پاورپوینت کامل نخلبندی خواجوی کرمانی ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نخلبندی خواجوی کرمانی ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نخلبندی خواجوی کرمانی ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نخلبندی خواجوی کرمانی ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

با وجود اینکه خواجو در خود ایران شاعر کاملا شناخته‌شده‌ای نیست، بانوی ادیب، دکتر ناهید نوروزی یک اثر او را به ایتالیایی ترجمه موزون کرده و انتشارات میمزیس (‏‎۲۰۱۶‎‏)، از مجموعه سیمرغ (به مدیریت پروفسورانتونیو پانائینو) در ‏‎۴۰۰‎‏ ص عهده‌دار چاپش شده است.

اشاره: با وجود اینکه خواجو در خود ایران شاعر کاملا شناخته‌شده‌ای نیست، بانوی ادیب، دکتر ناهید نوروزی یک اثر او را به ایتالیایی ترجمه موزون کرده و انتشارات میمزیس (‏

‎

۲۰۱۶

‎

‏)، از مجموعه سیمرغ (به مدیریت پروفسورانتونیو پانائینو) در ‏

‎

۴۰۰

‎

‏ ص عهده‌دار چاپش شده است. با توجه به اهمیت این کار، کارلو ساکونه (استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بلونیا) در نوشتاری با عنوان «طلایه‌دار مطالعات خواجوشناسی در خارج از ایران» به معرفی این اثر پرداخته که پیش از مقاله بلند دکتر نوروزی، بخشایی از آن را می‌خوانیم:

ناهید نوروزی، مقیم ایتالیا، دکتر مطالعات ادبی، تاریخی و لغت‌شناسی (فیلولوژیکی) و مدرس زبان فارسی در دانشگاه بلونیاست و درهمان دانشگاه در انجمن مطالعات و تحقیقاتِ اروپاـ آسیایی همکاری دارد. وی سردبیر سالنامه و دو زبانه دفترهای میخانه و نیز عضو هیأت تحریریه در مجله مطالعات هندی ـ مدیترانه‌ای می‌باشد و مسئولیت بخش شعر فارسی در مجله ایریس نیوز ـ مجله بین‌المللی شعر ـ را به عهده دارد.‏

اهمیت برگردان کتاب همای و همایون به زبان ایتالیایی پیش از هر چیز در این است که اولین ترجمه یک اثر از خواجوی کرمانی به زبان خارجی می‌باشد و دیگر اینکه این کتاب با مقدمه‌ای جامع درباره خواجو و آثارش همراه است. شرق‌شناس نامی آلمانی یوهان کریستف بورگل (دانشگاه برن) در خاتمه پیش‌درآمد و معرفی‌اش بر ترجمه خانم نوروزی، وی را طلایه دار مطالعات خواجوشناسی و شناساننده خواجو در خارج از ایران دانسته است.

وی در مقدمه خویش علاوه بر شرح حال شاعر و نشان دادن اهمیت و مقام خواجو در ادبیات کهن فارسی به تحلیل تاریخی ـ لغت‌شناسی این متن می‌پردازد. علاوه بر این، دکتر نوروزی تلاش و همت بسیاری مبنی بر معنوی بودن این اثر گماشته که در آن نکته‌های دقیق و موشکافانه‌ای را برشمرده و نشان داده است که چگونه این منظومه عاشقانه را می‌توان با بینشی تمثیلی ـ روحانی خواند.‏ ‏ مترجم سپس به پژوهشی تطبیقی با منظومه‌های پیشین از جمله «ویس و رامین» فخرالدین گرگانی و «خسرو و شیرین» و «هفت‌پیکر» نظامی و نیز برخی اپیزودهای رمانس‌گونه شاهنامه فردوسی با درج مثال‌هایی چند پرداخته و به‌ویژه بر برخی بن‌مایه‌های مشترک تأکید کرده است.‏

ترجم این کتاب بسیار دقیق و زیبا و سلیس است و مترجم به حفظ وفاداری به متن و نیز به وزن شعر توجه داشته و آن را مصرع به مصرع برگردانده است. معمولا در ترجمه منظومه‌ها سعی بر این است که به منظور سهولت برگردان و نیز کمک به خواننده، ترجمه را به نثر انجام دهند، ولی دکتر نوروزی با وجود اینکه زبان پیچیده ایتالیایی زبان مادری‌‌اش نیست، با شهامت و پشتکار تمام اثر را به نظم برگردانده و تلاش موفقیت‌آمیزی بر حفظ نسبی موسیقی کلام داشته که بسیار قابل ستایش است. ‏

نکت مهم دیگر این است که مترجم بدون هیچ منبع تفسیری و شرحی، توانسته گره‌های بسیار زیاد این اثر دشوار را هم به منظور ترجمه و هم برای توضیحات به تنهایی بگشاید و حدود ‏

‎

۱۳۰۰

‎

‏ پاورقی با شرح تصاویر غنی این منظومه اعم از نمادین، تاریخی، اسطوره‌ای، مذهبی و هنری، به منظور آشناکردن خواننده‌ها به عجایب علم بدیع و علم معانی شعر سنتی فارسی، به ترجمه بیفزاید. ‏‏ در پایان کتاب یک پیوست مفید و باارزش هم آمده است که توضیحی است بر اسطوره‌های تاریخی و مذهبی و مضمون‌های فرهنگ ایران و نیز تصاویر اصیل شعر فارسی که در منظومه همای و همایون مکرر دیده می‌شود. طبیعتا پیش درآمد و معرفی کتاب به قلم پروفسور بورگل، مثنوی‌شناس معروف بر ارزش علمی کتاب بسیار افزوده است.

