پاورپوینت کامل متنی شیعی درباره قائمیت و ظهور ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل متنی شیعی درباره قائمیت و ظهور ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل متنی شیعی درباره قائمیت و ظهور ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل متنی شیعی درباره قائمیت و ظهور ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

در کتاب دلائل الامامه منسوب به ابن رستم طبری تعدادی روایت به نقل از هارون بن موسی التلعکبری دیده می شود در موضوع قائمیت و علائم ظهور و ملاحم و رجعت که تلعکبری، بنا به این گزارش ها، آنها را از شخصی به نام ابو علی الحسن بن محمد النهاوندی نقل کرده است.

پاورپوینت کامل متنی شیعی درباره قائمیت و ظهور ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint / حسن انصاری

در کتاب دلائل الامامه منسوب به ابن رستم طبری تعدادی روایت به نقل از هارون بن موسی التلعکبری دیده می شود در موضوع قائمیت و علائم ظهور و ملاحم و رجعت که تلعکبری، بنا به این گزارش ها، آنها را از شخصی به نام ابو علی الحسن بن محمد النهاوندی نقل کرده است. از این اسانید روشن است که این ابو علی النهاوندی کم و بیش با شیخ صدوق همعصر بوده. البته ما هیچ دلیلی مستقل نداریم تا وجود چنین شخصی را تأیید کنیم. تنها یک روایت در کتاب غیبت شیخ دیده می شود در موضوع حکیمه عمه بزرگوار امام حسن عسکری که در آن تلعکبری از شخصی با نامی مشابه راوی ما روایت می کند. این روایت چنین است (الغیبه؛ ص۲۳۰ و ۲۳۱): “مُحَمَّدُ بْنُ یعْقُوبَ الْکُلَینِی عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرٍ الْأَسَدِی قَالَ حَدَّثَنِی أَحْمَدُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ قَالَ‏ دَخَلْتُ عَلَى حَکِیمَهَ بِنْتِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِی الرِّضَا ع سَنَهَ اثْنَتَینِ وَ سِتِّینَ وَ مِائَتَینِ فَکَلَّمْتُهَا مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ وَ سَأَلْتُهَا عَنْ دِینِهَا فَسَمَّتْ لِی مَنْ تَأْتَمُّ بِهِمْ قَالَتْ فُلَانٌ ابْنُ الْحَسَنِ فَسَمَّتْهُ. فَقُلْتُ لَهَا جَعَلَنِی اللَّهُ فِدَاکِ مُعَاینَهً أَوْ خَبَراً فَقَالَتْ خَبَراً عَنْ أَبِی مُحَمَّدٍ ع کَتَبَ بِهِ إِلَى أُمِّهِ قُلْتُ لَهَا فَأَینَ الْوَلَدُ قَالَتْ مَسْتُورٌ فَقُلْتُ إِلَى مَنْ تَفْزَعُ الشِّیعَهُ قَالَتْ إِلَى الْجَدَّهِ أُمِّ أَبِی مُحَمَّدٍ ع فَقُلْتُ أَقْتَدِی‏ بِمَنْ وَصِیتُهُ إِلَى امْرَأَهٍ. فَقَالَتْ اقْتَدِ بِالْحُسَینِ بْنِ عَلِی ع أَوْصَى إِلَى أُخْتِهِ زَینَبَ بِنْتِ عَلِی ع فِی الظَّاهِرِ وَ کَانَ‏ مَا یخْرُجُ مِنْ عَلِی بْنِ الْحُسَینِ ع مِنْ عِلْمٍ ینْسَبُ إِلَى زَینَبَ سَتْراً عَلَى عَلِی بْنِ الْحُسَینِ ع. ثُمَّ قَالَتْ إِنَّکُمْ قَوْمٌ أَصْحَابُ أَخْبَارٍ أَ مَا رُوِّیتُمْ أَنَّ التَّاسِعَ مِنْ وُلْدِ الْحُسَینِ ع یقْسَمُ مِیرَاثُهُ وَ هُوَ فِی الْحَیاهِ. وَ رَوَى هَذَا الْخَبَرَ التَّلَّعُکْبَرِی‏ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ النَّهَاوَنْدِی‏ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ مُسْلِمٍ الْحَنَفِی عَنْ أَبِی حَامِدٍ الْمَرَاغِی قَالَ‏ سَأَلْتُ حَکِیمَهَ بِنْتَ مُحَمَّدٍ أُخْتَ أَبِی الْحَسَنِ الْعَسْکَرِی وَ ذَکَرَ مِثْلَهُ.”

