پاورپوینت کامل نخلبندی خواجو ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نخلبندی خواجو ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نخلبندی خواجو ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نخلبندی خواجو ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

در بخش دیگر دیباچه که به «مقربان» تقدیم شده، منظور خواجو، عارفان برجسته است و در آن اشارات مستقیم و بیشتر تلویحی به عرفا در تصاویری که آنها هم بر حول و حوش تناقض می‌چرخند، فراوان است

در بخش دیگر دیباچه که به «مقربان» تقدیم شده، منظور خواجو، عارفان برجسته است و در آن اشارات مستقیم و بیشتر تلویحی به عرفا در تصاویری که آنها هم بر حول و حوش تناقض می‌چرخند، فراوان است:‏

خوشا سرفرازان کوتاه‌دست

بزرگان خُرد و بلندان پست ‏

سلاطین‌نشانان خلوت‌نشین

اقالیم‌گیران عزلت‌گزین

صبوحی‌کنان شراب الست

امیران مأمور و هشیار مست

نخورده می‌و سرگران از شراب

درون کرده معمور و بیرون خراب

چو سوسن زبان‌آور اما خموش

چو بهْ خوش‌نفس، لیک پشمینه‌پوش

فلکشان شراع سر بارگاه

ملکشان گدای در خانقاه ‏

مثنوی‌سرایان عارف در ادبیات فارسی بسیارند و سرشناس‌ترین‌شان مولوی و عطار و سنایی که در عرفانی بودن آثارشان شکی نیست؛ ولی می‌بینیم که در دیباچه‌شان بخشی در مدح عارفان و مقربان نیاورده‌اند. خواجو در مثنوی‌های دیگرش حتی اسم شیوخ صوفیه را در بخشهای بیشتر آغازین کتاب آورده است؛ همچون: بایزید بسطامی، سیف‌الدین باخرزی، علاءالدوله سمنانی، ابواسحاق کازرونی، امین‌الدین بلیانی و این دو آخری شیوخ طریقت «مرشدیه» یا «کازرونیه» هستند که به گفته استاد ذبیح‌الله صفا، خواجو پیروش بوده است. ‏

از ابتدای منظومه، همای ـ قهرمان داستان ـ هنگامی که نخستین نگاهش را بر تصویرشاهدخت چینی همایون می‌اندازد و سخت عاشقش می‌شود، صدای سروش را می‌شنود که به او هشدار می‌دهد این تصویر را نباید با «نگاه سَر» یا نگاه ظاهری، بلکه با «نگاه سِرّ» یعنی با نگاه باطنی و معنوی بنگرد:‏

نه هر صورتی را توان داشت دوست

درین نقش بین تا چه معنی در اوست

به معنی دهد صورت دوست دست

نه چون خویش‌بینان صورت‌پرست

ز صورت ببر، تا به معنی رسی

چو مجنون شوی، خود به لیلی رسی

ولی نقش خود گر نبینی، نکوست

چو از خود گذشتی، رسیدی به دوست

بنابراین خواجو پیش از پرداختن به فراز و فرود داستانش، ذهن خواننده را به خوانشی روحانی آماده می‌کند و در جای جای اثرش نشان می‌دهد که این راه پر پیچ وخمی که شاهزاده همای در پیش گرفته، در واقع نمادی است از منازل و مقامات سلوک درونی که در آن، خود خویشتن را نخست باید فنا کند تا به خودی والاتر که همان همایون باشد، ره یابد.

«همای» گاه به تنهایی و گاه به یاری دوستان و ازهمه مهمتر گاه به همت بخت ازلی و دخالت نیروهای ماورایی، از پس همه آزمون‌ها برمی‌آید و تنها پس از پشت سر گذاشتن موانع گوناگون ـ اعم از مادی، عاطفی و روحانی ـ به وصل نائل می‌آید و فرمانروای سرزمینی وسیع می‌شود. داستان عشق همای به همایون در واقع به تصویرکشیدن از خودگذشتن است؛ برای مثال آنجا که همای سلطنت را رها می‌کند تا به سفر در راه وصول به معشوق ادامه دهد، یا آنجا که در فراق معشوق به صحرا می‌گریزد و مجنون‌وار با وحوش همخانه می‌شود.‏

