پاورپوینت کامل در جهت آغاز عقلانیتی نو ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در جهت آغاز عقلانیتی نو ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در جهت آغاز عقلانیتی نو ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل در جهت آغاز عقلانیتی نو ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

می‌توان گفت ایدئالیسم مهم‌ترین جریان فلسفی تاریخ بوده است و درعین‌حال همیشه مورد انتقاد شدید مخالفان: چگونه در این مکتب فکری اصل واقعیت یا وجود ماده، شر و ازاین‌قبیل مسائل به‌راحتی کنار گذاشته می‌شود؟ به‌راستی چرا جریانی به این اندازه متفاوت از جهان واقعی، قوی‎ترین نحل فلسفی و کلامی و عقیدتی بوده است؟ آیا انسان از اساس جهان را نمی‌بیند یا نمی‌خواهد ببیند؟

علیه

‎

ایدئالیسم

می‌توان گفت ایدئالیسم مهم‌ترین جریان فلسفی تاریخ بوده است و درعین‌حال همیشه مورد انتقاد شدید مخالفان: چگونه در این مکتب فکری اصل واقعیت یا وجود ماده، شر و ازاین‌قبیل مسائل به‌راحتی کنار گذاشته می‌شود؟ به‌راستی چرا جریانی به این اندازه متفاوت از جهان واقعی، قوی

‎

ترین نحل فلسفی و کلامی و عقیدتی بوده است؟ آیا انسان از اساس جهان را نمی‌بیند یا نمی‌خواهد ببیند؟

اجازه دهید برای نحو ورود خاصی که می

‎

خواهیم به این قضیه داشته باشیم قطعه

‎

ای را از یکی از بزرگ

‎

ترین ایدئالیست‌های تاریخ یعنی هگل بیاوریم. در پدیدارشناسی روح در مبحث خدایگان و بنده، پس از اینکه نقش

‎

ها بین دو آگاهی رودررو مشخص شده و یکی ارباب و دیگری بنده می‌گردد، دیگر خدایگان و بنده به‌صورت عرضی با جهان در ارتباط نیستند، بلکه بنده در طول اراد خدایگان و در حدفاصل وی و جهان قرار می‌گیرد. «به همین قیاس، خدایگان از راه بنده با چیز در رابطه

‎

ای میانجی‌دار قرار می‌گیرد، بنده به‌عنوان خودآگاهی به‌طورکلی، در قبال چیز رابطه

‎

ای سلبی در پیش می‌گیرد و آن را از میان برمی‌دارد، ولی چیز درعین‌حال برای وی به‌خودقائم است؛ بنابراین بنده با اقدام سلبی

‎

اش قادر نیست آن را به‌طورکلی از میان بردارد؛ پس بنده با کار خود، فقط چیز را دگرگون می‌سازد. برعکس با وساطت بنده، رابط بی‌واسطه برای خدایگان تبدیل به نفی محض همین چیز یا بهره

‎

مندی می‌شود… خدایگان با قرار دادن بنده میان خود و چیز تنها به نابه‌خودقائمی مدد رسانده و فقط از آن بهره

‎

مند شده است، ضمن اینکه وجه به‌خودقائم چیز به بنده وانهاده شده تا آن را عمل بیاورد» (پدیده‌شناسی روح، باقر پرهام،۲۵۰،۲۵۱،۱۳۹۱).

به عبارتی، بنده در حدفاصل خدایگان و جهان قرار می‌گیرد و وجه درخود و به‌خودقائم چیزهای جهان به بنده واگذار می‌گردد؛ او با اصل واقعیت جهان، با زمختی جهان، با سرسختی و شرارت جهان روبه‌روست؛ او باید بر روی وجه «درخود» جهان کار کند و آن را به میل خدایگان یعنی «برای دیگری» تغییر دهد. اما برای خدایگان وضعیت چگونه است؟ او با قرار دادن بنده بین خود و جهان، اشیای درون جهان را نابه