این روایت لزوماً نشان نمی دهد ارتباطی میان این دو نهاوندی وجود دارد و یا اگر هست ثابت کند روایات منسوب به این شخص در کتاب دلائل الامامه اصالت دارد؛ چرا که نه موضوع آن با این دسته روایات لزوماً یکی است و نه اینکه این فرض را می شود کنار گذاشت که احتمالاً روایات دلائل بر اساس وجود روایتی از تلعکبری از نهاوندی در کتاب دلائل ساخته و پرداخته شده است. قبل از بررسی این موضوع بد نیست ببینیم اصلاً این ابو علی نهاوندی کیست؟

در رجال نجاشی از یک شخص همنام و هم کنیه و هم نسب یاد شده که بسیار بعید است همو راوی احادیث کتاب دلائل باشد. اینجا عبارات نجاشی را نقل می کنیم (رجال النجاشی، ص۴۸ تا ۴۹): “الحسن بن محمد النهاوندی‏ أبو علی متکلم جید الکلام، له کتب منها النقض على سعید بن هارون‏ الخارجی فی الحکمین و کتاب الاحتجاج فی الإمامه و کتاب الکافی فی فساد الاختیار ذکر ذلک أصحابنا فی الفهرستات.”

از آنچه نجاشی درباره او گفته و با مقایسه با روایات منقول در کتاب دلائل تقریباً می شود مطمئن بود که یا مقصود از ابو علی نهاوندی در کتاب نجاشی به کلی شخص دیگری است و یا روایات دلائل به نام او به جعل ساخته و بدو منسوب شده است. البته برخی احادیث مجموعه ای که در کتاب دلائل نقل شده در روایات دیگری با سندهای دیگر نقل شده و در میان امامیه از شهرتی برخوردار است اما در مجموع به نظر می رسد بسیاری از احادیث این مجموعه با نوعی همدلی با سنت غلات و به ویژه سنت منتسب به مفضل جعفی ساخته و پرداخته شده است.

حال اگر واقعاً این مجموعه ساختگی است، پرسش این است که دقیقاً چه اتفاقی افتاده است؟ پاسخ احتمالی چنین است: در کتاب رجال نجاشی درست قبل از ذکر نام ابو علی نهاوندی از یک ابو علی الحسن بن محمد دیگری سخن رفته که گرچه نهاوندی نیست اما صاحب کتابی است با عنوان کتاب دلائل خروج القائم [علیه السلام‏] و ملاحم. نجاشی می گوید خود این کتاب را ندیده و فقط ذکرش را در میان امامیه دیده و تصریح می کند که کتاب مشهوری نیست. عبارات نجاشی از این قرار است (رجال نجاشی، ص ۴۸): “الحسن بن محمد بن أحمد الصفار البصری أبو علی شیخ من أصحابنا ثقه روى عن الحسن بن سماعه و محمد بن تسنیم و عباد الرواجنی و محمد بن الحسین و معاویه بن حکیم. له کتاب دلائل خروج القائم [علیه السلام‏] و ملاحم، ما رأیت هذا الکتاب بل ذکره أصحابنا و لیس بمشهور أیضا.”

بعید نیست کسی که مجموعه احادیث موجود در دلائل را ساخته میان این دو شخص که هم طبقه هم نیستند خلط کرده باشد. محتملاً در نسخه او از کتاب رجال نجاشی عنوان کتاب فوق به اشتباه در ذیل نام نهاوندی قرار گرفته بوده و او که با احادیث اصیل تلعکبری از نهاوندی آشنا بوده مجموعه ای از احادیث را بر اساس این دو اطلاع به روایت او از نهاوندی با موضوع ملاحم و خروج القائم ساخته و پرداخته است. این مطلب از آنجا بیشتر تأیید می شود که بدانیم برخلاف تصور عمومی کتاب دلائل الامامه نه نوشته سده پنجم و بل گردآورده ای است از منابع متعدد و با درج روایات ساختگی بسیار زیاد از احتمالاً سده هفتم قمری. این مطلب را در مقاله ای دیگر بحث خواهیم کرد؛ ان شاء الله.