در مقدمه ترجمه «همای و همایون» برخی از این علائم تمثیلی بودن اثر را برشمرده‌ایم؛ ولی سخن اینجا به ختم نمی‌رسد و نمی‌شود این علائم گر چه بسیار قانع‌کننده را زود دلیل بر معنوی بودن صد در صد اثر دانست. این کتاب علائم دیگری هم دارد که خواننده را به برداشت مادی و زمینی سوق می‌دهد که مهمترین آنها وصف دیدارهای عاشقانه بین قهرمانان اصلی و نیز فرعی داستان است، به‌ویژه شب وصل همای و همایون که شاعر بیتهای زیادی را با دقت یک جراح نه تنها به وصف زیبایی اجزای بدن عشاق اختصاص می‌دهد، بلکه در تصاویری متحرک به توصیف اعمال آنها هم می‌پردازد. گرگانی و نظامی هم در این زمینه ابیاتی دارند، ولی خواجو از لحاظ کمّی، گوی سبقت را از این دو می‌رباید. البته این تصاویر بسیار پوشیده، زیبا و وَزین‌اند و هرگز نمی‌توان آنها را هزل یا زننده دانست، ولی در عین حال خواننده را به دلیل این چرخش و یا دوسوگری متحیر می‌کنند. پس با وجود این آیا اصولا درست است که بپرسیم: عشق همای و همایون زمینی است یا آسمانی؟ ‏

این کتاب هر دو جانب را در بر دارد و بی‌شک در این نکته هم باز خواجو آن تناقض ادبی را حفظ کرده است؛ ولی باید خاطرنشان کرد که نه تنها جنبه‌های زمینی جنبه‌های معنوی و روحانی را حذف نمی‌کنند، بلکه یکی در خدمت دیگری است، یکی در کنار دیگری همدیگر را تکمیل می‌کنند. ضد و نقیض در یک ساختار قرار دارند و هر دو لازم و ملزوم همند. در گوشه گوشه ادبیات‌مان به مکمل بودن جسم و روح بر می‌خوریم، به یاری دادن جسم به روح و روح به جسم. صحبت از گناه نیست و این نوسانات را شاعر به‌عنوان وسوسه به شر و یا به خیر نمی‌بیند و احساس نیاز به «توبه» هم به ندرت پیش می‌آید.

«ابهام» از شگردهای ادبی‌ است که بیشتر از دیگر آلات علم بدیع مورد استفاده ایرانیان قرار گرفته است و نمی‌توان آن را فقط و فقط وسیله‌ای برای دور زدن سانسور و پوشیده سخن گفتن دانست، چراکه این دوگانگی در روح ایرانی ریشه دوانده و از منشأیی دور آب می‌خورد و در گوشه‌ای از «ناخودآگاه جمعی» جا خوش کرده است. به آن در مباحث مربوط به دین مزدایی هم بر می‌خوریم، آنجا که «گیتیک» و «مینوک» ارتباط تنگاتنگی با یکدیگر دارند و هر دو از مخلوقات الهی به حساب می‌آیند و هر کدام مکان و نقش دقیق خود را در کائنات دارند و تحقیری هم در کار نیست. در آثار نجم‌الدین کبری و در روزبهان بقلی (همچنان که در کمدی الهی دانته) می‌بینیم زیبایی زمینی به پلکانی تبدیل می‌شود برای عروج. احمد غزالی عارف در زیبایی زمینی، بازتابی از زیبایی الهی را می‌بیند و برادرعالمش هم لذت جنسی را فرصتی کوتاه برای چشیدن گوشه‌ای از لذتهای بهشت می‌داند!

این گرایش دوگان کهن دوره و این روح متناقض در فرهنگ ایرانی که جا دارد بر دلیل روان‌شناختی اجتماعی‌اش پژوهش شود، زمینه را برای ظهور مردانی چون بایزید بسطامی و حلاج فراهم ساخته است. ما زیباترین شطحیات تصوف اسلامی را بیشتر در ایرانیان یا تازیانی که ارتباط نزدیکی با ایرانیان داشته‌اند، مثلا در عراق می‌یابیم. نمونه‌های جالب و متفاو