیقی سخن می گوییم، طبیعتاً صوت آن را از جنبه های متفاوت مورد توجه قرار می دهیم. ویژگی بنیادی صوت موسیقی از ذات موسیقی – که حاوی‌ درجات،‌ فواصل، سیر، هیرارکی، اندیشه مجرد بازتاب دهنده فرهنگ و چندین عامل دیگر است – ساخته می شود. در دانش موسیقی شناختی، هیچ کس نمی داند که گوهر موسیقی چگونه و کی ساخته شده اما آنچه می دانیم این است که “ذات” یا گوهر موسیقی، تبلور و ماهیت نهاد خود را از طریق “صورت” خود که همان ملودی است پردازش می دهد. پس ملودی بنیان ساختارمند خود را از همین مشخصات یاد شده بالا اخذ می کند. این نکته به ما می گوید که هیچ ملودی نیست که در بطن و ماهیت خود تصویر “مد” را منعکس نکند. ملودی،‌ رابطه ای اعتباری با محتوای مد دارد؛ یعنی این که ماهیت ملودی به ذات مد قائم است و اعتبار خود را از اعتبار مد کسب می کند. ملودی از ذات مد وضع می شود؛ پس ملودی هم اعتباری است و هم وضعی. ما از ساختار یک مد، که از طریق اندیشه فرهنگی به ما واگذار شده، می توانیم تا بی نهایت ایده های ملودیک بسازیم، از این جهت، می گوییم ملودی یک ایده موسیقایی است.

انسان اشیاء را نام گذاری می کند و سپس آنها را طبقه بندی کرده و از طریق طبقه بندی کردن آنها مفاهیم مجرد را می سازد. مفاهیم مجرد، در هر دسته ای از نام ها،‌ در نهایت دارنده تمامی مشخصات فرد فرد یا جزء جزء تشکیل دهنده همان مجموعه استناد شده است. مثال ساده وعامی که همیشه زده می شود این است که از جمع مشخصات کلی سیب و گلابی و هلو و زردآلو، فصل عام آنها که “مجرد میوه” است را می سازیم. پس “میوه” عنوانی مجرد برای سیب و گلابی و هلو و زردآلو است؛ درست وقتی که می گوییم “میوه”، گفتارمان ناظر بر همین نام هاست، اما هنگامی که از ما بخواهند به طور “مشخص” میوه ای را نام ببریم باید به یکی از “میوه های” بالا اشاره کنیم. این مثال ساده و ابتدایی را برای تفاوت در شناخت مد و ملودی در موسیقی آوردم. حال باید به پیچیدگی تفاوت هم توجه داشته باشیم و از پیش باید بدانیم که صوت موسیقی، در تمام حالات خود، از مجردات است و به هیچ شکل نمی توانیم پاره های آنرا مانند “سیب و گلابی و هلو” به عینیت نشان دهیم. وقتی در موسیقی دستگاهی می گوییم “شور”، ما تنها مشخصات کلی فواصل، درجات، سیر،‌هیرارکی، بالاروندگی، پائین روندگی و نهایتاً اندیشه فرهنگی موسیقی ایران را در این زمینه در ذهن خود تصور می کنیم. برای هرنوازنده یا خواننده ایرانی (در موسیقی دستگاهی) – وقتی از “شور” سخن به میان می آید – همه به یک منبع الهام مراجعه می کنند. این منبع الهام هرچه می خواهد باشد،‌ “اندیشه مجرد” موسیقایی است که ما در اینجا آنرا پایه مدال شور می نامیم و همه ملودی های شور هم بر بنیاد آن ساخته و پرداخته می شوند. حال اگر یک لحظه به ارتباط این “اندیشه مجرد موسیقایی” با “ملودی هایی” که به طور مشخص از آن ساخته می شوند توجه کنیم خواهیم گفت،‌ هر ملودی که از “اندیشه مجرد شور” ساخته می شود، یک عنصر “مشخص” از شور است؛ یعنی اینکه از طریق آن ملودی، ماهیت مجرد شور را به “تشخص” در آورده است. از سوی دیگر، می دانیم که موسیقی درهمه شرائط “نامتعین” است و مجردترین جایگاه هنری را دارد (من در اینجا آگاهانه به اسلوب برهان خلف یا قیاس مع الفارق برای توضیح مفهوم میوه در برابر مد در موسیقی واقف هستم). واقعیت هم این است که ما ذات مد را از طریق “صورت” ملودی وضع می کنیم و به آن اعتبار می دهیم. در بالا هم یاد کردیم که ملودی ایده ای است موسیقایی برگرفته از مد که هم وضعی است و هم اعتباری. مثال بالا را هم که از میوه ارائه دادیم برای این است تا نشان دهیم که شرفای مجرد در مجرد (مد و ملودی) دنیای موسیقی تا چه اندازه با عالم عینیات تفاوت دارد. با این همه، برای روشن ساختن تفاوت دو مقوله مد و ملودی همه جا از ترم های ذات و عرض یا مد و ملودی (صورت) استفاده شده است.

