پاورپوینت کامل خواجو و میراث شعر عرفانی ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خواجو و میراث شعر عرفانی ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خواجو و میراث شعر عرفانی ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خواجو و میراث شعر عرفانی ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

اگر سنایی نبود، عطار و مولانا هم نبودند. و در اهمیت خواجو همین بس که اگر او نبود، بی‌شک حافظ هم نبود یا لااقل با این قدرت شاعری که می‌شناسیم، نبود. حافظ تا حد زیادی شیوه‌ شاعری خود را از او آموخته است. در میراث ادبیات عرفانی ما جایگاه کسی مثل خواجوی کرمانی کجاست؟

اگر سنایی نبود، عطار و مولانا هم نبودند. و در اهمیت خواجو همین بس که اگر او نبود، بی‌شک حافظ هم نبود یا لااقل با این قدرت شاعری که می‌شناسیم، نبود. حافظ تا حد زیادی شیوه‌ شاعری خود را از او آموخته است. در میراث ادبیات عرفانی ما جایگاه کسی مثل خواجوی کرمانی کجاست؟

ادبیات به مفهوم عام کلمه، مجموعه متونی است که علاوه بر اینکه شکل نوشتاری دارند، واجد ارزش هنری هم هستند. در ادبیات، زبان از سطح گفتار روزمره تعالی پیدا می‌کند و در قلمرو هنر قرار می‌گیرد. کسی که در قلمرو ادبیات کاری انجام می‌دهد، مانند نقاش، آهنگساز، خطاط و… کاری هنری می‌کند. متون ادبی واجد ارزش زیبایی‌شناسی است.

بخش عظیمی از شاهکارهای زبان فارسی، در قلمرو ادبیات عرفانی قرار می‌گیرد، در دو شاخه نظم و نثر. از معروف‌ترین آثار منثور عرفانی «کشف‌المحجوب» هجویری است که به معرفی تصوف می‌پردازد و اینکه صوفیان چه کسانی هستند، دغدغه‌شان چیست و اصول عقاید و باورهای آنها کدامند.

بعد از آن کتابهایی نوشته شد، مثل «انسان کامل» نسفی که در وصف و شرح باورهای صوفیان بود. کتابهایی هم در شرح اقوال و احوال عارفان بزرگ نوشته شد، مثل «اسرارالتوحید» که درباره ابوسعید ابوالخیر است یا «نورالعلوم» در شرح اقوال ابوالحسن خرقانی و کتابهایی از جنس مقامات، مثل «مناقب العارفین» افلاکی که درباره مولاناست، «مقامات شمس» درباره شمس تبریزی و… کتابهایی نیز شرح تجربه‌ها و احوال، کشف و شهود‌ها و ادراک معنوی کسانی مثل احمد غزالی یا عین‌القضات را ‌نوشتند؛ مثل «سوانح» غزالی، «تمهیدات» عین‌القضات همدانی و…

آغاز شعر عرفانی

گروهی معتقدند پیروان محمد بن کرام (کرامیه)، اولین شعرهای عرفانی و صوفیانه را سرودند و ابوذر بوزجانی را که ابیات کمی از او باقی مانده، سرآغاز شعر عرفانی معرفی می‌کنند. از آنها که بگذریم، اولین شعرهای عرفانی، مجموعه‌ای از رباعیات پراکنده در کتابهای نثر صوفیه است؛ مثلا رباعیاتی که در کتاب اسرارالتوحید آمده. اما بدون شک شعر عرفانی به مفهوم دقیق کلمه با سنایی آغاز می‌شود. وی اولین کسی است که بعد از حدود دو قرن که شعر فارسی قوامی یافت، جانی و زبانی پیدا کرد و به ثبات رسید، آن را با مفاهیم عرفانی درآمیخت. می‌توان گفت اولین عارف شاعری است که شعر عرفانی گفته است.

