پاورپوینت کامل آیینه ادب در برابر تاریخ ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیینه ادب در برابر تاریخ ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیینه ادب در برابر تاریخ ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیینه ادب در برابر تاریخ ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

دو سال پیش در روز هفدهم اردیبهشت ماه ۱۳۹۴ دکتر صادق آیینه‌وند، استاد تاریخ و ادبیات عربی، «جان گرامی به پدر باز دادر کالبد تیره به مادر سپرد». وی یکی از محققان و نویسندگان برجسته و از استادان زبده دانشگاه پس از انقلاب اسلامی بود که علاوه بر دانش و بینشی استوار، از اخلاق و فضایل نیک برخوردار بود. نوشتار زیر، یاد و خاطراتی از اوست که خداوند آرامش و آمرزش عطایش فرماید.

یادی از استاد تاریخ و ادبیات: دکتر صادق آیینه‌وند

دو سال پیش در روز هفدهم اردیبهشت ماه ۱۳۹۴ دکتر صادق آیینه‌وند، استاد تاریخ و ادبیات عربی، «جان گرامی به پدر باز دادر کالبد تیره به مادر سپرد». وی یکی از محققان و نویسندگان برجسته و از استادان زبده دانشگاه پس از انقلاب اسلامی بود که علاوه بر دانش و بینشی استوار، از اخلاق و فضایل نیک برخوردار بود. نوشتار زیر، یاد و خاطراتی از اوست که خداوند آرامش و آمرزش عطایش فرماید.

در لابلای کلاف پیچیده دانش و علوم بشر، دو شاخه بسیار اهمیت دارد و موجب توسّع روح و عمق بخشیدن به اندیشه‌های آدمی است: «تاریخ» و «ادبیات». تاریخ را مادر دانش‌ها خوانده‌اند، از آن رو که آشنایی با هر پدیده‌ای بدون درک و شناخت ریشه‌هایش در اعماق زمان و سیر تحوّل و تکاملی که از سر گذرانده، ناممکن است. انسان بیش از هر موجود دیگری در جهان ریشه در تاریخ دارد و در وابستگی بدان معنا یافته است. امام علی(ع) این آموزه را با تمثیلی عالی مؤکّد ساخته‌ و خواندن تاریخ را افزودن بر طول عمر و مایه‌ور ساختن زندگانی دانسته است؛ چه، وقتی کسی سرگذشت پرماجرای نیاکان و درگذشتگان و فراز و فرود ماجراهای رفته بر اقوام دیگر را بفهمد و با داستان‌های تلخ و شیرینش آشنا شود، گویی با ایشان زیسته و در درازنای تاریخ بر اعتبار عمر و امتداد حیات افزوده است.

برخی تاریخ و سرگذشت نیاکان را همچون علوم خفیّه، سرشار از رمز و راز دانسته‌اند و برخی نیز از عدم امکان چنین علمی سخن گفته‌اند؛ زیرا بازسازی گذشته امری محال و تکرار آن ـ ولو به توصیف ـ گزارشی ناقص و گزیده‌ای پریشان است و از این منظر تاریخ نیست، بلکه تحریف است؛ اما تاریخ یک علم است و با پرسش و پژوهش سر و کار دارد. تاریخ دانشی است با وظایف و محدودیت‌هایی که تمام رشته‌های علوم انسانی و اجتماعی دارند. روشها، کاوش‌ها و گزارش‌های تاریخی در پی رازگشایی از معماهای مکتوم نیست، بلکه در یی یافتن پاسخ به پرسش‌هایی است که برای ما و نیاکانمان مطرح شده است. این دانش به ما می‌آموزد که رازی در کار نیست. برای مورخان، نشانه ها و مدارک و نوشته‌هایی از دوره‌های پیشین بر جای مانده، و همان‌ها تکافوی افسانه‌ای عبرت‌آموز از نیاکان را برای ما خواهد کرد. مثل بازمانده اجاقی کوچک در بیابانی دوردست که حکایتگر عبور کاروان و مسافرانی از این گذرگاه است و مگر جهان جز گذرگاهی و تاریخ جز سلوک و سفری در زمان و مکان بوده است؟ به قول مولی شاه محمد دارابی:

همچو اخگر پاره‌ای کو را گذارد کاروانر شعله ادراکم، اما بی‌مربّی مانده‌ام

از تاریخ که بگذریم، به ادبیات می‌رسیم و اگر بخواهیم در این موضوع و منزل درنگ کنیم، سخن تمامی نخواهد یافت، که سرسپاری به عشق است و سرگردانی عاشق و سرگرانی معشوق، حکایت نی و شکایت از جدایی‌هاست. شرح اشتیاق و نفیر جداافتادگان است؛ سینه‌های شرحه شرحه و جستجوی بی‌پایان وصال است… شعر و ادب چنان وزن و ارجی نزد پارسی‌زبانان دارد که گویی الهاماتی از مرتبه و مقام قدسی است و مگر شعرهای بلند شیخ و خواجه و حکیم و مولانا و… افلاکیان و خاکیان را به طرب نیاورده و زمین و آسمان را محمل سماعی شورانگیز نمی‌کند؛ چنان که در نعره‌های بیخودی‌ و آوازهای مستانه‌ در ملکوت غوغا فکنند تا آدمی در اعماق این چرخ و فلک، ناله‌های غریبانه سر دهد، شاید از قفس تن بگریزد و پاسخی برای آن مسئله بی‌جواب بیابد که:

ازکجا آمده‌ام؟ آمدنم بهر چه بود؟

به کجا می روم؟ آخر ننمایی وطنم

چنین پرسش‌های حسّاسی را تنها در ظرف ادب و شعر می توان مطرح کرد وگرنه خشک‌مزاجی زاهدان و متکلمان، و حتی حکما، جرقّه و شراری ندارد که شعله به فکر و روان آدمی بیفکند و نور و گرمایی به سینه این گمشده افلاک واین غریب عالم خاک ببخشد. در این نکته همگان اتفاق دارند که همین پرسش ها مغز و دماغ آدمی را تر می کند؛ استعلایی به مقام بشر می دهد؛ حال وهوایش را معطّر می نماید و شاید او را به مرتبه آدمیّت برکشد. مضمون سخن را چکیده کنم: کیمیایی که «کرامت فزاید کمال آورد… » همان ادب و ادبیات است: اکسیر روح است؛ دوای درد بی‌درمان جان و گمگشته ذات بی‌قرار مردمان است.

این مقدمات را از آن جهت گفتم که یکی از استادان عزیز و ارجمند ادب و تاریخ در این روزگار را یاد کنم و او بی‌شک از کسانی بود که در وانفسای رونق و رواج ایدئولوژی، به ما آموخت که «تاریخ» و «ادب» ازهر آموزه و باوری برای تربیت انسان مؤثرتر و ضروری‌تر است؛ زیرا ادب، به پندار و کردار و گفتار انسان اعتبار می دهد و منش و اندیشه انسان‌های بافضیلت و مردمان بافرهنگ، با ادب عجین است. چنین انسانی مؤدب و نجیب است و درست و فصیح سخن می‌گوید و ظریف‌ترین و شیواترین مفاهیم را بیان می‌کند و بر اساس آن به حیاتش معنا و مفهوم می بخشد.

زمانی که در میانه دهه ۱۳۶۰ دانشجوی ادبیات فارسی بودم، و در تردّد میان میدان جبهه‌های جنگ و کلاس درس، با نام استاد صادق آیینه‌وند آشنا شدم. نخستین مقاله‌ها و کتابهای او نشر شده و نوید می‌داد که مردی فاضل و دانشور، این آثار را به قلم آورده است. کتابهایی در باره تاریخ اسلام و خیزش‌های شیعی در تاریخ و معرفی برخی ادبا و سرایندگان شیعه در ادبیات تازی تألیف کرده بود و انتشار ای