اینجا مجموعه این احادیث را نقل می کنیم:

دلائل الإمامه (ط – الحدیثه) ؛ ص۴۶۱ به بعد

– وَ أَخْبَرَنِی أَبُو الْحُسَینِ مُحَمَّدُ بْنُ هَارُونَ بْنِ مُوسَى، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبِی، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عَلِی الْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدٍ النَّهَاوَنْدِی‏، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِی ابْنِ عَبْدِ الْکَرِیمِ الزَّعْفَرَانِی، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو طَالِبٍ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الصَّلْتِ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّی، قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ)، فَقَالَ لَهُ: مَا بَلَغَ مِنْ عِلْمِکُمْ؟ قَالَ: مَا بَلَغَ مِنْ سُؤَالِکُمْ.

فَقَالَ الرَّجُلُ: بَحْرُ مَاءٍ هَذَا، هَلْ تَحْتَهُ شَی‏ءٌ؟

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ: نَعَمْ، رَأْی الْعَینِ أَحَبُّ إِلَیکَ، أَوْ سَمْعُ الْأُذُنِ؟

قَالَ الرَّجُلُ: بَلْ رَأْی الْعَینِ، لِأَنَّ الْأُذُنَ قَدْ تَسْمَعُ مَا لَا تَدْرِی وَ لَا تَعْرِفُ، وَ مَا یرَى بِالْعَینِ یشْهَدُ بِهِ الْقَلْبُ.

فَأَخَذَ بِیدِ الرَّجُلِ ثُمَّ انْطَلَقَ حَتَّى أَتَى شَاطِئَ الْبَحْرِ، فَقَالَ: أَیهَا الْعَبْدُ الْمُطِیعُ لِرَبِّهِ، أَظْهِرْ مَا فِیکَ. فَانْفَلَقَ الْبَحْرُ عَنْ آخِرِ مَاءٍ فِیهِ، وَ ظَهَرَ مَاءٌ أَشَدُّ بَیاضاً مِنَ اللَّبَنِ، وَ أَحْلَى مِنَ الْعَسَلِ، وَ أَطْیبُ رَائِحَهً مِنَ الْمِسْکِ، وَ أَلَذُّ مِنَ الزَّنْجَبِیلِ، فَقَالَ لَهُ: یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ، جُعِلْتُ فِدَاکَ، لِمَنْ هَذَا؟

قَالَ: لِلْقَائِمِ (عَلَیهِ السَّلَامُ) وَ أَصْحَابِهِ.

قَالَ: مَتَى؟

قَالَ: إِذَا قَامَ الْقَائِمُ وَ أَصْحَابُهُ فُقِدَ الْمَاءُ الَّذِی عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ، حَتَّى لَا یوجَدَ مَاءٌ، فَیضِجُّ الْمُؤْمِنُونَ إِلَى اللَّهِ بِالدُّعَاءِ، فَیبْعَثُ اللَّهُ لَهُمْ هَذَا الْمَاءَ، فَیشْرَبُونَهُ وَ هُوَ مُحَرَّمٌ عَلَى مَنْ خَالَفَهُمْ.

قَالَ: ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ، فَرَأَى فِی الْهَوَاءِ خَیلًا مُسْرَجَهً مُلْجَمَهً، وَ لَهَا أَجْنِحَهٌ، فَقُلْتُ:

یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ، مَا هَذِهِ الْخَیلُ؟

فَقَالَ: هَذِهِ خَیلُ الْقَائِمِ (عَلَیهِ السَّلَامُ) وَ أَصْحَابِهِ.

قَالَ الرَّجُلُ: أَنَا أَرْکَبُ شَیئاً مِنْهَا؟

قَالَ: إِنْ کُنْتَ مِنْ أَنْصَارِهِ.

