پاورپوینت کامل بحثی در اصالت ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بحثی در اصالت ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بحثی در اصالت ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بحثی در اصالت ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

تکی نابجا بر اصالت و منحصربه‌فرد بودن آثار هنری، اگر از طرف هنرمند و نویسنده حین فرایند خلاقیت صورت گیرد، به گنگی و ابهام و چندمعنایی و نهایتاً بی‌معنایی راه می‌برد که نمون کلاسیک آن در ادبیات داستانی کلاه شارل بوواری در رمان «مادام بوواری» است.

آیا هنگام ارزیابی آثار بزرگ، پدیدآورندگان آن‌ها را هم باید از غربال اخلاقیات گذراند؟

تکی نابجا بر اصالت و منحصربه‌فرد بودن آثار هنری، اگر از طرف هنرمند و نویسنده حین فرایند خلاقیت صورت گیرد، به گنگی و ابهام و چندمعنایی و نهایتاً بی‌معنایی راه می‌برد که نمون کلاسیک آن در ادبیات داستانی کلاه شارل بوواری در رمان «مادام بوواری» است. در همین راستا، چنانچه تأکید از جانب منتقد و محقق صورت پذیرد، نادیده انگاشتن زمین خلق آن آثار، بی‌اعتنایی به تاریخ و مآلاً متافیزیک را به‌همراه خواهد داشت. جذابیت شخصیت‌های به‌یادماندنی ادبیات داستانی بعضاً به‌دلیل فردیت و یگانه بودن آن‌هاست. بااین‌حال این فردیت و یگانگی امری است نسبی و چنانچه تأکید بر این صفت به غرابت بینجامد، تا جایی که نظیر کلاه شارل بوواری، نتوان برای آن مصداق یا مابه‌ازایی یافت، از دایر شمول تجرب متعارف انسان، و بالطبع از دایر درک او، خارج خواهد شد. درخصوص شعر، رویداد، ابژه یا آفریده‌ای یک‌سره منقطع از تجرب معمول انسان (اگر چنین چیزی اصلاً وجود داشته باشد)، هیچ نمی‌توان گفت. چنین چیزهایی برساخته‌های زبانی‌اند و فقط در کارگاه ادبیات و هنر ساخته می‌شوند. شعری که یک‌سره بدیع و «نو» و اصیل باشد، آن‌گونه که بتوان آن را اصل یا منشأ قلمداد کرد، وجود ندارد یا دست‌کم به فهم درنمی‌آید. بدیع‌ترین آثار هنری حداقل در مصالح زبانی خود با آثار دیگر مشترک‌اند. شعری که سراپا بدیع و اصیل می‌نماید، دست‌کم در مصالح زبانی خود با دیگر اشعار سهیم است و زبان هم ملک مشاع است، نه ملک طلق، و شاید تنها چیزی است که میان هم انسان‌ها مشترک است. زبان به‌سبب همین وجه عام و اشتراکی، همان‌قدر که به آشکار ساختن (و البته پنهان ساختن) نیات فرد کمک می‌کند، در آشکار ساختن هویت جمعی نیز دخالت می‌کند.

ما الفاظ «اصل» و «اصیل» را قاعدتاً به چیزهایی اطلاق می‌کنیم که فاقد پیشینه و نتیجتاً برخوردار از نوعی اولویت زمانی‌اند؛ یعنی به‌اصطلاح آغازشان نقط صفر است. باری عقیده به وقوع فعلی (اعم از هنری یا غیر آن) بی‌اثرپذیری از افعال و پیشین آن، یعنی نفی تاریخیت که تلویحاً نوعی قیاس با فعل خداست که خلق عالم را بی‌مقدمه و زمینه صورت داده است.