‎

خودقائم می‌کند، چیزها برای وی فقط حکم «برای دیگری» دارند و وجه درخود آن‌ها توسط کار بنده نفی شده است. در واقع اگر چیز را دارای دو وجه فی‌نفسه و پدیداری بدانیم، وجه فی‌نفسه یا درخود چیز به بنده و وجه پدیداری و برای دیگری چیز به ارباب واگذار می‌شود. خدایگان میل محض است و اشیا در برابر او تنها ابژ مصرف هستند؛ این اشیا از تن بنده آغاز می‌شوند و در امتداد آن به جهان تسری می‌یابند. با این توصیف مشخص می‌شود که چرا بیشتر متفکران تاریخ برخلاف واقعیت جهان ایدئالیست بوده

‎

اند. به یک دلیل ساده: چون تاریخ و تفکر انسانی را اربابانی نوشته

‎

اند که وجه فی‌نفس جهان را درک نمی‌کرده‌اند، آن‌ها جهان را به‌صورت پدیداری می‌دیده‌اند، آن‌ها هیچ‌وقت با زمختی واقعیت رودررو نبوده‌اند، برای آن‌ها مسئل شر و شرارت معنا نداشته است؛ این مسائل را تنها کسانی درک می‌کردند که زبانی برای بیان تجربه

‎

شان نداشته‌اند.

یکی از تبعات انقلاب فرانسه به زبان آمدن این بندگان بود. مارکسیسم و روان‌کاوی و انواع و اقسام ترکیباتشان را می‌توان از تولیدات فکری این جریان انقادی دانست. در چنین متونی دیگر جهان ما «بهترین جهان ممکن» نیست، بلکه مسئل شر و رنج، پیوست زندگی بشر است. تمدن «ناخرسندی‌های» خاص خودش را دارد و این ناخرسندی‌ها تقلیل‌ناپذیر است. اما قبل از این دوران تقریباً هم متون را خدایگانی تولید کرده است که با وجه درخود و سخت جهان ارتباطی نداشته

‎

اند. بدیهی است که با این توصیفات، ماده و واقعیت نفی شود؛ اشیای جهان تنها «پندار و خیال» تلقی گردند، عالم حسیات وهم و بی‌ارزش باشد و شر یک امر «عدمی». یا مانند کانت گفته شود که از وجه درخود جهان هیچ خبری نمی‌توان داد و جهان تنها پدیداری است که توسط مقولات فاهمه و عقل سوژ

‎

استعلایی (خدایگان عصر جدید) ساخته شده است. این خدایگان فکر می‌کند تمام جهان از «ایده

‎

های» او قوام یافته است. اشیای جهان به‌مثابه امر فی‌نفسه نفی می‌شوند تا در سطحی دیگر به‌مثابه ابژ میل خدایگان مصرف شوند.

خطوط فلسفه

‎

های ایدئالیستی همان هندسه

‎

ای است که یک نظام طبقاتی را در تاریخ مشروعیت بخشیده است. ایدئالیسم هنر ادار اذهان است. یک ایدئالیست حرفه

‎

ای باید ذهن بندگان را طوری بنویسد که آن‌ها قوام تمدن و دگرگونی‌های آن را نه ناشی از کار خود، بلکه ناشی از ایده

‎

های استعلایی اربابان خود بدانند. ایدئالیست از اساس یک ریاضیدان است، او هندس تمدن را می‌ریزد توأم با یک مغلطه: «این هندسه اساس جهان است؛ جهان مادی روگرفتی ناقص از این هندس استعلایی است!» شاید به همین خاطر افلاطون «آن‌کس را که هندسه نمی‌دانست» به مدرسه

‎

اش راه نمی‌داد و شاید به همین خاطر گالیله اساس جهان را یک الگوی ریاضیاتی می‌دانست. یک الگوی «زیبا»؛ زیبا درست به‌مانند موسیقی

‎

خان اسطوره

‎

ای نرون که هندس خاص آن از صدای زجر و نال بندگان در طبق زیرین، آهنگی گوش‌نواز در طبق زبرین، چونان یک «هنر زیبا» می‌ساخت.

به عبارتی، کار بنده چونان یک حائل مقدس، خدایگان را از واقعیت جدا کرده است. هستی تنها برای لذت بردن و برخورداری به وی سپرده شده است و او شکرگزار این وضعیت است. گفتمان‌هایی که در این وضع