قَالَ: فَأَشْرَبُ مِنْ هَذَا الْمَاءِ؟

قَالَ: إِنْ کُنْتَ مِنْ شِیعَتِهِ.

– وَ أَخْبَرَنِی أَبُو الْحُسَینِ مُحَمَّدُ بْنُ هَارُونَ بْنِ مُوسَى، قَالَ: حَدَّثَنِی أَبِی، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عَلِی الْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدٍ النَّهَاوَنْدِی، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِی بْنِ عَبْدِ الْکَرِیمِ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو طَالِبٍ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الصَّلْتِ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِی بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْخَیاطُ، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ)، قَالَ: إِذَا قَامَ الْقَائِمُ (عَلَیهِ السَّلَامُ) اسْتَنْزَلَ الْمُؤْمِنُ الطَّیرَ مِنَ الْهَوَاءِ، فَیذْبَحُهُ، فَیشْوِیهِ، وَ یأْکُلُ لَحْمَهُ، وَ لَا یکْسِرُ عَظْمَهُ، ثُمَّ یقُولُ لَهُ: احْی بِإِذْنِ اللَّهِ. فَیحْیا وَ یطِیرُ؛ وَ کَذَلِکَ الظِّبَاءُ مِنَ الصَّحَارِی.

وَ یکُونُ ضَوْءُ الْبِلَادِ نُورَهُ‏، وَ لَا یحْتَاجُونَ إِلَى شَمْسٍ وَ لَا قَمَرٍ، وَ لَا یکُونُ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ مُؤْذٍ، وَ لَا شَرٌّ، وَ لَا إِثْمٌ‏، وَ لَا فَسَادٌ أَصْلًا، لِأَنَّ الدَّعْوَهَ سَمَاوِیهٌ، لَیسَتْ بِأَرَضِیهٍ، وَ لَا یکُونُ لِلشَّیطَانِ فِیهَا وَسْوَسَهٌ، وَ لَا عَمَلٌ، وَ لَا حَسَدٌ، وَ لَا شَی‏ءٌ مِنَ الْفَسَادِ، وَ لَا تَشُوکُ الْأَرْضُ وَ الشَّجَرُ، وَ تَبْقَى زُرُوعُ الْأَرْضِ‏ قَائِمَهً، کُلَّمَا أُخِذَ مِنْهَا شَی‏ءٌ نَبَتَ مِنْ وَقْتِهِ، وَ عَادَ کَحَالِهِ، وَ إِنَّ الرَّجُلَ لَیکْسُو ابْنَهُ الثَّوْبَ فَیطُولُ مَعَهُ کُلَّمَا طَالَ، وَ یتَلَوَّنُ عَلَیهِ أَی لَوْنٍ أَحَبَّ وَ شَاءَ.

وَ لَوْ أَنَّ الرَّجُلَ الْکَافِرَ دَخَلَ جُحْرَ ضَبٍّ، أَوْ تَوَارَى خَلْفَ مَدَرَهٍ، أَوْ حَجَرٍ، أَوْ شَجَرٍ، لَأَنْطَقَ اللَّهُ ذَلِکَ السِّتْرَ الَّذِی یتَوَارَى فِیهِ، حَتَّى یقُولَ: یا مُؤْمِنُ، خَلْفِی کَافِرٌ فَخُذْهُ. فَیأْخُذُهُ وَ یقْتُلُهُ‏.

وَ لَا یکُونُ لِإِبْلِیسَ هَیکَلٌ یسْکُنُ فِیهِ- وَ الْهَیکَلُ: الْبَدَنُ- وَ یصَافِحُ الْمُؤْمِنُونَ الْمَلَائِکَهَ، وَ یوحَى إِلَیهِمْ، وَ یحْیوْنَ- وَ یجْتَمِعُونَ- الْمَوْتَى بِإِذْنِ اللَّهِ.

قَالَ: یأْتِی عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ لَا یکُونُ الْمُؤْمِنُ إِلَّا بِالْکُوفَهِ، أَوْ یحِنُّ إِلَیهَا.

