پاورپوینت کامل نقش آیین ها و مناسک اجتماعی در بازسازی جامعه صفوی- سایر جشن ها ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش آیین ها و مناسک اجتماعی در بازسازی جامعه صفوی- سایر جشن ها ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش آیین ها و مناسک اجتماعی در بازسازی جامعه صفوی- سایر جشن ها ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش آیین ها و مناسک اجتماعی در بازسازی جامعه صفوی- سایر جشن ها ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

فرهنگ ایران در آنجا که تمدن هزاران ساله نشات می گیرد، مملو از اعیاد ملی و باستانی است که از خلال قرون و اعصار سفرکرده و سینه به سینه نقل شده و گرامی داشته شده اند و از آنجا که دین اسلام را پذیرفته هم مشحون از اعیاد مذهبی و مناسک دینی است که با جدیت تمام پی گرفته و برگزار شده اند.

فرهنگ ایران در آنجا که تمدن هزاران ساله نشات می گیرد، مملو از اعیاد ملی و باستانی است که از خلال قرون و اعصار سفرکرده و سینه به سینه نقل شده و گرامی داشته شده اند و از آنجا که دین اسلام را پذیرفته هم مشحون از اعیاد مذهبی و مناسک دینی است که با جدیت تمام پی گرفته و برگزار شده اند.

با قدرت گرفتن خاندان صفویه و یکپارچه شدن کشور ایران، برای اولین بار از پایان حکومت ساسانیان، ایجاد پیوستگی ملی و قومی ضرورتی اجتناب ناپذیر بوده که پادشاهان هوشیار صفوی به نیکی از اهمیت آن آگاه بوده و تمام تلاش خود را در این راستا معطوف داشته اند. همانطور که اشاره شد این اقدام در خلال مناسک عزاداری عاشورا و عید نوروز به عنوان برجسته ترین آیین های مذهبی و ملی بیش از پیش نمود داشته است اما سایر اتفاقات روزمره و مناسبت های کوچک نیز برای خود صاحب رسم و قاعده و دستورالعمل برگزاری شدند و یک به یک جای خود را در میان فرهنگ عامه باز کردند و در آن جاگیر شدند و باقی ماندند. در کنار این موارد، جشن ها و عیدهای دیگری هم بودند که اگرچه به لحاظ شور و حال و آداب برگزاری به پای مناسکی چون نوروز یا عاشورا نمی رسیدند اما نقش خود را در این مجموعه این «آیین های انسجام بخش» به خوبی ایفا کرده و در آن موثر بوده اند. از آنجا که به همین نسبت میزان پرداختن به این اعیاد و جشن ها نیز در منابع تاریخی خلاصه تر بوده است، آنها را در یک جا گرد آوری کرده و به شرح آنها می پردازیم تا مجموعه بررسی آیینی ما در این مقال تکمیل گردد و امکان نتیجه گیری نهایی فراهم آید.

جشن آب پاشان

«آب ریزان» یا «آب پاشان» یکی از جشن های باستانی ایرانیان پیش از اسلام بوده است. ایرانیان قدیم در روز سیزدهم تیرماه هرسال جشنی بزرگ می گرفتند و در این روز آب یا گلاب بر سر روی هم می پاشیدند.

شاه عباس هم چنان که منشی مخصوصش در عالم آرای عباسی اشاره کرده آن را دارای و خجسته می دانسته است. در این روز اگر شاه در اصفهان بود مراسم آب ریزان در کنار زاینده رود و در اطراف پل اللهوردیخان و اگر در مازندران یا گیلان بود ، در کنار دریای خزر صورت می گرفت. شاه با جمعی از بزرگان دولت و سرداران و مهمانان بیگانه خود در زیر یکی از اتاق نماهای پل می‏نشست و به تماشا مشغول می شد(فلسفی ج۱، ۱۳۹۱: ۳۹۹). مورخان معاصر وی در آثار خویش مکرر به این جشن اشاره کرده اند: «چون آفتاب در اویل سرطان بود آب ریزان نمودند و بارعام دادند که هیچ کس مانع نشود و طرفه صحبتی شد»(منجم یزدی،۱۳۶۶: ۱۹۱). در تاریخ عالم آرا هم در ضمن حوادث سال ۱۰۲۰ به این جشن اشاره شده و شمار شرکت کنندگان در آن تا صدهزارنفر تخمین زده شده است. شاه عباس با مهمان محبوب خود ولی محمدخان این جشن را به نظاره نشسته است: «در اول تحویل سرطان که به عرف اهل عجم و شگون کسری و جم، روز «آب پاشان» است به اتفاق در چهار باغ صفاهان تماشای آب پاشان فرمودند و در آن روز زیاده از صد هزار نفس از طبقات خلایق و وضیع و شریف در خیابان چهار باغ جمع آمده به یکدیگر آب می پاشیدند. از کثرت خلایق و بسیاری آب پاشی، زاینده رود خشکی پذیرفت و فی الواقع تماشای غریبی است»(اسکندرمنشی ج۲،۱۳۵۰: ۸۳۸)

در وقایع سال بعد هم که شاه در گیلان است باز دیگر به برگزاری آب ریزان اشاره می کندو مشخص می‏کند که همه اقشار از زن و مرد در جشن شرکت داشته اند و در مدت پنج روزه برگزاری آن کار و شغل را به یکسو نهاده و تنها به جشن می پرداخته اند و جالب است که ایام خمسه مسترقه را در این زمان در نظر می گرفته اند: «رسم مردم گیلان است که در ایام خمسه مسترقه هر سال که به حساب اهل تنجیم آن ملک بعد از انقضای سه ماه بهار قرار داده‌اند و در میانه اهل عجم روز آب پاشان است، بزرگ و کوچک و مذکر و مؤنث به کنار دریا آمده در آن پنج روز به سور و سرور می پردازند و همگی از لباس و تکلیف عریان گشته هر جماعت با اهل خود به آب درآمده با یکدیگر آب بازی کرده بدین طرب و خرمی می گذرانند و الحق تماشای غریبی است. القصه موکب همایون از فرح آباد بدان صوب در حرکت آمده به قصبه رودسر از اعمال رانکوه گیلان که این صحبت بهجت فزا منعقد شده بود رسیده، تماشاگر آن سور و نظارگر آن انجمن سرور بودند »(اسکندر منشی ج۲، ۱۳۵۰: ۸۵۲)

در سفرنامه های «فیگوئرا» و «دلاواله» با شرح بیشتر و جزییات این مراسم بیشتر آشنا می‏شویم. مکان برگزاری و اینکه شرکت کنندگان لباسی متفاوت از البسه روزمره خود به تن داشته اند وجه مشترک دو گزارش است. «فیگوئرا» تاکید کرده که بر خلاف گیلان، زن ها فقط تماشاگر این مراسم بوده اند: «در این جشن همه اهالی شهر از هر ملیت و مقام (به استثنای زن‌ها که می‌توانند از بالاترین قسمت پل تماشاگر بازی‌ها و تفریحات باشند) بدون تفاوت و بی‌آنکه هنر و استعداد معینی لازم باشد بر اثر یک اعلام عمدی گرد می‌آیند. در این روز مردها لباس بسیار زشت که به لباس معمولی آنان هیچ گونه شباهتی نداشت بر تن کرده بودند. این لباس عبارت بود از بالا پوش آستین گشاد و بسیار کوتاه و بدون چین با شلواری بسیار تنگ تقریبا شبیه شلوار دلقک‌ها یا بازیگران نمایش‌های خنده‌دار. به جای عمامه نوعی شبه کلاه بر سرداشتند که بیمی از خراب شدن آن نداشته باشند…آنها با همین تجهیزات خود را به آب می‌زدند و چون در آن موقع سال آب کم و قابل عبور است در طرفته العینی بستر رودخانه از آنگونه سر و ریخت‌ها پوشیده شد. هر یک از شرکت کنندگان ظرفی از مس یا برنج روی دست داشتند که آن را پر آب می‌کردند و محتوی ظرف را با فشار به سوی دیگران می‌پاشیدند و گاهی ظرف پر آب را به سوی یکدیگر می‌انداختند چنانکه سر بسیاری از آنها می‌شکست و برخی بر اثر این ضربات جابه جا کشته می‌شدند. (فیگوئرا، ۱۳۶۳: ۳۴۶) وی حتی بروز جنگ و دعوای خیابانی پس از جشن را هم گزارش می کند به طوری که به فرمان شاه سواران مداخله کرده و جنگ را پایان داده اند: «به سبب این هیاهوی عجیب به جهت آنکه سرهای بسیاری از شرکت کنندگان در جشن آب پاشان شکسته بود، شاه به گروهی از شرکت کنندگان که سواره در جشن شرکت کرده بودند فرمان داد جدال کنندگان را از یکدیگر جدا کنند. بعد از آنکه بیشتر مردم عادی شرکت کننده در جشن به شهر بازگشتند، بین مهمانان گفت و گویی مطبوع در گرفت و شاه تفریح معمول خویش را که آشامیدن شراب است آغاز کرد»(همان: ۳۴۷).

دلاواله نیز تجربه تقریبا مشابهی را گزارش کرده است: «همین که شاه اشاره کرد با ظرف‏هایی که در دست دارند در ضمن رقص و خنده و شوخی و هزارگونه تفریح دیگر بر سر و روی هم آب می پاشند. گاه کار آب پاشی به جایی می رسد که برخی مردم از خشم و غضب یا به علل دیگر ظرف ها را به سویی می اندازند و با دست به آب ریختن می شتابند. در این گونه موارد حریفان خود را میان رود یا استخر می افکنند به طوری که غالبا این جشن با خفه شدن جمعی از مردم به پایان می رسد. در اصفهان مراسم جشن آبریزان در انتهای خیابان چهارباغ برابر پل زیبای الله وردیخان به جای می آورند… به همین سبب شاه آن روز از اول صبح به آنجا رفت و تمام روز در یکی از غرفه های زیر پل به تماشا نشست. اندکی پیش از آن که مراسم جشن به پایان رسد و مردم دست از آب پاشی بردارند، شاه سفیران بیگانه را به زیر پل خواند و چون وقت تنگ بود زمانی پس از آمدن ایشان مردم را مرخص کرد و خود در صحبت سفیران به باده‏گساری پرداخت»(فلسفی ج۱، ۴۰۱:۱۳۹۱ )

مراسم جشن گل سرخ

«دلاواله» توضیح می دهد که جشن گل سرخ عبارت است از رقص و آوازهای نامانوس شبانه‌روزی در اماکن عمومی به خصوص قهوه‌خانه‌ها هنگام شب توسط جوانانی که صلاحیت اخلاقی آنان مورد تردید است و حرفه آنها رقص در اماکن عمومی و قهوه‌خانه‌ها و سرگرم کردن مردم با بازی و مسخرگی است. این جوانان در حالی که عده‌ای آنها را همراهی می‌کنند و طبق‌هایی پر از گل بر سر و شمع‌های فراوان چراغ و مشعل بر دست دارند با خنده و تفریح به سر و روی مردم گل می‌پاشند و درخواست پول می‌کنند. وی در ادام