اصالت، به‌گفت یک مورخ هنر، صفتی است که هنرمندان آن را از یکدیگر به ارث می‌برند؛ صفتی که «مقول جمعی» است، نه «دارایی شخصی و هرکس که به زبان هنر دسترس داشته باشد… می‌تواند آن را انتحال کند. اصالت حتی نزد فردگراترین هنرمندان ساختاری کاملاً اجتماعی به‌شمار می‌آید.»(۱)

سرقت ادبی یا انتحال، که اولین نشان نقض اصالت به نظر می‌آید، قدمتی به عمر عهد باستان و عصر نوزایش و دور رمانتیک دارد و در برخی از نویسندگان به‌صورت پارانویا ظهور می‌کند. عقیده به اصل و اصالت و خاستگاه، که گاه به‌شکل پارانویای هنری و انتقادی بروز می‌کند، عارضه‌ای است که در مالکیت خصوصی و احساس تملک و به‌دنبال آن، نگرانی از شرکت دیگران در اموال شخصی ریشه دارد. به‌این‌ترتیب، می‌توان حساسیت سرمایه‌داری متأخر به مقول انتحال و اصالت را دریافت؛ حساسیتی که به‌صورت جمع‌گریزی، فردمحوری، اعتقاد به خودبسندگی فرد و پدرسالاری ظاهر می‌شود و ریشه‌های جدید آن را باید در رساله‌های لاک و تأکید او بر مطلق کار و مشروعیت بخشیدن به دارایی فرد جست. اثر ادبی از منظر لیبرالیسم، تعیّن کار فردی و در نتیجه، دارایی محسوب می‌شود.(۲)

از نگاه بسیاری از نظریه‌پردازان ادبی و زیبایی‌شناسی، اصالت لازم هنر است. به عبارت دیگر، هنر والا هنری است که اصیل باشد. بر این پایه، آثار تقلیدی یا اصطلاحاً «کپی»، فاقد ارزش هنری‌اند. اما چنانچه اثر تقلیدی یا «کپی» یا مجعول از خود «اصل» ارزشمندتر باشد، چه؟ در هنر، اصالت الزاماً متضمن اعتبار نیست؛ چنان‌که در علم و فلسفه به طریق اولی چنین نیست. این پرسشی است کاملاً معقول که اساساً چرا اولویت زمانی را باید شرط ارزش و اعتبار قرار داد. ساده‌ترین دلیل البته دلیل اخلاقی است؛ چراکه کپی یا جعل به‌هرحال متضمن تقلب و فریبکاری است. اما هنگام ارزیابی آثار بزرگ، آیا پدیدآورندگان آن‌ها را هم باید از غربال اخلاقیات گذراند؟ احکام اخلاقی و حقوقی در حق چنین فردی به‌جای خود، اما تکلیف جایگاه هنری و زیباشناختی اثر چه می‌شود؟ (کپی و جعل الزاماً یکی نیستند. نسخه‌برداری از آثار هنری، به‌ویژه پیش از اختراع عکاسی، بعضاً با هدف آموزشی صورت می‌گرفت. از جمله نسخه‌برداران بزرگ در نقاشی کلاسیک می‌توان به روبنس اشاره کرد که از بسیاری از نقاشی‌های تیسین کپی‌برداری کرده بود.)

این دیدگاه که اصل و کپی را به‌صرف «ظاهر» همتراز یکدیگر قلمداد می‌کند، دیدگاهی آشکارا فرمالیستی است. دیدگاه مخالف «ظاهرِ» محض را ملاک ارزش و معنا نمی‌داند. ارزش و معنای آثار هنری از این دیدگاه، که می‌توان آن را دیدگاه تاریخی یا دیالکتیکی خواند، در گرو نقش فرهنگی یا رسالت تاریخی آن‌هاست. آثار جعلی یا بدلی، به‌رغم محظوظ کردن مخاطب، ازآنجاکه نشانی غلط به او می‌دهند و نتیجتاً شناخت تاریخی او را مخدوش می‌سازند، در تراز آثار اصیل جای نمی‌گیرند. به‌عبارتی دیدگاه دیالکتیکی، ارزش آثار هنری را در پیوند لذت و معرفت می‌بیند. اثر هنری حاصل معرفت یا آگاهی مخد