– وَ حَدَّثَنِی أَبُو الْحُسَینِ مُحَمَّدُ بْنُ هَارُونَ بْنِ مُوسَى، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبِی، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عَلِی الْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدٍ النَّهَاوَنْدِی‏، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو إِسْحَاقَ إِبْرَاهِیمُ بْنُ نَصْرٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو نُعَیمٍ‏، قَالَ: حَدَّثَنَا یاسِینُ الْعِجْلِی، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مُحَمَّدِ ابْنِ الْحَنَفِیهِ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَلِی (عَلَیهِ السَّلَامُ)، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ):

الْمَهْدِی مِنَّا أَهْلَ الْبَیتِ، یصْلِحُهُ اللَّهُ فِی لَیلَهٍ.

– وَ بِإِسْنَادِهِ عَنْ أَبِی عَلِی النَّهَاوَنْدِی، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ بُنْدَارَ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ سَعِیدٍ الْخُرَاسَانِی، عَنْ أَبِی عِمْرَانَ الطَّبَرِی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ):

إِذَا قَامَ قَائِمُنَا رَدَّ اللَّهُ کُلَّ مُؤْذٍ لِلْمُؤْمِنِینَ فِی زَمَانِهِ فِی الصُّوَرِ الَّتِی کَانُوا عَلَیهَا وَ فِیهَا، بَینَ أَظْهُرِهِمْ، لِینْتَصِفَ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ.

– وَ بِإِسْنَادِهِ عَنْ أَبِی عَلِی النَّهَاوَنْدِی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ بُنْدَارَ، عَنْ مُحَمَّدِ ابْنِ سَعِیدٍ، عَنْ أَبِی عِمْرَانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ): یا مُفَضَّلُ، أَنْتَ وَ أَرْبَعَهٌ وَ أَرْبَعُونَ رَجُلًا تُحْشَرُونَ مَعَ الْقَائِمِ، أَنْتَ عَلَى یمِینِ الْقَائِمِ تَأْمُرُ وَ تَنْهَى، وَ النَّاسُ إِذْ ذَاکَ أَطْوَعُ لَکَ مِنْهُمْ الْیوْمَ.

– وَ أَخْبَرَنِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَینُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ، قَالَ: حَدَّثَنِی أَبُو مُحَمَّدٍ هَارُونُ بْنُ مُوسَى بْنِ أَحْمَدَ التَّلَّعُکْبَرِی، قَالَ: حَدَّثَنِی أَبُو عَلِی الْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدٍ النَّهَاوَنْدِی‏، قَالَ: حَدَّثَنَا عَلِی بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ نُهَیدٍ الْحُصَینِی، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عَلِی الشَّهْرِیارِی، قَالَ: حَدَّثَنَا إِبْرَاهِیمُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ قَرَمٍ، عَنْ هَارُونَ بْنِ حَمَّادٍ، عَنْ مُقَاتِلٍ، عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ (عَلَیهِ السَّلَامُ)، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ): یا عَلِی، عَشْرُ خِصَالٍ قَبْلَ یوْمِ الْقِیامَهِ؛ أَ لَا تَسْأَلُنِی عَنْهَا؟

قُلْتُ: بَلَى، یا رَسُولَ اللَّهِ.

قَالَ: اخْتِلَافٌ وَ قَتْلُ أَهْلِ الْحَرَمَینِ، وَ الرَّایاتُ السُّودُ، وَ خُرُوجُ السُّفْیانِی، وَ افْتِتَاحُ الْکُوفَهِ، وَ خَسْفٌ بِالْبَیدَاءِ، وَ رَجُلٌ مِنَّا أَهْلَ الْبَیتِ یبَایعُ لَهُ بَینَ زَمْزَمَ وَ الْمَقَامِ، یرْکَبُ إِلَیهِ عَصَائِبُ أَهْلِ الْعِرَاقِ وَ أَبْدَالِ الشَّامِ، وَ نُجَبَاءُ أَهْلِ مِصْرَ، وَ تَصِیرُ أَهْلُ الْیمَنِ عِدَّتُهُمْ عِدَّهَ أَهْلِ بَدْرٍ، فَیتَّبِعَهُ بَنُو کَلْبٍ یوْمَ الْأَعْمَاقِ.

