پاورپوینت کامل کوچ ازطاقچه تاریخ به ایوان خاطرات ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کوچ ازطاقچه تاریخ به ایوان خاطرات ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کوچ ازطاقچه تاریخ به ایوان خاطرات ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کوچ ازطاقچه تاریخ به ایوان خاطرات ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

از مرگ شریعتی چهل سال که نه، چهار صد سال هم که بگذرد؛ یا چهار سلسله در ستردن نامش همداستان شوند؛ یا چهارده برادر تنی و ناتنی در چاه سر به نیستش کنند؛ یا چهل قلندر قلمرو معرفت بر میراث و‌آثارش اسب بتازانند باز هم روح جمعی ایرانیان از خاطره‌ای به نام علی شریعتی خلاصی ندارد.

از مرگ شریعتی چهل سال که نه، چهار صد سال هم که بگذرد؛ یا چهار سلسله در ستردن نامش همداستان شوند؛ یا چهارده برادر تنی و ناتنی در چاه سر به نیستش کنند؛ یا چهل قلندر قلمرو معرفت بر میراث و‌آثارش اسب بتازانند باز هم روح جمعی ایرانیان از خاطره‌ای به نام علی شریعتی خلاصی ندارد. او خوب یا بد، خادم یا خائن، صادق یا فریبکار، اکنون شاخ «زمان» را شکسته و با چهل و چهار سال عمر، در حلقه کسانی نشسته‌است که خاطرات قومی و ملی ایرانیان را رقم زده‌اند. در جمع اصحاب فرهنگ یا سیاست یا شریعت، داناتر و دلیرتر از شریعتی فراوان بوده‌اند اما دست‌شان از خزانه «خاطرات ملی» ایرانیان کوتاه‌ ماند و برای ماندگاری، جایی بهتر از «تاریخ» نیافتند و البته گفتن ندارد که میان ماندگاری در تاریخ وجاودانگی در خاطرات ملی، تفاوت از خواجه نظام‌الملک تا خیام است. خواجه در تاریخ سیاست و معرفت ایران، رتبه‌ای شایان و شاخص دارد اما هیچ‌گاه در دایره خاطرات قومی ایرانیان منزلتی پیدا نکرد،به خلاف خیام که در هزار توی روح جمعی ایرانیان جا گرفته است. به این اعتبار، علی شریعتی هم از تاریخ ایران فراتر رفت و روی ایوان بلند خاطرات ملی نشست. این ایوان را، روح راز آلود و معمایی قوم ایرانی فقط در اختیار جمع قلیلی از فرزندانش می‌گذارد فارغ از اینکه خادم و خلف باشند یا خائن و ناخلف.

عبور از تاریخ

ورود به دفترچه خاطرات قومی و ملی فرایندی پیچیده، اسرار‌آمیز و شگفت‌انگیز دارد. گاه کسی با دو بغل دانش، پشت دروازه می‌ماند و گاه کسی دیگر با نیم سبد نوآوری، نامش در دفترچه ثبت می‌شود. علی‌شریعتی بی‌گمان از قماش نخست نبود. به چشم انصاف اگر بنگریم، منظومه علمی شریعتی- از آن جهت که دانش است و لاجرم باید باموازین سختگیرانه منطق علمی سنجیده شود- مطلقاً رجحانی بر منظومه علمی همعصرانش نداشت. شریعتی نه شریعت شناس‌تر از دانشمندان روزگار خود بود و نه جامعه شناس‌تر از آنها؛ نه تاریخدان‌تر بود و نه فیلسوف‌تر. با این‌همه برای حضور در دفترچه خاطرات ملی ایرانیان، سزاوارتر از همه آنها بود. انگار او از نبوغی ناب بهره‌مند بود که وقتی این نبوغ با خوش‌شانسی‌ها و بختیاری‌های تاریخ تلفیق می‌شد، معجون ماندگاری می‌ساخت و صاحبش را یکراست راهی دفترچه خاطرات ملی می‌کرد. البته این یک واقعیت است که بر آستانه شهر خاطرات ملی حاجبی به دربانی نایستاده تا عیار متاع مدعیان را بسنجد. آنجا احتمالاً کسی شریعتی را استنطاق نکرده است که مثلاً فلان نظریه‌ای که در دین شناسی عرضه کرده‌ای یا فلان تحلیلی که در جامعه شناسی مرتکب شده‌ای یا فلان روایتی که در تاریخ نقل نموده‌ای صادق و صائب نیست. کسی احتمالاً نیست که حسابرس دفترچه خاطرات ملی باشد و از ماست مو بکشد و مثلاً حکم کند که چون بار شریعتی در جامعه‌شناسی و تاریخ و فلسفه و دین شناسی کج است پس استحقاق حضور در دفترچه را ندارد. انگار منطق تاریخ علم با مقتضای دفترچه خاطرات ملی الزاماً منطبق نیست. انگار نبوغ شریعتی- که امر مسلم و اجماعی است- چیزی از جنس «نا-علم» یا شاید «فرا-علم» بوده است تا آنجا که حتی اگر نظریات، دیدگاه‌ها و منظومه علمی‌اش از اسب هم بیفتد خود شریعتی از اصل نمی‌افتد.

اندیشمندان ایرانی در روزگار شریعتی، کار خود می‌کردند و وقتی پیمانه عمرشان به سرآمد بسادگی آردها را بیختند والک‌ها را آویختند و به تاریخ پیوستند. شریعتی اما به‌جای آنکه تا این اندازه آرام و سربه‌زیر باشد و به اقامت در «تاریخ» قناعت کند سرزمین «خاطرات» قومی ایرانیان قصد توطن کرد و به این اعتبار چهل سال پس از عمر چهل و چهار ساله‌اش همچنان روی ایوان خاطرات ما حاضر است. صد طوفان سیاسی هم اگر بوزد و کاخ‌ها و تخت‌ها را بریزد و برگرداند یا صد گرد باد معرفتی هم اگر در بگیرد گمان نمی‌کنم او از ایوان خاطرات قومی ایرانیان سرنگون شود. اما راز رسوخ شریعتی به دفترچه خاطرات ملی ایرانیان و ماندگاری در آن چه بود؟ به گمان من، هم نبوغ فردی در این فقره دخیل بوده است و هم خوش اقبالی‌های خدادادی.

بازو در بازوی خیال

نشانه‌های نبوغ در کار و بار علی شریعتی کاملاً عیان است. شاید این تعبیر از فرط بداهت، در حکم «شیر برای سلامتی مفید است» باشد! اما به نظر می‌رسد می‌توان از «نبوغ» تغییری متفاوت و چه بسا مغایر با مشهورات مراد کرد و آن را به شریعتی نسبت داد. در میان نظریه‌های تاریخی و فلسفی نبوت، نظریه‌ای را می‌توان یافت که طبق آن، شاخص‌ترین ویژگی یک نبی را قدرت تخیل او- و نه الزاماً قدرت تفکرش- می‌داند. براساس این نظریه، وجه تمایز پیامبران از آدمیان عادی، بهره‌مندی از تخیل سرشار و سرکش است. ابوعلی سینا در صورتبندی این نظریه از تعبیر «حدس» به‌عنوان ممیزه انبیا یاد می‌کرد. سهروردی و صدرالمتألهین شیرازی نیز از تعابیر خیال منفصل و متصل بهره می‌بردند. با الهام از این رویکرد –و البته بدون شبیه‌سازی با مفهوم والای نبوت- می‌توان تعریفی تازه‌تر از نبوغ عرضه کرد و طبق آن، نابغه را کسی دانست که بیش از آنکه قدرت خارق‌العاده‌ای در تفکر و خردورزی دارد، توان و ظرفیت بی انتهایی در تخیل دارد. براین اساس، شریعتی یک نابغه است؛ چهره‌ای که روی امواج بلند و بی‌مهار تخیل ایرانی نشست. گفتن ندارد که در این مقام، تخیل، مطلقاً مترادف با فانتزی و نقطه مقابل تفکر نیست. در ادبیات فلسفی و الهیاتی، تخیل، راه بردن به حقیقت از مسیری میانبر و سریع است. روح ایرانی، همواره ستایشگر تخیل بوده است و با هر صاحبنظر یا صاحب قلمی که به‌این قدرت ذهنی میدان دهد یا در این معرکه، میدانداری کند مهر ورزیده است. شریعتی در سراسر آثارش از این عنصر به بهترین وجه و با بیشترین بسامد به