تصویر نخلبند در «همای و همایون»

سخن را بدین طرز کردم طراز

چو زلف عروسان کشیدم دراز

ببردم ز صبح فروزنده آب

ببستم تب محرق آفتاب

عَلم بر در شاه اختر زدم

سراپرده بر طاق اخضر زدم

شکستم شه آسمان را سپاه

ز اکلیل بر سر نهادم کلاه

زدم پنج نوبت برین هفت بام

چشیدم می‌روشن از هفت جام

چو موسی نشیمن گرفتم به طور

چو داوود بر ساز کردم زبور

گرفتم به خلوتگه قطب جای

زدم محور چرخ را پیش پای

نی خامه‌ام نخلبندی نمود

به نخل سخن سربلندی نمود

در بیت آخر این بریده کوچک که در ختم کتاب «همای و همایون» آمده است، خواجوی کرمانی به خود صفت «نخلبند» می‌دهد و با در نظر گرفتن این مهم که در بیتهای پیشین و پسین از طرز سرودن و کار هنری اثر خویش به درازا سخن گفته و از خود در ۱۱۳ بیت تمجید کرده است، بی‌جا نیست که این، تعبیر به مثبت بودن «نخلبندی» باشد؛ چراکه می‌بینیم «نخلبندی نمودن» در کنار «آبروی صبح را بردن»، «عَلم بر در شاه اختر زدن»، «سپاه شه اختر را شکست دادن»، «در خلوتگه قطب جای داشتن» و بسیار توصیفات دیگر آمده است که حیرت خواننده را در این خودستایی برمی‌انگیزد.

شاعر در مبالغاتش مقام خویش را همسان با مقام معنوی حضرت موسی و موسیقی اثرش را هماهنگ زبور می‌داند. او خود را به سان شاهان اساطیری بلندمایه می‌خواند و جایگاه خویش را در هفت آسمان قرار می‌دهد و پس از اینها همه، به نخلبند بودن خویش اشاره می‌کند؛ بنابراین این صفت برای خواجو و همدوره‌هایش باید امری بهین و مثبت بوده باشد.‏

بنا به لغتنامه، نخلبند معنی «باغبان» هم دارد، پس مقام خواجو در عین حال به‌ عنوان نگهبان و پرده‌دار گنجینه شعر و ادب فارسی هم می‌تواند باشد و این امر نشان می‌دهد که او تا چه حد در انتقال هنر ادبی می‌توانسته نقش داشته باشد.‏ برخلاف تصور برخی و جدا از سلیقه ادبی مدرن، اگر شاعری از گلهای باغ دیگران، نخلبندی هنری بیافریند و با برخورداری از تجارب پیشینیان اثری ادبی بسازد، نه تنها کاری بی‌ارزش نکرده است، بلکه ازآنجاکه در راستای سنت ادبی قرار دارد، قابل‌ستایش نیز است. بی‌مورد نیست که شاعر پس از اشاره به حضرت موسی و حضرت داوود و جمشید و غیره، اثرش را در راستای آثار گرگانی و نظامی قرار می‌دهد؛ دو استادی که با درج نام شخصیت‌های داستان‌شان (در طول این مثنوی پنج شش بار از آنها یاد شده است) بزرگشان می‌دارد:‏

چو ویسش چه در خانه خواهی نشاند

به رامین سپارش چو موبد نماند

بسی خسروان را بوَد این هوس

که شیرین بودشان دمی همنفس

در هنرهای سنتی فرهنگ‌های مختلف جهان به‌ویژه در هنر ایرانی، تنها نوآوری ارزش شمرده نمی‌شده، بلکه کمال و تنوع و مهارت در بهره‌برداری از گنجینه سنت ادبی و توانایی شخصی در چیدمان آن نیز نقش مهم خود را ایفا می‌کرده است؛ ولی آن هنرمند پیروزتر است که در جهت سنت توانسته باشد چیزی از خود به آن گنجینه بیفزاید و در اثرش بتوان روح ویژه وی و نیز شیوه شخصی‌اش را حس کرد و از همه مهمتراینکه، اثر مورد نظر در وجدان‌ها و عواطف بشر متأثر و تکان‌دهنده روح مردمان باشد و بدین سان بتواند در قرون جاودان مانده و در رده آثار کلاسیک قرار گیرد.‏

باید این مهم را نیز در نظر داشت که در گذشته علم و هنر بیشتر سینه به سینه می‌گشت و امکانات مطبوعاتی امروزه بسیار کمتر در دسترس بوده است، پس وفادار بودن به سنت، در واقع حفظ و نگهداری دانسته‌های گذشته را تضمین می‌کرد و بنابراین سنت نقش حافظ