قُلْتُ: یا رَسُولَ اللَّهِ، مَا بَنُو کَلْبٌ؟

قَالَ: هُمْ أَنْصَارُ السُّفْیانِی، یرِیدُ قَتْلَ الرَّجُلِ الَّذِی یبَایعُ لَهُ بَینَ زَمْزَمَ وَ الْمَقَامِ، وَ یسِیرُ بِهِمْ فَیقْتَلُونَ وَ تُبَاعُ ذَرَارِیهُمْ عَلَى بَابِ مَسْجِدِ دِمَشْقَ، وَ الْخَائِبُ‏ مَنْ غَابَ عَنْ غَنِیمَهِ کَلْبٍ وَ لَوْ بِعِقَالٍ‏.

– وَ أَخْبَرَنِی أَبُو الْحُسَینِ مُحَمَّدُ بْنُ هَارُونَ بْنِ مُوسَى، عَنْ أَبِیهِ، قَالَ:

حَدَّثَنَا أَبُو عَلِی الْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدٍ النَّهَاوَنْدِی، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو مُحَمَّدٍ عَبْدُ الْکَرِیمِ، عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ الثَّقَفِی، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ سُلَیمَانَ النَّخَعِی، قَالَ: حَدَّثَنَا السَّرِی بْنُ عَبْدِ اللَّهِ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِی السُّلَمِی، عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِی (عَلَیهِ السَّلَامُ)، قَالَ: إِنَّمَا سُمِّی الْمَهْدِی مَهْدِیاً لِأَنَّهُ یهْدَى لِأَمْرٍ خَفِی، یهْدَى لِمَا فِی صُدُورِ النَّاسِ، یبْعَثُ إِلَى الرَّجُلِ فَیقْتُلُهُ لَا یدْرِی فِی أَی شَی‏ءٍ قَتَلَهُ، وَ یبْعَثُ ثَلَاثَهَ رَاکِبٍ، قَالَ: هِی بِلُغَهِ غَطَفَانَ «رُکْبَانٍ»:

أَمَّا رَاکِبٌ فَیأْخُذُ مَا فِی أَیدِی أَهْلِ الذِّمَّهِ مِنْ رَقِیقِ الْمُسْلِمِینَ، فَیعْتِقُهُمْ.

وَ أَمَّا رَاکِبٌ فَیظْهِرُ الْبَرَاءَهَ مِنْهُمَا- یغُوثَ وَ یعُوقَ- فِی أَرْضِ الْعَرَبِ.

وَ رَاکِبٌ یخْرِجُ التَّوْرَاهَ مِنْ مَغَارَهٌ بِأَنْطَاکِیهَ، وَ یعْطَى حُکْمَ سُلَیمَانَ (عَلَیهِ السَّلَامَ).

– وَ بِإِسْنَادِهِ عَنْ أَبِی عَلِی النَّهَاوَنْدِی، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ‏ الزَّعْفَرَانِی، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو طَالِبٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ، عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (عَلَیهِ السَّلَامُ) أَنَّهُ قَالَ: إِذَا قَامَ قَائِمُنَا بَعَثَ فِی أَقَالِیمِ الْأَرْضِ، فِی کُلِّ إِقْلِیمٍ رَجُلًا، فَیقُولُ لَهُ: عَهْدُکَ فِی کَفِّکَ وَ اعْمَلْ بِمَا تَرَى.

– وَ بِإِسْنَادِهِ عَنْ أَبِی عَلِی النَّهَاوَنْدِی، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو الْقَاسِمِ بْنُ أَبِی حَیهَ، قَالَ: حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ بْنُ أَبِی إِسْرَائِیلَ‏، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عُبَیدَهَ الْحَدَّادُ عَبْدُ الْوَاحِدِ بْنُ وَاصِلِ السَّدُوسِی، قَالَ: حَدَّثَنَا عَوْفٌ‏، عَنْ أَبِی الصَّدِیقِ النَّاجِی، عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِی، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ): لَا تَقُومُ السَّاعَهُ حَتَّى تُمْلَأَ الْأَرْضُ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً، ثُمَّ یخْرُجُ رَجُلٌ مِنْ عِتْرَتِی- أَوْ قَالَ: مِنْ أَهْلِ بَیتِی- یمْلَأُهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا، کَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً.