نام هایی که در موسیقی اقوام به “مدها” اطلاق می شوند نام هایی هستند که برساختار کلی مدال موسیقی آن قوم دلالت دارند. بعضی از عنوان مدها – که از گذشته تا کنون در موسیقی قومی به کارگرفته شده اند – عنوان هایی هستند که هم از جانب درون فرهنگ و از هم از جانب برون فرهنگ به رسمیت شناخته شده اند، نمونه آن این است که می گوییم، “مد” بختیاری، بهبهانی، دشتستانی، دیلمانی، لری و گیلکی. این عنوان ها بر پایه قومیت مردمان سازنده آن فرهنگ به آن “مدها” اطلاق شده است.‌ آن عنوان هم یک عنوان “اعتباری” است. اعتباری به دو معنا: یکی به اعتبار قومیت و دیگر به اعتبار مدی که آن نوازنده یا خواننده از آن بهره گرفته است. به این دلیل اجزاء سازنده موسیقی اقوام را در رابطه با مد باید تعریف کرد،‌ آنگاه از درون آن تعریف، مفهوم مقام را جستجو نمود و سپس آن را به اجزاء سازنده موسیقی تمام اقوام ایران تعمیم داد تا دانسته شود آیا موسیقی ترکمن همان است که موسیقی عرب خوزستانی، یا موسیقی قشقایی همان است که موسیقی کرد، یا موسیقی ایلامی همان است که موسیقی بلوچی، یا موسیقی خراسانی همان است که موسیقی هرمزگانی. موسیقی اقوام ایران فاقد یک نیروی مرکز – پراکنشی (یا سانترفیوژ) بوده و از این جهت هرکدام از این سیستم ها، یا زیر سیستم ها را باید بطور مجزا بررسی کرد و همین نکته هم به ما می گوید که تاریخ مسیر موسیقی اقوام – به علت پراکندگی در میان فرهنگ های خرد و به علت نانوشتگی – شرح آن بر ما پوشیده مانده است. پژوهش درموسیقی قومی تنها از طریق مطالعه فرهنگ، آن هم پژوهش “همزمانی” قابل دسترس است و اگر این نکته را بخواهیم با موسیقی دستگاهی مقایسه کنیم خواهیم گفت که پژوهش در موسیقی دستگاهی از دو طریق فرهنگ و تاریخ (سینکرونیکال و دایکرونیکال) قابل بررسی است.

گردونه سیستم کلاسیک (“دستگاهی”) ایران در طی هزاره خود بسیاری از مدهای خود را از فرهنگ قومی به عاریت گرفته و اگر به خواهیم فهرستی از نام آنها را ارائه دهیم مجبور خواهیم شد فهرستی طولانی از نام مدهای دستگاهی را ارائه دهیم. ارتباط موسیقی دستگاه با موسیقی قومی به طور نسبی ارتباطی یک جانبه بوده (مانند قرچه، گیلکی، قرائی،‌ زابل، نیریز،‌ شوشتری،‌ بختیاری، اصفهان، لزگی،‌ آذربایجانی، طوسی، نیشابورک، عراق‌، حجاز) که در آن ماهیت مدها طبق فرهنگ کلاسیک دستگاه توجیه شده و دوم این که مسیر ورود بسیاری از آنها به گردونه دستگاه بر ما روشن نیست و سوم این که بسیاری از همین مدهای نامبرده در سرزمین های قومی خود از چنین سیستم نام گذاری شده ای بهره نمی برند. این نکته به ما می گوید که در میان موسیقی اقوام “یک مد” برجسته تر از همه بوده و این همان مدی است که سیستم دستگاه آنرا به جانت گردونه خود کشانده است.

مدهایی که در موسیقی دستگاهی به کارگرفته می شوند نسبت به مدهای موسیقایی اقوام ایرانی راه تکامل پیچیده تری را پشت سرنهاده اند. این نکته را مقایسه تطبیقی مدهای اقوام و دستگاهی نشان می دهد و از این روی هم می توان اذعان نمود که مدهای موسیقی اقوام، کهن تر از مدهای موسیقی دستگاهی هستند. با این که از مدهای کهن ایرانی آگاهی نداریم، اما همین قومی بودن مدها خود گواه دیرینگی آنها است. ساختارآنها، از جمله، کاربرد ت