شعر عرفانی از لحاظ ژانر و نوع ادبی، چند شاخه دارد: ادبیات تعلیمی و ادبیات غنایی. در ادبیات تعلیمی، مثنوی‌هایی با محور کلی آموزه‌های عرفانی سروده شده که گاهی یک داستان کلی دارند؛ مثل «منطق‌الطیر» و «مصیبت‌نامه» عطار و گاهی وقتها مثل «حدیقه» سنایی در شرح باورها و نگرش عارفان است. شروع شعر عرفانی در ادبیات تعلیمی با کتاب بسیار مهم «حدیقه الحقیقه» است و بعد، مثنوی‌های «منطق‌الطیر»، «مصیبت‌نامه»، «الهی‌نامه» و «اسرار نامه» عطار قرار می‌گیرد و بعد «مثنوی معنوی» مولاناست و بعد از اینها در قرن هشتم، مثنوی‌های خواجوی کرمانی است. «روضه‌الانوار» و «کمال‌نامه» خواجو در نوع ادبیات عرفانی تعلیمی قرار می‌گیرد.

شعر عرفانی در دو شاخه تعلیمی و غنایی با سنایی آغاز می‌شود و او الگوی تمام‌عیاری برای تمام کسانی می‌شود که شعر عرفانی گفته‌اند. بعد از سنایی، عطار است که غزل عارفانه دارد و شاید بتوان درخشان‌ترین نمونه‌های غزل عرفانی را در غزلهای او یافت. سپس مولاناست که دیوان غزلیاتش سرتاسر عرفانی است و بعد در قرن هشتم، به خواجو می‌رسیم که میراث‌دار شعر عارفان و ادبیات فارسی قبل از خود است.

تعبیر شعر عرفانی«حال» و «قال»

می‌توان از شروع شعر عرفانی تا مولانا، از تعبیر شعر عرفانی «حال» سخن گفت و از قرن هشتم به بعد که شاعرانی چون خواجو، سلمان ساوجی، اوحدی مراغه‌ای و در قرن نهم جامی ظهور کرده‌اند، می‌توان از تعبیر شعر عرفانی «قال» استفاده کرد. شعر شاعرانی مثل سنایی، مولانا، عطار و رباعی‌هایی که پیش از آنها گفته شده بود، محصول مستقیم تجربه‌ها، کشف و شهودها و ادراک‌های معنوی آنهاست که به لحاظ ماهیت تجربه عرفانی، نوعی تجربه معنوی و زیبایی‌شناسانه است که زبان شعر را برمی‌گزیده است. برای عطار و سنایی و مولانا، عرفان مضمون نبوده، بلکه تجربه و نوع زیستن بوده. شاعر برای گفتن شعر، از یک رشته مضامین و کلمات عرفانی استفاده نکرده است، بلکه مستقیم تجربه‌ها، احوال و کشفهای خود را به زبان شعر گفته؛ به همین دلیل زبان آنها فوق‌العاده طبیعی، بداهه، تازه و بکر است.

اما شعر عرفانی بعد از مولانا، «قال» است. بیشتر از اینکه محصول تجربه‌ها، درک و دریافت و کشفهای مستقیم باشد، یک‌ رشته مضامین است که شاعران از گذشتگان خود آموخته‌اند. نباید کسانی مثل خواجو، اوحدی و حافظ را در کنار عطار و سنایی و مولانا قرار داد. در کتابهایی مثل «کشف‌المحجوب» هم زبان نوشتار در خدمت اصول، عقاید و یک جریان می‌خواهد بیان شود که این هنر وجود ندارد؛ اما دسته‌ای از این آثار، محصول تجربه‌های مستقیم‌اند. کسانی مثل عین‌القضات، احمد غزالی و شهاب‌الدین سهروردی، تجربه‌های مستقیم خودشان را به زبان ادبی بیان کرده‌اند. آنچه در آثار آنها خیلی مهم است، «تجربه معنوی» است که فرد تجربه‌کننده از شرح و بیان آنها عاجز است و ناگزیر زبان شعر را انتخاب می‌کند.

تجربه زیباشناسانه

تجربه‌های معنوی به سمت هنر می‌روند. چون اینها تجربه‌های زیبایی‌شناسانه هستند، عارفانی که تجربه معنوی