– وَ بِإِسْنَادِهِ عَنْ أَبِی عَلِی النَّهَاوَنْدِی، قَالَ: حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ، عَنْ یحْیى ابْنِ سُلَیمٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا هِشَامُ بْنُ حَسَّانَ، عَنِ الْمُعَلَّى بْنِ أَبِی الْمُعَلَّى، عَنْ أَبِی الصَّدِیقِ النَّاجِی، عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِی، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ): أَبْشِرُوا بِالْمَهْدِی، فَإِنَّهُ یأْتِی‏ فِی آخِرِ الزَّمَانِ عَلَى شِدَّهٍ وَ زَلَازِلَ، یسَعُ اللَّهُ لَهُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً.

– وَ عَنْهُ، عَنْ أَبِی عَلِی النَّهَاوَنْدِی، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ الْقَاسَانِی، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو مُسْلِمٍ مُحَمَّدُ بْنُ سُلَیمَانَ الْبَغْدَادِی، عَنْ أَبِی عُثْمَانَ، عَنْ هِشَامٍ، عَنْ سُلَیمَانَ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ)، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ): کَیفَ أَنْتُمْ إِذَا اسْتَیأَسْتُمْ مِنَ الْمَهْدِی، فَیطْلُعُ عَلَیکُمْ صَاحِبُکُمْ مِثْلَ قَرْنِ الشَّمْسِ، یفْرَحُ بِهِ أَهْلُ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ.

فَقِیلَ: یا رَسُولَ اللَّهِ، وَ أَنَّى یکُونُ ذَلِکَ؟

قَالَ: إِذَا غَابَ عَنْهُمْ الْمَهْدِی، وَ أَیسُوا مِنْهُ.

– وَ بِإِسْنَادِهِ عَنْ أَبِی عَلِی النَّهَاوَنْدِی، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ الْقَاسَانِی، قَالَ: حَدَّثَنَا عَلِی بْنُ سَیفٍ‏، قَالَ: حَدَّثَنِی أَبِی، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ)، قَالَ: نَزَلَتْ فِی بَنِی فُلَانٍ ثَلَاثُ آیاتٍ:

قَوْلُهُ (عَزَّ وَ جَلَّ): حَتَّى إِذا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَها وَ ازَّینَتْ وَ ظَنَّ أَهْلُها أَنَّهُمْ قادِرُونَ عَلَیها أَتاها أَمْرُنا لَیلًا أَوْ نَهاراً یعْنِی الْقَائِمَ بِالسَّیفِ‏ فَجَعَلْناها حَصِیداً کَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ‏.

وَ قَوْلُهُ (عَزَّ وَ جَلَّ): فَتَحْنا عَلَیهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَی‏ءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَهً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ* فَقُطِعَ دابِرُ الْقَوْمِ الَّذِینَ ظَلَمُوا وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ‏ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ): بِالسَّیفِ.

وَ قَوْلُهُ (عَزَّ وَ جَلَّ): فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنا إِذا هُمْ مِنْها یرْکُضُونَ* لا تَرْکُضُوا وَ ارْجِعُوا إِلى‏ ما أُتْرِفْتُمْ فِیهِ وَ مَساکِنِکُمْ لَعَلَّکُمْ تُسْئَلُونَ‏ یعْنِی الْقَائِمَ (عَلَیهِ السَّلَامُ)، یسْأَلُ بَنِی‏ فُلَانٍ عَنْ کُنُوزِ بَنِی أُمَیهَ.

– وَ أَخْبَرَنِی أَبُو الْحُسَینِ مُحَمَّدُ بْنُ هَارُونَ بْنِ مُوسَى، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبِی، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عَلِی الْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدٍ النَّهَاوَنْدِی‏، قَالَ: حَدَّثَنَا ابْنُ أَبِی حَیهَ، قَالَ: حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ بْنُ أَبِی إِسْرَائِیلَ، قَالَ: حَدَّثَنَا جَرِیرٌ، عَنْ مَطَرٍ الْوَرَّاقِ، قَالَ: أَخْبَرَنَا أَبُو الصَّدِیقِ النَّاجِی، عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِی: أَنَّ النَّبِی (صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ) قَالَ: لَیقُومَنَّ عَلَى أُمَّتِی رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ بَیتِی، أَقْنَى‏، أَجْلَى‏، یوَسِّعُ الْأَرْضَ عَدْلًا، کَمَا أُوسِعَتْ جَوْراً، یمْلِکُ سَبْعَ سِنِینَ.

– وَ قَالَ أَبُو عَلِی النَّهَاوَنْدِی: وَجَدْتُ فِی کِتَابٍ لِبَعْضِ إِخْوَانِنَا: رُوِی عَنِ الصَّادِقِ (عَلَیهِ السَّلَامُ)، أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (عَلَیهِ السَّلَامُ)، قَالَ: قَالَ لِی النَّبِی (صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ): یا عَلِی، صَاحِبَ الْحُلِی، أُخْبِرُکُمْ بِأَمْرِی، أُنْذِرُکُمْ بَأْسَ الْمَهْدِی، یقِیمُ فِیکُمْ سُنَّهَ النَّبِی، وَ ذَلِکَ عِنْدَ بَیعَهِ الصَّبِی، عِنْدَ طُلُوعِ الْکَوَاکِبِ الدُّرِّیهِ، یفْزَعُ مَنْ بِالْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ.

– وَ قَالَ أَبُو عَلِی النَّهَاوَنْدِی: وَ حَدَّثَنِی أَبُو الْحَسَنِ‏ الْحُصَینِی، قَالَ:

حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِی الْخَزَّازِ، عَنْ عَلِی بْنِ أَبِی حَمْزَهَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، عَنِ الصَّادِقِ (عَلَیهِ السَّلَامُ)، قَالَ: یکُونُ فِی أُمَّتِی- یعْنِی الْقَائِمَ- سُنَّهٌ مِنْ أَرْبَعَهِ أَنْبِیاءَ: سُنَّهٌ مِنْ مُوسَى (عَلَیهِ السَّلَامُ)، خَائِفٌ یتَرَقَّبُ؛ وَ سُنَّهٌ مِنْ یوسُفَ (عَلَیهِ السَّلَامُ)، یعْرِفْهُمْ وَ هُمْ لَهُ مُنْکِرُونَ؛ وَ سُنَّهٌ مِنْ عِیسَى (عَلَیهِ السَّلَامَ)، وَ مَا قَتَلُوهُ وَ مَا صَلَبُوهُ؛ وَ سُنَّهٌ مِنْ مُحَمَّدِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ)، یقُومُ بِالسَّیفِ.

– وَ قَالَ أَبُو عَلِی النَّهَاوَنْدِی، حَدَّثَنِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ الْقَاسَانِی، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ سُلَیمَانَ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو الْقَاسِمِ الزَّنْدُودِی‏، قَالَ: حَدَّثَنَا إِبْرَاهِیمُ بْنُ مِهْرَانَ، عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ، قَالَ: قُلْتُ لِجَابِرٍ: إِذَا قَامَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدِ کَیفَ السَّلَامُ عَلَیهِ؟

قَالَ: إِنَّکَ إِذَا أَدْرَکْتَهُ، وَ لَنْ تُدْرِکَهُ إِلَّا أَنْ تَکُونَ مَکْرُوراً، فَسَتَرَانِی إِلَى جَنْبِهِ، رَاکِباً عَلَى فَرَسٍ لِی، ذَنُوبٍ، أَغَرَّ، مُحَجَّلٍ، مُطْلِقٌ یدَهُ‏ الْیمْنَى، عَلَی عِمَامَهٌ لِی مِنْ عَصْبِ‏ الْیمَنِ، فَأَنَا أَوَّلُ مَنْ یسَلِّمُ عَلَیهِ.

– وَ قَالَ أَبُو عَلِی النَّهَاوَنْدِی: حَدَّثَنَا الْقَاسَانِی، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ سُلَیمَانَ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَلِی بْنُ سَیفٍ، قَالَ: حَدَّثَنِی أَبِی، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ)، قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَ